www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
Μορφή, χαρακτήρας καί φυσικά χαρίσματα τοΰ Γέροντα

H εξωτερική εμφάνιση τοΰ Γέροντα ήταν ενός συνηθισμένου μοναχού. Τό ανάστημα του μέτριο, περίπου 1,60 μ. ϋψος. Ηταν πολύ λεπτός, σκελετωμένος από τήν πολυετή άσκηση, μέ ώραΐα, αρμονικά καί λεπτά τά χαρακτηριστικά τοϋ προσώπου. Ή όλη εμφάνιση του απέπνεε καλωσύνη καί συμπάθεια.
Τό βλέμμα του ζωηρό, εκφραστικό (εκφραζόταν καί μιλούσε μέ τά μάτια του), διεισδυτικό καί σπινθηροβόλο. Ειρήνη, σιγουριά καί αρχοντιά συνώδευαν τίς κινήσεις του. Τά γένια του μέτρια, πυκνά καί σχεδόν κατάλευκα πρίν από τήν κοίμηση του. Τά μαλλιά του μιξοπόλια (ασπρόμαυρα) καί πολύ πυκνά, έφθαναν ως τους ώμους του. Συνήθως φορούσε πλεκτό μάλλινο σκοϋφο, χοντρό γιά τό κρύο. Σέ εξόδους φορούσε τόν συνηθισμένο αγιορείτικο.
Οι παλάμες των χεριών του μεγαλύτερες τοϋ κανονικού, στιβαρές, έδειχναν άνθρωπο πού εΐχε άσχοληθή μέ χειρωνακτικές εργασίες. Τά πέλματα τών ποδιών του μεγάλα, δυσανάλογα προς τό άνάστημά του. Τά δόντια του έλειπαν σχεδόν όλα, εκτός άπό δύο στην άνω σιαγόνα καί λίγα μπροστινά στην κάτω. Δεν θέλησε νά βάλη δόντια, αν καί τοϋ πρότειναν πνευματικά του τέκνα. Συγκατατέθηκε όμως καί έβαλε δυο «γκυλιέδες», όπως ώνόμαζε τίς θήκες. "Οταν γελούσε, φαίνονταν χαρακτηριστικά. Παρά την έλλειψη των δοντιών, μιλούσε καθαρά, κα'ι δέν φαινόταν αυτό σάν σωματικό μειονέκτημα. Ή έκδηλη θεία χάρι σκέπαζε αυτή τήν έλλειψη καί τόν έκανε νά φαίνεται «ωραίος κάλλει». Τό πρόσωπο του ήταν φωτεινό καί χαριτωμένο. Όλόκληρος ήταν «λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα».
Οι αισθήσεις του παρέμειναν οξύτατες ώς τήν κοίμηση του καί λειτουργούσαν πολύ καλά. Με τήν οσφρησή του άπό ενα χιλιόμετρο μακρυά αισθανόταν κάποιον πού κάπνιζε. Ή ακοή του πολύ ευαίσθητη. Ή ορασή του καταπληκτική. "Εβλεπε λεπτομέρειες άπό πολύ μακρυά. Μέ γυαλιά πρεσβυωπίας έκανε ξυλόγλυπτα μέ λεπτομέρειες ώς τά τέλη της ζωής του.
Φαινόταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος, αλλά έκρυβε στον «κρυπτόν της καρδίας άνθρωπον, τόν κατά Θεόν κτισθέντα», τήν θεία χάρι πού ήταν αδύνατο νά κρυφθή και ασύλληπτο νά κατανοηθή.
"Αν καί γέρων λευκόθριξ, ασθενής καί χωρίς δόντια, ήταν όμως λέων. Είχε κάτι τό δυνατό, τό αποφασιστικό, τό θεϊκό. Μέσα σέ αυτό τό ασθενικό καί μικροκαμωμένο σώμα κρυβόταν μιά ψυχή ανδρεία, μέ πολλή δύναμη καί θυμό. Τόν θυμό οί άγιοι Πατέρες τόν ονομάζουν νεΰρο της ψυχής. Αυτή τήν δύναμη (θυμό) τήν έστρεψε προς τό καλό καί τήν αξιοποίησε γιά νά επιτυχή τίς αρετές. Δέν δίσταζε να ελέγξη κάποιον, οταν έκανε κακό πού υπερέβαινε τά όρια, καί νά θυμώση άπαθώς -«όργίζεσθε καί μη άμαρτάνετε»- χωρίς νά χάση την ειρήνη του, πάντοτε όμως υπερασπίζοντας κάτι ανώτερο καί όχι τόν εαυτό του. Μιλούσε τότε, όχι κυριευμένος από τό πάθος της οργής, αλλά με πόνο ψυχής.
Ηταν από φύσεως ανοικτός καί ευχάριστος, φιλόξενος καί ελεήμων, γνήσιος Ανατολίτης. Άγαποΰσε νά διηγήται χαριτωμένες ιστορίες μέ πνευματικό περιεχόμενο καί νά γελά από τήν καρδιά του: «Δυστυχώς σήμερα», έλεγε, «χάθηκε από τους πολλούς τό φυσικό γέλιο». Μπορούσε νά ξεσπάση σέ κλάματα από συμπάθεια, νά άσπασθή ώς αδελφό του κάποιον πονεμένο που πρώτη φορά έβλεπε, καί νά κάνη κάθε θυσία γιά νά τόν ανάπαυση καί νά τόν βοηθήση. Καί όλα αυτά τά έκανε άπό τήν καρδιά του φυσικά καί αυθόρμητα.
Θυσιαζόταν γιά τό πιστεύω του καί γιά τήν αγάπη προς τόν πλησίον. Άπεχθάνετο τήν διπροσωπία, τήν χαμέρπεια καί τήν ασυνειδησία. Τιμούσε καί σεβόταν τους ενάρετους, τους ευλαβείς, όσους εΐχαν ιδανικά καί εργάζονταν γιά τό καλό της Εκκλησίας καί τοΰ "Εθνους, τους φιλότιμους πού εΐχαν πνεϋμα θυσίας. "Ελεγε: «"Εχω μέσα στην καρδιά μου αυτούς πού έχουν καλωσύνη, ευλάβεια καί απλότητα».
Στόν πιό άσημο άνθρωπο, αν μάλιστα ήταν πονεμένη καί ευαίσθητη ψυχή, ταπεινωνόταν απεριόριστα, γινόταν χώμα. Άλλα γινόταν βουνό πανύψηλο, βράχος ασάλευτος στίς απειλές, στους εκφοβισμούς, στίς κολακείες, στίς δωροδοκίες τών δυνατών. Ήταν απτόητος μπροστά στίς απειλές, τόν κίνδυνο καί τόν θάνατο. Ήταν άτρωτος από συκοφαντίες, ακόμη καί στά κτυπήματα «τών πολεμούντων αυτόν από ϋψους» (δηλαδή τών ισχυρών της γης).
Ήταν άνθρωπος μέ πλούσιο εσωτερικό περιεχόμενο. Είχε καρδιά μέ αισθήματα εξαγνισμένα (άσχετα μέ κάθε συναισθηματισμό). Ήταν άνθρωπος τέλειος, άνθρωπος του Θεοΰ. Μία θεότευκτη εικόνα μέ πολύτιμες ψηφίδες, τις αρετές. "Ενα «καθαρό καί άκηλίδωτο έσοπτρο», πού αντανακλούσε θείες ιδιότητες. Ό Γέροντας ήταν φύση αγαθή, μέ καλές καταβολές, προικισμένος μέ σπάνια χαρίσματα. Άλλα αγωνίσθηκε πολύ, αύξησε καί διπλασίασε τά τάλαντα του. Ό Θεός τοΰ έδωσε πολλά, και' ό Γέροντας τά απέδωσε πολλαπλά.
Ήταν φαινόμενο ευφυίας, ευστροφίας, έτοιμότητος. Σπάνια καί ασυνήθης περίπτωση. Είχε καταπληκτική μνήμη. Θυμόταν κάποιον πού έβλεπε μιά φορά γιά δεκαετίες. Κάποτε στην "Παναγούδα" τόν επισκέφθηκε ένας ηλικιωμένος. Ό Γέροντας τόν ρώτησε: «Εΐσαι ό Κοκκινέλης;». Πράγματι ήταν ό Κοκκινέλης, μέ τόν όποιο είχαν συνυπηρετήσει γιά λίγο στρατιώτες πρίν άπό μισόν αιώνα.
Ήταν  μέσα  σέ  όλα,  χωρίς  νά  άσχολήται  μέ όλα. Γνώριζε τά του κόσμου, διαμένοντας στην έρημο. Ηταν πνευματικά μαζί με όλους, αγαπούσε όλο τόν κόσμο καί απείχε άπό όλους.
Γνώριζε πολλά χωρίς νά έχη σπουδάσει. Συναναστρεφόταν άνετα καί συζητούσε με επιστήμονες καί άλλες προσωπικότητες, χωρίς νά μειονεκτή. Αντιθέτως οί κατά κόσμον σοφοί τόν συμβουλεύονταν.
Σέ ερώτηση, αν μετανόησε πού δεν σπούδασε, απάντησε αρνητικά. Μόνο γιά την γνώση της αρχαίας Ελληνικής έλεγε: «"Αν εΐχα βγάλει κανά δυό τάξεις στό Γυμνάσιο, θά καταλάβαινα καλύτερα την ;Αγία Γραφή καί τους αγίους Πατέρες». Ηταν όμως ακριβής στά λόγια του. Οί απαντήσεις του δεν άφηναν κενά. Καταλάβαινες αυτό που ήθελε νά πή καί χωρίς λόγια. Με λίγα έλεγε πολλά. Με μιά παραστατική χειρονομία έδινε νά εννοήση κανείς ένα πρόσωπο, μιά ολόκληρη υπόθεση.
Ηταν άπό την φύση του καλλιτέχνης και ποιητής. Είχε τήν ικανότητα νά γράφη ποιήματα καί τροπάρια, καί νά ζωγραφίζη.
Αγαπούσε τή νοικοκυρεμένη δουλειά. "Ο,τι έπιανε στά χέρια του, τό έκανε με μεράκι, τέλεια• περισσότερο ο,τι εΐχε σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Εκκλησία. Είχε επιμονή καί μέθοδο στην επίτευξη των στόχων του.
Στίς σχέσεις του μέ τους άλλους ήταν απλός, αυθόρμητος, ζεστός καί εΐχε ενα δικό του τρόπο, μιά πνευματική τέχνη γιά νά σέ πλησίαση, νά επικοινωνήση μαζί σου καί νά σέ ανάπαυση. Σέ παρακολουθούσε σιωπηλά μέ προσοχή τεταμένη, σέ αφήνε νά μιλήσης καί ερχόταν στην θέση σου. Φερόταν στους
άλλους με ευαισθησία καί λεπτότητα, καί μόνο στον εαυτό του ήταν αυστηρός. Αυτές οί αντιθέσεις στον χαρακτήρα του συνέθεταν μιά θαυμαστή αρμονία: Επιείκεια προς τους άλλους καί αυστηρότητα στον εαυτό του, ησυχία καί κοινωνικότητα, απλότητα πίστεως και δεινότητα διανοητική, τήρηση μέ ευλάβεια των τυπικών και πνεϋμα ελευθερίας.
"Οποιον δρόμο καί αν ακολουθούσε ό Γέροντας στην ζωή του, θά διακρινόταν, γιατί ήταν «δοχείον χωρητικόν», μηχανή δυνατή, φακός μεγάλης εντάσεως.
Προτίμησε όμως νά γίνη «κονσερβοκούτι» που αντανακλά τίς ακτίνες τοϋ Ηλίου της δικαιοσύνης, καί δείχνει τόν "Ηλιο, αντί νά λάμψη πρόσκαιρα σ' αυτόν τόν ψεύτικο κόσμο μέ τήν δική του αυτοπροβολή. Αγωνίσθηκε πολύ μέ φιλότιμο καί αυταπάρνηση. "Εδωσε τά πάντα στον Θεό, καί ύπέμεινε πειρασμούς καί θλίψεις γιά τόν Θεό. Βοήθησε αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων. Μονομάχησε μέ τόν διάβολο καί βγήκε νικητής. Τώρα ακούει τήν ευλογημένη φωνή: «Τω νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ τοΰ ξύλου της ζωής, ο εστίν εν τω παραδείσω τοϋ Θεοϋ μου».
 


Δέκατη σελίδα - Αρθρογραφίες
Ενδέκατη σελίδα - Αρθρογραφίες
 
Περισσότερα >>