Σαΐτα σφύριξε δειλά

Και πέρασε τον χρόνο,

Στο άπειρο ξεχύθηκε

Και έσπειρε τον τρόμο.

Γραμμή που πίσω άφησε

Απλώθηκε στο σύμπαν,

Τα νέφη την εκύκλωσαν

Αμέσως σαν την είδαν.

ύστατη ανάσα Θεϊκή

Που στο στερέωμα μένει,

Πλανήθηκε σ’ όλη τη γη

Σ’ όλη την οικουμένη.

Έτρεχε με ταχύτητα

Ασύλληπτα μεγάλη,

Και είτε πάγος γίνονταν,

Είτε φωτιά σε ζάλη.

Το πυρ όργωνε τα βουνά

Τους κάμπους και τα δάση,

Κι ο ήχος ματαιοπονά

Αδίκως να το φτάσει.

Κύματα χλιμιντρίζοντας,

Βλέπαν αγριεμένα,

Στα πίσω πόδια στάθηκαν

Κι όρμησαν εσκεμμένα.

Οργή την θάλασσα έπνιγε,

Και η φωτιά καιγόταν,

Οι ποταμοί λιμνάζανε

Κι όλα διασαλευόταν.

Τα αστέρια όλα φωνάζανε,

Κομήτες που τσιρίζαν,

Μετεωρίτες πέφτανε

Αλλά ξαναγυρίζαν.

Πνοή που σήκωνε δειλά

Το βάρος των ανθρώπων,

Και το φορτίο κουβαλά

Όλων των συνανθρώπων.

Μέγα παράδειγμα τρανό

Υπέρτατης αγάπης,

Που έγινε απ τον Χριστό

Φόνος οφθαλμαπάτης.

Όμως κανείς δεν πρόσεξε,

Ούτε υποψιαζόταν,

Κανένας δεν κατάλαβε

Αυτό που εξελισσόταν,

Πως πόναγαν τα κτίσματα

Τον Πλάστη και Θεό τους,

Και πως υπέφεραν μαζί

Με τον Δημιουργό τους,

Πως έκλαιγε όλη η γη

Και τα δημιουργήματα,

Και πως δεν μάθαμε ποτέ,

Τίποτα απ’ τα παθήματα,

Πως όλα διασαλεύτηκαν,

Και οι άνθρωποι καχύποπτα,

Κοιτάγανε, κορόιδευαν

Και γέλαγαν ανύποπτα.