www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ. Το φαινόμενο της ζωής παραμένει μυστήριο

Τι είναι ζωή; Ένα θαύμα, Απαντούν μερικοί. Ωστόσο είναι κάτι ασύγκριτα περισσότερο. Ζωή είναι το σπουδαιότερο, το περιφανέστατο απ’ όλα τα γεγονότα, που συμβαίνουν επάνω στη γη. Είναι ένα γεγονός ακατάληπτο, ανερμήνευτο, γεμάτο μυστήριο τόσο ως προς την ουσία, όσο και ως προς τους τρόπους ενέργειας. Ο αμαθής αγνοεί τι είναι ζωή. Μήπως όμως γνωρίζει ο σοφός; Ασφαλώς όχι• διότι κι αυτός δεν ξέρει τίποτε για την ουσία και την υπόσταση της ζωής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κι αυτοί ακόμα οι υλιστές, που δε δέχονται Θεό - Δημιουργό του κόσμου, ομολογούν άγνοια• παραδέχονται πως δεν υπάρχουν αποδείξεις ή αποδεικτικά στοιχεία για το μυστηριώδες φαινόμενο της ζωής. Διατυπώνουν μόνο υποθέσεις. Έλεγε ο υλιστής Φοχτ (Vogt):
«Αν υποθέσουμε ότι μέσα σε περιστάσεις άγνωστες σ’ εμάς εμορφώθη μια πρώτη ζωική κυψέλη, θα έχουμε απ’ αυτή (την κυψέλη) την εξήγηση του φαινομένου της ζωής». Άλλος υλιστής, ο Χαίκελ (Haeckel) γράφει:
«Βεβαίως η πρώτη εμφάνιση της ζωής πάνω στη γη υπήρξε αυτόματη(!!), αλλά είναι δύσκολο ν’ αποδειχθεί τούτο με αποδείξεις της πειραματικής επιστήμης».
Ο υλιστής Μπύχνερ (Büchner) είναι πιο σαφής και πιο ειλικρινής από το Χαίκελ. Ωστόσο μένει αμετάπειστος στην υλιστική του θεωρία. Σημειώνει:
«Δεν έχουμε ούτε αποδείξεις ούτε τεκμήρια• οποιαδήποτε όμως κι αν είναι η άγνοιά μας, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η δημιουργία της ζωής προέκυψε από ανόργανη ύλη χωρίς παρέμβαση κάποιας άλλης δυνάμεως»!!...
Δίκαια και πολύ ορθά σχολιάζει και σατιρίζει ο επικούρειος Γάλλος φιλόσοφος Βολταίρος:
«Για την αρχή των έμβιων όντων οι σοφοί δεν ξέρουν τίποτε περισσότερο από τους αμαθείς. Τι φανερώθηκε πρώτα, η κότα η το αυγό; Το ερώτημα ανήκει στον απλοϊκό λαό, ωστόσο θορυβεί την επιστήμη, η οποία δεν μπορεί να επεξηγήσει το φαινόμενο της ζωής ανεξάρτητα από τις ενέργειες Ανωτέρας δυνάμεως» (1).
Ύστερα απ’ αυτά, αν θέλαμε με βάση τα επιστημονικά δεδομένα να διατυπώσουμε κάποια συμπεράσματα για το φαινόμενο της ζωής, θα λέγαμε:
α) Δεν μπορούμε να δεχθούμε την αυτόματη και τυχαία μετάβαση από τη νεκρή και άψυχη ύλη στη ζωή. Ούτε την αυτόματη και τυχαία μεταπήδηση από την άλογη, κτηνώδη και αισθησιακή ζωή στη λογική και ηθική ζωή του ανθρώπου.
Μέχρι την εποχή του Παστέρ (Pasteuir) ορισμένοι υπεστήριξαν ότι τα βακτήρια δημιουργούνται από ύλες, που έχουν αποσυντεθεί. Αλλά ο Παστέρ υπεστήριζε και απεδείκνυε με πείραμα ότι οι ύλες, που έχουν αποσυντεθεί, είναι αποτέλεσμα διεργασίας των βακτηρίων. Άλλωστε τα βακτήρια δεν είναι και τόσο απλοί οργανισμοί, όσο φαίνονται. Είναι γνωστή η περίπτωση του Πουσέ, ο οποίος εδημοσίευσε το 1859 διατριβή, στην οποία επέμενε ότι επέτυχε την παραγωγή σκουληκιών άπα σάπια κρέατα, παρότι, όπως έλεγε, είχε καθαρίσει με προσοχή και επιμέλεια τη γύρω από τα κρέατα ατμόσφαιρα από κάθε «ζωικό σπερμάτιο». Ο Παστέρ όμως απέδειξε το λάθος του Πουσέ. Και η επιστημονική επιτροπή, που όρισε η Ακαδημία των Παρισίων για να λύσει την μεταξύ Πουσέ και Παστέρ διαφορά, ετάχθη με την άποψη του Παστέρ. Ο δε φυσιολόγος Φλουράνς (Flourens), πρόεδρος και εισηγητής της Επιτροπής, είπε:
«Ήδη η πεποίθησή μου είναι ολοκληρωμένη και αποφαίνομαι με θετικότητα. Τα πειράματα, που έγιναν από τον Παστέρ, λύουν οριστικά το ζήτημα (...). Αυτόματη λοιπόν γένεση δεν υπάρχει, στο δε προκείμενο ζήτημα δεν επιτρέπεται πια αμφιβολία. Όποιος διατυπώνει δισταγμούς και αμφιβολίες, αποδεικνύει ότι δεν εννοεί τους όρους του ζητήματος».
Επίσης ο υλιστής Χάξλεϋ, ο φίλος και θερμός υποστηρικτής του Δαρβίνου και μεγάλος υπέρμαχος της αυτομάτου γενέσεως, που είχε παρευρεθεί στα πειράματα που έκαμε ο Παστέρ, όταν επέστρεψε στην Αγγλία έγραφε με όλη την ειλικρίνεια:
«Επί του ζητήματος αυτού δεν επιτρέπεται πια συζήτηση. Ο Παστέρ με τα τελευταία πειράματά του «ανέτρεψεν άρδην και διά παντός» (= ανέτρεψε εκ θεμελίων και για πάντα) τη θεωρία περί αυτομάτου γενέσεως» (2).
Πράγματι• τα πειράματα, που έγιναν μέχρι σήμερα, έρχονται ν’ αποδείξουν αληθινό το λόγο του μεγάλου Παστέρ, ο οποίος μ’ όλο το κύρος της επιστημονικής του αυθεντίας είπε: «omne vivum ex vivo», δηλαδή κάθε ζωή προέρχεται από τη ζωή. Ο διάσημος Γάλλος φυσιολόγος Φλουράνς (3) χαρακτηρίζει την αυτόματη γένεση ως υπόθεση «προσφορότατη μεν, αλλά και παραλογότατη»! Ο δε διάσημος Γερμανός φυσιολόγος Βίρχωφ (Virchow) βεβαιώνει με όλο το κύρος του: «Δεν είναι γνωστό ούτε ένα και μόνο θετικό γεγονός, το οποίο να πιστοποιεί, ότι η αυτόματη γένεση συνέβη κάποτε. Όσοι λένε το αντίθετο, αναιρούνται από τους επιστήμονες και όχι από τους θεολόγους». Άλλωστε, όπως αναφέραμε πιο πάνω, κι αυτοί ακόμη οι εισηγητές και υπέρμαχοι της αυτόματης γενέσεως, ο Μπύχνερ κι ο Χαίκελ, ομολογούν πως η αυτόματη γένεση είναι μονάχα μια ορθολογική υπόθεση. Και ότι όλες οι προσπάθειες, που έγιναν για «αυτογονία», δηλαδή για αυτόματη γένεση, δεν έδωκαν κανένα θετικό αποτέλεσμα (4).
β) Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι τα ζωντανά είδη του φυτικού η του ζωϊκού βασιλείου είναι αποτέλεσμα τύχης, αποτέλεσμα τυφλών μηχανικών δυνάμεων, φυσικών η χημικών. Ο Ζαν Ροστάν, απορρίπτοντας την τύχη σαν εξήγηση της εξελίξεως, λέει: «Πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο». Δηλαδή πρέπει να βρεθεί ένας «μηχανισμός», που να εξηγεί τη δημιουργία και την εξέλιξη. Για μας βέβαια αυτό το «κάτι άλλο» είναι ο Θεός.
Ο Καθηγητής της Χειρουργικής Βασ. Κρεμμύδας παρατηρεί:
«Η ζωή αυτή καθεαυτή αποτελεί ένα θαυμαστό μεγαλούργημα και δεν είναι νοητό, ότι γεννήθηκε αυτόματα από την άψυχη ύλη. Εξάλλου, σύμφωνα με τη δεύτερη αρχή της Θερμοδυναμικής, θεμελιώδης νόμος της ύλης είναι πως τείνει πάντοτε προς μια μεγαλύτερη αταξία. Και τα άψυχα πράγματα υφίστανται παθητικά τα γεγονότα. Αντίθετα, η ζωή αναπαράγεται και διαιωνίζεται δημιουργώντας ολοένα και πιο πολύπλοκους οργανισμούς. Και φαίνεται πως τείνει προς κάποιον άγνωστο, για την ώρα, σκοπό (τελεονομία του Monod)» (5).
γ) Δεχόμαστε πως τόσο το φυτικό, όσο και το ζωικό βασίλειο μ’ όλες τις ποικιλίες, συνομοταξίες και κλάσεις δεν προέρχονται από ένα και μόνο πρωταρχικό κύτταρο απλούστατο και ολότελα στοιχειώδες. Τόσο το φυτικό, όσο και το ζωικό βασίλειο πραγματοποιούν το σχέδιο, που έχει καθορίσει ο πάνσοφος Δημιουργός (αναφέραμε πιο πάνω ότι κι αυτός ακόμη ο Monod δέχεται «τελεονομία»). Ο πάνσοφος λοιπόν Δημιουργός ως παντοδύναμος προΐσταται, διαμορφώνει, διακοσμεί τα πάντα με νόμους, που ο ίδιος έθεσε. Απ’ Αυτόν εξαρτώνται όλα• τόσο στο «είναι» τους, όσο και στην εξέλιξη τους. Άλλωστε «δημιουργώ» σημαίνει και προϋποθέτει Δημιουργό, ο οποίος δίνει το «είναι», την ύπαρξη και μαζί με την ύπαρξη δίνει ταυτόχρονα και τη δύναμη ή την ικανότητα ή το δυναμισμό εσωτερικής αναπτύξεως στην ύπαρξη.
Οι σύγχρονοι βιολόγοι απορρίπτουν τη μηχανοκρατία και υποστηρίζουν ότι μέσα στην ύλη υπάρχουν δυνάμεις, που ενεργούν αποφασιστικά. Στον κάθε ζωντανό οργανισμό υπάρχει ένας παράγοντας, μια δύναμη, που δεν είναι καθόλου μηχανική. Αυτή κατευθύνει τις φυσικές και χημικές δυνάμεις του οργανισμού. Ο φιλόσοφος και βιολόγος Χανς Ντρις (Hans Driesch) κατέληξε στο συμπέρασμα, πως «σε κάθε ζωντανό κύτταρο υπάρχει κάτι, που δεν υποπίπτει στις μετρήσεις μας και τα πειράματα μας• κάτι το άϋλο, το οποίο κατευθύνει τις επί μέρους κινήσεις κατά τον σχηματισμό του κυττάρου». Ο Driesch, ακολουθώντας τον Αριστοτέλη, ονόμασε αυτό το κάτι «εντελέχεια». Διότι αυτό το «κάτι» κατευθύνει τη διαμόρφωση και εξέλιξη του γεννητικού κυττάρου προς ένα ορισμένο τέλος• προς ένα  ορισμένο σκοπό (6).
Σ’ όλους λοιπόν τους ζωντανούς οργανισμούς είναι ολοφάνερη μια εσωτερική τελεολογία «ενός σχεδίου, που είναι σοφό και ολοκληρωμένο• ενός γιγαντιαίου προγράμματος, το οποίο πραγματοποιείται βαθμιαία και αναπότρεπτα», κατά τον Καθηγητή Βασ. Κρεμμύδα. Οι ζωντανοί οργανισμοί έχουν μέσα τους δανεισμένη δύναμη δημιουργική• δύναμη ενδογενή• μια δύναμη που δρα σε επίπεδο μοριακό• μια δύναμη που έχει την αρχή και την πηγή της στις δημιουργικές προστακτικές του Θεού, ο οποίος κατά την Αγία Γραφή είπε: «Γενηθήτω», «βλαστησάτω», «έξαγαγέτω» (Γεν. α’ 3,6,11,20, 24).
Πίσω από την όποια εξέλιξη είναι η σκέψη, η θέληση μιας Υπέρτατης, θείας, κατευθυντήριας Διάνοιας, η οποία δρα ακατάπαυστα• και όχι απρόσωπων, ασύνειδων ενεργειών ή δυνάμεων. Γράφει ο Καθηγητής J. Α. Fleming (Φλέμιγκ):
«Ενολίγοις το φυσικό Σύμπαν είναι μάλλον μια Σκέψη παρά ένα Πράγμα• και η Σκέψη προϋποθέτει και απαιτεί Ένα που Σκέπτεται» (7).
Όταν ανακαλύφθηκε το DNA, προκλήθηκε μεγάλος θόρυβος. Η ανακάλυψή του θεωρήθηκε σαν «η δεύτερη σε σημασία μετά τη διείσδυση της επιστήμης στον κόσμο του ατόμου». Ωστόσο ούτε η ύπαρξη του DNA ούτε οτιδήποτε άλλο από τα μέχρι σήμερα δεδομένα της σύγχρονης Βιολογίας μπορεί να εξηγήσει επιστημονικά το μυστήριο της ζωής. Το μυστήριο της ζωής η επιστήμη το αγνοεί. Η αληθινή επιστήμη από μόνη της δεν είναι σε θέση να δώσει μιαν απάντηση ικανοποιητική για το μυστήριο της ζωής. Πιστεύουμε στο θαυμαστό φαινόμενο της ζωής, το περιγράφουμε, το ερευνούμε, αλλά δεν το γνωρίζουμε! Οι επιστήμονες προσπαθούν — και πρέπει να προσπαθούν — να εισδύσουν στα μυστικά της ζωής και της εξελίξεως. Αλλά το πώς έγιναν ή πώς γίνονται όλα αυτά, το γνωρίζει μονάχα ο πάνσοφος Δημιουργός, αυτός που «έδωκε» στους ανθρώπους την «επιστήμην».
δ) Στο ερώτημα πώς ο Δημιουργός Θεός πραγματοποιεί το σχέδιο που έχει καθορίσει, μονάχα υποθέσεις έχουμε να κάνουμε. Πάντως είναι αξιοσημείωτο ότι ακόμη και εκείνοι, που θεωρούνται πάτρωνες της θεωρίας της εξελίξεως των ειδών, πιστεύουν σε Θεό Δημιουργό. Έτσι π.χ. Ο Λαμάρκ δε δυσκολεύεται να υποστηρίξει ότι τα ζώα και τα φυτά σχηματίζουν μια κλίμακα. Η κλίμακα αυτή δείχνει
«την τάξη της φύσεως, η οποία προέρχεται, όπως και όλα όσα η τάξη αυτή φέρει στην ύπαρξη, από τα μέσα που έλαβε από τον υπέρτατο Δημιουργό του κόσμου (de l’ Auteur supreme de toute chose). Η κλίμακα αυτή καθεαυτή δεν είναι παρά η γενική και αμετακίνητη τάξη, την οποία ο Ύψιστος αυτός Δημιουργός εδημιούργησε στον κόσμο. Δεν είναι παρά το σύνολο των γενικών και μερικών νόμων, στους οποίους υπόκειται η τάξη αυτή» (8). Αλλά κι ο επιφανής Γάλλος φυσιοδίφης, καθηγητής της Ζωολογίας Etienne Geoffroy Saint - Hilaire (Ετιέν Ζωφρουά Σαιντ- Ιλέρ, 1772-1844), διαβλέπει στην όλη εξέλιξη των ειδών την εκτέλεση ενός σχεδίου, σύμφωνα με το οποίο
«κάθε πράγμα φθάνει σε στιγμή, που είναι ορισμένη εκ των προτέρων και αποφασισμένη από τον Θεό». Στο φαινόμενο δε της διαδοχής των ειδών, όπως μας την αποκαλύπτουν τα μέχρι σήμερα παλαιοντολογικά ευρήματα, διέκρινε
«μιά από τις λαμπρότερες εκδηλώσεις της δημιουργικής δυνάμεως και μια ολότελα νέα αφορμή θαυμασμού και αγάπης» (9).
Γενικά τόσο ο Λαμάρκ, όσο και ο Σαιντ - Ιλέρ, όπως επίσης και ο Δαρβίνος — και οι τρεις δηλαδή πάτρωνες της θεωρίας της εξελίξεως —
επρέσβευαν ότι η δημιουργία των πρώτων ζωικών υπάρξεων εκπορεύεται από δύναμη που βρίσκεται πέραν του κόσμου, από δύναμη πανίσχυρη και υπερφυσική (10).
Αλλά και σύγχρονοι ερευνητές παρόμοια ομολογούν. Έτσι ο βιοφυσικός Francis Crick (Φράνσις Κρικ) — ένας από τους δυο ερευνητές (ο άλλος είναι ο J. Watson), που τιμήθηκαν με το βραβείο Nobel 1962 Ιατρικής - Φυσιολογίας και που ασχολήθηκαν με τη δομή του μορίου DNA (DNA= δεσοξυριβοζονουκλεϊνικό οξύ) και ιδιαίτερα τη διπλή ελικοειδή δομή του (Β - DNA) — παρότι είναι άθεος, δέχεται την ύπαρξη Δημιουργού, την οποία, καθώς ομολογεί, δεν μπορεί να ερμηνεύσει. Παραδέχεται:
«Υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη, που κατευθύνει τη ζωή και τη συμπεριφορά των ζωικών συστημάτων και που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τις επιστημονικές δοξασίες μας» (11)!
ε) δεν ανησυχούμε καθόλου από θεωρίες, που μιλάνε για εξέλιξη των ειδών της ζωής. Το αν τα τελειότερα από τα φυτικά η ζωικά είδη προήλθαν ύστερα από εξέλιξη ατελέστερων και απλούστερων, είναι θέμα που αφορά αποκλειστικά την επιστήμη. Ο Θεός μπορούσε να δημιουργήσει τη ζωή και τις αμέτρητες μορφές της, είτε αμέσως είτε εμμέσως. Μπορούσε να δημιουργήσει το κάθε τι απ’ ευθείας με την άπειρη δημιουργική του δύναμη. Μπορούσε όμως να προχωρήσει και έμμεσα. Δηλαδή να καθορίσει φυσικούς νόμους, οι οποίοι να λειτουργούν με βραδύ ρυθμό κάτω από την εποπτεία του, ώστε να δίνουν τα αποτελέσματα, που Εκείνος θέλει. Πάντως νόμοι και κανόνες στη φύση και στην εξέλιξη υπάρχουν, όπως τονίσαμε πιο πάνω, έστω κι αν η επιστήμη δεν μπόρεσε ακόμη να τους ερευνήσει. Αλλά όπου υπάρχει κανόνας και νόμος, εκεί υπάρχει και νους! Εκεί υπάρχει λογικό και όχι τυφλή τύχη.
Ύστερα απ’ αυτά παρατηρεί πολύ ορθά ο Καθηγητής Βασ. Κρεμμύδας:
«ο σοφός προγραμματισμός, η πολυπλοκότητα, η τελειότητα, η λεπτότητα, η θεϊκότητα θα ’λεγα, το θαυμάσιου αυτού μηχανισμού των ζωικών συστημάτων (Σ.Σ. αναφέρεται στη δομή του μορίου DNA), που αποτελεί το αλφάβητο, στο οποίο είναι γραμμένη όλη η ποικιλία των δομών της ζωής, είναι αυτό ακριβώς που οδηγεί στην παραδοχή μιας αυθεντικής Υπερβατικότητας. Μιας Ανώτερης Δυνάμεως, η οποία σχεδίασε και καθόρισε με κάθε λεπτομέρεια τα στάδια της εξελίξεως. Και που αποκαλύπτεται στα θαυμάσια των θαυμασίων της».
Και συνεχίζει ο ως άνω Καθηγητής, αναφερόμενος στο Γάλλο ακαδημαϊκό J. Monod (Ζακ Μονό):
«ο βιολόγος Jacques Monod — άθεος και αυτός — παρότι δέχεται το DNA ως θησαυροφυλάκιο τύχης και την εξέλιξη των έμβιων όντων ως αποτέλεσμα των χημικών ιδιοτήτων της βιολογικής ύλης και των νόμων της φυσικής επιλογής, στο τέλος παραδέχεται πως με τη Βιολογία δε λύνονται όλα τα προβλήματα του φαινομένου της ζωής. Και αλλού γράφει ο J. Monod: «ο επιστημοκρατικός προοδευτισμός του 19ου αιώνα έβλεπε την εξέλιξη του παιδευτικού πολιτισμού (culture) να καταλήγει σε μιαν απαράμιλλη ακμή της ανθρωπότητας, ενώ εμείς σήμερα βλέπουμε να ανοίγεται μπροστά μας ένα αβυσσαλέο βάραθρο». Και ο άθεος Monod μπροστά στην ανασφάλεια, που του δημιουργεί η ψυχρή επιστήμη, ανακράζει: «Ανεξιχνίαστες είναι οι βουλές του Κυρίου!».
Το συμπέρασμα του Καθηγητού Βασ. Κρεμμύδα είναι το ακόλουθο:
«Λοιπόν, τα όσα θαυμάσια της δημιουργίας αποκαλύπτει ο άνθρωπος προικισμένος με το θείο δώρο του νου, από τη μοριακή δομή της ζώσης ύλης έως τους αρμονικούς νόμους του Σύμπαντος, όλα τούτα τα υπερβατικά έργα βεβαιώνουν κατά κάποιον τρόπο εναργή την παρουσία του Μεγάλου Δημιουργού» (12).
στ) ο ανταγωνισμός μεταξύ πίστεως και απιστίας στο πρόβλημα της εξελίξεως των ειδών προέρχεται από το ότι ορισμένοι παίρνουν σαν όπλο όχι τα βέβαια συμπεράσματα, αλλά τους συλλογισμούς και τις υποθέσεις (υπογραμμίζουμε τις λέξεις) της θεωρίας της εξελίξεως, για ν’ αποκλείσουν ολότελα την ιδέα του Θεού Δημιουργού. Άλλωστε απ’ αυτή τη θέση ξεκίνησε κι ο Δαρβίνος, ο οποίος ήθελε σώνει - και - καλά ν’ αποκλείσει το Θεό από τη δημιουργία του κόσμου. Ήθελε ν’ αποδείξει — χωρίς βέβαια να το επιτύχει τελικά — ότι μονάχα η τυχαία συνδρομή εξωτερικών φυσικών συνθηκών και άλλων χημικών δυνάμεων, χωρίς κανένα σκοπό και ολωσδιόλου τυχαία εδημιούργησε το απέραντο και πολυποίκιλο πλήθος του φυτικού και ζωϊκού βασιλείου!...
 



Ενότητα έννατη
Κριτήρια Διάγνωσης και Σωστής ...
Περισσότερα >>
Ενότητα δέκατη
Σακχαρώδης διαβήτης: Μια σύγχ ...
Περισσότερα >>