|
|
 |
Ποιητικό αίτιο, όργανο, δύναμη...
Ποιητικό αίτιο, όργανο, δύναμη
Αγάπη - αμαρτία - ασέβεια!
• Η αμαρτία η δίκη μας, η δική μου, του καθενός μας, η ανθρώπινη γενικώς αμαρτία, είναι το ποιητικό αίτιο για την πράξη του Σταυρού, για το στήσιμο του Σταυρού στο Γολγοθά. Γιατί σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός; Για τις αμαρτίες μας. «Απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών» (Α’ Κορ. 15,3). Να θυμίσουμε το περιστατικό:
Κάποιος πνευματικός, για να συγκινεί τους προσερχόμενους σε εξομολόγηση αδελφούς, είχε στο γραφείο του έναν Εσταυρωμένο με την επιγραφή: «Θέλεις να μάθης γιατί σταυρώθηκα; Κοίταζε πίσω από το Σταυρό». Πίσω απ’ το Σταυρό υπήρχε ένας καθρέφτης. Ο καθένας έβλεπε στον καθρέφτη το πρόσωπο του και μονολογούσε: «Για μένα σταυρώθηκες»! Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Παύλου, που στον καθρέφτη του Σταυρού έβλεπε τον εαυτό του και έλεγε: «Εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόσαντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. 5,14).
• Η ασέβεια είναι το όργανο, που έστησε το Σταυρό στο Γολγοθά.
• Και η αγάπη του Θεού αποτελεί τη δύναμη του Σταυρού.
Αν δεν υπήρχε η αμαρτία η δική μας και η ασέβεια των σταυρωτών, θα στηνόταν ο Σταυρός; Όχι. Αν δεν υπήρχε η αμαρτία και η ασέβεια, ο Σταυρός θα ήταν αυτοκτονία. Αλλ’ η αγάπη δεν αυτοκτονεί θυσιάζεται.
Αν δεν υπήρχε η αμαρτία, προς τι να στηθή ο Σταυρός; Το φάρμακο κατασκευάζεται για μιά συγκεκριμένη ασθένεια διαφορετικά δεν χρειάζεται. Ο Σταυρός είναι το εργαστήρι, που έπρεπε να στηθεί, για να παρασκευαστεί το φάρμακο για την ανίατη μέχρι τότε ασθένεια, που λέγεται αμαρτία. Ο Σταυρός είναι το χημείο, όπου αναμείχθηκαν τα τρία συστατικά, προκειμένου να παρασκευαστεί το Αίμα του Χριστού, το φάρμακο της σωτηρίας: Η αγάπη, η σοφία και η δύναμη του Θεού. Αν δεν υπήρχε η ασέβεια των χριστοκτόνων, δεν θα υπήρχε το χέρι να χτυπήσει τα καρφιά στο άχραντο Σώμα του Κυρίου. Όσο αμαρτωλοί κι αν ημάσταν εμείς, δεν θάχαμε τη δύναμη και το θράσος να ραπίσουμε το Χριστό, να μαστιγώσουμε το Χριστό, να κρατήσουμε το σφυρί χτυπώντας τα καρφιά. Όχι! Όχι! Αυτό απαιτεί κάτι παραπάνω απ’ την αμαρτία. Απαιτεί ασέβεια. Και διέθεταν τέτοια ασέβεια οι άνθρωποι του θρησκευτικού κατεστημένου. «Των θεοκτόνων ο εσμός, Ιουδαίων έθνος το άνομον, προς Πιλάτον εμμανώς ανακράζων έλεγε, σταύρωσον...» (μακαρισμοί Μ. Παρασκευής).
Άλλους έσωσε...
Δεν σώζει τον εαυτό του!
Τους άλλους ανθρώπους έσωσε. τόν εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει. Λόγια του αρχιερέα για τον Εσταυρωμένο (Ματθ. 27,42). Άλλη συμβολή πέρα από ειρωνείες και κακοήθεια, δεν είναι δυνατόν να προσφέρουν εκείνοι, που γι’ αυτούς η θρησκεία είναι επάγγελμα. Στα λόγια όμως αυτά, που επαναλαμβάνουν οι εχθροί κάτω απ’ το Σταυρό, κρύβονται δυό μεγάλες αλήθειες.
• Η μία αλήθεια: Δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό Του! «Εαυτόν ου δύναται σώσαι».
Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων. Ήρθε να σώσει όλους. Να σώσει τον Αδάμ και τους εξ Αδάμ. Να σώσει τον Άβελ, αλλά και τον Κάϊν. Να σώσει τον Αβραάμ, αλλά και τους Σοδομίτες. Να σώσει το Μωυσή, αλλά και το Δαθάν. Να σώσει το Δαβίδ, αλλά και το Σαούλ. Να σώσει τον Ηλία, αλλά και την Ιεζάβελ. Να σώσει τον Ίωνά, αλλά και τους Νινευΐτες. Να σώσει τους προφήτες, αλλά και τους προφητοκτόνους. Να σώσει ακόμα και τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης. Να σώσει ακόμα και τον Πρόδρομο Ιωάννη. Να σώσει ακόμα και την Παναγία, που χάρηκε και είπε: «Ηγαλλίασε το πνεύμά μου επί τω Θεώ τω Σωτήρι μου» (Λουκ. 1,47).
Ένα δεν μπορεί να σώσει, γιατί δεν χρειάζεται να τον σώσει. Είναι αυτός ο Ίδιος ο Χριστός. Ο Χριστός δεν χρειάζεται να σώσει τον εαυτό Του! Και δεν χρειάζεται, γιατί δεν έχει ο εαυτός Του ανάγκη σωτηρίας.
Ο Ιησούς Χριστός δεν έχει ανάγκη σωτηρίας, γιατί είναι αναμάρτητος, ο μόνος Αναμάρτητος, ο απόλυτα Αναμάρτητος. «Συ γαρ μόνος εκτός αμαρτίας υπάρχεις», λέμε στην ευχή της εξοδίου ακολουθίας. Ο Χριστός είναι σωτήρας των αμαρτωλών. Ο ίδιος είναι ο μόνος, που έζησε στη γη και δεν είναι αμαρτωλός. Όχι απλώς δεν αμάρτησε, αλλά δεν μπορούσε ν’ αμαρτήσει.
Μόνο ασεβείς και χυδαίοι τύποι, σαν τον ά-Λογο λογοτέχνη Καζαντζάκη, θέλησαν να δουν τόν Αναμάρτητο Κύριο με τα δικά τους αμαρτωλά μάτια. Θέλησαν «εξ ιδίων να κρίνουν τα αλλότρια». Και πήραν λάσπη βρωμιάς απ’ το πηλοφόρι της διεστραμμένης καρδιάς τους και την εκσφενδόνισαν πάνω στο Σταυρό του Ιησού. Μόνο τέτοιοι τύποι έφθασαν να πουν, ότι και την ιερώτερη ακόμη στιγμή του Πάθους ο Ιησούς είχε αμαρτωλές επιθυμίες! Λησμονούν, ότι στα σκουλήκια κολλάει λάσπη, όχι όμως και στον ήλιο. Και λάμπει υπέρ τον ήλιον η αρετή, η αναμαρτησία του Ιησού. «Εκάλυψεν ουρανούς η αρετή σου, Χριστέ».
Ο Χριστός δεν σώζει τον εαυτό του από αμαρτίες, αφού δεν έχει αμαρτίες. Ο ευεργέτης, που χτίζει ένα νοσοκομείο, το χτίζει και για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτό του, γιατί κι αυτός θα ασθενήσει κάποτε. Ο Σταυρός είναι το νοσοκομείο της σωτηρίας. Για όλες τις παθήσεις, για όλες τις αμαρτίες. Όλοι δωρεάν φιλοξενούνται στο νοσοκομείο του Σταυρού. Ένας δεν είναι για το νοσοκομείο αυτό: Ο ίδιος ο Ευεργέτης, ο Χριστός, που έχτισε την υπόθεσι της σωτηρίας μας. Ο Χριστός «αμαρτίαν ουκ εποίησεν» (Α’ Πέτρ. 2,22).
Φανταστήτε ασθενή να περιμένει στη λίστα, για να χειρουργηθεί, να υποστεί σοβαρή εγχείρηση. Φοβάται. Ξαφνικά εμφανίζεται κάποιος υγιής, ο οποίος δέχεται να μπεί γι’ αυτόν στο χειρουργείο και να χειρουργηθεί. Η δική του επέμβαση σώζει και όλους τους άλλους, που αναμένουν να θεραπευθούν.
Παράδοξο; Και όμως γεγονός.Ο Σταυρός είναι το χειρουργείο της αγάπης. Είναι η δυναμική επέμβαση της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία όλων των αμαρτωλών.
Ο Χριστός δεν σώζει τον εαυτό του, διότι δεν έχει ανάγκη σωτηρίας. Όλοι οι αρχιερείς και οι ιερείς προσφέρουν τη θυσία για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτό τους, αφού και οι ίδιοι είναι αμαρτωλοί. Κάθε αρχιερεύς και κάθε ιερεύς «οφείλει, καθώς περί του λαού, ούτω και περί εαυτού προσφέρειν υπέρ αμαρτιών» (Έβρ. 5,3). Ένας θυσιάστηκε μόνο για τους άλλους, καθόλου για τον εαυτό Του: Ο Ιησούς Χριστός, που είναι συγχρόνως και «προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος και διαδιδόμενος» (ευχή της θείας Λειτουργίας). Ο Σταυρός είναι το θυσιαστήριο, η αγία Τράπεζα, όπου τελέστηκε η πρώτη θ. Λειτουργία. Εκεί ο Χριστός, ο Μεγάλος Αρχιερεύς:
• Ως άνθρωπος προσφέρεταί είναι ο «προσφερόμενος».
• Ως Θεάνθρωπος προσφέρει είναι ο «προσφέρων».
• Ως Θεός προσδέχεται είναι ο «προσδεχόμενος».
Δεν μπορεί να κατεβεί!
Αλλ’ ο Χριστός δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό Του και με την άλλη έννοια, που λένε οι εχθροί Του: «Εαυτόν ου δύναται σώσαι». Δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό Του απ’ τον πόνο Εκείνος, που έσωσε τους ανθρώπους από κάθε λογής πόνο. Τι θέλετε σεις, οι εχθροί του Σταυρού; Να κατεβεί απ’ το Σταυρό ο Χριστός! Τον προκαλείτε με το «Καταβάτω νυν από του Σταυρού»; (Ματθ. 27,42). Όχι, το χατήρι αυτό δεν θα σας το κάνει, δεν μπορεί να το κάνει. Δεν τον αφήνει η αγάπη Του να το κάνει. Μόνο ο Διάβολος θέλει κάτι τέτοιο, γιατί γνωρίζει τι σημαίνει για όλο τον κόσμο ο Σταυρικός θάνατος του Ιησού.
• Ζητάτε να κατεβεί ο Χριστός απ’ το Σταυρό! Είναι σαν να ζητάτε απ’ τον ορειβάτη να κατεβεί απ’ την κορυφή, που κατέκτησε. Ο Σταυρός είναι η κορυφή είναι το Έβερεστ της Αγάπης. Δεν υπάρχει ψηλότερη κορυφή της Αγάπης. Είναι το ακρώριο της Αγάπης ο Σταυρός. Πώς λοιπόν ο κατακτητής της Αγάπης να κατεβεί απ’ την κορυφή Του;...
Και συ, αδελφέ μου, μην ακούς τον κόσμο, που σου λέει να εγκαταλείψεις τον αγώνα. Μην κατεβαίνεις απ’ το σταυρό σου! Είναι η κορυφή. Απ’ εκεί ατενίζεις τους ουρανούς. Είναι το εφαλτήριο, απ’ όπου θα κάνεις το άλμα για τον ουρανό.
• Ζητάτε να κατεβεί ο Χριστός απ’ το Σταυρό! Είναι σαν να ζητάτε από τον αετό να πάψει να πετά και να κάνει αναγκαστική προσγείωση στη λάσπη. Ο Ιησούς είναι ο μεγαλοπτέρυγος αετός (Αποκ. 12,14). Τα φτερά Του στη μεγίστη διάσταση τα άνοιξε πάνω στο Σταυρό. Και σηκώνει πάνω στα φτερά του όλη την ανθρωπότητα.
• Ζητάτε να κατεβεί ο Χριστός απ’ το Σταυρό! Είναι σαν να ζητάτε απ’ το ανυψωτικό μηχάνημα να μη σηκώσει τις πλάκες των ερειπίων, που έχουν με το σεισμό καταπλακώσει τόσες ψυχές. Ο Σταυρός είναι το ανυψωτικό μηχάνημα. Το είπε ο ίδιος ο Κύριος: «Εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν» (Ιωάν. 12,32).
• Ζητάτε να κατεβείο Χριστός από το Σταυρό! Αλλ’ αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Μη λησμονείτε, ότι στο Σταυρό δεν τον κάρφωσαν τα καρφιά. Τον καθήλωσε η Αγάπη , η αποφασιστική Αγάπη Του για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο Σταυρός είναι η εξάρτηση της Αγάπης. Εξαρτήθηκε εκούσια ο Ανεξάρτητος, για ν’ αποκτήσουμε εμείς την ανεξαρτησία μας, την απελευθέρωση μας από τη σκλαβιά της αμαρτίας.
Εμάς μας έσωσε;
«Άλλους έσωσε» (Ματθ. 27,42).
Αυτό είναι αλήθεια. Ποιούς έσωσε;
• Πρώτο το ληστή.
• Έπειτα το ρωμαίο εκατόν ταρχο.
• Έσωσε μυριάδες ψυχές.
• Έσωσε όλους εκείνους, που τον δέχονται όχι απλώς σαν ένα ιστορικό πρόσωπο, αλλά σαν προσωπικό τους Σωτήρα και Λυτρωτή.
• Έσωσε όλους εκείνους, που πιστεύουν στο μυστήριο του Σταυρού.
• Έσωσε όλους εκείνους, που αισθάνονται απόλυτη την ανάγκη της σωτηρίας.
• Έσωσε, σώζει και θα σώζει όλους εκείνους, που συναισθάνονται τις πτώσεις τους και αγωνιούν για τη λύτρωση από τα πάθη.
Εμάς μας έσωσε; θέλουμε πραγματικά να σωθούμε ή ζούμε με την ψευδαίσθηση της σωτηρίας;
Κύριε! Βρισκόμαστε ακόμη εξαρτημένοι απ’ τα πάθη, κρεμασμένοι στην οδυνηρή αμαρτία. Χάρισε μας την ανεξαρτησία.
Κύριε! Άλλους έσωσες. Σώσε και τη σύγχρονη κοινωνία. Εμείς φταίμε, το γνωρίζουμε. Αλλά Σύ μη παρίδεις τον κόσμο Σου. Είσαι η μοναδική ελπίδα στο μετεωρισμό της ζωής. Κάτω ανοίγεται φρικτό το χάος.
Κύριε! Άλλους έσωσες. Σώσε και τα παιδιά μας, τα σύγχρονα νιάτα. Εμείς φταίμε, το αναγνωρίζουμε. Αλλά Συ μπορείς. Μπορείς να προεκτείνεις το ματωμένο Σου χέρι απ’ το Σταυρό και να σώσεις τη νέα γενηά.
Κύριε! Άλλους έσωσες. Γνωρίζουμε γιατί άλλους δεν τους σώζεις. Γιατί δεν θέλουν. Δεν βιάζεις προσφέροντας τη σωτηριώδη Σου αγάπη. Αλλ’ εμείς, Κύριε, θέλουμε να μας σώσεις. Αμαρτάνουμε, αλλά και πιστεύουμε στο έλεος του Σταυρού Σου.
Κύριε, σώσε μας!
Χλαμύδα κόκκινη
«Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου και ένεδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην»
(Δοξ. αίνων Μ. Παρασκευής)
Συγχορδία σατανική
Ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής θα τελούσαμε, αν κινδύνευε η ζωή μας; Θα στολίζαμε επιτάφιο, αν κινδύνευε η θέση μας; Θα ψέλναμε τα εγκώμια, αν κινδυνεύαμε να μας μαστιγώσουν; Θα προσκυνούσαμε τον Εσταυρωμένο, αν κινδυνεύαμε να στιγματιστούμε και να κλειστούμε σε φυλακή;
Δεν ξέρω, ποια η δική μας απάντηση. Θάναι ίσως ανάλογη με την αντοχή μας. Ξέρω όμως, ότι στο Γολγοθά ο Εσταυρωμένος ήταν μόνος. Αφέθηκε μόνος. Και οι μαθητές Του τον εγκατέλειψαν.
Είμαστε με το Χριστό, όταν δεν κινδυνεύουμε. Όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντά μας, τότε είμαστε έτοιμοι να Τον εγκαταλείψουμε μόνο.
Στο Γολγοθά μόνος ο Χριστός. Παραδομένος στα χέρια κακοποιών. Άλλος Τον φτύνει. Άλλος Τον εμπαίζει. Άλλος Τον ραπίζει. Άλλος Τον μαστιγώνει. Άλλος Τον περιλούει με βρισιές. Άλλος Τον βλαστημάει. Και όλοι μαζί Τον χλευάζουν. Του φοράνε και αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι.
Συγχορδία σατανική! Έτσι αποκαλεί ο ιερός Χρυσόστομος όλες εκείνες τις άθλιες εκδηλώσεις κατά του Ιησού Χριστού. Όλοι παίρνουν μέρος. Κανείς να μην υστερήση σε ενέργειες βίας και ασεβείας.
• Και καλά, ας πούμε, οι Ιουδαίοι κινούνται από φθόνο. Οι υπηρέτες των αρχιερέων είναι πληρωμένοι μπράβοι. Τα κατακάθια της κοινωνίας εκφράζουν την εσωτερική τους βρωμιά.
Καλά όλοι αυτοί. Αλλ’ οι στρατιώτες; Οι ρωμαίοι στρατιώτες; Βρήκαν, φαίνεται, τρόπο να διασκεδάσουν. Διασκεδάζουν παίζοντας με το Χριστό! Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Εκ τινος συνθήματος ο Διάβολος εις πάντας τότε έχόρευεν. Έστω γάρ, Ιουδαίοι φθόνω και βασκανία τηκόμενοι επαροίνουν εις αυτόν• οι στρατιώται πόθεν και εκ ποίας αιτίας; Ουκ εύδηλον, ότι ο Διάβολος ην ο τότε βακχεύων εις πάντας; Και γαρ τέρψεις εποίουν τας εις αυτόν ύβρεις, ωμοί και ανήμεροι τινες όντες» (Ε.Π.Ε. 12,318). Μετάφραση: Μ’ ένα σύνθημα του τότε χόρευσε σε όλους ο Διάβολος. Ας πούμε, ότι οι Ιουδαίοι ήσαν κυριευμένοι από φθόνο και κακεντρέχεια και γι’ αυτό συμπεριφέρονταν με απρέπεια και βαναυσότητα. Αλλ’ οι στρατιώτες από πού και για ποια αιτία τον βασάνιζαν; Δεν είναι ολοφάνερο, οτι ο Διάβολος ήταν εκείνος, που είχε εμφυτεύσει σε όλους τη βακχική μανία; Γι’ αυτό και διασκέδαζαν με τις βρισιές, που απηύθυναν στον Ιησού οι άγριοι και απάνθρωποι.
Δυό λόγοι έστησαν το Σταυρό: Ο θεϊκός και ο δαιμονικός.
• Θεϊκός, η αγάπη του Θεού, «ος του ιδίου Υιού ουκ εφείσατο» (Ρωμ. 8,32). Δαιμονικός, η άβυσσος της κακίας.
• Ο Σταυρός είναι και θεϊκό μεγαλείο και σατανική μανία.
Δείγμα εμπαιγμού
Ανάμεσα στους λοιπούς ονειδισμούς του πάσχοντος Ιησού οι ιεροί Ευαγγελιστές αναφέρουν και το σχετικό με το ένδυμά Του. Τον γύμνωσαν απ’ τα ρούχα Του. Του φόρεσαν το ρούχο της αισχύνης. «Και εκδύσαντες αυτόν περιέθηκαν αυτώ χλαμύδα κοκκίνην»(Ματθ. 27,28).
Πόσα νοήματα θεολογικά και ηθικά, θεϊκά και ανθρώπινα, κρύβει αυτή η ενέργεια των στρατιωτών, και γενικά της σπείρας της μιαιοφονίας!
Είναι, κατά πρώτο λόγο, δείγμα εμπαιγμού. Περιτύλιξαν με χλευασμό και ευτελισμό Εκείνον, που είναι «ο αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον» (Ψαλμ. 103,2). Πώς έντυσε ο Θεός τον άνθρωπο και πώς έντυσε ο άνθρωπος το Θεό! Πώς στόλισε ο Θεός τον άνθρωπο, και πώς στόλισε ο άνθρωπος το Θεό!
Όταν κάποιον τον βρίζουν, λέει ο υβριστής του:
—Μωρέ τον στόλισα για τα καλά!
Είναι βεβαίως κακό το να βρίζης άνθρωπο. Αλλά το να βρίζεις το Θεάνθρωπο, είναι χυδαίο, είναι φρικτό. Στολίζουμε τον Επιτάφιο της Μεγ. Παρασκευής με λουλούδια. Αλλ’ ο πολύς κόσμος πώς στολίζει το Χριστό; Με το παραμικρό τον στολίζει με κάποια βλασφημία.Για ένα π.χ. Σφύριγμα διαιτητού σε ποδοσφαιρικό αγώνα, που θεωρείται άδικο, χιλιάδες Έλληνες βλασφημούν χυδαία το πρόσωπο του Ιησού Χριστού! Μερικοί στολίζουμε τον Επιτάφιο και τον ντύνουμε με λουλούδια. Αλλ’ οι περισσότεροι τον γδύνουν με την ασέβειά τους και τον εμπαίζουν. Σε οποιοδήποτε στέκι δουλειάς ή μαζικής συνάξεως ακουσθεί το όνομα του Χριστού, θ’ ακουσθεί δυστυχώς έμπαιζόμενο, χλευαζόμενο, ειρωνευόμενο.
Νομίζουμε εμείς, οι λεγόμενοι χριστιανοί, ότι με τα λουλούδια της Μεγ. Παρασκευής ξοφλάμε το χρέος μας. Αλλά δεν έχει ανάγκη από τα δικά μας λουλούδια ο Χριστός, αφού κανένας δεν στολίζεται με τόσα λουλούδια, όσα ο Χριστός. Όλα τα άνθη της ανοίξεως δικά Του είναι. Γι’ Αυτόν αποπνέουν το άρωμά τους. Σαν να θέλουν με την ευωδιά τους να εξουδετερώσουν τη δική μας δυσοσμία. Κανένας δεν στολίζεται με τόσα λουλούδια, όσα ο Χριστός, αλλά και κανένας δεν στολίζεται με τόσες ύβρεις και βλασφημίες και περιπαιγμούς, όσο ο Χριστός. «Ενέπαιζον -τότε- αυτόν» (Ματθ. 27,29). Και εξακολουθούν να εμπαίζουν το όνομά Του.
Απορούμε και υποκριτικά ρωτάμε: «Κύριε, πότε σε είδομεν γυμνόν και ου περιεβάλομεν;» (Ματθ. 25,44). Πότε; Όταν τον ξεγυμνώνουν απ’ το θεϊκό Του μεγαλείο και τον εξευτελίζουν, εσύ τι κάνεις; τον ντύνεις με την ομολογία σου ή τον αφήνεις εκτεθειμένο στο «χύδην» όχλο.
«Ενέπαιζον αυτόν ».
Τον γύμνωσαν. Γιατί παραπονούμεθα εμείς, όταν μας εξευτελίζουν; Είμαστε καλύτεροι, τιμιώτεροι απ’ το Χριστό, που Του εξευτέλισαν όλο το σώμα; Ο ι. υμνογράφος, συγκινημένος από όσα υπέστη, Του λέγει με ευλάβεια: «Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμίαν δι’ ημάς υπέμεινε» (απ’ τους αίνους της Μ. Παρασκευής). Ο δε ιερός Χρυσόστομος υπογραμμίζει: «Ουδέ μέλος εν, αλλ’ άπαν το σώμα όλον διόλου υβρίζετο η κεφαλή δια του στεφάνου και του καλάμου και του κολαφίζεσθαί το πρόσωπον εμπτυόμενον αι σιαγόνες ραπιζόμεναι το σώμα όλον διά των μαστιγών, διά της περιβολής της χλαμύδος, και της προσποιητής προσκυνήσεως η χειρ διά του καλάμου, ον έδωκαν αντί σκήπτρου κατέχειν αυτόν το στόμα πάλιν διά της του όξους προσκομιδής» (Ε. Π. Ε. 12,320). Μετάφραση: Δεν εξευτελιζόταν ένα μέλος μόνο, αλλ’ ολόκληρο το σώμα. Το πρόσωπο υφίστατο εμπτύσματα. Οι σιαγόνες ραπίζονταν. Ολόκληρο το σώμα μαστιγώθηκε, το έντυσαν περιπαικτική χλαμύδα, το προσκυνούσαν χλευαστικά. Στο χέρι έδωσαν καλάμι, αντί για σκήπτρο. Το στόμα δοκίμασε το ξύδι.
Πώς έντυσε ο Θεός τον άνθρωπο!
«Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην»!
Αντιθέσεις!
• Πώς έντυσαν οι άνθρωποι το Χριστό και πώς έντυσε ο Χριστός τον άνθρωπο! Όλα τα δημιουργήματά του ο Θεός τα έντυσε με την προσωπική του τέχνη. Αρκεί να δη κανείς, πώς έντυσε και ντύνει τα λουλούδια, για να θαυμάσει την υφαντική τέχνη του Θεού. «Και περί ενδύματος τι μεριμνάτε; -ρωτάει ο Κύριος.- Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού. Λέγω δε υμίν, ότι ουδέ Σολομών περιεβάλλετο ως εν τούτων» (Ματθ. 6,28-29).
Τον άνθρωπο ειδικά τον έντυσε, με τη δική Του, την προσωπική στολή, Θεοΰφαντη η στολή, με την οποία έντυσε το ωραιότερο πλάσμα Του. Το κατέστησε εικόνα δική Του.
• Πώς έντυσαν οι άνθρωποι το Χριστό και πώς ντύνει ο Χριστός τον άνθρωπο! Οι στρατιώτες του βγάζουν το δικό Του χιτώνα, τον άρραφο, και Του φοράνε ψεύτικο ιμάτιο. Ο Χριστός θα μας βγάλει το ρούχο της φθοράς και θα μας ντύσει το φόρεμα της αφθαρσίας, τη στολή της αθανασίας. «Δει το φθαρτόν τούτο ένδυσασθαι άφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν» (Α’ Κορ. 15,32).
Κένωση
«Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην»!
Αυτή η πράξη φανερώνει και την κένωση του Χριστού, την ταπείνωσή Του. Πριν οι εχθροί τον απογυμνώσουν απ’ τη στολή, που ως άνθρωπος φορούσε, ο Ιδιος είχε απογυμνώσει τον εαυτό Του μπροστά στα μάτια των ανθρώπων απ’ τη στολή, που ως Θεός φορούσε. «Δι’ ημάς εφάνη ταπεινός άνθρωπος» (απ’ τον Ακάθιστο Ύμνο). Ποιός; Εκείνος, που είναι ντυμένος τη στολή της Θεότητας.
Ο Χριστός είναι η Άκρα Ταπείνωση. Χωρίς να παύσει νάναι Θεός, ντύθηκε τη στολή της ανθρωπίνης φύσεως. Ο στρατηγός δεν χάνει το αξίωμά του, όταν βγάζει τη στολή την ένδοξη και φοράει στολή αγγαρείας. Το αξίωμα παραμένει. Δεν έχασε ο Θεός Λόγος το θεϊκό του αξίωμα, όταν ντύθηκε την ανθρωπίνη φύση. Μόνο, που η στολή του Χριστού δεν είναι στολή αγγαρείας, αλλ’ είναι στολή διακονίας. Ό,τι έκανε, το έκανε εκούσια και στον τέλειο βαθμό. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Τοσούτον υπέρ ημών καταβήναι κατηξίωσεν, ως και ταύτα παθείν και παιδεύσαι πάσαν ημάς αρετήν» (Ε.Π.Ε. 12,322). Μετάφραση: Τόσο πολύ για μας ταπεινώθηκε, ώστε να υποστεί όλα αυτά, προκειμένου να μας διδάξει όλη την αρετή.
Την ώρα, που Τον γυμνώνουν και Του φοράνε τη χλαμύδα του εμπαιγμού, ο Κύριος δεν διαμαρτύρεται. Πόσο μας διδάσκει η άκρα ταπείνωσις του Χριστού!
• Μας διδάσκει να συγκαταβαίνουμε.Τί είμαστε; Δεν χάνουμε την αξία μας, αν ντυθούμε τη στολή της διακονίας.
• Μας διδάσκει την πραότητα.Θα μας ξεγυμνώσουν κάποτε; Θα μας εξευτελίσουν; Θα μας υποτιμήσουν; Υπόδειγμά μας ας είναι ο Κύριος. Ας ακούσουμε τι σχετικά λέγει ο Μ. Βασίλειος: «Γυμνός εις τον κόσμον εισήλθες, γυμνός και απελεύση... Ου το πένεσθαι επονείδιστον, αλλά το μη φέρειν ευγενώς την πενίαν. Μνήσθητι του Δεσπότου, οτι “πλούσιος ων επτώχευσε δι’ ημάς”. Εάν οργισθής, εβεβαίωσας τα ονείδη. Τι γαρ οργής αφρονέστερον; Εάν δε μείνης αόργητος, ήσχυνας τον υβρίσαντα, έργω την σωφροσύνην επιδειξάμενος. Ερραπίσθης; Και γαρ και ο Κύριος. Ενεπτύσθης; Αλλά και ο Δεσπότης ημών. “Ου γαρ απέστρεφε το πρόσωπον από αισχύνης εμπτυσμάτων”. Εσυκοφαντήθης; Και γαρ και ο Κριτής. Περιέρρηξάν σου τον χιτωνίσκον; Απέδυσάν μου και τον Κύριον... Ούπω κατεκρίθης, ούπω εσταυρώθης. Πολλά σοι λείπει, ίνα φθάσης αυτού προς την μίμησιν» (Ε.Π.Ε. 6,172). Μετάφραση: Γυμνός μπήκες στον κόσμο, γυμνός και θα φύγης...
Δεν είναι κακό η φτώχεια. Κακό είναι το να μην υπομένεις με γενναιότητα τη φτώχεια. Να θυμάσαι τον Κύριο, που, ενώ ήταν πλούσιος, έγινε για μας φτωχός... Αν οργισθής γιατί σε έβρισαν, είναι σαν να επιβεβαιώνεις τις βρισιές. Διότι τι είναι πιο ασύνετο απ’ την οργή; Αν παραμείνεις νηφάλιος, θα ντροπιάσεις αυτόν που βρίζει και θ’ αποδείξεις έμπρακτα τη σωφροσύνη σου. Ραπίστηκες; Αλλά κι ο Κύριος ραπίστηκε. Σε έφτυσαν; Αλλά και τον Κύριο τον έφτυσαν. Διότι δεν έκρυψε το πρόσωπο Του απ’ τα φτυσίματα της ντροπής. Συκοφαντήθηκες; Και ο Κύριος, ο Κριτής συκοφαντήθηκε. Σου ξέσχισαν το χιτώνα; Αλλά και τον Κύριο τον ξεγύμνωσαν... Ακόμα δεν καταδικάστηκες, ακόμα δεν σταυρώθηκες. Σου λείπουν πολλά, για να Του μοιάσεις.
Μάταια
«Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην»!
Τον γυμνώνουν για να τον εμπαίξουν. Αλλ’ εις μάτην. Ο ήλιος είναι πάντοτε ντυμένος με τη λάμψη του. Σε κάποια φάση φαίνεται σαν να γυμνώνεται από το φως και την ακτινοβολία. Αλλά τι συμβαίνει; Σύννεφα μαύρα, σκοτεινά, συσσωρεύονται και σκεπάζουν το φως του ήλιου. Αν, λοιπόν, τα σύννεφα, μπορούν ν’ απογυμνώσουν τον ήλιο από τη λάμψι του, άλλο τόσο, και πολύ περισσότερο, ήταν δυνατόν τότε, τη Μεγ. Παρασκευή, και σήμερα, τα νέφη της κακίας και της ασεβείας ν’ απογυμνώσουν το Χριστό απ’ το μεγαλείο Του, απ’ το γεγονός, οτι είναι «απαύγασμα της δόξης του Πατρός» (Εβρ. 1,3).
Μάταια προσπαθούσαν τότε. Μάταια και σήμερα.
• Εμπαίκτες και σταυρωτές του Χριστού σήμερα είναι όσοι απογυμνώνουν το Χριστό απ’ το φυσικό Του ιμάτιο και θέλουν να Του φορέσουν κάποιο ξένο. Οι χιλιαστές π.χ. Του αφαιρούν το ένδυμα της Θεότητας Του φοράνε τη χλαμύδα τη δική τους. Τον δέχονται μόνο ως άνθρωπο, ως το τελειότερο κτίσμα του Δημιουργού Θεού!
• Εμπαίκτες και σταυρωτές του Χριστού είναι όσοι απογυμνώνουν τα παιδιά και τους νέους απ’ τη στολή της πίστεως και της αγνότητας και τους φοράνε τα κουρέλια της εξουθενώσεως• τα καθιστούν ζητιάνους της ψεύτικης χαράς και πτώματα των ναρκωτικών.
• Εμπαίκτες και σταυρωτές του Χριστού είναι και όσοι απογυμνώνουν τον εαυτό τους από τη χάρη. Ο Διάβολος μας βγάζει τα ρούχα τα λευκά, που κάποτε φορέσαμε. Ντυθήκαμε το Χριστό τη στιγμή του βαπτίσματος. «Χριστόν ενεδύθημεν». Και ξαφνικά ντυνόμαστε τα κουρέλια της αμαρτίας. Ληστές καραδοκούν στην πορεία της ζωής μας και παθαίνουμε παρόμοια με τον οδοιπόρο της παραβολής: «Εκδύσαντες αυτόν και πληγάς επιθέντες απήλθον αφέντες ημιθανή τυγχάνοντα» (Λουκ. 10,30). Μας απογυμνώνουν απ’ τη στολή της καθαρότητας. Μας πληγώνουν με τα χτυπήματα του κακού. Φταίμε κι εμείς. Απογυμνώνεται η εικόνα του Χριστού. Και όμως! Δεν μας εκδικείται, αλλά μας περιμένει. Γι’ αυτό βρίσκεται γυμνός Εκείνος στο Σταυρό, για να ντύσει εμας με τη στολή της χάριτος. Μ’ ανοικτή την αγκάλη Εκείνος στο Σταυρό, για να υποδεχτεί εμάς, όπως υποδέχτηκε τον Άσωτο. Η εντολή Του, κατά τη στιγμή της επιστροφής μας, της μετανοίας και εξομολογήσεώς μας είναι η ίδια: «Ενδύσασθε την στολήν την πρώτην» (Λουκ. 15,22).
Προφητείας εκπλήρωση
Αλλ’ υπάρχουν και βαθύτεροι λόγοι, που δέχτηκε να τον γυμνώσουν οι εχθροί Του. Ο ένας είναι προφητικός. Πρόκειται για την εκπλήρωση της προφητείας. Συνέβηκε με το πρόσωπο του Χριστού ό,τι συμβαίνει με τον ήλιο. Ενώ λάμπει ο ήλιος, ξαφνικά το πρόσωπο του αλλοιώνεται. Όλο και σβήνει. Παθαίνει έκλειψη. Έτσι είδε ο προφήτης Ησαΐας το πρόσωπο του Μεσσία, που είναι ο Ήλιος της Θεότητας. Τη στιγμή του Πάθους είδε το πρόσωπο του Χριστού ντυμένο με «ατιμίαν».
Θέλησε ο Χριστός ν’ αποβάλει προς στιγμήν το κάλλος Του. Αυτός, που είναι «ο ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων». Η εσχάτη ταπείνωση τον κάνει ν’ αποβάλει το κάλλος και να ενδύεται τη δυσμορφία. Θέλησε να φανεί ά-σχημος Εκείνος, προκειμένου να ντύσει με ομορφιά τη δική μας δύσμορφη ύπαρξη. Τα λόγια του προφήτη: «Ουκ εστίν είδος αυτώ, ουδέ δόξα. Και είδομεν αυτόν και ουκ είχεν είδος ουδέ κάλλος, αλλά το είδος αυτού άτιμον και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων. Άνθρωπος εν πληγή ων και ειδώς φέρειν μαλακίαν, ότι απέστραπται το πρόσωπον αυτού, ητιμάσθη και ουκ ελογίσθη» (Ησ. 53,2-3).
Η κόκκινη αγάπη του.
«Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην»!
Χλαμύδα κόκκινη! Γιατί;
• Για να εμπαίξουν το Χριστό. Οι βασιλείς φορούσαν κόκκινη πορφύρα. Χλευάζουν, λοιπόν τον Κύριο:
—Είπες, οτι είσαι βασιλιάς, ε; Χα! Χα! Χα! Πάρε, λοιπόν το σκήπτρο σου, βασιλιά! Πάρε και το στέμμα σου! Να σε ντύσουμε και με βασιλική πορφύρα!
Καλάμι-αγκάθινο στεφάνι-κόκκινο πανί! Περιπαίζουν τον Κύριο, ενώ οι ίδιοι είναι περίγελοι της αμαρτίας.
• Για να μας διδάξει δέχτηκε την ταπείνωση της κόκκινης χλαμύδας. Μια ακόμα κένωση. Πόσο εμείς αλλοιώνουμε την εικόνα Του! Οι εκπρόσωποί του, ιερείς και αρχιερείς, ντυμένοι με πανάκριβα ιμάτια (άμφια). Και οι δικοί Του, οι χριστιανοί, βυθισμένοι μέσ’ στην πολυτέλεια. Δεν αγαπάμε την απλότητα. Αποστρεφόμεθα τη λιτότητα. Αλλά και δεν αντέχουμε τον εξευτελισμό του κόσμου, τους εμπαιγμούς για το Χριστό, «τον ονειδισμόν του Χριστού» (Εβρ. 13,13). Δεν έχουμε σχέση με το μακαρισμό του Κυρίου, που πρώτος υπέστη ονειδισμούς και εμπαιγμούς: «Μακάριοι εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Ματθ. 5,10).
• Με κόκκινη χλαμύδα Σε έντυσαν, Κύριε, διότι εσύ μας έντυσες με την κόκκινη αγάπη Σου. Ο Σταυρός Σου είναι η κόκκινη αγάπη. Είναι το Αίμα Σου. Και το δικό Σου Αίμα, Κύριε, ξεπλένει τη δική μας λερωμένη στολή. Φόρεσες εσύ, Κύριε, κόκκινη χλαμύδα, για να φορέσουμε εμείς στολή λευκή. Για να μας λευκάνεις. Το είχες πει διά του προφήτου σου: «Και εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ, εάν δε ώσιν ως κόκκινον, ως έριον λευκανώ» (Ησ. 1,18).
Ήμασταν κάποτε λευκοί, άσπροι, και γίναμε κόκκινοι, γεμάτοι μίσος και κακότητα, ατιμίες και εγκλήματα, αιμοδιψείς (Ψαλμ. 9,28. Ρωμ. 3,15).
Γίνεσαι τώρα εσύ, Κύριε, κόκκινος, για να γίνουμε εμείς λευκοί. Σε ευχαριστούμε, Κύριε. Δόσε μας συντριβή και μετάνοια, για να λευκαίνεται η ψυχή μας. «Καθάρισον, Κύριε, τον ρύπον της ψυχήζ μου και σώσον με ως Φιλάνθρωπος».
Το υγρό ξύλο
«Ει εν τω υγρώ ξύλω ταύτα ποιούσιν, εν τω ξηρώ τι γένηται;»
(Λουκ. 23,31)
Βαρύς ο Σταυρός
Ασήκωτος ο Σταυρός του Χριστού. Κάτω απ’ το βάρος του λυγίζουν τα γόνατα του ανθρώπου. Όταν τον βλέπει ο άνθρωπος Ιησούς τη νύχτα της αγωνίας, σαν να ζήτα να τον αποφύγει. «Πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθέτω τούτο απ’ εμού το ποτήριον» (Ματθ. 26,39). Η αντίδραση της ανθρωπίνης φύσεως μπροστά στον αβάσταχτο πόνο. Όταν τον βλέπει όμως ως Θεάνθρωπος, εκούσια υποτάσσεται στο θέλημα του Πατρός: «Πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω» (Λουκ. 22,42). Ως Θεάνθρωπος εκούσια σηκώνει το βαρύ Σταυρό.
Και όταν φορτώνεται το Σταυρό τη Μεγ. Παρασκευή, για ν’ ανεβεί στο Γολγοθά, ως άνθρωπος κουράζεται. Και «αγγαρεύεται Σίμων ο Κυρηναίος, ίνα άρη τον σταυρόν αυτού» (Ματθ. 27,32). Όταν όμως ως Θεάνθρωπος σηκώνει το Σταυρό, καταπληκτική η δύναμη Του, θαυμαστή η αντοχή Του.
Το ίδιο πρόσωπο, αλλοτε λυγίζεις κάτω απ’ το σταυρό του πόνου σου, και άλλοτε στέκεις με υπομονή πάνω στο σταυρό σου. Μόνος σου δεν μπορείς να σηκώσεις το σταυρό. Ενωμένος όμως με το Θεό μπορείς.
Ο Ιησούς δεν είναι μόνος. Δεν είναι μόνο άνθρωπος. Είναι Θεάνθρωπος. Πάσχει ως άνθρωπος, αντέχει το πάθος ως Θεάνθρωπος. Και σώζει ως Θεός. Σηκώνει το Σταυρό ως Θεός παντοδύναμος. Και είναι βαρύς ο Σταυρός Του.
• Βαρύς, γιατί το ξύλο, που ήταν φτιαγμένος, ήταν βαρύ.
• Βαρύς, γιατί αυτός, που τον σηκώνει, είναι εξουθενωμένος. Άλλο είναι να σηκώνει κάποιο βάρος ο άνθρωπος σε καλή σωματική κατάσταση, και άλλο να το σηκώνει κουρασμένος, βασανισμένος, πληγωμένος. Ο Ιησούς Χριστός ήταν εξουθενωμένος από όσα είχαν προηγηθεί. Εμπτυσμοί, ραπίσματα, κολαφίσματα, μαστιγώματα, φραγγελώματα, όλα αυτά είχαν εξουθενώσει εξωτερικά, σωματικά, τον Ιησού.
Παραπονούμεθα κάποτε για τη συμπεριφορά του κόσμου στο πρόσωπο μας, γιατί μας ξευτελίζουν οι άνθρωποι. Αλλ’ ας κοιτάξουμε τον Εσταυρωμένο. Άλλο να ρίχνουν λάσπη πάνω στη λάσπη, και άλλο να ρίχνουν λάσπη πάνω σε κρυστάλλινο αριστούργημα.
Μας ξευτελίζουν κι εμάς. Ναι! Μας πετούν λάσπη. Μα είναι λάσπη πάνω στη λάσπη! Το να ρίχνουν όμως λάσπη πάνω στην κρυσταλλένια ζωή του Αναμαρτήτου Κυρίου μας, αυτό είναι το φοβερό. Εξουθενωμένος, λοιπόν, ο Χριστός απ’ την ποικίλη κακοποίηση, παίρνει στον ώμο το Σταυρό και ανεβαίνει. Είναι και για το λόγο αυτό βαρύς ο Σταυρός.
• Κυρίως όμως βαρύς είναι ο Σταυρός Του, γιατί πάνω σ’ αυτόν είναι φορτωμένα τα βάρη των βαρών τα αμαρτήματα όλου του κόσμου. Ένα ασθενοφόρο μεταφέρει συνήθως ένα ή δυό ή, το πολύ, δέκα, τραυματίες, ασθενείς. Ο Σταυρός του Ιησού είναι το όχημα, που φορτώθηκε όλους τους ασθενείς της ανθρωπότητας, όλες τις ασθένειες, όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Είναι το ασθενοφόρο, που μεταφέρει όλους τους αμαρτωλούς. Αν για μας είναι ασήκωτο κάποιο αμάρτημα, που διαπράξαμε, ας σκεφτούμε, ότι και αυτό το αμάρτημα και όλα τα αμαρτήματά μας, αλλά και όλων των ανθρώπων τα αμαρτήματα, τα σηκώνει ο Σταυρός του Ιησού. Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται» (Ησ. 53,4).
• Και για άλλο λόγο είναι βαρύς ο Σταυρός. Πότε ένα ξύλο είναι βαρύτερο; Όταν είναι υγρό ή όταν είναι ξηρό; Ασφαλώς όταν είναι υγρό, βρεγμένο. Ο Σταυρός είναι το υγρό ξύλο, το βουτηγμένο στο πικρό νερό του πόνου. Είναι ασήκωτος.
Λόγια στο δρόμο του Σταυρού
Ο Σταυρός του Χριστού είναι το υγρό ξύλο. Υπάρχει ένας λόγος του Χριστού πολύ θεολογικός και πολύ μυστηριώδης. Πιθανόν να μη τον έχουμε προσέξει. Συνήθως γνωρίζουμε τα λόγια, που είπε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό, τους «λόγους του Σταυρού». Είναι όντως συγκλονιστικοί. Ο Σταυρός είναι το ισχυρότερο μεγάφωνο του κόσμου, θα έπρεπε να σιγήσουν οι θόρυβοι του κόσμου, να σιγήσουν και τα πάθη μας, για ν’ ακούσουμε μέσα στη σιγή τα λόγια του Σταυρού.
Αλλ’ οι περισσότεροι αγνοούμε τα λόγια, που είπε ο Χριστός στο δρόμο του Σταυρού, πορευόμενος προς το εκούσιο Πάθος.
Ο δρόμος απ’ τό πραιτώριο μέχρι το Γολγοθά δεν έμεινε χωρίς λόγο, χωρίς κήρυγμα. Δεν ποτίστηκε μόνο με τον ιδρώτα του Χριστού σπάρθηκε και με το θεϊκό Του σπόρο, με το λόγο Του.
Αν τα λόγια του Χριστού πάνω στο Σταυρό είναι το κήρυγμα της θείας Λειτουργίας, της πρώτης λειτουργίας της Καινής Διαθήκης, της λειτουργίας της σωτηρίας μας, τα λόγια του Χριστού στο δρόμο προς το Γολγοθά είναι το κήρυγμα στον όρθρο της Μεγάλης Παρασκευής.
Πώς βρήκε τη διάθεση ο Χριστός, ανεβαίνοντας το Γολγοθά, να κάνει κήρυγμα! Στον Πιλάτο δεν μίλησε, γιατί δεν έπρεπε να μιλήσει. Στο πλήθος και στις μυροφόρες γυναίκες, που ακολουθούσαν στην πορεία προς το Πάθος, μίλησε. Ο ευαγγελ. Λουκάς σώζει τα λόγια αυτά του Χριστού. Ας κρατήσουμε το τέλος τους: «Ει εν τω υγρώ ξύλω ταύτα ποιούσιν, εν τω ξηρώ τι γένηται;» (Λουκ. 23,31).
Υγρό και ξερό ξύλο.
Υγρό ξύλο ο Χριστός. Ξερό ξύλο εμείς.
• Το υγρό ξύλο είναι το χλωρό δέντρο, που ποτίζεται, έχει ζωή, ανθίζει και καρποφορεί. Ο Χριστός είναι το ξύλο της ζωής. Είναι ο Αθώος και Αναμάρτητος. Είναι όλος ζωή. Ανθοφόρος ο Χριστός και καρποφόρος.
Ανθοφόρος. Μοσχοβολά η αναμάρτητη ζωή Του. Είναι το «άνθος εκ της ρίζης Ιεσσαί». Αν, κατά τον Ψαλμωδό, ο άνθρωπος του λόγου του Θεού είναι «το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων» (Ψαλμ. 1,3), πόσο μάλλον ο Χριστός, που δεν είναι απλώς άνθρωπος του λόγου του Θεού, αλλ’ είναι ο Λόγος, ο Θεός Λόγος!
Ο Αριστος είναι το ξύλο το υγρό και ανθισμένο, το δροσερό και σκιερό, αφού μέσα του κρύεται η πηγή. Είναι η πηγή της ζωής ως Θεός αθάνατος.
Υπάρχουν κάτι δέντρα, που απ’ τον κορμό τους ξεπηδά νερό. Έτσι είναι ο Χριστός, Μέσα απ το θεανθρώπινο Σώμα Του ξεπηδά το «ύδωρ το ζων, το εκ του ουρανού καταβάν». Είναι «ή πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14).
Καρποφόρος ο Χριστός. Καρποί δε του δέντρου, που λέγεται Ιησούς Χριστός, είναι τα έργα Του. Και το σπουδαιότερο έργο του Χριστού, ο γλυκύτερος καρπός του δέντρου της ζωής, είναι η δική μας σωτηρία.
• Εγώ, λέγει ο Χριστός, είμαι το υγρό ξύλο. Αν, λοιπόν, σε μένα, που είμαι το υγρό ξύλο, ο Αθώος, «ταύτα ποιούσι», τι θα γίνη στο ξερό ξύλο, στον ένοχο ανθρωπο; «Τι γένηται;».
«Ταύτα ποιούσιν». «Ταύτα εποίησαν».
Τι έκαναν στο Χριστό; Τα βλέπουμε τη Μεγ. Πέμπτη το βράδυ και τη Μεγ. Παρασκευή το πρωί. Απ’ τη δίκη και την καταδίκη μέχρι τη φυλακή. Απ’ τα φτυσίματα μέχρι το αγκάθινο στεφάνι. Απ’ το φραγγέλωμα μέχρι το κάρφωμα στο Σταυρό. Απ’ τα μυτερά καρφιά μέχρι τη μυτερή λόγχη.
Αν η δικαιοσύνη του Θεού απαιτούσε την καταδίκη και το μαρτύριο του Αθώου, του Ιησού Χριστού, φαντασθήτε τι περιμένει τους ανθρώπους, που περιφρονούν τη θυσία του Αθώου και εξακολουθούν να προκαλούν τη δικαιοσύνη του Θεού!
Καθηλώσεις - αποκαθηλώσεις
Μεγαλύτερος απ’ τον πόνο του Στανρού;
Ο Σταυρός είναι η σωτηρία για όσους πιστεύουν. Είναι όμως κρίμα και κατάκριμα για όσους δεν πιστεύουν. Αν καίγεται το υγρό ξύλο, πόσο μάλλον το ξερό! Αν πόνεσε ο Χριστός ο αναμάρτητος για μας τους αμαρτωλούς, πόσο μάλλον θα πονέσουμε εμείς, αν παραμείνουμε στην αμετανοησία μας και στην ακαρπία μας, ξεροί και κατάξεροι!
Υπάρχει πόνος μεγαλύτερος απ’ τον πόνο του Σταυρού; Ναί!
• Ο Χριστός πόνεσε, διότι εξαρτήθηκε στο Σταυρό ο Ανεξάρτητος, καθηλώθηκε ο Ελεύθερος, δεσμεύτηκε ο Αδέσμευτος Θεός. Φοβερότερος είναι ο πόνος απ’ την εξάρτηση, που λέγεται αμαρτία. Υπάρχει εξάρτηση απ’ το αμαρτωλό πάθος, που είναι καθήλωση χωρίς αποκαθήλωση.
• Μετά τον πόνο του Σταυρού ακολούθησε ο Τάφος. Φοβερότερος είναι ο πόνος απ’ την αδιόρθωτη αμαρτία» που θάβει τον άνθρωπο στον τάφο της κολάσεως. Είναι ταφή χωρίς ανάσταση.
Αλύτρωτοι εσταυρωμένοι
Ατενίζοντας τον Εσταυρωμένο και έχοντας υπ’ όψη μας τα λόγια Του για το υγρό και ξερό ξύλο, δυό κατηγορίες εσταυρωμένων συνανθρώπων μας. Δυό ήσαν οι συσταυρωθέντες ληστές. Ο ένας λυτρώθηκε, ο άλλος έμεινε αλύτρωτος. Όλοι έχουμε κάποιο σταυρό. Όλοι έχουμε τις αμαρτίες μας, τα «εγκλήματά» μας.
• Άλλοι ανήκουν στους ευλογημένους αλύτρωτους. Είναι οι σταυρωμένοι της αρρώστιας. Είναι οι σταυρωμένοι όλης της γης, που διώκονται και τυραννούνται, γιατί ζητάνε ελευθερία. Είναι οι σταυρωμένοι Έλληνες ορθόδοξοι αδελφοί μας στα κατεχόμενα της Κύπρου.
Είναι οι σταυρωμένοι αλύτρωτοι όλης της γης. Ο Χριστός! Αυτός απ’ το Σταυρό του δίνει κουράγιο να σηκώνουν κι εκείνοι το δικό τους οδυνηρό σταυρό.
Κάνε, Κύριε, σύντομα το θαύμα σου! Τη Μεγάλη Παρασκευή τόσων αδελφών μας να την διαδεχτεί η Ανάσταση!
• Άλλοι ανήκουν στους αξιοδάκρυτους αλύτρωτους. Είναι οι καθηλωμένοι στα αμαρτωλά πάθη. Καρφωμένοι στην παρανομία. Σφιχτοδεμένοι με αμαρτωλούς δεσμούς. Σφαδάζουν. Βασανίζονται. Είναι οι αλύτρωτοι της χειρότερης σκλαβιάς. Είναι πολλοί απ’ τους δικούς μας ανθρώπους, που δεν συγκινούνται ούτε απ’ το Σταυρό του Χριστού ούτε ακόμη και τη στιγμή, που τόσοι πιστοί έχουν καρφωμένο το βλέμμα στον Καρφωμένο του Σταυρού. Κάποιο άλλο θέαμα, εγκόσμιο, χυδαίο, έχει κερδίσει την προσοχή τους.
• Αξιοδάκρυτοι αλύτρωτοι! Τόσοι υλιστές, καρφωμένοι στην ύλη, στα λεφτά. Τόσοι φιλόδοξοι, καρφωμένοι στον πόθο για εξουσία και στο πείσμα του «εγώ». Τόσα θύματα της σάρκας, καρφωμένοι στο παράνομο σέξ, στο δεσμό, που τους βιάζει και τους εκβιάζει και δεν μπορούν να ξεκολλήσουν. Τόσοι αδελφοί συναμαρτωλοί, καρφωμένοι σε έξεις αμαρτωλές, που τους σύρουν και τους παρασύρουν. Τόσα παιδιά μας, καρφωμένα κυριολεκτικά στο πάθος των ναρκωτικών, εξαρτημένα, κολλημένα. Εχουν γίνει ένα με τις παραισθησιογόνες ουσίες, που είναι εξουσίες του θανάτου.
Πολλοί απ’ αυτούς τους αλύτρωτους, τους αξιοσυμπάθητους αλύτρωτους, έχουν συνειδητοποιήσει την εξάρτηση. Ζητάνε σπαρακτικά την απεξάρτηση, την αποκαθήλωση απ’ την αμαρτία και την παρανομία. Πολλοί όμως, κι αυτοί είναι περισσότερο για κλάματα, δεν έχουν συνειδητοποιήσει το κάρφωμά τους, την καθήλωσή τους, τον πνευματικό τους θάνατο.
Εσταυρωμένε Κύριε! Λυτρωτά των ανθρώπων, όλων των εξαρτημένων και αλυτρώτων!
Στους ευλογημένους αλύτρωτους του πόνου δίνε, Χριστέ μας, υπομονή! Να σηκώνουν αγόγγυστα το σταυρό τους. Να παίρνουν θάρρος απ’ το δικό σου Σταυρό και απ’ το επικείμενο στεφάνι, που τους ετοιμάζεις, σ’ αυτούς τους νικητές της ζωής.
Στους άλλους, Κύριε, τους αξιολύπητα εξαρτημένους, σε μας όλους, που επιμένουμε στην αμαρτία, χάρισε γρήγορη την αποκαθήλωση, την απολύτρωση. Λύτρωσέ μας, Κύριε, «ο παθών υπέρ ημών και παθών ελεθερώσας ημάς».
Ανάσταση
«Ανέστη Χριστός εκ νεκρών,
λύσας θανάτου τα δεσμά
ευαγγελίζου, γη,
χαράν μεγάλην,
αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν»
(από τους αίνους του βαρέως ήχου)
Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει!
Προσωρινή κράτηση
Συλλαμβάνεται η Ανάσταση; Οι εχθροί συνέλαβαν τον Ιησού. Εμείς όμως δεν μπορούμε να συλλάβουμε το μυστήριο της Αγάπης, που λέγεται Σταυρός. Είναι Ασύλληπτος για μας ο Χριστός, ως Αγάπη, ως Πάθος Αγάπης. Έτσι δεν μπορούμε να συλλάβουμε .καί το μυστήριο της Παντοδυναμίας Του, που λέγεται Ανάσταση.
Οι εχθροί Του συνέλαβαν τον Ασύλληπτο, θέλησε να συλληφθεί και να παραδοθεί στα χέρια τους, όπως θέλησε και θέλει ν’ αποκαλύπτεται και να παραδίνεται στην αγκαλιά της πίστεώς μας και της υπερφυσικής συλλήψεως. Ας μην προσπαθούμε πέρα για πέρα να συλλάβουμε τα ασύλληπτα, να πιάσουμε τα άπιαστα.
Οι εχθροί τον συνέλαβαν. Και τον κράτησαν. «Κρατήσαντες τον Ιησούν απήγαγον προς Καϊάφαν τον αρχιερέα» (Ματθ. 26,57). Αλλ’ ήταν προσωρινή η κράτηση. Όταν συλλαμβάνεται ένας αθώος, του γίνεται προσωρινή κράτηση, κι όταν εξακριβώνονται τα στοιχεία του, αφήνεται ελεύθερος. Έτσι συνέβηκε και με το Χριστό. Τον κράτησε ο θάνατος για λίγο, σε προσωρινή, τριήμερη, κράτηση, αλλά μόλις εξακριβώθηκαν τα στοιχεία της θεϊκής του ταυτότητας, αφέθηκε ελεύθερος! Ή, μάλλον, ανέστη ελεύθερος. Δεν μπορούσε ο Αδης να τον κρατήσει περισσότερο. Το λέγει ο απόστολος Πέτρος: «ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι αυτόν υπό του θανάτου» (Πράξ. 2,24). Και μόνο αυτό; Βγαίνοντας απ’ το κρατητήριο του Άδη, του έσπασε τις πόρτες και ελευθερώθηκαν οι κρατούμενοι, όσοι βέβαια ήθελαν ν’ απελευθερωθούν.
Ανάγκη για μας
Έπρεπε να συλληφθεί και ν’ αναστηθεί ο Ιησούς; Ναί. Και ο Σταυρικός θάνατος και η Ανάσταση είναι τρόποι υπάρξεως του Θεανθρώπου. Το Πάθος δεικνύει το ανθρώπινο, αποδεικνύει ότι πραγματικά ήταν άνθρωπος. Η Ανάσταση δεικνύει και αποδεικνύει τη Θεότητα. Αλλά και τα δυό, και το Πάθος και η Ανάσταση φανερώνουν την Αγάπη του Θεανθρώπου.
Δεν είχε ανάγκη να πεθάνει, αφού δεν είχε αμαρτία. Πέθανε για μας. Δεν είχε ανάγκη αναστάσεως, αφού ο Θεός δεν πεθαίνει. Αναστήθηκε για μας. Πήγε στον Άδη, για να βρει την εικόνα Του.
Ο Αδάμ είναι η πεσμένη εικόνα του Θεού. Αλλά για να πάει στον Άδη, έπρεπε να έχει το ειδικό εισιτήριο. Με το σταυρικό Του θάνατο πήρε ο Ιησούς το εισιτήριο για τον Άδη, προκειμένου ν’ αναστήσει «τον Αδάμ και τους εξ Αδάμ».
Τόσο, λοιπόν, το Πάθος, όσο και η Ανάσταση ικανοποιούν δικές μας πρωταρχικές ανάγκες. Ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και αναστήναι εκ νεκρών;» (Λουκ. 24,26).
Περιμέναμε την Ανάσταση
Την περιμέναμε την Ανάσταση. Ήμασταν βέβαιοι 100%, πως θα γινόταν.
• Όταν άνθρωποι μπορούν ν’ ανασταίνουν νεκρούς, δεν θα μπορούσε ο Χριστός, ως Θεός, ν’ αναστήσει τον άνθρωπο Εκείνο, που πέθανε χωρίς να έπρεπε να πεθάνει; Οι μαθητές Του, καίτοι οι ίδιοι δεν ήταν ακόμη τελείως αναστημένοι πνευματικά, τελούσαν αναστάσεις στο όνομα του Χριστού. «Νεκροί εγείρονται» (Ματθ. 10,8). Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να κάνει την ανάστασή του ο ίδιος ο Ζωντανός Θεός; Όταν λεπτά καλώδια μεταδίδουν το φως, δεν μπορεί η γεννήτρια του φωτός να μεταδώσει το φως της Αναστάσεως;
• Περιμέναμε την Ανάσταση. Αφού προηγήθηκαν τόσες άλλες αναστάσεις. Όταν έρχεται ο Πρόδρομος, είσαι σίγουρος πως θα περάσει και ο Χριστός. Οι άλλες αναστάσεις εγιναν πρόδρομος της Μεγάλης Αναστάσεως. Η ανάσταση του Λαζάρου είναι πρόδρομος της Αναστάσεως του Χριστού, όπως η Ανάσταση του Χριστού είναι πρόδρομος της δικής μας Αναστάσεως. «Πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς» (Εβρ. 6,2θ). Με τίποτε δεν κλείνει πια ο δρόμος της Αναστάσεως.
Ύπνος και αφύπνιση
Περιμέναμε την Ανάσταση. Πιο απλά, πιο λογικά, πιο φυσικά, πιο χειροπιαστά: Την περιμέναμε, όπως για κάθε κοιμισμένο περιμένουμε την αφύπνιση, την έγερση. Κοιμήθηκε ο Χριστός.
• Ύπνο βλέπουμε το θάνατο του Χριστού, και μάλιστα «ύπνον φυσίζωον». Με τον ύπνο ζωογονούνται οι άνθρωποι. Με τον ύπνο Του ο Χριστός ζωογονεί τους ανθρώπους.
• Ύπνο βλέπει το θάνατο του Χριστού ο ιερός υμνογράφος: «Όλβιος τάφος! Εν εαυτώ γαρ δεξάμενος ως υπνούντα τον Δημιουργόν» (ωδή ζ’ καν. Μ. Σαββάτου).
•Ύπνο βλέπει το θάνατό Του ο ίδιος ο Κύριος. Γι’ αυτό μιλάει για έγερση. «Δει τον υιόν του ανθρώπου αποκτανθήναι και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι» (Ματθ. 26,21).
• Είναι χαρακτηριστικό, ότι στην Αγία Γραφή το γεγονός της Αναστάσεως περισσότερες φορές ονομάζεται «έγερσις», παρά «ανάστασις».
Ό,τι στη φύση κοιμάται, ξυπνά
Ποιος εγείρεται; Εκείνος, που κοιμάται. Και ποιος κοιμάται; Εκείνος, που θα ξυπνήσει. Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει! Παντού συμβαίνει αυτό.
• Κοιμάται η φύση το χειμώνα, και την άνοιξη ξυπνά και λουλουδίζει και μοσχοβολά. Το παράδειγμα αυτό έφερε ο Χριστός, μιλώντας για την αναγκαιότητα του θανάτου και τη βεβαιότητα της Αναστάσεως: «Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει» (Ιωάν. 12,24).
• Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει! Κοιμάται ο σπόρος, σκεπασμένος απ’ το χώμα, για να μη κρυώνει. Και ξαφνικά ξυπνά. Ζήτω η έγερση! Ζήτω η ανάσταση!
• Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει. Κοιμάται ο ήλιος, σκεπασμένος απ’ το πέπλο του σκοταδιού. Και ξαφνικά ξυπνά. Και μας λέγει χαμογελώντας: «Καλημέρα, ζωή»! Κι εμείς του απαντάμε: «Καλημέρα, ανάσταση»!
• Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει. Την άνοιξη, σαν να μας χαιρετάνε όλα αναστάσιμα. Πρώτη η μυγδαλιά μας είπε: «Ξύπνησα»! Μετά ντροπαλή η παπαρούνα: «Ξύπνησα»! Μετά το πουλί μέσ’ στα καινούργια φυλλώματα: «Ξύπνησα»! Αργότερα ο κάμπος: «Κι εγώ ξύπνησα»!
Και στον άνθρωπο
Όλα κοιμούνται και ξυπνάνε. Μα και στον άνθρωπο το ίδιο συμβαίνει. Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει. Πόσα πράγματα μέσα μας κοιμούνται, κι έρχεται η ώρα που ξυπνάνε! Πόσες λειτουργίες σωματικές βρίσκονται εν υπνώσει, και κάποτε ξυπνάνε! Πόσες δυνάμεις της ψυχής βρίσκονται σε λήθαργο, και ξαφνικά ξυπνάνε και προκαλούν κατάπληξη! Πόσες ικανότητες κρύβονται λανθάνουσες, και ξαφνικά ξυπνάνε!
• Στο βρέφος κοιμάται η γλωσσολαλία. Δεν μιλάει. Και ξαφνικά ξυπνά, ανοίγει η γλώσσα του.
• Στο παιδί μέσα κοιμάται η εφηβεία. Όπου νάναι θα ξυπνήσει. Κάποιο ξεπέταγμα. Μιά ανάσταση. Ένας νέος κόσμος ξυπνά μέσα του, πρωτόγνωρος, όμορφος, διαφορετικός, αλλά και επικίνδυνος.
• Στο κορίτσι μέσα κοιμάται η μητρότητα. Θάρθει η ώρα. Θα ξυπνήσει. Κάθε φορά, που λειτουργεί η γυναίκα ως μητέρα, περνάει απ’ το Σταυρό στην Ανάσταση, απ’ τον πόνο στη χαρά, απ’ το θάνατο στη ζωή, απ’ το εγώ στο εσύ, στη νέα ζωή. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Χριστός, μιλώντας για την Ανάσταση, σαν μία νέα γέννηση, και για τη χαρά της Αναστάσεως, που όμως την παράγει το δέντρο του πόνου, ο Σταυρός, τη γέννα της γυναίκας χρησιμοποίησε ως παράδειγμα: Η γυνή, όταν τίκτη, λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής όταν δε γέννηση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον» (Ιωάν. 16,21). Κάθε φορά, που ένα παιδί γεννιέται, το χαιρετάμε: «Ζήτω η Ανάσταση»!
Και στους νεκρούς
Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει. Ίσως να πείτε: Αυτά συμβαίνουν με το φυσικό ύπνο, με τα φυσικά ένστικτα, με τις φυσκές λειτουργίες. Εδώ όμως πρόκειται για το θάνατο. Πολύ περισσότερο στην περίπτωση του θανάτου ισχύει το θεώρημα και το πόρισμα: «Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει».
• Και γιατί ο θάνατος είναι αφύσικο γεγονός και πρέπει να εξαφανιστεί απ’ τη φύση και τη ζωή του ανθρώπου.
• Και γιατί η ανάσταση νεκρού σώματος είναι η πιο εύκολη υπόθεση για το Χριστό, αφού δεν μεσολαβεί η αντίσταση της ανθρωπινής βουλήσεως.
• Και γιατί ο Χριστός ο ίδιος κοιμήθηκε και ξύπνησε. Η Ανάσταση
είναι το ξυπνητήρι για το θάνατο, που μετά Χριστόν είναι ένας ύπνος.
• Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει! Έτσι λέγει το εξαποστειλάριο του Πάσχα: «Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς και Κύριος, τριήμερος εξανέστης, Αδάμ εγείρας εκ φθοράς». Όταν ο άνθρωπος κοιμάται, η καρδιά του κοιμάται; Όχι! Εγώ κοιμάμαι, κι η καρδιά μου ξαγρυπνά! (Εκκλ. 2,23. Ασμ. Ασμάτ. 5,2). Εγώ, λέγει ο Χριστός, κοιμάμαι στο σταυρό και στον τάφο, και η Θεότητά μου αγρυπνά.
Υπάρχει άνθρωπος, που περπατά, ενώ κοιμάται; Ο υπνοβάτης. Ο Χριστός περπατά, ενώ κοιμάται, όχι φυσικά ως υπνοβάτης, αλλ’ ως ουρανοβάτης, που γίνεται και αδηβάτης. Περπατά στο λαβύρινθο του Άδη και συντρίβει το κράτος του θανάτου. Εν ω Χριστός αφυπνώσας αναστήσεται τριήμερος» (οίκος του Πάσχα).
• Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει! Και φίλος του Χριστού να είσαι, θα κοιμηθείς, θα πεθάνεις, αλλά για να ξυπνήσεις. Για το νεκρό Λάζαρο είπε ο Χριστός: «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται• αλλά πορεύομαι, ίνα εξυπνήσω αυτόν» (Ιωάν. 11,11). Λάζαρε, ξύπνα! Κι ο Λάζαρος ξύπνησε.
• Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει! Όπως ξύπνησε ο νεκρός νέος της Ναïν, με το «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι» (Λουκ. 7,14). Όπως ξύπνησε το νεκρό κορίτσι του Ιαείρου, με το «Η παις, εγείρου» (Λουκ. 8,54). Έτσι θα ξυπνήσουν και όλοι οι νεκροί, όταν κτυπήσει η καμπάνα της κοινής αναστάσεως. Ο εγείρας τον Κύριον Ιησούν και ημάς διά Ιησού εγερεί» (Α’ Κορ. 4,14).
Άγγελος - Ήρωας - Ελευθερία
Ό,τι κοιμάται, θα ξυπνήσει! Ό,τι άγιο κοιμάται, θα ξυπνήσει. Δεν θέλουμε τα τόσα άγρια θηρία, που μέσα μας κοιμούνται, να ξυπνήσουν!
• Ό,τι κοιμάται άγιο μέσα μας, μακάρι να ξυπνήσει! Κοιμάται ένας άγγελος μέσα σ’ όλους, μέσ’ στα παιδιά, μέσ’ στους νέους, μέσα σε κάθε άνθρωπο, και στο χειρότερο κακοποιό. Αν ξυπνήσει, τότε για κάθε αλλαγή και μεταμόρφωση, σαν άγγελος αναστάσεως θ’ αναφωνεί: «Ζήτω η Ανάσταση»! Ηγέρθη! Ίδε ο τόπος...
• Κοιμάται ένας ήρωας μέσα μας. Αν ξυπνήσει, θα ξεφύγουμε απ’ την πεζότητα και τη ρουτίνα του συμβιβασμού, θα προβούμε σε πράξεις ηρωικές, σε πράξεις θυσίας. Να τιναχτούμε απ’ το λήθαργο της χαμοζωής. ν’ αναστηθούμε. ν’ ανεβούμε λίγο πιο ψηλά!
• Κοιμάται η ελευθερία μέσα μας. Την κλείσαμε στον τάφο, που λέγεται εξάρτηση, υποδούλωση στα πάθη.
Ανάσταση! Κάνε και σε μας την επανάσταση! Να ξυπνήσουμε. Να τινάξουμε το ζυγό της δουλείας, της αμαρτίας. Ο κόσμος αυτό περιμένει, την ανάσταση των χριστιανών. Βλέποντας την «καινή» ζωή τους, θα λέγει: Να η Ανάσταση! Ζήτω η Ανάσταση! Χριστός Ανέστη!
Άνασταίνουμε ή θάβουμε;
Ημέρα Αναστάσεως
Η Ορθοδοξία είναι η ζωή της Αναστάσεως. Η φυσική ημέρα διαρκεί 24 ώρες. Η ημέρα της Αναστάσεως δεν περιορίζεται στις 24 ώρες. Μιά απόδειξη, ότι η νέα ημέρα, η ημέρα της Αναστάσεως, δεν διαρκεί ένα εικοσιτετράωρο, είναι και η Διακαινήσιμη Εβδομάδα. Όλη θεωρείται μιά ημέρα. Είναι η καινή ημέρα γι’ αυτό και ονομάζεται Διακαινήσιμη. Όλα καινούργια. «Καινοποιεί τους γηγενείς» η Ανάσταση, αφού, κατά τον άγιο υμνογράφο, είναι μιά μεταστοιχείωση. Αν τη φυσική ημέρα την καθορίζει ο ήλιος, τότε:
• Ημέρα της Αναστάσεως δεν είναι μόνο το Πάσχα, που η
ελληνορθόδοξη παράδοση το θέλει «Λαμπρή».
• Ημέρα της Αναστάσεως δεν είναι μόνο κάθε Κυριακή, που, όπως γνωρίζουμε, είναι αφιερωμένη στο γεγονός της Αναστάσεως.
• Ημέρα της Αναστάσεως δεν είναι μόνο η Διακαινήσιμη εβδομάδα, που όλες οι λαμπρές προσευχές υποχωρούν μπροστά στο λαμπρότατο «Χριστός Ανέστη».
• Ημέρα της Αναστάσεως είναι όλη η ζωή μας, εφ’ όσον είναι λουσμένη στο φως της Αναστάσεως. Η ημέρα της Αναστάσεως είναι όλη η ζωή της Καινής Διαθήκης, όλη η ιστορία της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία προχωρεί με χειραγωγό την Ανάσταση.
Μέχρι να δύσει ο ήλιος έχουμε τη φυσική ημέρα. Ο ήλιος, που ανέτειλε απ’ τον τάφο του Χριστού, ο ήλιος της Αναστάσεως, δεν δύει ποτέ. Αρα είναι ανέσπερη η ημέρα της Αναστάσεως. «Και αύθις εκ τάφου ωραίος δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος» (ωδή δ’ καν. Πάσχα).
Προσοχή! Να μη δύσει κι απ’ την ψυχή μας ο ήλιος της Αναστάσεως!
Τον ξαναθάβουμε!
Μεγάλη η σημασία της Αναστάσεως. Αρκεί η Ανάσταση να είναι ουσιαστική υπόθεση της ζωής μας να μη παραμένει ένα τυπικό γεγονός, που σπάει απλώς τη ρουτίνα της ζωής. Δεν είναι υπερβολή, αν πούμε, ότι για πολλούς Ελληνες το σούβλισμα του αρνιού έχει μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ τον Πασχάλιο Αμνό ότι πολλοί δεν προλαβαίνουν να «αναστήσουν» το Χριστό, και τον ξαναθάβουν. Δεν ξαναθάβεται βεβαίως ο Χριστός, αφού, κατά τον Παύλο, «Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,9). Ο Χριστός δεν ξαναθάβεται, αλλά θάβεται η πίστη και η αγάπη στο Χριστό.
• Πολλοί τη νύχτα της Αναστάσεως τον «ανασταίνουν», αλλά για πέντε μόνο λεπτά. Ύστερα τον θάβουν στον τάφο της λήθης και της αδηφαγίας. Θυμούνται για πέντε λεπτά, ότι υπάρχει και η Ανάσταση. Πηγαίνουν στους ναούς, ακούνε το «Χριστός ανέστη» και ύστερα σαν κομήτες εξαφανίζονται, σαν εχθροί το βάζουν στα πόδια, την ώρα ακριβώς, που λέγεται ο ψαλμικός στίχος: «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν»(Ψαλμ. 67,1). Πώς φεύγουν οι ένοχοι, οι κλέφτες, όταν ανάψει το φως και χτυπήσει συναγερμός; Έτσι, μόλις ο συναγερμός του ουρανού, που λέγεται Ανάσταση, ακουστεί και αστράψει το αναστάσιμο φως, οι περισσότεροι των λεγομένων χριστιανών φεύγουν.
Θα κρατήσουν θαμμένο το Χριστό όλο το χρόνο και θα τον «αναστήσουν» και πάλι του χρόνου. Είναι οι άνθρωποι της πεντάλεπτης αναστάσεως.
Φαντάζεστε σπίτι, όπου το ηλεκτρικό φως ανάβει μόνο πέντε λεπτά το χρόνο και τον υπόλοιπο καιρό παραμένει βυθισμένο στο σκοτάδι; Ή φαντάζεστε σπίτι, που ανοίγει τα παράθυρά του, για να μπει το φως του ήλιου μόνο πέντε λεπτά το χρόνο και τον υπόλοιπο καιρό έχει κατάκλειστα τα παράθυρα, αρνούμενο την επίσκεψη του ηλιου; Κάπως έτσι είναι οι περισσότεροι «ορθόδοξοι χριστιανοί», αφού για λίγα μόνο λεπτά, κατά τη νύχτα του Πάσχα, θυμούνται την Ανάσταση, που λάμπει λαμπρότερα από κάθε φως, λαμπρότερα απ’ τον ήλιο!
• Πολλοί χριστιανοί «ανασταίνουν», το Χριστό μόνο για μια ημέρα. Ύστερα τον θάβουν στον τάφο της ντροπής και της δειλίας. Για μια μόνο ημέρα, την ημέρα του Πάσχα, λένε το «Χριστός Ανέστη». Και απ’ αυτούς οι περισσότεροι τυπικά το λένε, αφού δύσκολα προφέρουν τη βεβαιωτική απάντηση: «Αληθώς Ανέστη». Για τον αληθινό χριστιανό το «Χριστός Ανέστη» είναι ο χαιρετισμός του για σαράντα ημερες, μέχρι της Αναλήψεως. Αρκετοί μάλιστα άγιοι, όπως ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, συνήθιζαν να λένε όλο το χρόνο «Χριστός Ανέστη», όταν συναντούσαν άλλους.
• Άλλοι πάλι «ανασταίνουν» το Χριστό για λίγες μόνο ώρες. Αισθάνονται τη θεία ευφροσύνη κατά την πασχαλινή Λειτουργία. Προσέρχονται στη θεία Κοινωνία για την απόλαυση του Πασχαλίου Αμνού. Ύστερα όμως ο πόθος και η χαρά της θείας Κοινωνίας θάβονται στον τάφο της λαιμαργίας και της αγνοίας. Ή το ρίχνουν στο φαγοπότι και νιώθουν μεγαλύτερη λαχτάρα για τον οβελία, παρά για τη θεία Κοινωνία, ή αγνοούν, ότι κάθε φορά,, που τελείται το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, Πάσχα κάνουμε, «Ανάστασιν Χριστού εορτάζομεν», με τον Πασχάλιο Αμνό.
Θάβουμε το μυστήριο της θείας Κοινωνίας, όταν και σαν ποιμένες δεν το προβάλλουμε ως το αναγκαιότατο μέσο μετοχής στη ζωή του Χριστού και της Εκκλησίας. Όταν θάβουμε τη θεία Κοινωνία, τον Ιησού Χριστό θάβουμε.
Ανάσταση όχι μόνο στα λόγια
Μεγάλη η σημασία της Αναστάσεως. Αρκεί να μη παραμείνει η Ανάσταση στα λόγια, στους ύμνους, στις ευχές, στο τυπικό «Χριστός Ανέστη», αλλά να γίνει πράξη, ανάγκη ζωής.
• Για τον αέρα δεν μιλάμε απλώς ο αέρας δεν είναι υπόθεση φιλολογίας. Είναι υπόθεση ζωής, άμεση ανάγκη υπάρξεως. Η Ανάσταση δεν είναι υπόθεση μόνο φιλολογίας και ποιήσεως. Είναι η αναπνοή μας, η ανάσα μας. Μας πνίγει το άγχος του θανάτου χωρίς την πίστη στην Ανάσταση, χωρίς τη ζωή της Αναστάσεως. Βαθειά ανάσα Αναστάσεως παίρνουμε μέσα στην Εκκλησία της Αναστάσεως. Και μέσα στο κοιμητήριο ακόμη αναπνέουμε τον ελεύθερο αέρα της Αναστάσεως. Πιστεύουμε, ότι όλοι οι νεκροί, που βρίσκονται θαμμένοι ή τοποθετημένοι στο οστεοφυλάκιο, όλοι θ’ αναστηθούν. Η Ανάσταση είναι το οξυγόνο της ζωής. Η Ανάσταση είναι το φίλημα της αιώνιας ζωής.
• Για τον ήλιο δεν μιλάμε μόνο θεωρητικά. Τον ζούμε καθημερινά. Όχι μόνο στα λόγια το «Χριστός Ανέστη». Αναστήθηκε αληθινά. Ν’ αναστηθεί και πρακτικά στη ζωή μας. Αναστήθηκε, για να διαλύσει το σκοτάδι της μελαγχολίας. Ας λουστούμε στις ακτίνες της Αναστάσεως. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια» (α’ ωδή του κανόνος του Πάσχα). Ας καθαρίσουμε τα τζάμια της ψυχής μας, τις αισθήσεις μας, για να διεισδύσει μέσα μας το θείο φως της Αναστάσεως: «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως» (β’ ωδή του κανόνος του Πάσχα).
Οι σταυρωμένοι πολλοί
Τις Αναστάσιμες ημέρες ας θυμηθούμε και όλους τους αδελφούς μας, που παραμένουν σταυρωμένοι και δεν αναστήθηκαν ακόμη. Είναι πολλοί εκείνοι, που:
• Έχουν σταυρωμένη την ελπίδα. Βρίσκονται καθηλωμένοι στην κατάθλιψη.
• Έχουν σταυρωμένη την πίστη. Βρίσκονται καθηλωμένοι στην αμφιβολία.
• Έχουν σταυρωμένη την ειρήνη. Βρίσκονται καθηλωμένοι σε εμπόλεμη κατάσταση.
Σταυρωμένα είναι και πολλά από τα παιδιά μας. Καθηλωμένα στη βρώμικη ζωή, στην κοσμική χαρά, στη σκοτεινή νυχτερινή ζωή, στην κάθε λογής εξάρτηση, με χειρότερη εκείνη των ναρκωτικών.
Σταυρωμένη και η Ελλάδα. Καθηλωμένη.στην υπογεννητικότητα, γι’ αυτό και καταδικασμένη να πεθάνει. Και η Ελλάδα, με το πατροπαράδοτο Πάσχα, θα πεθάνει, αφού απαγορεύει την Ανάσταση σε 400.000 «φυλακισμένα» ελληνόπουλα. Κάθε χρόνο 400.000 φορές επεμβαίνει βίαια η αμβλωση και εμποδίζει τη γέννηση ισαρίθμων παιδιών. Κι όταν βάζεις STOP στη γέννηση, βάζεις STOP στην Ανάσταση. Η γέννηση είναι ανάσταση.
Σταυρωμένες βρίσκονται και οι καρδιές μας. Καθηλωμένες, κολλημένες, στην ύλη.
Καρδιά, ξύπνα! Τ’ ακούς; Χτυπάνε αναστάσιμες καμπάνες. Ξύπνα, καρδιά! Για σένα, καρδιά μου, αντιλαλούν: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
|
Αγγλικά
