www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
Ο ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ

Ο ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ
Συνομιλητής: Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλάσσιας κ. Αμφιλόχιος Ράντοβιτς,
Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου
Κ.Ι.: «Τά άνω φρονείτε, μή τά επί της γης», μας παροτρύνει ο απόστολος των εθνών Παύλος στην προς Κολασσαείς επιστολή του. Και μας εξηγεί: «Άπεθάνετε γάρ, καί ή ζωή υμών κέκρυπται σύν τω Χριστώ εν τω Θεώ" όταν ό Χριστός φανερωθή, ή ζωή υμών, τότε καί ύμεϊς σύν αύτω φανερωθήσεσθε έν δόξη».
Αυτά μου έρχονται στο νου, μιμνησκόμενος των αγίων Γερόντων, για τους οποίους ο Θεός αξίωσε εμάς τους ελαχίστους να ομιλούμε και να γράφουμε, προς δόξαν Κυρίου.
Μια άλλη μεγάλη Γεροντική μορφή του αιώνα μας υπήρξε ο αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος, Καθηγούμενος της ιεράς κοινοβιακής Μονής της Ζωοδόχου Πηγής στη Λογγοβάρδα της νήσου Πάρου.
Για τον πατέρα Ζερβάκο έχουμε μια σύντομη, αλλά σημαντική μαρτυρία από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μαυροβουνίου και Παραθαλάσσιας κ. Αμφιλόχιο Ράντοβιτς.
Α.Ρ.: Υπήρξε μεγάλη μορφή, θαυμάσιος άνθρωπος.
Πήγα και τον επισκέφθηκα στο μοναστήρι, που έκτισε στη Λογγοβάρδα της Πάρου. Μέσα στο δωμάτιο του είχε ετοιμάσει και τον τάφο του' στη μια μεριά του δωματίου του ήταν το κρεβάτι του και στην άλλη μεριά ήταν ο τάφος του.
Τον ρώτησα γιατί είχε φτιάξει τον τάφο του και μου απάντησε:
-Σ' όλη μου την ζωή, προσπάθησα να μην επιβαρύνω κανένα. Τώρα, που γέρασα, δεν ξέρω πότε θα με πάρει ο Θεός. Γι' αυτό έφτιαξα μόνος μου τον τάφο μου κι ελπίζω ότι τόσο τουλάχιστον κέρδισα στη ζωή, ώστε να με μεταφέρει κάποιος από το κρεβάτι μου στον τάφο μου. Αν θα γνώριζα την ώρα που θα πέθαινα, αντί να πέσω στο κρεβάτι, θα έπεφτα στον τάφο, για να μην επιβαρύνω ούτε και σ' αυτό τους πλησίον μου.
Κ.Ι.: Είναι πολύ σπουδαία πράγματα αυτά, που ακούμε.
Α.Ρ.: Είναι πράγματι πολύ σημαντικό αυτό. Ο άγιος ζητά από τον εαυτό του πολλά, αλλά δεν ζητά τίποτε από τους άλλους.
Κ.Ι.: Οι άγιοι ζητούν μόνο από το Θεό το έλεος του, ενώ όλοι εμείς οι άλλοι συνεχώς ζητούμε ο ένας από τον άλλο, αντί να δίνουμε.
Α.Ρ.: Ακριβώς, αυτοί οι άγιοι άνθρωποι δεν ζητούν, παρά μόνο δίνουν.
Κ.Ι.: ΓΥ αυτό κι εμείς θα πρέπει, σ' όλη τη διάρκεια του βίου μας, ν' αγωνιζόμαστε, ο καθένας στο μέτρο των δυνάμεων του και, φυσικά, με τη χάρη του Θεού, να γίνουμε, όπως μας παραγγέλλει ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του, «συμπολΐται των αγίων καί οικείοι τοΰ Θεοΰ, έποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των Αποστόλων καί προφητών, δντος ακρογωνιαίου αύτοϋ Ίησοΰ Χριστού».
Α.Ρ.: Μια φορά, που εξομολογήθηκα στον πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο και του είπα ένα λογισμό μου, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση πώς αντιμετώπισε το θέμα ως πνευματικός. Μου είπε:
-Αδελφέ πάτερ Αμφιλόχιε, ο άλλος είναι η εικόνα του Θεού. Επιτρέπεται ν' αμαρτήσουμε εναντίον της εικόνας του Θεού, έστω και με λογισμό;
Κ.Ι.: Συγκλονιστικό αυτό.
Α.Ρ.: Ναι. Ποτέ δεν θα είχα σκεφτεί ν' αντιμετωπίσω μ' αυτό τον τρόπο τον αμαρτωλό λογισμό εναντίον κάποιου. Και θυμάμαι αυτό, που έλεγε ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς: «Στον άλλο να πηγαίνεις με τα πόδια της περιστεράς». Να τον πλησιάζεις, δηλαδή, όπως το περιστέρι, απαλά, μαλακά, διότι ο πλησίον σου έχει τους φόβους του, έχει τις θλίψεις του. Έχει ήδη έτσι αρκετό βάρος' να μην παίρνει κι άλλο βάρος από σένα».
Κ.Ι.: Όπως το Αγιο Πνεύμα, που ήρθε υπό μορφή περιστεράς.
Α.Ρ.: Ναι, ακριβώς αυτό.
Κ.Ι.: Ο Κύριος μας είπε να είμαστε «ακέραιοι ώς αί περιστεραί». Διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ότι ο Κύριος είπε στους μαθητές του: «Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ώς πρόβατα εν μέσω λύκων' γίνεσθε ουν φρόνιμοι ώς οί όφεις καί ακέραιοι ώς αί περιστεραί».
Α.Ρ.: Στην Αθήνα όταν βρισκόμουν, φίλος μου και πνευματικό μου στήριγμα ήταν ο μακαριστός πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, στον οποίο και εξομολογούμην. Πήγαινε εκεί και ο πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος, υπέργηρος και μιλούσε στο εκκλησίασμα μετά τη Θεία Λειτουργία. Ο λόγος του κυλούσε όπως το ήρεμο ποτάμι. Κι ένιωθες ότι ο λόγος του δεν έβγαινε από το νου του, αλλά από την ψυχή του' ήταν το απόσταγμα της ζωής του.
Όταν τον είδα στη Λογγοβάρδα της Πάρου, στους Αγίους Πάντες, όπου ασκήτευε, καθώς μας μιλούσε, τον αισθάνθηκα ως τον πατριάρχη της νήσου. Κι από τότε μέχρι σήμερα, κάθε φορά που τον σκέφτομαι, έτσι τον σκέφτομαι1 ως πατριάρχη της Πάρου.
Κ.Ι.: Πολύ ωραία εικόνα αυτή. Κι ήταν πράγματι πατριάρχης της Πάρου, αφού έσωσε τόσους ανθρώπους εκεί από το θάνατο. Στην Πάρο μέχρι σήμερα θυμούνται πολύ έντονα το γεγονός αυτό, το οποίο υπήρξε ένας ακόμη λόγος για να θεωρούν το Γέροντα Φιλόθεο ως ιερό πρόσωπο. Θ' αφηγηθώ αυτό το ιστορικό γεγονός, όπως το αφηγήθηκαν και σ' εμένα άλλοι.
Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, οι αγωνιστές της Αντίστασης έκαναν μια δολιοφθορά στην Πάρο. Ο Γερμανός διοικητής των Κυκλάδων, που πήγε στην Πάρο για να κάνει τις ανακρίσεις, διέταξε να του πάρουν εκατόν πενήντα νέους, κυρίως, ανθρώπους, τους οποίους θα εκτελούσε.
Πραγματικά συγκεντρώθηκαν αυτοί οι εκατόν πενήντα άνθρωποι. Και το γεγονός έγινε ακόμη πιο τραγικό, διότι είπαν στους προέδρους των κοινοτήτων να διαλέξουν εκείνοι αυτούς τους ανθρώπους. Να σκεφτούμε τη θέση ενός κοινοτάρχη μέσα σ' ένα χωριό, να πρέπει να διαλέξει αυτούς, που θα εκτελούσαν οι Γερμανοί. Αναγκάστηκαν τότε οι κοινότητες να βάλουν κλήρο για το ποιος θα πήγαινε.
Μαζεύτηκαν, λοιπόν, αυτοί οι εκατόν πενήντα άνθρωποι, οι οποίοι συνελήφθησαν από τους Γερμανούς, κλείστηκαν στις φυλακές και περίμεναν σε λίγες μέρες την εκτέλεση τους. Και, βέβαια, ξεσηκώθηκαν οι αρχές, ο δήμαρχος, η Εκκλησία, οι πάντες, να παρακαλούν το Γερμανό διοικητή. Ανένδοτος αυτός. Πήγαν τότε στον πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο, ο οποίος είχε πολλά πνευματικά τέκνα του ανάμεσα στους επιλεγέντες για εκτέλεση.
Κάλεσε, λοιπόν, ο πατήρ Φιλόθεος το Γερμανό διοικητή στο μοναστήρι του, για να τον φιλοξενήσει. Πήγε ο διοικητής με τη συνοδεία του. Έφαγαν όλοι μαζί, μίλησαν για το μοναχισμό και για πολλά άλλα θέματα. Κι όταν άρχισε να μαλακώνει κάπως ο Γερμανός, του είπε ο πατήρ Ζερβάκος: «Ξέρετε, εμείς οι Ορθόδοξοι στα μοναστήρια συνηθίζουμε, όταν έχουμε κάποιο φιλοξενούμενο, να πηγαίνουμε μέσα στην εκκλησία και να κάνουμε μια παράκληση για την υγεία τη δική του και της οικογένειας του. Αν θέλετε, δώστε μου τα ονόματα της οικογένειας σας, που είναι στη Γερμανία, να κάνουμε μια παράκληση εδώ». Έδωσε ο Γερμανός τα ονόματα, πήγαν στην εκκλησία και, πραγματικά, έκαναν την παράκληση.
Ο Γερμανός βγήκε πολύ σκεπτικός από την εκκλησία και, όταν ήταν έτοιμος να φύγει, γύρισε και είπε: «Θέλω να ξεπληρώσω αυτές τις περιποιήσεις, που μου κάνατε. Μπορείτε, λοιπόν, να μου ζητήσετε μια χάρη, την οποία θα σας κάνω. Αλλά η χάρη αυτή να μην είναι η αίτηση για την απελευθέρωση των κρατουμένων. Αυτοί θα εκτελεστούν. Ο,τιδήποτε άλλο μου ζητήσετε, θα το κάνω». «Πριν σας ζητήσω ο,τιδήποτε», είπε ο πατήρ Ζερβάκος, «θέλω να μου δώσετε το λόγο της στρατιωτικής σας τιμής ότι θα κάνετε αυτό, που θα σας πω». «Έ-
χετε το λόγο της στρατιωτικής μου τιμής», απάντησε ο Γερμανός. Του είπε τότε ο πατήρ Φιλόθεος: «Θέλω να βάλετε κι εμένα ανάμεσα στους εκατόν πενήντα και να εκτελέσετε εμένα πρώτο».
Ο Γερμανός βρέθηκε στο δίλημμα ή να σκοτώσει το Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο ή ν' αφήσει και τους άλλους, γιατί, χωρίς να του το ζητήσει άμεσα ο πατήρ Φιλόθεος, έμμεσα αυτό ζήτησε. Κι είχε δεσμευτεί με το λόγο της στρατιωτικής του τιμής ο Γερμανός. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να υπογράψει την απόλυση και των εκατόν πενήντα Παριανών.
Πραγματικά κάθε φορά, που θυμούμαι αυτό το γεγονός, συγκλονίζομαι, διότι είναι όντως αυτό, που λέγει το Ευαγγέλιο, ότι ο καλός ποιμήν θυσιάζει την ψυχή του υπέρ των προβάτων.
Αυτή την ημέρα τη γιορτάζουν ακόμη στην Πάρο, ως την επέτειο της σωτηρίας των εκατόν πενήντα εκείνων ανθρώπων, οι οποίοι μεγάλωσαν, έκαναν οικογένειες, έχουν εγγόνια και δισέγγονα, χωρίς ποτέ να ξεχνούν ότι οφείλουν τη ζωή τους και την ευτυχία τους, τις ανθρώπινες χαρές, στο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, ο οποίος πραγματικά έθεσε τον εαυτό του υπέρ του ποιμνίου του.
Ως κατακλείδα θα θέλαμε ν' αναφέρουμε, για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, ότι ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος υπήρξε και ένας από τους σημαντικούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς του αιώνα μας. Έγραψε πολύ ωραία βιβλία, τα οποία αξίζει να διαβάσουμε, γιατί πάρα πολύ έχουμε να ωφεληθούμε από τη μελέτη τους1.
1. Δίνουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το εξαίρετο βιβλίο του Γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου Ο Οδοιπόρος -Μια ευσεβής οδοιπορία από της επιγείου πατρίδος έως της ουρανίου Ιερουσαλήμ:
«Ωσαύτως είς τους πειρασμούς, τας θλίψεις, τους κινδύνους, τας στενοχώριας, να καταφεύγης διά της προσευχής προς τον Θεόν ζητών βοήθειαν' δύνασαι όμως να βάζης και μεσίτας προς τον Θεόν διά τα αιτήματα σου την Κυρίαν Θεοτόκον και πάντας τους αγίους, οίτινες, επειδή έχουν χάριν και παρρησίαν προς τον Θεόν, δύνανται να σε βοηθήσωσιν' αλλά και οι πνευματικοί αδελφοί και φίλοι είς τας θλίψεις και πειρασμούς δύνανται να μας βοηθήσωσι, παρηγορήσωσι και ανακουφίσωσι' διά τούτο ο ανωτέρω σοφός Σειράχ λέγει είς την σοφίαν του' 'ει κτάσαι φίλον, εν πειρασμώ κτήσαι αυτόν... φίλος πιστός φάρμακον ζωής', είς δε το έργον της αγάπης και της φιλαδελφείας μιμήθητι τους αγίους, αυτόν τον ίδιον Χριστόν, όστις ήλθεν εις τον κόσμον ουχί διά να διακονηθή, αλλά να διακονήση και κατεδέχθη να πλύνη τους πόδας των μαθητών του, του πλάσματος του, ο διδάσκαλος, ο ποιητής και πλάστης των απάντων!! Μιμήθητι τον ανωτέρω Οδοιπόρον και καθώς εκείνος ηγάπα να επισκέπτεται και να περιποιήται τους ασθενείς, ούτω και συ αγάπα πάντα άνθρωπον και ιδίως τους πτωχούς και δυστυχείς, οι οποίοι δεν έχουν τα μέσα ούτε είς ιατρούς να υπάγωσιν, ούτε φάρμακα να αγοράσωσιν ούτε τρόφιμα έχουσι' τούτους εξαιρετώτερα των άλλων να επισκέπτησαι, να τους παρήγορης και εάν είσαι είς θέσιν να τους βοηθής υλικώς' εάν δεν είσαι, τότε να τους βοηθής πνευματικός με λόγους ωφελίμους' να έχουν δηλ. θάρρος, πίστιν, ελπίδα, μεγαλοψυχίαν, υπομονήν, και καρτερίαν είς τας θλίψεις των και ασθενείας διό να έχωσι μεγάλον μισθόν είς τους ουρανούς διά την υπομονήν των. Να τους προτρέπης να εξομολογηθώσι, να μεταλάβωσι των αχράντων μυστηρίων, να ενθυμώνται τον θάνατον και την κόλασιν. Επειδή ο άνθρωπος συνίσταται εκ δύο ουσιών, από σώμα υλικόν και φθαρτόν και από ψυχήν άυλον και αθάνατον, το μεν σώμα έχει ανάγκην βοηθείας υλικής, η δε ψυχή βοηθείας πνευματικής. Όσην λοιπόν διαφοράν έχει η ψυχή από το σώμα, τόσην διαφοράν έχει και η πνευματική βοήθεια και ελεημοσύνη από την σωματικήν. Στοχάσου λοιπόν, αγαπητέ μοι, πόσον μέγα καλόν εστίν η ελεημοσύνη, την οποία εμακάρισεν ο Κύριος ειπών' 'Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται'. Κατά δε την δευτέραν αυτού παρουσίαν θα είπη είς τους δικαίους και εξαιρετικώς είς τους ελεήμονας' την ελεημοσυνην την οποίαν εκάματε είς τους πτωχούς αδελφούς μου, είς εμέ την εκάμετε. Έφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε'.
Εάν θέλης, αγαπητέ μου συνοδοιπόρε, να καθαρίσης τον εαυτόν σου από τας αμαρτίας, να όδευσης ευκόλως την στενήν και τεθλιμμένην οδόν και φθάσης είς την Βασιλείαν των ουρανών, εάν θέλης να πλησίασης είς τον Θεόν και ομοιωθής με αυτόν, μη παύσης την ελεημοσυνην την υλικήν, εάν είσαι εύπορος και την πνευματικήν, εάν δεν είσαι εύπορος από υλικά αγαθά. Το τάλαντον, όπερ έλαβες από τον πλουσιόδωρον Θεόν, φρόντισε να το αύξησης διά της αγάπης, της φιλαδελφείας, της ελεημοσύνης, της μεταδόσεως. Άρεσάτω σου η βουλή μου, ω βασιλεύ', είπεν ο Δανιήλ προς τον βασιλέα Ναβουχοδονόσορα, 'και τας αμαρτίας σου εν ελεημοσύναις λύτρωσαι, και τας αδικίας σου εν οικτιρμοίς πενήτων'. Ο δίκαιος σοφός παροιμιαστής λέγει' 'ελεημοσύναις και πΐστεσιν αποκαθαίρονται αμαρτίαι'. Ο δίκαιος Τωβίτ' "ελεημοσύνη εκ θανάτου ρύεται, και ουκ εά εισελθείν εις το σκότος". Ο δε Θεολόγος Γρηγόριος λέγει' 'εν ουδενί άλλω άνθρωπος Θεώ ομοιούται, ως το ευ ποιείν... ευεργετών νόμιζε μιμείσθαι Θεόν'. Και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εν ευαγγελίοις έφη. Αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπιζοντες και έσται ο μισθός υμών πολύς και έσεσθε υιοί του Υψίστου' ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχάριστους και πονηρούς' γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ υμών οικτίρμων εστί'. Διά της φιλοξενίας και της ελεημοσύνης ηξιώθη ο Αβραάμ να φιλοξενήση είς μορφήν τριών Αγγέλων την αγ. Τριάδα. Δι' ο και ο θεοκήρυξ Απόστολος Παύλος παροτρύνει ημάς λέγων: 'Της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε, διά ταύτης γαρ έλαθόν τίνες ξενίσαντες αγγέλους'.
Περί της ελεημοσύνης λέγει και ο θείος Χρυσόστομος τα ακόλουθα. Αυτή μείζων η χάρις, ή νεκρούς ανιστά' του γάρ εν τω ονόματι του Ιησού τους αποθανόντος εγείρειν, πολλώ μείζον τω πεινώντι τρέφειν τον Χριστόν. Ενταύθα μεν γαρ ου τον Χριστόν ευεργετείς' εκεί δε αυτός σε και ο μισθός εν τω ποιείν ευ, ουκ εν τω πάσχειν ευ, ενταύθα μεν γαρ (επί των σημείων λέγω) αυτός οφείλεις τω Θεώ επί δε της ελεημοσύνης τον Θεόν οφειλέτην έχεις'. Βλέπεις, αγαπητέ μοι, πώς ο φιλάνθρωπος και πολεύσπλαγχνος Θεός και Πατήρ ημών ο ουράνιος διά να μας διευκολύνη και ομαλύνη την στενήν και τεθλιμμένην οδόν πόσους τρόπους και μέσα εφεύρε διά των οποίων ευκόλως και ακινδύνως δυνάμεθα να διαπλεύσωμεν το πολυκύμαντον πέλαγος της παρούσης ζωής, να βαδίσωμεν την στενήν και τεθλιμμένην οδόν και να φθάσωμεν είς τους γαληνούς λιμένας της αιωνίου και ατελεύτητου ζωής και βασιλείας. Βάδιζε λοιπόν μετά προθυμίας μεγίστης την προς την άνω Ιερουσαλήμ άγουσαν οδόν, ευχαριστεί και δοξολογεί εκ καρδίας τον Κύ-ριον και μη παύσης πάσας τας ημέρας της ζωής σου, άχρι τελευταίας αναπνοής σου, να τον υμνής, δοξάζης, ευχάριστης και να τον παρακαλής να σε φωτίζη και οδηγή είς το να ποιής το θέλημα του το άγιον και ούτω αξιωθής της αιωνίου και ατελεύτητου ζωής και βασιλείας' ης γένοιτο πάντας επιτυχείν».
 

Συνομιλητής: Στυλιανός Κεμεντζετζίδης
Θεολόγος, συγγραφέας
Κ.Ι.: Το να μιλήσει κανείς για οσιακές μορφές, για Γέροντες της Εκκλησίας μας είναι πολλές φορές υπερβολικό, γιατί, δεν αντέχουμε το ύψος της αγιότητος των ανθρώπων αυτών και ίσως μέσα στη σιωπή και μέσα στην ιερότητα μπορούμε να βιώσουμε πολύ περισσότερα πράγματα από το λόγο. Επειδή όμως χρειάζεται να δίνουμε μαρτυρία Θεού στον κόσμο για να επωφελούμαστε όλοι, ας δούμε το μεγάλο Γέροντα της Πάρου, τον πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο.
Κύριε Κεμεντζετζίδη, ας πάμε στις προσωπικές σας εμπειρίες από το μεγάλο αυτό Γέροντα της σύγχρονης Ελληνικής Ορθοδοξίας.
Στ.Κ.: Αγαπητέ κ. Ιωαννίδη, για να μιλήσει κανείς επάξια για η-γιασμένες υπάρξεις πρέπει να είναι ή σαν κι αυτούς ή παραπάνω απ' αυτούς, που σε μας δε συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έτσι κατ' άκραν οικονομίαν, απλώς ελάχιστα θα μεταφέρουμε απ' όσα επέτρεψε ο Θεός να ζήσουμε στο διάστημα των 20 ετών που μας αξίωσε ο Θεός να τον έχουμε πνευματικό οδηγό.
Ήταν το 1960 όταν μια ψυχή μας είπε «ξέρετε τον πατέρα Φιλόθεο;» -«Όχι, ποιος είναι; πού είναι;» -«Στην Πάρο. Είναι σύγχρονος άγιος. Μένει στο σπίτι μου από το 1935 και θα σου κάνω τα έξοδα να πας». Και πράγματι, γιατί, ήμουν στο Άγιον Όρος μαθητής μούκανε τα έξοδα και πήγα το Πάσχα. Από τότε, άλλαξε και η ζωή μου και μπορώ να πω εάν σήμερα ζω, χάριτι θεία, ζω και από τις πρεσβείες του αγίου επειδή είχα βαρειά ασθένεια και με θεράπευσαν οι θερμές του προσευχές, όταν ακόμα ζούσε. Γεννήθηκε, για όσους δεν γνωρίζουν, το 1884 σε χωριό της Λακωνίας, από ευσεβείς γονείς και επέδειξε πολύ θεϊκό ζήλο, ιδιαίτερα στη λατρεία της Εκκλησίας, στην ανάγνωση βίων αγίων, απ' όπου πήρε υποδείγματα και παραδείγματα και επίδραση για να ολοκληρωθεί η αφοσίωση του στο Θεό με την αφιέρωση του στη μοναχική πολιτεία. Και μικρός εθαυματούργη. Είναι πολλά εκείνα που έχουν καταχωρηθεί στους τρεις τόμους που κυκλοφόρησαν μέχρι σήμερα από τα Άπαντα του και υπολείπονται κι άλλοι ακόμη.
Εμείς θα σταθούμε στο σημείο εκείνο που ο Θεός οδήγησε τα βήματα του, στον άγιο του αιώνα μας Νεκτάριο τον θαυματουργό, στον οποίο εξομολογείτο, άκουγε τις σοφές διδαχές του και φανέρωσε και τον ενδόμυχο πόθο της ψυχής του, μετά την αφυπηρέτηση από την επίγειο στρατεία να αφιερωθεί στον ουράνιο Θεό διά της μοναχικής πολιτείας. Του είπε: -«Τη μοναχική πορεία εξέλεξες. Αλλά πού θα πας;» Ο Γέροντας είπε: «στο Άγιον Όρος». -«Όχι, να μην πας, θέλοντας και μη θα καταλήξεις στην Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής στη Λογγοβάρδα. Εκεί είναι το θέλημα του Θεού κι εάν δεν πας εκεί ούτε μοναχός θα γίνεις». Ο Γέροντας δεν άκουσε και κατευθύνθηκε προς το Αγιον Όρος. Τον συνέλαβαν για ύποπτο οι Τούρκοι στη Θεσσαλονίκη.
Κ.Ι.: Ήτανε προ του 1912.
Στ.Κ.: Μάλιστα το 1906. Τον οδήγησαν για εκτέλεση, επειδή διαμαρτυρήθηκε πως έχει όλα τα χαρτιά και γιατί δεν του επιτρέπουν. Διψούσε να μαρτυρήσει για το Χριστό. Και ενώ τον πήγαιναν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες γύρω στους 20-30, παρουσιάζεται κάποιος με κάποιο άλογο, και με κάποιους υπασπιστές. Σταματά, ραβδίζει τους αξιωματικούς, τους επιπλήττει και τους δίδει κάποιους στρατιώτες Αλβανούς και τους λέει: -«Αυτόν, να τον πάτε στο πλοίο Μυκάλη να ταξιδεύσει για την Ελλάδα (τότε η Ελλάδα ήταν κάτω από τη Λάρισα). Ο Γέροντας δεν ήξερε ποιος ήταν αυτός. Στο δρόμο ρωτά τους στρατιώτες που τον πήγαιναν: -«Αυτός ποιος είναι;» Του απαντούν, «ο Πασάς». Πράγματι, πήγε, ήρθε στην Ελλάδα και μετά από 2 χρόνια ξανά τον συλλαμβάνουν για ύποπτο και τη φορά αυτή τον οδηγούν στο Λευκό Πύργο, όπου ήταν τόπος φυλακίσεως και θανατώσεως ανθρώπων. Αλλά μέσα στη φυλακή βλέπει κι έναν άλλο νέο και τον ρωτά: -«Γιατί μας έφεραν εδώ; Δεν έκανα τίποτα». -«Μη ρωτάς. Εδώ όποιος έρχεται του παίρνουν το κεφάλι». -«Εγώ θέλω να δουλέψω για το Θεό». -«Θέλεις; Μη φοβάσαι, ακολούθα με». Έβγαλε ένα ψαλίδι, έκοψε όλα τα σύρματα και τον έβγαλε. Όταν ήρθαν να τον πιάσουν του είπε: -«Δεν με αφήνουν». Τότε, γυρίζει, δίνει ένα σκαμπίλι και τους έστρωσε κάτω. Τον έβαλε μέσα σε ένα μικρό πλοίο και μετά, τον πήρε σε ένα μεγάλο πλοίο κι εξαφανίστηκε. Ρώτησε τον Καπετάνιο, κοιτά-ξανε όπως βγήκανε στο Βόλο και δεν βρήκανε κανένα. Είπε ο Γέροντας: -«Προσευχόμουν να μάθω τον ευεργέτη μου. Κατόπιν, ξαναέρχομαι για το Άγιον Όρος και συναντώ τον υπασπιστή του Πασά, που ήμαστε μαζί στον καθορισμό των Τουρκο-ελληνικών συνόρων. Μου λέει: -«Έλα να σε πάω στον Πασά». Και του διηγούνται ότι την πρώτη φορά ο Πασάς είδε δύο φορές τον άγιο Δημήτριο, τον ξύπνησε, τον απείλησε και του λέει: -«Γρήγορα, στην τάδε οδό είναι ο τάδε, ο προστατευόμενος μου και τρέχα να τον σώσεις». Τη δεύτερη φορά ήταν ο ίδιος ο άγιος Δημήτριος, γιατί τον πήγαν στο ναό του αγίου Δημητρίου που μόλις είχε ανακαλυφθεί, κάναν ανασκαφές και είδε εκεί την εικόνα που είδε στη φυλακή. Μέχρι το 1970 ερχόταν στη γιορτή του αγίου και έπαιρνε μέρος, από ευγνωμοσύνη προς τον ευεργέτη του. Είχε ιδιαίτερη προστασία του Θεού, της Παναγίας και πολλών άλλων αγίων, όταν έγινε μοναχός.
Κ.Ι.: Τελικά, δεν πήγε στο Άγιον Όρος;
Στ.Κ.: Όχι. Γύρισε χωρίς να θέλει το 1907. Έγινε μοναχός και μετά το 1912 κληρικός και κατόπιν, από το 1930 ως το 1980 χρημάτισε Ηγούμενος της ξακουστής στον Ορθόδοξο χώρο ιεράς Μονής της Λογγοβάρδας, ιδρυτής και άλλων ιερών Μονών, πολλών εκκλησιών και μεγάλος πνευματικός ευεργέτης ψυχών. Υπήρξε μεγάλος εμψυχωτής. Θύμιζε τους κολλυβάδες. Θύμιζε, θα λέγαμε, ισάξιο μεγάλων αναστημάτων μοναχικού βίου στον Ορθόδοξο χώρο.
Κ.Ι.: Κύριε Κεμεντζετζίδη, μπορούμε να σταθούμε σε μερικά από τα χαρίσματα του μεγάλου αυτού Γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου; Δηλαδή, πώς ο Θεός τον προίκισε και τον έκανε δοχείο της χάριτος;
Στ.Κ.: Να μεταφέρουμε λίγα από τα πολλά που υπάρχουν. Κάποτε τον επεσκέφθηκα και του είπα: «Γέροντα, έχω έναν πόθο μέσα μου που με τραβάει να πάω σε μια κωμόπολη άγνωστη, που λέγεται Σιδηρόκαστρο και να γίνει εκεί ένας ναός του αγίου Νεκταρίου, αλλά δεν έχω τίποτα. Εδώ μου λένε να με σπουδάσουν, ο πατήρ Χαράλαμπος κλπ». Κάθησε έτσι λίγο σοβαρός και μου απήντησε: «Είναι θέλημα Θεού. Θα γίνει αυτό, αυτό, εκείνο, θα σε κυνηγήσουν, θα σε οδηγήσουν σε φυλακές, μην πτοηθείς, έχε ταπείνωση, έχε καθαρότητα βίου και αυταπάρνηση και ο Θεός θέλει διά του αγίου του να σε προστατεύσει, να σε φυλάξει. Τα δε χρήματα τα έχει είς τας χείρας των πιστών και θα τα στέλνει, όταν πρέπει και όσα πρέπει. Δεν έχω άλλα χρήματα απάνω μου παρά 100 δραχμές και την ευχή μου». Τα πήρα εγώ και έφυγα για το Σιδηρόκαστρο. Μέσα σε επτά μήνες, πότε έγινε ο σύλλογος άγιος Νεκτάριος, πότε βγήκε το περιοδικό άγιος Νεκτάριος, πότε έγινε οικοτροφείο για 25 παιδιά, πότε ευρέθηκε οικόπεδο σ' ένα λοφίσκο και έγινε ο ναός του μεγαλοπρεπής μέχρι σήμερα, πότε έγινε γηροκομείο, δεν ξέρω. Χρήματα να υπήρχαν από πηγή Τραπέζης θα ήταν αδύνατο να γίνουν σε ένα επτάμηνο. Και όλα αυτά έγιναν. Ήρθε και ο Γέροντας στα εγκαίνια (ήρθε πολλές φορές), έγιναν πολλά θαύματα και κατάλαβα ότι ο Γέροντας δεν τα είπε αυτά τα λόγια έτσι, ως μια απλή συμπαράσταση, αλλά κατόπιν πληροφορίας. Και πράγματι, όλες οι δυσκολίες που παρουσιάζονταν ξεπερνιόνταν και συγκεκριμένα η μία που ήταν η πιο δύσκολη, που έπρεπε να μας βάλουνε μέσα,
παρουσιάστηκε ο άγιος Νεκτάριος προσωπικά στο νομάρχη και του φανέρωσε την πραγματικότητα και μπήκαν στη φυλακή οι συκοφάντες κλπ., καθαιρείται ένας κλπ. κι εμείς είχαμε την προσευχή του Θεού και τη συμπαράσταση του λαού του Θεού. Ένα αυτό.
Ένα άλλο, που είναι εξίσου σημαντικό. Ταξιδεύουμε με το Γέροντα από Θεσσαλονίκη για Πελοπόννησο. Ο Γέροντας είχε την ευλογημένη συνήθεια να ψέλνει, να διηγείται θαυμαστά περιστατικά και να προσεύχεται εναλλάξ. Ευχάριστο αυτό. Δεν κούραζε κανένα, δεν ήθελε να φύγει κανείς από κοντά του. Γυρίζει, έξω από τη Λάρισα μέσα στο αμάξι, και μου λέει: «Μία ημέρα θα καταστείς εκδότης ψυχωφελών βιβλίων, όπως ο Σχοινάς είς το Βόλο. Δια των καλών βιβλίων πλείστοι όσοι οικοδομούνται και προάγονται είς ευσέβειαν». Ούτε του έδωσα σημασία. Ούτε ποτέ ασχολήθηκα με εκδόσεις. Τελειώνω το Πανεπιστήμιο, χωρίς κεφάλαια, χωρίς τίποτα, και σήμερα, με τη χάρη του Θεού και τις ευχές Του ευρίσκομαι με 100 Πατερικες εκδόσεις του εκδοτικού οίκου Ορθόδοξος Κυψέλη.
Είναι πολλά αυτά που έχουν σχέση και με μένα, αλλά δεν μπορούν να λεχθούν. Να πούμε μόνο κάτι άλλο που είναι σχετικό με αυτό που με ρωτήσατε.
1979, 8 Μαΐου. Βρισκόμαστε στο Γέροντα μαζί με έναν εξ Αμερικής φοιτητή ονόματι Νικόλαο και άλλους παράγοντες.
Κάποια στιγμή ερωτά ο νέος: «Γέροντα, έχω την ευλογία σας κάτι να γράψω απ' αυτά που βλέπω για τους εκεί αδελφούς;» «Τα δικά μου, παιδί μου, είναι χαλίκια, είναι άχυρο, χόρτο, των Πατέρων, των Γραφών, είναι μαργαρίται». Αυτός επέμενε. «Εάν κάτι καλό βρεις, όσο σε φωτίσει ο Θεός, πράξε προς δόξαν Θεού. Εγώ ετοιμάζομαι. Ήρθε ο καιρός να φύγω».
Του λέω: «Γέροντα, από τότε που σας ξέρω, κάθε μέρα πεθαίνετε, αλλά σας αφήνει ο Θεός, γιατί είστε χρήσιμος». «Όχι, παιδί μου, αυτήν τη φορά θα αναχωρήσω αληθινά, διότι παρεκάλουν το Θεό να μου φανερώσει ώστε να ετοιμαστώ καλύτερα και δι' αγγέλου μου έδωσε εισιτήριο χωρίς όμως ημερομηνία και έπεσα σε προσευχή και σε παρακλήσεις και μου απεκάλυψε την ημέρα που θα φύγω. Την ημέρα που γεννήθηκα, την ημέρα που ήρθα στο μοναστήρι, την ημέρα αυτή θα αποθάνω, του χρόνου». Εγώ, ξέροντας τα χαρίσματα του Γέροντα δεν αμφέβαλλα. Και τον άλλο χρόνο πήρα μαζί μου έναν κινηματογραφιστή και πήγαμε απ' την παραμονή.
Κ.Ι.: Κινηματογραφούσατε την αναχώρηση;
Στ.Κ.: Ναι. Πήγαμε, καθήσαμε, μου έβαλε να διαβάσω κάτι από τον άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, μαζί με τις αδελφές, συνεβούλευσε σοφά πράγματα, εξομολόγησε το βράδυ, μεσάνυκτα, τα τελευταία πρόσωπα
από τη Μακεδονία, έδωσε τις τελευταίες οδηγίες. Όταν διαβάζαμε το βίο του αγίου κτύπησε ένα τηλέφωνο, ήτανε ο Δήμαρχος της νήσου και ο γιατρός και του λέει: «Γέροντα, θέλω να ναρθώ με την οικογένεια μου να πάρω τις ευχές σας η ώρα 7.00 το πρωί». «Ευχαρίστως να έρθεις, πλην όμως δεν θα με προλάβεις, θάχω αναχωρήσει».
Κ.Ι.: Είναι εκπληκτικό.
Στ.Κ.: Πράγματι, στις 6.05 το πρωί ενώ κάναμε την Ακολουθία δίπλα, ο Γέροντας ήταν στο κελλάκι του προσευχόμενος με ευλάβεια και κατάνυξη. Είπε το «Χριστός Ανέστη» και εκοιμήθη. Και τον «πήραμε» και ζώντα και κεκοιμημένο στον κινηματογράφο (τον δείξαμε, σε ταινία).
Κ.Ι.: Είχε και έτοιμο τον τάφο του;
Στ.Κ.: Όλα, όλα και τον τάφο. Είχε πολύ οικειωθεί με τον θάνατο. Τον θεωρούσε ευεργέτη και φίλο. Αλλά και η περίπτωση του Καλκανδή του τετραπληγικού είναι θαυμαστή.
Κ.Ι.: Είναι εκπληκτική. Σας παρακαλώ να μας αναφέρετε την περίπτωση του Καλκανδή.
Στ.Κ.: Καλώς. Ο Σταύρος Καλκανδής υπήρξε ένας πολύ φίλος και γνωστός. Είναι εκείνος που κατέχω τα γράμματα του γύρω από τον πόνο. Γιατί η θλίψη στη ζωή... Μετά από 25 χρόνια τα έγραψε. Όταν ο Γέροντας τον επισκέφθηκε δεν ήξερε.
Κ.Ι.: Να πούμε ακριβώς τι ήταν ο Καλκανδής.
Στ.Κ.: Ο Καλκανδής ήταν κάποιος που στην περίοδο του πολέμου έπαθε ένα ατύχημα και έμεινε τελείως τετραπληγικός.
Η Κυβέρνηση τον έστειλε στην Ευρώπη, κατόπιν έκανε 4 χρόνια στην Αμερική, οι ιδιαίτεροι γιατροί του Ρούσβελτ, Κούπερ και Ρασκ ήσαν οι θεράποντες του ιατροί. Κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια, πλην όμως δεν μπόρεσαν να του προσφέρουν τίποτα. Μάλλον χειροτέρευσε και στο τέλος του είπαν: «Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, δυστυχώς, δεν μπορείς να γίνεις καλά. Δεν υπάρχει πιθανότης ούτε ένα τοις χιλίοις». Απογοητευμένος έρχεται στην Ελλάδα και μπαίνει στα ελληνικά Νοσοκομεία που είναι πολύ φτωχά εν συγκρίσει με εκείνα της Αμερικής. Ένας γιατρός του είπε: «Μην απελπίζεσαι. Υπάρχει ένας που μπορεί να σε κάνει καλά, ο Θεός. Κάνε κόντακτ μαζί του». Δύο του νοσοκομείου του στρατού τον περιποιούνταν και ήταν πολύ απελπισμένος. Κάποια μέρα του λένε: «Σε θέλει κάποιος παπάς». «Εγώ δεν έχω σχέση με παπά». «Χαίρετε», «χαίρετε, είστε εσείς που ήρθατε από την Αμερική; Είστε παράλυτος;» Του δείχνει το χέρι. «Μόνο στα χέρια;» «Όχι σε όλο μου το σώμα». «Είσαι ευτυχής». «Τι ευτυχία να έχω πάτερ; Παράλυτος είμαι». «Όχι, παιδί μου, έχεις απομακρυνθεί από το Θεό και ο Θεός που σε αγαπούσε σε επισκέφθηκε. Μια μέρα θα σε κάνει καλά, αλλά, θαρθεί η στιγμή που θα ζητάς την παραλυσία σου». «Μήπως σε έστειλε η μαμά μου; ο αδελφός μου;» -«Όχι, παιδί μου, ο Θεός».
Ο Γέροντας πήγαινε σε κάποιο σπίτι. Κι ενώ πήγαινε στο σπίτι άκουσε τρεις φωνές που του έλεγαν να γυρίσει και να πάει να βρει αυτόν που ήρθε από την Αμερική.
Είπε ο Καλκανδής: «Είναι εύκολο πάτερ να πλησιάσει κανείς το Θεό;» «Όσο δύσκολο φαίνεται, παιδί μου, τόσο εύκολο είναι. Το πρώτο βήμα είναι η εξομολόγηση, το δεύτερο η θεία Κοινωνία και τα άλλα ακολουθούνε. Εάν χρειασθείς κάτι στη διάθεση σου είμαι, Φιλόθεος Ζερβάκος λέγομαι και στην Πάρο κατοικώ». Τον χαιρέτησε κι έφυγε. Δεν περνά ένας μήνας και έρχεται άλλος καλόγερος. «Γεια σου, Σταύρο». «Γεια σου, πάτερ». «Δε με γνωρίζεις;» «Όχι». «Είμαι ο συνάδελφος σου Κώστας Πατίτσας. Ήταν Ταγματάρχης αυτός μαζί με τον Καλκανδή. Και έγινε μοναχός. «Δε μ' έφερε το συναδελφικό ενδιαφέρον αλλά η εντολή του αγίου πνευματικού μου, πατρός Φιλόθεου Ζερβάκου». «Άρχισες, τα καλογερίστικα;» «Όχι. Μ' έστειλε να σου πω εάν θέλεις να εναποθέσεις το φορτίο των αμαρτιών σου κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού θα βρεις τη λύτρωση και θα γίνει η απαρχή της θεραπείας και της σωματικής σου παθήσεως».
«Εγώ, Κώστα, ξέρεις, εκτός από αυτά κλπ., δεν ξέρω τι έχεις, την καμπούρα σου την ξέρεις εσύ και σου είπα τι μου είπε. Σου είπα να σε βοηθήσω, να σε πάρω στον πατέρα Αθανάσιο». «Να πάμε ρε Κώστα». Και ο πνευματικός του είπε τον Κανόνα. «Εγώ είμαι παράλυτος, εάν πεθάνω;» «Δεν έχεις να πάθεις τίποτα, είσαι απόλυτα τακτοποιημένος». Του είπε: «Δεν λες του πατέρα Φιλόθεου να έρθει; Αυτόν τον είδα πιο ήρεμο». Έρχεται ο πατέρας και του λέει: «Με ζήτησες;» «Ναι πατέρα, ήθελα να σας δω», και του λέει τα ίδια πράγματα: «Είδα, ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από το Θεό και κάνω την πρώτη μου εξομολόγηση», και μετά του είπε: «Γέροντα, δεν έρχεσαι μαζί μου να πάμε στον πνευματικό σας Πατέρα, τον άγιο Νεκτάριο, να τον παρακαλέσουμε να με λυπηθεί, να μου δώσει την υγεία μου;» «Ευχαρίστως, παιδί μου». «Και πήγαμε, και ζητούσα εγώ ένα θαύμα. Και για πρώτη φορά, ύστερα από 25 χρόνια, ελευθερώνω το χέρι μου, ξεμουδιάζει, και μπορώ να αισθάνομαι ότι η προσευχή μου ακούγεται. Έκτοτε, δε ζητούσα την παραλυσία μου. Είχα τέτοια δύναμη και έκανα το Σύλλογο των αναπήρων».
Κ.Ι.: Έγινε καλά ο Καλκανδής;
Στ.Κ.: Μετά από λίγο καιρό, όταν ο πατήρ Φιλόθεος έκανε την παράκληση στον άγιο Νεκτάριο (οι γυναίκες έβλεπαν κάποιον άλλο, αυτός δεν έβλεπε) οι γυναίκες του είπαν: «Σταύρο, αυτός ο άλλος που
είναι με τον π. Φιλόθεο στο ιερό ποιος είναι;» «Δεν υπάρχει κανένας», «Όχι, υπάρχει». Μόλις ήρθε ο Γέροντας του λέει: «Γέροντα, οι κυρίες ρωτούν ποιος ήταν ο άλλος;» «Τον είδατε;» Λένε οι κυρίες: «Ναι». «Ο άγιος Νεκτάριος, μιλήσαμε για σένα». «Και τί σου είπε;» «Μιλήσαμε για σένα». «Και τί σου είπε Γέροντα;» «Δεν σου συμφέρει τώρα να σου πω, μια άλλη ώρα». Όταν ξαναπήγανε ήταν καλά και του λέει: «Τότε μου είπε ο άγιος αυτό κι αυτό. Έπρεπε, πρώτα, να γίνει η καθαρή και η ειλικρινής μετάνοια, μετά τα έργα της αγάπης και μετά το θαύμα. Θα γίνεις καλά, αλλά θάρθει η στιγμή που θα ζητάς την παραλυσία σου».
Και ξυπνάει 1η Ιουλίου και αισθάνεται ότι ελευθερώνεται. Σηκώνεται, κάνει τα πρώτα του βήματα, δοξάζει το Θεό και ξανακάθεται στην αναπηρική καρέκλα. Φωνάζει τους θεράποντες ιατρούς, εσωτερικού, εξωτερικού, φυσιοθεραπευτές, όλους, και τους λέει: «Κύριοι είναι ποτέ δυνατό να γίνω εγώ καλά;» «Κύριε Καλκανδή, παράλυτος στο σώμα είστε αλλά στο μυαλό, δόξα τω Θεώ, είστε καλά. Δυστυχώς, δεν μπορείτε να γίνετε ούτε ένα τοις χιλίοις». «Κι όμως, κύριοι, μπορεί να ελπίζεις στο Θεό. Δεν θέλω τα πρώτα βήματα μου να τα κάνω για τη δική σας περιέργεια, αλλά να τα δώσω προσφορά στον οίκο του Θεού. Λοιπόν, σας καλώ όλους, και όλους σας τους συγγενείς». Μαζεύονται στο ναό, δημοσιογράφοι, πράγματα, θάματα και πάει με το καρότσι κι εκεί μπροστά σηκώνεται. Κάνει μία ομιλία στο πλήθος, κλαίει ο κόσμος από κάτω, ο παράλυτος είπε: -«Εγώ δεν ήμουν ο άξιος, ο Θεός ήθελε». Μέχρι σήμερα κάνει το έργο της ιεραποστολής και στους αναπήρους και εκτός. Εκπληκτικό το γεγονός, το πανηγυρίζουν στην Αμερική, ραδιόφωνα, περιοδικά, τηλεοράσεις. Είναι μεγάλο το κεφάλαιο. Έχουμε στενό σύνδεσμο. Έζησε ξανά ένα θαύμα. Θεραπεύτηκε από καρκίνο, από το Γέροντα και άλλες καταστάσεις που μαρτυρούν ότι ο Γέροντας έχει παρρησία ενώπιον του Θεού και εισακούονται οι δεήσεις του και τούτο όταν ζούσε, αλλά, και μετά την μακαριά κοίμηση του εξακολουθεί να δέεται υπέρ του κόσμου που υπεραγάπησε με ειλικρίνεια και κατά Θεό.
Κ.Ι.: Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος να το θυμίσουμε ότι διέθεσε τον εαυτό του στους Γερμανούς για να σώσει τους ανθρώπους που θα εκτελούσαν στην Πάρο.
Στ.Κ.: 125 άτομα.
Κ.Ι.: Τώρα ο Καλκανδής, κ. Κεμεντζετζίδη, έχει καινούργιες εμπειρίες, χάθηκε η φωνή του, κόπηκε η γλώσσα του.
Στ.Κ.: Έχει δοκιμασίες πολλές. Από προχθές που ήμουν ήταν πάλι στο νοσοκομείο. Προσεβλήθη από καρκίνο γλώσσης. Του αφαίρεσαν τη γλώσσα και πολλές άλλες ζημιές και ήταν σε απελπιστική κατάσταση και ελυπείτο γιατί έμεινε μόνος του σε ηλικία 75 περίπου ετών. Πήγε στον τάφο του Γέροντα, ήμουν κι εγώ μαζί κι έκλαιγε και έλεγε: -«Παρακάλεσε το Θεό να γίνω πάλι παράλυτος για να μην χάσω την ψυχή μου». Αυτό που του είπε ο Γέροντας. Κι ενώ παρακαλούσε: «Ρε, εσύ Γέροντα, μας είπες ότι εάν βρεις παρρησία ενώπιον του Θεού θα εξακολουθείς να μας βοηθείς. Πού είσαι τώρα; Δεν τηρείς το λόγο σου;». Είχε πάρα πολύ πόνο, κλάμα. Εκείνο το βράδυ παρουσιάζεται, δείχνει τον τάφο του, πετιέται από μέσα ολόλαμπρος, ολοφώτεινος ο πατήρ Φιλόθεος και μιλά για πολλά πράγματα. Μένω έκπληκτος από το κύπελλο του κουράγιου του Καλκανδή. Ξεπερνάει τη δοκιμασία του καρκίνου με την επέμβαση της Παναγίας και του πατρός Φιλοθέου. Γράφεται μέσα στο περιοδικό, όπως μας τα έγραψε ο ίδιος, το περιστατικό είναι μεγάλο, αλλά δεν τα διηγείται παντού, γιατί, λέει, είναι σοβαρά εκείνα που του απεκάλυψε και για πράγματα που θα ακολουθήσουν. Εκείνο που φαίνεται είναι ότι ο άγιος Γέρων Φιλόθεος είναι ένα κεφάλαιο πνευματικό και χαράσσει εκείνους που το αξιοποιούν θετικά...
Κ.Ι.: Κύριε Κεμεντζετζίδη, μια τελευταία κουβέντα. Δύο-τρία ωφέλιμα λόγια από το γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο.
Στ.Κ.: Ο πατήρ Φιλόθεος συνόψιζε συνήθως τις ομιλίες του σε τρία σημεία. Έλεγε για τη ζώσα πίστη, την ολόθερμη αγάπη και την ταπείνωση. Αυτό το τρίπτυχο όταν υπάρχει στο χριστιανό τον καθιστά αήττητο, δεκτικό των δωρεών του Θεού και ευεργετικό στο περιβάλλον του. Αλλά αυτές οι ευλογημένες αρετές αποκτούνται με επίμονη εργασία των θείων εντολών.
Κ.Ι.: Δεν έχω παρά να σας ευχαριστήσω για την εκπληκτική αυτή μαρτυρία για το Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο. Να ευχηθούμε η άγια βιοτή των Γερόντων και δη του Γέροντος Φιλόθεου Ζερβακου να αποτελέσει για όλους μας υπόδειγμα και παράδειγμα προς μίμηση. Μιμούμενοι τους αγίους μιμούμεθα τον ίδιο το Χριστό. Οι άγιοι είναι η συνέχεια του Ευαγγελίου, η συνέχεια του Χριστού εν τω κόσμω.
 


Υπέρταση: Αναθεωρούνται οι Ευρωπαϊκές Κατευθυντήριες Οδηγίες

Περισσότερα >>

To φονικό εμβόλιο για την γρίπη...
To φονικο εμβολιο για την γριπη (του Δρ. Γ. Κοεμτζ ...
Περισσότερα >>