Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Ώρα μικρή, χαράματα,

κοιμάται όλη η πλάση

Και η σκέψη μου πιέζεται

Εσένανε να φτασei.

Τον Πλαστουργό και Κύριο και τον Δημιουργό μου

φωνάζει το μυαλό μου.

Το όνομα μελιστάλαχτο

Μου βγαίνει απ’ τα χείλη,

Περνώντας μέσα απ’ την καρδιά

Και μέσα απ’ τhn ψυxή moy,

Ζυμώνεται κάθε φορά στα κύματα του νου μου…

Ιησού μου.

Αδιάλειπτα προσεύχομαι

Και λέγω το όνομα σου,

Παρακαλώ τον οίκτο σου

Και την συμπάθεια σου,

Το έλεος σου προκαλώ με την μετάνοια μου

Ευλόγησαν.

Μες στης σιωπής τη σιγαλιά

Αθόρυβα φωνάζω,

Και αθόρυβα η ψυχή σκιρτά.

Το πνεύμα δε ψιθυριστά

Μιλά για τους θορύβους, που σείουνε τους ουρανούς

Και τα βουνά χωρίζουν.

Βαραίνουνε τα βλέφαρα

Γαλήνη και ηρεμία,

Διέξοδος το βλέμμα μου

Για την αλαζονεία.

Της καταιγίδας του μυαλού το τέλος έχει έρθει,

Πετάω προς τον ουρανό...

Καλημέρα.