www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
« ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΧΑΡΤΑ » ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Έφτασε στα χέρια μας κείμενο εννέα σελίδων με τίτλο  «Οικουμενική Χάρτα (ως αναθεωρήθη κατά την Συνεδρίαν Εργασίας των ορθοδόξων Εκκλησιών, 16-20 Ιουλίου 2000, Αγ. Νικόλαος – Ελούντα Κρήτης , Ελλάς)».
Η  « Οικουμενική Χάρτα »  δεν φέρει καμία υπογραφή. Η μόνη ένδειξι ταυτότητος του κειμένου είναι η πρώτη παράγραφος της εισαγωγής, η οποία αρχίζει με το « Δόξα τώ Πατρί και τώ Υιώ και τώ Αγίω Πνεύματι » και συνεχίζει: « Ημείς , το Συμβούλιον Ευρωπαϊκών Εκκλησιών – ΚΕΚ (Ορθόδοξοι, Αγγλικανοί, Προτεστάνται και Παλαιοκαθολικοί) και το Συμβούλιον Καθολικών Επισκοπικών Συνελεύσεων της Ευρώπης – C.C.E.E. , εν τώ πνεύματι των Μηνυμάτων των Ευρωπαϊκών Οικουμενικών Συνελεύσεων της Βασιλείας 1989 και Γκρατς 1997 δια την διατήρησιν και συνέχισιν της μεταξύ ημών αναπτυχθείσης κοινωνίας, ευχαριστούμεν τον εν Τριάδι Θεό ημών, ου το Πνεύμα το Άγιον οδηγεί τα βήματα ημών προς συνεχώς βαθυτέραν αλληλοκατανόησιν και δίδομεν μαρτυρίαν περί της δια πάντα άνθρωπον αγάπης και ελπίδος, ακούοντες από κοινού τον εν τη Αγία Γραφή λόγον Αυτού ».
Επί του περιεχομένου του κειμένου της  «Χάρτας» , το οποίο μελετήσαμε με πολλή προσοχή, έχουμε να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα:
1. Η  «Xάρτα»  αρχίζει με το «Ημείς». Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι « ημείς »; Δεν έχουν ονόματα;  Έπρεπε να αναφέρωνται τουλάχιστον οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι, οι οποίοι έλαβαν μέρος στην σύνταξι του εν λόγω κειμένου. Να αναφέρεται επίσης και από ποιους εξουσιοδοτήθηκαν και ποιους αντιπροσωπεύουν, αφού το κείμενο αποστέλεται στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες για να εκφέρουν γνώμη περί αυτού.
Στο κείμενο της «Χάρτας» τονίζεται ότι  « η Οικουμενική Χάρτα δεν έχει δογματικόν ή κανονικών χαρακτήρα ».
Είναι όμως εμφανές ότι είναι  ένα κείμενο θολό, αόριστο, ομιχλώδες, διάτρητο σε πάρα πολλά σημεία. Αφαιρουμένων κάποιων λέξεων ή φράσεων θα μπορούσε να το αποδεχθή άνετα και ένας Ιουδαίος ή Μουσουλμάνος ή και Βουδιστής.
Γι’ αυτό θεωρούμε μεγάλο ολίσθημα το ότι συνεργάσθηκαν για τη σύνταξί του και Ορθόδοξοι (άγνωστοι σε εμάς). Διότι μόνον άγευστοι της ορθοδόξου θεολογίας και άμοιροι της αγιοπνευματικής και αγιοπατερικής παραδόσεως, την οποία διασώζει ακέραια και αποραχάρακτη η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή η καθ’ ημάς Ορθόδοξος Καθολική Ανατολική Εκκλησία του Χριστού, θα προσυπέγραφαν την  «Οικουμενικήν» αυτή «Χάρταν».
2. Η «Χάρτα» ομιλεί συνεχώς περί «Εκκλησιών» και όχι περί Εκκλησίας. Αλλ’ ο Κύριος Ιησούς ίδρυσε μία μόνον Εκκλησία. Αυτή   δε είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή η Ορθόδοξος. Όσοι αποσχίσθηκαν από αυτή και πρόσθεσαν αιρέσεις επί αιρέσεων και διδασκαλίες ξένες προς το πνεύμα της Αγίας Γραφής, της αποστολικής Παραδόσεως, των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων και των θεοφόρων Πατέρων, δεν είναι, δεν αποτελούν Εκκλησίες, αλλά μικρές ή μεγάλες αιρετικές ομολογιακές ομάδες.
3. Η  «Οικουμενική Χάρτα»  είναι απ’ αρχής μέχρι τέλους κείμενο οικουμενιστικό. Αποπνέει έντονη την  « οσμήν θανάτου » της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Συμπλέει με το κυρίαρχο ρεύμα του αποστάτη χριστιανισμού του σήμερα: της Οικουμενικής Κινήσεως. Προβάλλει «εις πάντας τους Χριστιανούς» ένα κείμενο, το οποίο θα προσυπέγραφαν μόνον όσοι δεν δέχονται τη διδασκαλία τις Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Μόνον όσοι δεν αισθάνονται δέος και τελεία πίστι στη διδασκαλία της Ορθοδοξίας. Μόνον όσοι τολμούν να σηκώνουν το νανώδες ανάστημά τους κατά των γιγάντων, των αγίων θεοφόρων Πατέρων και θεοσυλλέκτων Οικουμενικών Συνόδων. Βεβαίως ο Κύριος προσηυχήθη   « ίνα πάντες (οι μαθηταί του) έν ώσιν » (Ιω. Ιζ΄ [17]  21).  Αλλ’ υποτίθεται ότι οι μαθηταί του αυτοί, οι δια μέσου των αιώνων, αποτελούν  «εν σώμα και εν πνεύμα (…) εν μια ελπίδι της κλήσεως», έχοντες «έναν Κύριο, μίαν πίστιν εν βάπτισμα, ένα Πατέρα » (Εφ. Δ΄ 4-6), ότι αυτοί θα παραμείνουν πιστοί και ακριβείς τηρηταί τής αληθείας όπως αυτή τους παρεθόδη από τους θεοπνεύστους Αποστόλους και όπως εχει ερμηνευθή εν συνεχεία από τις άγιες επτά Οικουμενικές Συνόδους και εδιδάχθη διαχρονικώς από την εποχή των αποστολικών Πατέρων και Ιερομαρτύρων Ιγνατίου και Πολυκάρπου, μέχρι του αγίου του 20ου αιώνος Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως.
4. Ότι το κείμενο της  «Χάρτας»  είναι οικουμενιστικής εμπνεύσεως, προελεύσεως, προθέσεως, πρακτικής, θεολογίας και σκοπού φαίνεται και από την οδηγία η οποία μας καλεί να  « προωθήσωμεν, κατά το εφικτόν, οικουμενικήν παιδείαν είς την χριστιανικήν εκπαίδευσιν, είς την θεολογικήν άσκησιν και έρευναν και εις την ευρυτέραν εκπαίδευσιν ». Αλλά μια τέτοια ενέργεια σημαίνει αποδυνάμωσι, υποβάθμισι, μινιμαλισμό του ορθοδόξου δόγματος. Ή, ορθοτέρα, έντεχνη και σταδιακή από-ορθοδοξοποίησι των Ορθοδόξων πιστών. Η θεολογία μας θα αλλοτριωθή, θα μεταλλαγή. Θα καταντήση  «άναλον άλας».  Θα απομακρυνθή από τη διά μέσου των αιώνων σταθερή γραμμή και την ακαταμάχητη συμφωνία των θεοφόρων Πατέρων και την αυθεντία των αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Θα αποξενωθή από τις πηγές της ορθοδόξου ασκητικής παραδόσεως: τους βίους των Αγίων, τους αγίους Πατέρας, τον εκκλησιαστικό κύκλο των ιερών ακολουθιών, την ορθόδοξη ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Οπότε θα είναι οτιδήποτε άλλο, εκτός από Ορθοδοξία. Εάν όμως μεταλλαγή η θεολογία μας, ανοίγει πλέον ο δρόμος προς τη μεταβολή του λαού μας σ’ ένα πολτό μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Με αποτέλεσμα να επέλθη και ο θάνατος της οντότητός μας και του πολιτισμού μας.
5. Στην πρόταση της  «Χάρτας»,  η οποία λέγει  «να συζητήσωμεν μετά των άλλων εκκλησιών τρόπους συνεργασίας και αποστολής δια τον ευαγγελισμόν», απαντούμε:
Με τις αιρετικές αυτές Ομολογίες (και όχι  «Εκκλησίες») περί ποίου ευαγγελισμού θα συζητήσουμε;  Εφ’ όσον δεν έχουμε κοινό πιστεύω, τι θα ευαγγελιστούμε στον κόσμο  « τον εν χώρα και σκιά θανάτου καθήμενον »;
(Ματθ. Δ΄ 16).  Χωρίς το νέφος των Αγίων, των Μαρτύρων, των κατά σοφών Διδασκάλων, τους οποίους δεν δέχεται ο προτεσταντισμός, χωρίς τα θαύματα και την έντονη καθολική εν Αγίω Πνεύματι εμπειρία, τι θα προσφέρουμε στους αδελφούς μας, που ναυαγούν καθημερινώς λόγω του κατακλυσμού της αμαρτίας;  Τι θα προσφέρουμε στους «Χριστιανούς» που έχουν χάση το αλάτι του αληθινού χριστιανισμού;
6. Είναι πλάνη το αναγραφόμενο στη   « Χάρτα »   ότι   « η έλλειψις αξιοπιστίας εις την χριστιανικήν μαρτυρίαν, η οποία προεκλήθη από τας διαιρέσεις, περιωρίσθη κατά τον 20όν αιώνα δια της Οικουμενικής Κινήσεως και προσέφερε την δυνατότητα καταλλαγής των Χριστιανών ».  Είναι πλάνη, διότι ο Οικουμενισμός προεκάλεσε σάλο πολύ μεταξύ των Ορθοδόξων, ο οποίος συνεχίζεται ακόμη. Η παναίρεσις του Οικουμενισμού έχει αποδοκιμασθή επανειλημμένως από τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η σχετική βιβλιογραφία είναι πλουσιωτάτη, ώστε δεν υπάρχει λόγος να αναπτύξουμε εδώ το μέγα και φθοροποιό σκάνδαλο του 20ου αιώνος που λέγεται Οικουμενισμός, και του οποίου οι θέσεις στηρίζονται σε ένα ακαθόριστο αίσθημα  « κοινού Χριστιανισμού ».  Ένα αίσθημα, το οποίο καλλιεργούν όσοι δεν σκέπτονται ή δεν έχουν στενό σύνδεσμο και βαθειά κοινωνία με την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν του Χριστού.
7. Το κείμενο της  «Χάρτας »  διαπνέεται και από το πνεύμα της απαραδέκτου προτεσταντικής  «θεωρίας των κλάδων»,  η οποία αρνείται ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία αποτελεί την αληθινή Εκκλησία, η οποία κατέχει πλήρη την αλήθεια. Κατά την περίεργη αυτή θεωρία, σε καθεμιά από τις ιστορικές Εκκλησίες υπάρχει μόνο ένα κομμάτι Εκκλησίας και όχι ολόκληρη η Εκκλησία. Επομένως καμμιά από τις Εκκλησίες αυτές δεν μπορεί να διεκδικήση υπέρ εαυτής την πληρότητα της Εκκλησίας και την πληρότητα της αληθείας. Για να βρούμε το πλήρωμα της αληθείας, συνεχίζει η θεωρία αυτή, πρέπει να αθροίσουμε και να ενώσουμε τα επί μέρους τμήματα – τις επί μέρους Εκκλησίες!  Την προτεσταντική αυτή θεωρία υπαινίσσονται φράσεις, όπως:  « Να καταπολεμήσωμεν την αυταρέσκειαν και να εξουδετερώσωμεν τάς προλήψεις ».   « Να μαθητεύσωμεν ο εις εις τον έτερον και ούτω να δεχθώμεν τα δώρα ταύτα » κ.α.
Αλλά τι έχει να διδαχθή ο Ορθόδοξος από την πανσπερμία, την πλάνη, και την αναρχία των διαμαρτυρομένων;  Η από την πλήρως εκκοσμικευμένη Παπωσύνη;  Και πως μπορεί να αμφιβάλλη για το πιστεύω του ή να αναζητή μαθήματα ο Ορθόδοξος από τις πολυποίκιλες αιρέσεις, όταν έχει μια αδιάσπαστη, εννιαία, αγιοπνευματική, καθολική εμπειρία ασκητικο-πνευματικού πλούτου και αυθεντικής πνευματικής ζωής δύο χιλιετιών;
8. Η πρότασι της   « Οικουμενικής Χάρτας »   « ημείς υποσχόμεθα να μη προτρέπωμεν ανθρώπους να αλλάσουν την Εκκλησίαν αυτών», υπονοεί ότι ο καθένας έχει την  «Εκκλησίαν» του.  Αλλ’ όπως αναφέραμε προηγουμένως, η Εκκλησία του Χριστού είναι Μία, και αυτή είναι το «σώμα του Χριστού» με «κεφαλήν» τον Χριστόν, ή  « ο Χριστός ο μεθ’ ημών ών και εις τους αιώνας παρατεινόμενος »,  κατά την αρίστη έκφρασι του ιερού Αυγουστίνου. Αυτή δε η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι εκείνη στην οποία εμαρτύρησαν οι Μάρτυρες, αγιάσθηκαν οι Άγιοι, ετελειώθησαν οι Όσιοι, έδρασαν άγιοι και σοφοί κατά Θεόν Πατέρες του αναστήματος των Τριών Ιεραρχών, του Μ. Αθανασίου, των Κυρίλλων Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας, του Μ. Φωτίου, του Οσίου Γρηγορίου του Παλαμά, του Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, του Οσίου Μαξίμου του ομολογητού, του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, του Οσίου Νεκταρίου Πενταπόλεως κλπ.
Σ’ αυτήν την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία είναι ο   « οίκος (του) Θεού »,   και η οποία είναι  «στύλος και εδραίωμα της αληθείας »  (Α΄ Τιμ. γ΄ 15), έχουμε χρέος, χωρίς  «να χρησιμοποιήσωμεν», όπως ορθώς γράφεται στην  «Χάρταν», «φυσικήν δύναμιν, ηθικόν εξαναγκασμόν, ψυχολογικήν πίεσιν ή υλικά κίνητρα», να οδηγήσουμε τους ανθρώπους.
Άλλωστε αυτή είναι και η εντολή του Κυρίου:  «Ανάγκασον (αυτούς) εισελθείν, ίνα γεμισθή ο οίκος μου» (Λουκ. Ιδ΄ [14]  23): Παρακίνησέ τους επιμόνως, πείσε τους, να έλθουν και να λάβουν μέρος στα αγαθά της Βασιλείας μου.
Επομένως, χωρίς να ασκούμε αθέμιτο προσηλυτισμό, έχουμε χρέος να διαφωτίζουμε και να μην αφήνουμε τον αδελφό μας στην ολέθρια πλάνη του, η οποία θα τον οδηγήση στην αιώνια απώλεια.
9. Κατά   τους συντάκτας της «Οικουμενικής Χάρτας», «ή άναγκαιότης μιας τοιαύτης Χάρτας πηγάζει εκ τής άναγκαιότητος κοινής ομολογίας τής εν Χριστώ πίστεως (...) εκ τής άναγκαιότητος δια την κοινήν μαρτυρίαν...». Άλλα πώς μπορούμε να προβούμε σε κοινή ομολογία, άφού διαφέρουμε περί το δόγμα, τήν πεμπτουσία τής πίστεως; Είναι λάθος ή πλάνη να μιλούμε για «διαφοράς περί τήν εκφρασιν», όπως γράφει ή «Χάρτα». Διότι οί διαφορές των Ορθοδόξων με τους Παπικούς και τις προτεσταντικές Όμολογίες δεν είναι διαφορές περί τήν έκφρασιν, άλλα διαφορές ώς προς τήν ερμηνεία, τήν άνάπτυξι και τήν ορθή κατανόησι και βίωσι του δόγματος. Δηλαδή διαφορές ουσίας και όχι λεκτικές.
10. Λάθος επίσης είναι και ή έκφρασις της «Οικουμενικής Χάρτας»: «Γνωρίζομεν ότι το σκάνδαλον των ημετέρων αντιθέσεων εμποδίζει την άξιόπιστον εκφρασιν της ημετέρας μαρτυρίας. Τούτο σημαίνει ότι άναγνωρίζομεν τα υπό των Χριστιανών διαπραχθέντα σφάλματα, τα όποια ώδήγησαν είς τάς ημετέρας διακρίσεις...». Είναι λάθος, διότι οί συντάκται του οίκουμενιστικοΰ αύτοΰ κειμένου αοριστολογούν ή αποφεύγουν σκοπίμως να καταλογίσουν ευθύνη για τα όντως «διαπραχθέντα» όχι απλώς «σφάλματα», άλλα εγκλήματα. Διότι έγκλημα υπήρξε ή άπόσχισις τής «δυτικής οφρύος» — όπως ώνόμασε τον εγωισμό τών Παπών ήδη από τον Δ' αιώνα ό Μ.  Βασίλειος — από τήν Μίαν,  Άγίαν, Καθολικήν και Άποστολικήν Έκκλησίαν. Εγκλήματα υπήρξαν ή Ιερά Έξέτασις των Παπικών, τα «συγχωροχάρτια» και οι άλλου είδους μη χριστιανικές ενέργειες των Παπών, πού προκάλεσαν τη Διαμαρτύρησι και τον κατακερματισμό τής χριστιανικής Δύσεως. Έγκλημα των Παπικών υπήρξε ή Δ΄ Σταυροφορία (1204), πού άνοιξε τον δρόμο στο Ισλάμ και τον βαρβαρισμό. Κατά τον Ιστορικό E. Bradford  ό φανατισμός, ή βία και οι ωμότητες τών σταυροφόρων του Πάπα έκαναν τις ισλαμικές επιδρομές να φαίνωνται φιλάνθρωπες!... Έγκλημα υπήρξε ή εκ μέρους τών Παπικών άνακήρυξις του κράτους του Βατικανού. Έγκλημα υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχη ή εκ μέρους των ίδρυσι τής Ούνίας και τα αμέτρητα εγκλήματα της στην Πολωνία, Σερβία, Κροατία, Ουκρανία, Ρωσία, Λίβανο, Συρία, Παλαιστίνη κ.ά. Αυτά όλα δεν δημιούργησαν «διακρίσεις», δπως γράφει ή «Χάρτα», άλλα βαθύτατα τραύματα στο Σώμα του Χρίστου, την αγία του Εκκλησία. Δεν δημιούργησαν απλώς «σκιάς» ή «παρεξηγήσεις και   προσβολάς εν  τω κόσμω», όπως τις χαρακτηρίζει με διπλωματική γλώσσα ή «Χάρτα», άλλ' ανέκοψαν τον δρόμο πολλών ανθρώπων προς τήν αιώνια σωτηρία.
11. Άλλου πάλι γράφεται στην «Χάρταν»: «Ή Ιστορία του Χριστιανισμού υπήρξε πλήρης διαιρέσεων, εχθροτήτων και ενόπλων εισέτι συγκρούσεων». Υπήρξαν όντως τέτοια φαινόμενα, τα όποια όμως προεκλήθησαν στη Δύσι από τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό, στην Ανατολή δε από τους διαφόρους αιρετικούς, κυρίως εκ μέρους τών Αρειανών, τών Μονοφυσιτών και τών Είκονομάχων. Άλλ' ή ιστορία τής Εκκλησίας δεν υπήρξε μόνον «πλήρης διαιρέσεων, εχθροτήτων και συγκρούσεων». Υπήρξε και ιστορία δόξης, μαρτυρίων, λαμπρότητος, ακτινοβολίας, μεγίστης κοινωνικής και πολιτιστικής προσφοράς σε όλους τους τομείς του επιστητού.
12, Στήν τελευταία παράγραφο τής «Χάρτας» γράφεται: «Ήμείς ύποσχόμεθα νά άναγνωρίζωμεν το δικαίωμα παντός άνθρωπου να αναζητή τήν άλήθειαν καί να προβάλλη την άλήθειαν ταύτην κατά την συνείδησιν αυτού η αυτής». Άλλ' αυτό είναι καθαρώς προτεσταντική θέσι, ή οποία λέγει ότι δεν υπάρχει καμμία αυθεντία στην Εκκλησία, το δε κριτήριο της αληθείας είναι ή συνείδησι ενός έκαστου. Ή ορθή όμως θέσι είναι αύτη: Το κριτήριο της αληθείας είναι το «Πνεύμα της αληθείας», το οποίο «οδηγεί ημάς είς πασαν την άλήθειαν» (Ίω. ιζ' [16] 13)* πάσαν τήν περί του Κυρίου ημών Ίησού Χριστού, του Ευαγγελίου και τών θείων δογμάτων άλήθειαν. Ή λέξι «πάσα» σημαίνει οτι όσο χρόνο διαρκεί ή παρούσα οικονομία, καμμία νέα διδασκαλία περί Χριστού δεν πρέπει να προστεθή στή διδασκαλία τών θεοπνεύστων Αποστόλων. Κατ' έπέκτασιν και όλοι οι «υπό Πνεύματος «'Αγίου φερόμενοι» (Β' Πέτρ. α' 21) άγιοι άνδρες, συνερχόμενοι εν Πνεύματι Άγίω στις Οικουμενικές Συνόδους, λαλούν και διδάσκουν τον λόγο της αληθείας. Οι Όρθόδοξοι δεχόμεθα τήν αλήθεια της Εκκλησίας, ή οποία είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας»  (Α' Τιμ. γ' 15), διότι στην Όρθοδοξία έχουμε έμπολιτευόμενη την αυθεντία των Άγιων, ή όποια ταμιεύεται στην Εκκλησία, την κιβωτό της σωτηρίας. Για μας τους Όρθοδόξους τα της Εκκλησίας ύπέρκεινται της κοινής και περιωρισμένης ανθρωπίνης λογικής* χωρίς δμως αυτό να σημαίνη δτι ακολουθούμε το υποκριτικό ιησουίτικο δόγμα «πίστευε και μη έρευνα».
13. Στήν ίδια ως άνω παράγραφο γράφεται ότι «αισθανόμεθα την ύπαρξιν ιδιαιτέρας σχέσεως μεταξύ ημών και του λαοΰ της Παλαιάς Διαθήκης. Δι ό ύποστηρίζομεν τον διάλογον μετά του Ιουδαϊσμού, ως επίσης και μετά του Ισλάμ». Ποίου όμως λαού τής Παλαιάς Διαθήκης; Αύτού πού μετενόησε και ανεγνώρισε τον Κύριον ημών Ίησούν Χριστόν ως Μεσσία και Λυτρωτή και Σωτήρα του κόσμου, και απετέλεσε την πρώτη Εκκλησία; ή εκείνου ό οποίος εσταύρωσε «τον Κύριον της δόξης» (Α' Κορ. β/ 8) και ό οποίος λαός από εγωισμό, πείσμα και φθόνο μένει, δυστυχώς, αμετανόητος επί δύο χιλιάδες χρόνια και
συνεχίζει να πολεμή την Εκκλησία του Χριστού με τους γνωστούς φανερούς και αφανείς τρόπους;
Και ακόμη* ποία «Ιδιαιτέρα σχέσις» μας συνδέει με το Ισλάμ, το οποίο θεωρεί τον Χριστό ως απλό προφήτη, άνθρωπο θνητό, πρόδρομο του ψευδοπροφήτου Μωάμεθ; Ποια σχέσι μπορεί να εχη ή εξ άποκαλύψεως αλήθεια της Εκκλησίας του Χριστού με το κατά φαντασίαν του εμπαθούς ανθρώπου Μωάμεθ συνονθύλευμα, πού ονομάζεται Κοράνιο; Ποια σχέσι μπορεί να ύπάρχη μεταξύ της χριστιανικής αγάπης και του τζι-χάντ ( = Ιερού πολέμου) του Ισλάμ; Για να μείνουμε μόνο σ' αυτά.
14. ΣτΙς σελίδες 1 και 7 του κειμένου της «Χάρτας» γίνεται λόγος για «κοινήν μαρτυρίαν προς διαφύλαξιν της αξιοπρέπειας τού κατ’ εικόνα Θεού δημιουργηθέντος άνθρώπου»  καί οτι «έπιδιώκομεν να διαψυλάξωμεν την "ψυχήν της Ευρώπης" εμμένοντες είς τάς βασικάς χριστιανικάς άξιας, ώς τήν είρήνην, τήν δικαιοσύνην, την άγάπην, την έλευθερίαν, την άνοχήν, την σύμπραξιν και την άλληλεγγύην...». Άλλ' ολα αυτά μόνα τους είναι ένας ψυχρός, άψυχος και ασπόνδυλος κοσμικός ανθρωπισμός. Είναι απλώς μία καθαρά εγκόσμια προοπτική. Δηλαδή μία προσπάθεια για «να περνούμε απλώς καλά...»! Ή θέσι αυτή είναι επηρεασμένη από τή σύγχρονη ζωή, πού έχει γίνει πολύ άνετη* από τήν κοσμική ζωή, πού έχει γίνει πολύ ελκυστική• από τον δυτικό χριστιανισμό, ό οποίος είναι σε πλήρη αρμονία με το πνεύμα τών καιρών ό οποίος δεν έχει ζωντανή επαφή με τις καθαρές και ζωογόνες πηγές της ορθοδόξου πνευματικής παραδόσεως.
Ή Εκκλησία όμως υπηρετεί κυρίως και προ παντός τήν αιώνια σωτηρία του ανθρώπου* δέν μάχεται απλώς και μόνο για τήν αξιοπρέπεια του στην παρούσα ζωή. Ό Κύριος ημών Ίησούς Χριστός «ένηνθρώπησεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». «Ο αληθινός και φύσει Υιός του Θεού τους πάντας ημάς φορεί, ίνα οι πάντες τον ένα φορέσωμεν Θεόν».  Έσταυρώθη, για να άποπλύνη τον ρύπο της αμαρτίας και να ανάβλυση κρουνούς ζωής για τους ανθρώπους. Άνεστήθη, άφού ένίκησε τον "Αδη και τον θάνατο. Άνελήφθη εν σώματι, για να είσαγάγη τη θεωμένη εν τω προσώπω του ανθρώπινη φύσι υπεράνω των αγγέλων και των αρχαγγέλων, να την καθίση στα δεξιά τοϋ Θρόνου τοϋ Θεού, να την καταστήση μέτοχον αιωνίου ζωής καί να τής χαρίση «αξίωμα θεότητος».
Για την Όρθόδοξη Εκκλησία ή αγάπη, ή ειρήνη, ή ελευθερία, ή δικαιοσύνη κ.τ.λ. εννοούνται πάντοτε «εν Χριστώ Ίησού», δεν εννοούνται έγκοσμιοκρατικά, ουμανιστικά, ανθρωπιστικά. "Ολα αυτά τα αγαθά είναι, πρέπει να είναι «καρπός τοΰ Πνεύματος» (βλ. Γαλ. ε' 22) καί οχι αποτέλεσμα καιροσκοπικών διακρατικών συμβάσεων και ιδιοτελών συμβιβασμών. Διότι εάν δέν έμπνέονται και δεν ζωογονούνται από το Πνεύμα του Θεού, δεν μπορούν να συμβάλουν στην καλλιέργεια υγιών και σταθερών διαπροσωπικών ή διεθνών σχέσεων. Χωρίς το Πνεύμα του Θεού κτίζουμε στην άμμο!  Δέρομεν είς αέρα!
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε το κείμενο της «Οικουμενικής Χάρτας» εντελώς απαράδεκτο από πλευράς ορθοδόξου. Και περιμένουμε από τη σεπτή Ιεραρχία μας να όρθοτομήση και εν προκειμένω «τον λόγον της αληθείας». Και τοιουτοτρόπως να διακονήση όχι απλώς στην καλοζωία, άλλα στην αιώνια σωτηρία τών ανθρώπων και τού κόσμου. Διότι ό Κύριος μάς έβεβαίωσε: «Έγώ ήλθον ίνα ζωήν εχωσι και περισσόν εχωσιν» (Ίω. ι' [10] 10). Δηλαδή ό Χριστός ήλθε να δώση ζωή, δικαίωσι, αγιασμό, δόξα. Ήλθε για να μή ζούμε μόνον, άλλα να ζούμε μέσα σε περίσσεια αγαθών και άγαλλόμενοι αιωνίως. "Ηλθε για να καταμένη ή χάρις τοΰ ζωοποιούντος τις ψυχές Αγίου Πνεύματος μονίμως σέ όλους όσοι είναι ενωμένοι «εν Χριστώ Ίησού». Να καταμένη δε σέ βαθμό αφθονίας άσυγκρίτως μεγαλύτερο εκείνου ό οποίος εδόθη στους προτέρους καιρούς, στους προ Χριστού δικαίους και προφήτας.
"Αλλωστε αυτό είναι το πνεύμα το οποίο προσδοκά από τήν Όρθοδοξία ή Ευρώπη, της οποίας ό πολιτισμός συνεχώς εκφυλίζεται, για να μην πούμε οτι «πνέει τα λοίσθια». Μόνον έτσι θα γνωρίση ή Ευρώπη άλλα και οι έκτος της Ευρώπης λαοί τη δύναμι τού ορθοδόξου δόγματος και τον δυναμισμό του ορθοδόξου ήθους. Δηλαδή τήν άκαταγώνιστη δύναμι και έξαγιαστική χάρι του άναστάντος Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ίησού Χριστού.
Δυστυχώς μέ πολλή έκπληξι και με μεγαλύτερη απορία και περισσότερα ερωτηματικά διαβάσαμε στην εφημερίδα τών Ουνιτών της Ελλάδος, τήν «Καθολική» (20.6.2001, σελ. 1), οτι τελικώς υπεγράφη στο Στρασβούργο ή «Οικουμενική Χάρτα».
Περιμέναμε οτι μετά τα όσα νηφάλια και αξιόλογα είχαν ώς τότε δημοσιευθή όχι μόνον από το Περιοδικό «Ό Σωτήρ» άλλα και από άλλους περί του απαράδεκτου άπό ορθοδόξου πλευράς κειμένου της «Οικουμενικής Χάρτας», οί 'Ορθόδοξοι θα ήταν όχι απλώς επιφυλακτικοί, άλλα αρνητικοί ώς προς το οίκουμενιστικό περιεχόμενο του δεδομένου ότι το κείμενο, το οποίο δεν φέρει καμμία υπογραφή και άρα είναι άγνωστο ποιοι το συνέταξαν, είχε σταλή στις κατά τόπους Όρθόδοξες αυτοκέφαλες Εκκλησίες προς γνωμάτευσι.
Πότε όμως και που εξέφεραν την γνώμη τους οί κατά τόπους Όρθόδοξες Εκκλησίες; Κατά συνέπειαν πώς υπεγράφη άπό Όρθόδοξο Επίσκοπο της διασποράς, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γαλλίας κ. Ιερεμία; Το ότι δε ή ούνιτική εφημερίδα των Αθηνών προέβαλε το γεγονός τούτο στην πρώτη σελίδα με μεγάλα γράμματα, έδημοσίευσε δε και σχετική φωτογραφία, ή οποία παρουσίαζε τον Όρθόδοξο Μητροπολίτη νά υπογράφη το κείμενο μαζί με τον Παπικό αρχιεπίσκοπο Πράγας καρδινάλιο Μιλοσλάβ  Βίλκ,  δημιούργησε πολλή  ανησυχία στο Όρθόδοξο πλήρωμα, το οποίο διερωτάται: Έκ μέρους ή κατ' έντολήν τίνος υπέγραψε ό Όρθόδοξος Μητροπολίτης;
Το ερώτημα μένει μέχρι στιγμής αναπάντητο...



Διαίρεση του Συνοδικού όρου45 - Ανάλυση του Συνοδικού όρου - Η υπέρβαση του εθνικισμού - Συμπέρασμα
Στην αρχή προτάσσεται ο απαραίτητος πρόλογος που δ ...
Περισσότερα >>
Η ασκητική ζωή και η μυστική Θεολογία στον Σινα'ι'τικο χώρο
Ο όρος Άγιον Όρος έχει αποδοθή στην χερσόνησο του ...
Περισσότερα >>