www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ. ο Δαρβινισμός,αφού αμφισβητήθηκε,παραμερίστηκε οριστικά

Η εκμετάλλευση της θεωρίας του Δαρβίνου συνεχίζεται και σήμερα. Στις χώρες, στις οποίες κυβερνά ο καπιταλισμός (δηλαδή ο δεξιός υλισμός μ’ όλα τα προσωπεία του) και ο μαρξισμός (δηλαδή ο άθεος υλισμός ή υπαρκτός σοσιαλισμός), οι ιδέες του Δαρβίνου, του Σπένσερ και του Μαρξ διαδίδονται παράλληλα μ’ όλα τα μέσα και τις μορφές: Με βιβλία επιστημονικά, λογοτεχνικά, φιλοσοφικά• με έργα θεατρικά, προγράμματα ραδιοφωνίας και τηλεοράσεως, αλλά και με πολιτικές ενέργειες. Πολιτικοί και κοινωνιολόγοι όλων των αποχρώσεων και αποκλίσεων βλέπουν στη θεωρία του Δαρβίνου περί φυσικής επιλογής έναν τρόπο να δικαιολογούν τα εγκλήματα, τους άνομους νόμους τους για το δημογραφικό πρόβλημα και να καταπνίγουν τη φωνή της συνειδήσεώς τους. Έτσι διαιωνίζονται τα μίση, ο ρατσισμός, η πάλη των τάξεων, οι κοινωνικές αναστατώσεις, οι πόλεμοι — τοπικοί ή γενικότεροι.
Αλλά το σημαντικό — και ταυτόχρονα το πιο ανησυχητικό — είναι ότι οι ιδέες του Δαρβίνου προπαγανδίζονται ακόμη, παρόλο που, όπως αποδείξαμε, η σημερινή επιστήμη δε δέχεται τη θεωρία της εξελίξεως, όπως τη διατύπωσε ο Δαρβίνος• παρόλο που η θεωρία της εξελίξεως επί 130 σχεδόν χρόνια (1859-1985) εξελίσσεται συνεχώς χωρίς να ικανοποιεί τους βιολόγους• παρόλο που η σημερινή επιστήμη αρνείται βασικά τον πυρήνα της θεωρίας της εξελίξεως και τη φυσική επιλογή, όπως την ορίζει ο Δαρβίνος. Παρόλο που «η Δαρβινική θεωρία συναντάει δυσκολίες για να εξηγήσει τη μετάβαση από τα ερπετά στα θηλαστικά, σύμφωνα προς την προοδευτική μεταμόρφωση» (1). Αυτό άλλωστε υποστηρίχτηκε τον Οκτώβριο του 1980 σε ένα συνέδριο περί εξελίξεως των οργανισμών, που οργανώθηκε στο Σικάγο των ΗΠΑ. Εκεί υποστηρίχτηκε ότι «οι μηχανισμοί της εξελίξεως είναι μακριά από του να γίνουν ομόφωνα δεκτοί, ιδιαίτερα από τους παλαιοντολόγους» (2). Στο ίδιο Συνέδριο, που είχε συγκληθεί στο «Μουσείο Φυσικής Ιστορίας» του Σικάγου, διαπιστώθηκαν και τα ακόλουθα, όπως ανέγραψαν οι «Sunday Times» (= Κυριακάτικοι Τάϊμς) της 8.3.1981: «ο σιδηρούς νόμος του Δαρβίνου, ότι κάθε νέο είδος αντιπροσωπεύει τη συνέχεια των προηγουμένων, φαίνεται ότι έσπασε... δεν είναι άξιο απορίας ότι οι επιστήμονες είναι απρόθυμοι για το Δαρβινισμό». Εξάλλου «σε μια πρόσφατη πολεμική» κατά της θεωρίας της εξελίξεως «είκοσι δύο ειδικοί του Βρεταννικού Μουσείου — βοτανικοί, εντομολόγοι και παλαιοντολόγοι — εβεβαίωναν με σθένος, ότι «ουδεμία απόλυτη απόδειξη έχουμε για τη θεωρία της εξελίξεως» (3).
Ενώ λοιπόν «στην επίσημη επιστημονική κοινότητα ο Δαρβινικός εξελικτισμός» αποτελεί σήμερα «αντικείμενο διαφόρων εκτιμήσεων» (4), οι ιδέες του Δαρβίνου συνεχίζουν να υποστηρίζονται ακόμη σαν «θέσφατα», σαν η... τελευταία λέξη της επιστήμης!... Ταυτόχρονα οι ιδέες του Δαρβίνου προπαγανδίζονται ακόμη, παρόλο που για τη δήθεν καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο η επιστήμη με εκπρόσωπό της το σύγχρονο διακεκριμένο Γάλλο βιολόγο και φυσικό Lecomte du Noüy (Λεκόντ ντυ Νουΐ) γράφει:
«Κανένας πια δεν πιστεύει, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο (...). Στην πραγματικότητα η καταγωγή του ανθρώπου του Νεάντερταλ είναι άγνωστη (...)• Όλες οι θεωρίες περί εξελίξεως αποδείχτηκαν μέχρι τώρα ανίκανες» να εξηγήσουν το όλο πρόβλημα της συμπεριφοράς του ανθρώπου (5).
Ώστε βρισκόμαστε ακόμη στο σημείο, που υπογράμμισε πριν λίγο καιρό ο J. Τ. Aitken (Έϊτκεν), Καθηγητής στο University College (Πανεπιστημιακό Κολλέγιο) του Λονδίνου. Σε άρθρο του με θέμα «Η προέλευση του ανθρώπου» κατέληγε στο συμπέρασμα:
«Υπάρχουν πολλά ερωτήματα, τα οποία, επειδή μας λείπουν αποδείξεις, πρέπει να αρκούμαστε στο να τ’ αφήνουμε αναπάντητα (...). Ούτε η Φύση ή η Ανθρωπολογία έδωσαν κάποια απάντηση ως σήμερα. Ας παραφράσουμε μερικές γνωστές γραμμές:
Στην ουσία της πίστεως — ας έχουμε ήσυχη εμπιστοσύνη. Σε προβλήματα ερμηνείας — υπομονή, ανοχή και ευρύτητα πνεύματος• σ’ όλα τα πράγματα — πνεύμα αγάπης και τιμιότητας στις εκτιμήσεις μας» (6). Για το ίδιο θέμα, το σχετικό με την καταγωγή του ανθρώπου, ο L. S. Washburn (Γουώσμπουρν), Καθηγητής της Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, γράφει:
«Στα τελευταία πενήντα χρόνια, αν και έχουν βρεθεί μεγάλης αξίας δεδομένα, αν και οι τεχνικές μέθοδοι έχουν βελτιωθεί και αρκετά προβλήματα έχουν διευκρινιστεί και οριστεί, εντούτοις ελάχιστη πρόοδος έχει γίνει σχετικά με την κατανόηση της πορείας, που ακολούθησε η εξέλιξη του ανθρώπου. Η Ανθρωπολογία μας προσφέρει διαρκώς και ασθενέστερα εξαγόμενα, η δε εφαρμογή της παλιάς μεθόδου, που εφήρμοσαν οι έμπειροι επιστήμονες, απέδωσε συμπεράσματα ασύμφωνα. Ύστερα από εντατική έρευνα ενός αιώνα, στο θέμα της σχέσεως του ανθρώπου με τους προγόνους του υπάρχει μεταξύ των αρμοδίων επιστημόνων λιγότερη συμφωνία σήμερα, παρά στο τελευταίο στάδιο του 19ου αιώνα» (7).
Παρόλα τα συντριπτικά αυτά επιστημονικά δεδομένα και τις άφθονες και υπεύθυνες επιστημονικές θέσεις και δηλώσεις, η εκμετάλλευση της θεωρίας της εξελίξεως από το δεξιό και τον αριστερό υλισμό, από την καπιταλιστική και τη μαρξιστική ιδεολογία, συνεχίζεται! Οι λόγοι είναι φανεροί... Έτσι κατά καιρούς από επιστημονικούς παράγοντες ή επιστήμονες, οι οποίοι στερούνται κύρους, ή απλούς επιφυλλιδογράφους και ανειδίκευτους δημοσιογράφους προβάλλονται ορισμένα ευρήματα για να... αποδειχθεί η καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο! (Τελευταία υποστηρίχτηκε το αντίθετο• ότι δηλαδή ο πίθηκος κατάγεται από τον άνθρωπο).
Το 1974 στο Πανεπιστήμιο της Ν. Υόρκης τριάντα εξέχοντες φυσικοί, βιολόγοι, παλαιοντολόγοι και ανθρωπολόγοι εξέτασαν επισταμένως τα λείψανα αρχαίου σκελετού, τον οποίον έφεραν στο φως ανασκαφές Γάλλων ειδικών στην Αιθιοπία (8). Τα λείψανα αυτά, των οποίων η ανεύρεση είχε δημιουργήσει πολύ θόρυβο, αποτελούσαν τα 40% ενός σκελετού, του οποίου τα 60% συμπληρώθηκαν καθ’ υπόθεση, για να εμφανισθεί ολοκληρωμένος ο σκελετός• ωστόσο η υπόθεση αυτή τονιζόταν στην εικόνα που δημοσιευόταν. Και τι αποφάνθηκαν οι τριάντα επιστήμονες, που εξέτασαν με προσοχή τα λείψανα της Λούσυ; Είπαν:
«Τα στοιχεία αυτά για μια ακόμη φορά οδήγησαν σε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυσαν και έθεσαν περισσότερα ερωτήματα από όσες εξασφάλισαν απαντήσεις». Έτσι ώστε να είναι δυνατό να λεχθεί ότι «ο χώρος αυτός της επιστημονικής έρευνας είναι ένας χώρος, στον οποίο ανεπιφύλακτα ισχύει ο κανόνας: όσο περισσότερα μαθαίνει κανείς, τόσο λιγότερα γνωρίζει»!
Αλλά ας παρακολουθήσουμε καλύτερα τον Τ. White (Χουάϊτ), πρωτεργάτη της κινήσεως γύρω από την υπόθεση Λούσυ, εξετάζοντας το ζήτημα με βάση τις δικές του πληροφορίες.
Στο Hadar (Χαντάρ) της Αιθιοπίας και στο Laetotil (Λετοτίλ) της Τανζανίας από το 1973 ως το 1978 ανακαλύφθηκε από μια μεικτή ομάδα Γάλλων και Αμερικανών, στην οποία προΐσταντο ο Dr Donald Johanson (Δρ Ντόναλντ Τζόχανσον) και ο Dr. Tim D. White (Τιμ Ντ. Χουάϊτ), μεγάλος αριθμός σκελετικών απολιθωμάτων, που ανήκουν στα ανθρωποειδή. Η μελέτη αυτών των απολιθωμάτων έδωσε ένα σκελετό, που ονόμασαν Lucy (Λούσυ• από το τραγούδι των Μπήττλς). Το ύψος της Λούσυ ήταν 1 μέτρο και ζύγιζε 25 κιλά. Η Λούσυ, προικισμένη μ’ ένα μικρό εγκέφαλο τόσο, όσο του χιμπαντζή, αποκλειόταν να κατέχει ανεπτυγμένη τεχνολογία, που χαρακτηρίζει, πριν απ’ όλα, το γένος των ανθρώπων, και δεν μπορούσε να καταταχθεί σ’ αυτό (9). Πάντως τόσο αυτή, όσο και ο απολιθωμένος σκελετός, που βρέθηκε λίγο αργότερα στο Laetotil και ονομάσθηκε Australopitheque afarensis, παρουσίαζαν τα χαρακτηριστικά της διποδίας από τη μια μεριά, και της μικρής κρανιακής κοιλότητας και της μη χρήσεως εργαλείων από την άλλη. Ο χαρακτήρας αυτών των ευρημάτων έρχεται σ’ αντίθεση με το Δαρβινικό μοντέλο της εξελίξεως του ανθρώπου. Σύμφωνα μ’ αυτό (το μοντέλο) τα τετράποδα πρωτεύοντα, όταν πια συνήθιζαν να χρησιμοποιούν όπλα και εργαλεία, ελευθέρωναν τα «εμπρόσθια» άκρα τους και αποκτούσαν έτσι σιγά - σιγά τη μορφή της όρθιας βάδισης. Εξάλλου (σύμφωνα με το Δαρβινικό μοντέλο) η χρήση των εργαλείων, όσο γινόταν πολυπλοκότερη, συνοδευόταν από μια αύξηση του κρανίου και του εγκεφάλου και ο ρόλος, που έπαιζαν τα δόντια στους πιθήκους, έχει αναληφθεί από τα χέρια. Έτσι, για τον Κ. Δαρβίνο, τα εργαλεία ήταν η αιτία και το αποτέλεσμα συγχρόνως της ανορθώσεως του σώματος και τα τέσσερα κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους (όρθιο βάδισμα, τεχνολογική ικανότητα πολύ προοδευμένη, μικρά δόντια, ανεπτυγμένος εγκέφαλος) αναπτύχθηκαν συγχρόνως.
Τα ευρήματα λοιπόν του Hadar και Laetotil, στα οποία παρουσιάζεται αποσυνδεδεμένη η διποδία και η κρανιακή ανάπτυξη, διαψεύδουν με βεβαιότητα τη Δαρβινική θέση (10). Μάλιστα προτείνεται ένα νέο μοντέλο, αυτό του C. Ο. Lovejoy (1981) (11). Στο νέο μοντέλο του Lovejoy (Λάβτζοϋ) διακρίνεται σαφώς η κρανιακή ανάπτυξη και η χρήση εργαλείων από τη μια μεριά, και η διποδία και η μείωση των δοντιών από την άλλη. Πάντως, παρά την ανακάλυψη της Lucy και του Australopitheque afarensis, τα μεγάλα και αγεφύρωτα κενά της γνώσεώς μας γύρω από το πρόβλημα της καταγωγής του ανθρώπου, που απασχολεί αιώνες τώρα την επιστήμη, καταφαίνονται σ’ αυτά, που γράφει με τόση σαφήνεια ο Καθηγητής της Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Berkeley της Καλιφόρνιας Τ. White στο άρθρο του Les Australopitheques:
«Δυστυχώς μας λείπουν ακόμα αποδεικτικά στοιχεία (documents probants)».
Και τελειώνει το άρθρο του ως εξής:
«Μόνο μελλοντικά ευρήματα θα επιτρέψουν στους ερευνητές ν’ απαντήσουν σε ακανθώδεις ερωτήσεις και να ορίσουν ίσως με πληρότητα την καταγωγή μας» (12).
Εδώ θα κάνουμε μια παρέκβαση, που τη θεωρούμε απαραίτητη. Θα φύγουμε από την αυστηρή επιστημονική εξέταση του θέματος και θα σημειώσουμε ένα ουσιαστικό στοιχείο στο όλο θέμα της θεωρίας του Δαρβίνου, που δείχνει πώς σκέπτονται και πώς ενεργούν οι ελεύθεροι και υπεύθυνοι άνθρωποι, που δεν παρασύρονται από ύποπτες σκοπιμότητες.
Σε χώρες, λοιπόν, που υπάρχει ελευθερία λόγου, σκέψεως και θετικής αντιδράσεως, παράλληλα προς την προπαγάνδα της αθεΐας και των ταξικών συμφερόντων, παρουσιάζονται και προβάλλονται κι οι υγιείς επιστημονικές απόψεις. Ενώ «ο αναθεωρημένος και συμπληρωμένος Δαρβινισμός αποτελεί ακόμη αντικείμενο κριτικής• ενώ δε στην επιστημονική κοινότητα και σε πολλές χώρες η διδασκαλία του (στα σχολεία) δεν δημιουργεί θρησκευτικά ή πολιτικά προβλήματα, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις ΗΠΑ» (13).
Έτσι σε δεκαπέντε Αμερικανικές Πολιτείες των ΗΠΑ συζητούσαν το 1981 νομοσχέδια για τη διδασκαλία της Βιβλικής θέσεως περί δημιουργίας, στο μάθημα των φυσικών επιστημών. Οι Πολιτείες Νότιας Ντακότα, Ουισκόνσιν και Μισσούρι διδάσκουν τη Βιβλική άπόψη στο μάθημα της Βιολογίας, ενώ οι Πολιτείες Αϊόβα και Τέξας έχουν θεσπίσει να διδάσκεται η Δαρβίνειος θεωρία της εξελίξεως, αλλά σαν μια από τις διάφορες πιθανές θεωρίες. Απ’ το άλλο μέρος ορισμένες άλλες Πολιτείες, όπως του Μισσισσιπή, της Γεωργίας και της Ινδιάνας, έχουν επιτρέψει να συμπεριλαμβάνονται μεταξύ των επιστημονικών σχολικών βιβλίων και βιβλία που διδάσκουν τη Βιβλική θέση της Γενέσεως ως επιστημονικής θεωρίας. Ας σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914-1918 πολλές Πολιτείες του Νότου είχαν αποκλείσει τη διδασκαλία της Δαρβινικής θεωρίας από τα σχολεία. Από δε το 1925 (το 1925 άφησε εποχή μια δίκη στο Τέννεσση (Tennessee) εξ αιτίας της διδασκαλίας της θεωρίας της εξελίξεως) μέχρι το 1963 είχε καταργηθεί η διδασκαλία της θεωρίας του Δαρβίνου από το μάθημα των φυσικών επιστημών στα σχολεία. Μόλις δε το 1963 είχε αρχίσει και πάλι η θεωρία αυτή να εμφανίζεται στα σχολεία. Ωστόσο στο κρατικό Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν (Michigan) από το 1974 μέχρι το 1977 στα διδακτικά (σχολικά) εγχειρίδια η έκθεση περί νεοδαρβινισμού περιορίστηκε από 2.750 λέξεις σε 296!...
Το Μάρτιο του 1981 ο Κυβερνήτης της Πολιτείας Αρκάνσας (Arkansas) υπέγραψε δήλωση, που εγκρίθηκε από τη Βουλή και τη Γερουσία, ότι θα εξέδιδε νόμο, που να επιβάλλει τον επιστημονικό creationism• δηλαδή τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής περί δημιουργίας ως επιστημονικής θεωρίας. Τον ίδιο μήνα (Μάρτιο του 1981) έγινε στο Λος Άντζελες (Los Angeles) της Καλιφόρνιας μια δίκη, στην οποία κατηγορούμενος ήταν ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα της Καλιφόρνιας για τη διδασκαλία των φυσικών επιστημών, η οποία διδάσκει στους μαθητές ότι κατάγονται από «αμοιβάδες, ψάρια, ερπετά και πιθήκους». Μηνυτής εκ μέρους του 13ετούς υιού του Καίηζυ Σηγκραίηβς (Casy Se-graves), ήταν ο 37ετής Κέλλυ Σηγκραίηβς, εκδότης θρησκευτικών βιβλίων, από το Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας και διευθυντής του Κέντρου Ερευνών της Επιστήμης της Δημιουργίας (Creation Science Research Center) μιας οργανώσεως, η οποία υποστηρίζει τη Βιβλική διδασκαλία περί της καταγωγής του ανθρώπου. Η οργάνωση αυτή προσπαθεί να πείσει τις εκπαιδευτικές Αρχές να ξαναγράψουν τα σχολικά βιβλία της διδασκαλίας των φυσικών επιστημών έτσι, ώστε να περιλαμβάνουν και τη Βιβλική Άποψη της δημιουργίας. Στη δίκη εκείνη, η οποία ήταν μια δίκη κατά του αθεϊσμού, ο Κέλλυ Σηγκραίηβς διαμαρτυρόταν, διότι η διδασκαλία του νεοδαρβινισμού εβίαζε τη θρησκευτική ελευθερία των παιδιών του. Ο μηνυτής διεκδικούσε το «δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας» των παιδιών του, επιμένοντας ότι δεν είναι επιτρεπτό τα παιδιά να διδάσκονται άλλα στα Κατηχητικά Σχολεία της Εκκλησίας και άλλα στα Δημόσια Σχολεία. Η απόφαση του δικαστηρίου ικανοποίησε και τις δύο πλευρές. Ο δικαστής Ιρβινγκ Πέρλος απέρριψε μεν την καταγγελία περί «παραβιάσεως των θρησκευτικών ελευθεριών δια της δογματικής διδασκαλίας της θεωρίας της εξελίξεως», διέταξε όμως τούτο: Σ’ όλους τους δασκάλους της Πολιτείας να δοθεί από τις Εκπαιδευτικές Αρχές η οδηγία να καταργηθεί ο δογματικός τρόπος της διδασκαλίας της θεωρίας της εξελίξεως για την καταγωγή του ανθρώπου• αντι τούτου δε, η θεωρία της εξελίξεως να διδάσκεται ως μιά απλή πιθανότητα και όχι ως κάτι το βέβαιο και το αληθινό(14).
Επίσης, χάρη σ’ επίμονες και πολυετείς προσπάθειες των Χριστιανικών Επιστημονικών Συλλόγων «Creation Science Research Center» και «Institute for Creation Research», έγινε κατορθωτό, ώστε στα Δημόσια Σχολεία ορισμένων Πολιτειών των ΗΠΑ, στο κεφάλαιο της Βιολογίας το σχετικό με την εξέλιξη να αναπτύσσονται και οι θέσεις της Αγίας Γραφής ως προς τη δημιουργία — προέλευση του κόσμου και του ανθρώπου (15). Ήδη στην Πολιτεία της Ν. Υόρκης έχει εγκριθεί νομοσχέδιο, το οποίο προβλέπει ίσο χρόνο (equal time) για τη διδασκαλία της δημιουργίας της ζωής με βάση το βιβλίο της Γενέσεως της Π. Διαθήκης, με το χρόνο που διατίθεται για την ανάπτυξη και διδασκαλία της θεωρίας της εξελίξεως.
Επειδή το ζήτημα τούτο είχε απασχολήσει έντονα τον Αμερικανικό λαό, έγινε και αντικείμενο του προεκλογικού αγώνα του 1980. Έτσι ο τότε υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέϊγκαν (R. Reagan) σε μια προεκλογική εκστρατεία του (την 22α Αυγούστου 1980 στο Ντάλλας) και σε δημοσιογραφική συνέντευξη, όταν του έθεσαν το ερώτημα «η θεωρία της εξελίξεως (του Δαρβίνου) πρέπει να διδάσκεται στα Δημόσια Σχολεία;», απάντησε:
«Αυτή είναι μια θεωρία. Είναι μόνο επιστημονική θεωρία. Κατά τα τελευταία όμως χρόνια έχει κατηγορηθεί από τον κόσμο της επιστήμης... Και δε θεωρείται από τους επιστημονικούς κύκλους τόσο αλάθητη, όσο εθεωρείτο και όπως επιστεύετο κάποτε. Αλλά, αν επρόκειτο να διδαχθεί στα Δημόσια Σχολεία, τότε νομίζω ότι θα έπρεπε επίσης να διδάσκεται και η Βιβλική θεωρία της δημιουργίας, η οποία δεν είναι θεωρία, αλλά Βιβλική ιστορία της δημιουργίας» (16).
Ύστερα από την πιο πάνω απαραίτητη (όπως θα συμφωνήσει ο αναγνώστης) παρέκβαση, επανέρχομαι στην επιστημονική εξέταση της θεωρίας της εξελίξεως. Ένα επιστημονικό Συνέδριο, που έγινε στο Σικάγο (Οκτώβριο του 1980) στο «Μουσείο Φυσικής Ιστορίας» με γενικό θέμα «Μακροεξέλιξη», αποφάνθηκε ότι τέτοια εξέλιξη, που να αφορά τον άνθρωπο, δεν υπάρχει. Και οι «Σάνταιη Τάϊμς» (8.3.1981) δημοσίευσαν τα σχετικά πορίσματα των επιστημόνων, που συμμετείχαν στο Συνέδριο, με το χαρακτηριστικό τίτλο: «Ένα ιστορικό Συνέδριο, στο Σικάγο, αμφισβητεί την πενηντάχρονη κυριαρχία της Σύγχρονης Συνθετικής θεωρίας της εξελίξεως».
Στο Συνέδριο αυτό είχαν πάρει μέρος γεωλόγοι, παλαιοντολόγοι, οικολόγοι, γενετιστές, εμβρυολόγοι και βιολόγοι τέτοιας ολκής, τέτοιου παγκόσμιου κύρους, που είναι ν’ απορεί κανείς πώς αγνοήθηκε από την ευρύτερη δημοσιότητα, όπως όλα τα σημαντικά γεγονότα... (στην Ελλάδα, εντελώς φυσιολογικά, αλίμονο, πέρασε απαρατήρητο!)
Στο Συνέδριο αυτό, λοιπόν, διακηρύχτηκε με μετριοπαθή μεν τρόπο, αλλά ξεκάθαρα και ανοιχτά, η αδυναμία της νεοδαρβινκής θεωρίας της εξελίξεως και, πιο συγκεκριμένα, η αδυναμία της Συνθετικής θεωρίας — που πήρε τον τίτλο της από το βιβλίο του Τζούλιαν Χάξλεϋ, «Εξέλιξη, η σύγχρονη σύνθεση» (1942) — να εφαρμοσθεί και να ερμηνεύσει τη μακροεξέλιξη.
Αυτή η «Συνθετική θεωρία», που δεν είναι παρά ελαφρώς αναθεωρημένη επανέκδοση του Δαρβινισμού (μια ελαφρώς αναθεωρημένη θεωρία της εξελίξεως), λέει ότι η καταγωγή των έμβιων ομάδων διέρχεται μέσα από τη συσσώρευση μικρών γενετικών διαφορών και η κατεύθυνση των εξελικτικών αλλαγών καθορίζεται από τη διεργασία της φυσικής επιλογής πάνω σ’ αυτές τις μικρές διαφορές. Μια τέτοια διαδικασία εξελίξεως (μικροεξέλιξη) ισχύει μέσα στα όρια του είδους, και μέχρι τώρα υπέθεταν ότι μπορούσε να εξηγήσει και την καταγωγή των μεγάλων ομάδων (μακροεξέλιξη).
—«Όχι, δεν την εξηγεί», αποφάνθηκε το Συνέδριο ομόφωνα. Και μετά δύο χρόνια σ’ ένα ωραιότατο επιστημονικό άρθρο ο Ν. Eldredge (Ν. Έλντρετζ) αναλύει μεθοδικά την αποσύνδεση της μακροεξελίξεως από τη μικροεξέλιξη (17).
Έναν αιώνα μετά από τη θεωρία του Δαρβίνου, και μισόν αιώνα μετά από τη θεωρία του Χάξλεϋ, οι σοφοί του Συνεδρίου είπαν ότι η σύγχρονη έρευνα δεν τεκμηριώνει μια βαθμιαία μετάβαση από τις παλιές στις νέες μορφές ζωής.
Η έλλειψη ενδιάμεσων μορφών, που κατά το Δαρβίνο δικαιολογούνταν με την ατέλεια των παλαιοντολογικών δεδομένων και την υπόθεση ότι ορισμένα απολιθώματα ενδεχομένως εξαφανίστηκαν η άλλα ακόμα δεν ανακαλύφθηκαν, αποκρούστηκε από τον επιστήμονα Τζων Σεπκόσκι, Καθηγητή στο Πανεπιστημίου του Σικάγου, και μαζί του συμφώνησε μεγάλος αριθμός επιστημόνων, με την παρακάτω ετυμηγορία:
«Κουράστηκα ν’ ακούω να μιλούν για ατέλειες των αποδείξεων των απολιθωμάτων... Μέσα σ’ έναν αιώνα, έπρεπε να τεκμηριωθεί επί τέλους μια επιστημονική άποψη».
Πράγματι έπρεπε αυτοί οι ενδιάμεσοι εξελικτικοί κρίκοι που μας λείπουν, (οι missing links, όπως τους ονόμασαν), να βρεθούν έστω και σε μια τουλάχιστον εξελικτική σειρά. Έπρεπε ενάμισυ σχεδόν αιώνα μετά την πρώτη ανακοίνωση του Δαρβίνου για τη θεωρία της εξελίξεως να βρεθεί ένα τουλάχιστον είδος, που θα ήταν «εξελικτικά» ο συνδετικός κρίκος δυο διαφορετικών ειδών• έτσι θα επιβεβαιωνόταν η θεωρία του Δαρβίνου (18).
Οι παραπάνω ερμηνείες δεν είναι οι μόνες. Ο P. Thuillier (Τυϊγιέρ) γράφει:
Μπορούμε επίσης καλά να δεχθούμε, σεβόμενοι τα γεγονότα, ότι οι ασυνέχειες και οι ελλείψεις στη σειρά των απολιθωμάτων μπορεί να είναι η πραγματικότητα (19).
Και η κατακλείδα: Τα είδη εξελίσσονται όχι βαθμιαία, αλλά ξαφνικά, και με άλματα. Ο θεμελιώδης χαρακτήρας της μακροεξελίξεως είναι η στάση. Μακρά περίοδος κατά την οποία το είδος παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο, όπως εισηγείται και αποδεικνύει η θεωρία των «διαλειπουσών ισορροπιών» του Gould (Γκούλντ) και Eldredge (Έλντρετζ) και επιβεβαιώνει ο Γκάμπριελ Ντόβερ, διάσημος γενετιστής στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Και ο Φραντζέσκο Αγιάλα (Francisco J. Ayala), αυθεντία της Σύγχρονης Συνθετικής θεωρίας της εξελίξεως Καθηγητής της Γενετικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (ΗΠΑ) στο Davis και διευθυντής του εκεί Ινστιτούτου Οικολογίας, παραδέχθηκε έντιμα, παρόλο που είναι μαθητής και θερμός υποστηρικτής του κορυφαίου νεο-Δαρβινιστή Dobzhansky (Ντομπζάνσκυ), ότι έχει πεισθεί, πως οι μικρές αλλαγές δε συσσωρεύονται, ώστε να δημιουργούν βαθμιαία εξέλιξη(20).
Αλλά για τη Συνθετική θεωρία και γενικά το νεο-Δαρβινισμό μιλήσαμε πλατιά και αναλυτικά. Τώρα αναφερθήκαμε απλώς, μια και μας έδωσε αφορμή το Συνέδριο του Σικάγου, τον Οκτώβριο του 1980. Είναι κι αυτό μια αντίδραση της γνήσιας επιστήμης, ενάντια στην προπαγάνδα και την ψευδο-επιστήμη, που εξυπηρετεί ύποπτους πολιτικούς και σκοτεινούς κοινωνικούς σκοπούς. Κι είναι ευτύχημα, που οι αντιδράσεις αυτές πληθύνονται.
Περιμένουμε κι από τους επιστήμονες της χώρας μας να μιμηθούν τους συναδέλφους των των άλλων χωρών και να μη συνοδοιπορούν με τη σιωπή τους στο καταλυτικό έργο της αθεΐας, είτε δεξιά είναι αυτή είτε αριστερά.
Μια και κάναμε λόγο για τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής στο πρόβλημα της δημιουργίας και τις αντιδράσεις των εξελικτικών στο θέμα αυτό, σημειώνουμε εκείνο που υποστήριξε πολύ ορθά ο Duane Gish, διδάκτωρ της Βιοχημείας του Πανεπιστημίου Berkeley (Μπέρκλεϋ) της Καλιφόρνιας (ΗΠΑ). Είπε ο Gish:
«Η θεωρία της εξελίξεως δεν κατέχει μεγαλύτερο επιστημονικό κύρος από το κύρος της Βιβλικής αφηγήσεως, για ό,τι αφορά την προέλευση των ειδών. Αν συγκρίνουμε τα δεδομένα των δύο εκδοχών (της Αγίας Γραφής και του Δαρβίνου), θα διαπιστώσουμε ότι η αφήγηση της Αγίας Γραφής έχει γνωρίσματα μεγαλύτερης αξιοπιστίας» (21).
Εμείς συμπληρώνουμε ότι η αφήγηση του θεόπνευστου κειμένου της Αγίας Γραφής δεν έχει απλώς «γνωρίσματα μεγαλύτερης αξιοπιστίας». Είναι η καθ’ αυτό αλήθεια. Πέρα απ’ αυτά η Αγιογραφική διήγηση της Γενέσεως, γραμμένη εδώ και 3.500 χρόνια περίπου, είναι πηγή αληθειών, που μας αποκάλυψε ο Θεός• αληθειών που εκθέτονται με απλότητα, σαφήνεια, καθαρότητα και βάθος• αληθειών, που έρχεται να παραδεχθεί σήμερα η ανθρώπινη επιστήμη, η αληθινή επιστήμη, που γνωρίζει τα όρια και τις δυνατότητες της...
 



ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ;
Μάρτιος 1992
Χριστιανοί προσκ ...
Περισσότερα >>
ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ
Φωτογραφίζοντας ένα μοναστήρι…
...
Περισσότερα >>