Ἡ ἀπαστράπτουσα μορφή, τὶ δόξα ποὺ ξεχύνει,

μοῦ πυρπολεῖ καὶ τὴν καρδιά, φυτεύει τὴ γαλήνη.

Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρό, τὰ σύνορα τοῦ πόνου

διασπᾶ, μὰ τορπιλίζεται, ἀπ᾿ τὴν ἀρὰ τοῦ φθόνου,

ἀνθρώπων καταγέλαστων, οὐτιδανῶν καὶ θλίβουν,

τὰ στήθη ποὺ ἐπάλλοντο, ἀπὸ ἀγάπη. Κρύβουν,

τ᾿ ἀκόρεστα, τ᾿ἀνείπωτα, τ᾿ ἀτίθασα τὰ πάθη,

τὰ κρίματα εἶναι βαριά, θανάσιμα τὰ λάθη,

ἀνθρώπων ποὺ Σὲ σπίλωσαν, μὲ θάνατ᾿ ἀτιμίας,

μὰ ὁ Σταυρὸς Σου γέγονε, δόξας τῆς παγκοσμίας,

σκῆπτρο τὸ ἀκατάλυτο, αἴγλης τῆς οὐρανίας,

σύμβολο κοσμοπόθητο, ἔμβλημ᾿ ἀθανασίας.

Μαρτύρων ἔνδοξες μορφές, σὲ μιὰ φωτοχυσία,

τέρπεσθε καὶ ἀγάλλεσθε καὶ μυστικὴ ἀμβροσία,

εἶναι ἡ θέα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἐράσμιο πρόσωπὸ Του,

ὑμνεῖτε ἔνδοξα Ἐσεῖς, τραγούδι ποὺ σκοπὸ του,

ἔχει τὸ κάλλος τοῦ Θεοῦ, στὰ μύρια θαυμαστὰ Του,

ἐξίστανται οἱ οὐρανοί, τ᾿ ἄπειρα θαύματὰ Του,

στηρίζουνε τοὺς ἀσθενεῖς, τὴν πίστη χαλυβδώνουν,

σ᾿ ὅποιους ἐπιθυμοῦν νὰ ζοῦν σωστά, πλάθονται, ξανανειώνουν.

Τὰ ἀστρικὰ συστήματα, ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι,

σκορποῦν τὸ μελιχρὸ τὸ φῶς, βροντοφωνοῦν πὼς χάρι

στὴν παναλκῆ τὴ χεῖρα Του, ἦλθαν στὴν ἐπιφάνεια,

ἄριστα δημιουργήματα, στὸ φῶς ἀπ᾿ τὴν ἀφάνεια.

Κι ὁ ἄνθρωπος νοσταλγικά, φλόγα τοῦ Παραδείσου

καίει, μὰ ἀναπολεῖ, μιὰ δόξα ξεχασμένη,

ἐμπρὸς τρισόλβιε ἄνθρωπε, μὲ μιὰ ὁρμὴ κινήσου

νὰ κατακτήσεις τὴ χαρά, ψηλὰ ποὺ σὲ προσμένει.