www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
Αναμνήσεις από τον «αόρατο κόσμο»

4. Αναμνήσεις από τον «αόρατο κόσμο».

Σχετικό προς όσα αναφέρθηκαν για τις αναμνήσεις από τις προηγούμενες ζωές, προκύπτει κι άλλο ένα ερώτημα: Οι ψυχές μετά το θάνατο τού ανθρώπου πηγαίνουν στον «αόρατο κόσμο» πριν από τη νέα ενσάρκωση τους. Εφ’ όσον οι μέθοδοι της ύπνωσης, κατά τούς οπαδούς της μετενσάρκωσης, εξασφαλίζουν διηγήσεις προηγούμενων ζωών, γιατί δεν αποκαλύπτουν και αναμνήσεις από τον «αόρατο κόσμο» στον οποίο παραμένουν οι ψυχές για μεγάλο χρονικό διάστημα;

Ό ίδιος ο φιλόσοφος Πλάτων, την διδασκαλία τού όποιου οι οπαδοί της μετενσάρκωσης επικαλούνται για να ενισχύσουν τη δοξασία τους, ομιλεί στα έργα του «Μένων» και «Φαίδων» για την «ανάμνηση», κατά την όποια η ψυχή θυμάται στον επίγειο κόσμο, στη διάρκεια της ενσάρκωσης της, ό,τι είχε δει και ζήσει ευρισκόμενη στον «αόρατο κόσμο» (στο Επέκεινα). Μέχρι πριν μερικά χρόνια οι οπαδοί της μετενσάρκωσης δεν έδιναν απάντηση στο ερώτημα αυτό. Αργότερα προέκυψαν τόσες διαφορετικές περιγραφές του αοράτου κόσμου και της κατάστασης των ψυχών πού βρίσκονται εκεί, όσες και οι οπαδοί της μετεν¬σάρκωσης.

5. Η αύξηση του πληθυσμού της γης.

Μια ακόμη σοβαρή ένσταση κατά της δοξασίας της μετενσάρκωσης, στην όποια οι οπαδοί της αδυνατούν να αντιπαραθέσουν πειστικά και σοβαρά επιχειρήματα, αποτελεί ο πληθυσμός της γης. Με βάση τη διδασκαλία της μετενσάρκωσης ότι οι ψυχές προϋπάρχουν (δε γίνεται δεκτή η διδασκαλία τού χριστιανισμού, και θέση της πλειονότητας των επιστημόνων, για τη δημιουργία -γένεση- της ψυχής «εξ άκρας συλλήψεως» τού εμβρύου, δηλαδή την ταυτόχρονη δημιουργία σώματος και ψυχής κατά την σύλληψη) δεν μπορεί να εξηγηθεί η αυξητική τάση τού πληθυσμού της γης.

Εάν δεχθούμε την άποψη της μετενσάρκωσης, ο πληθυσμός της γης δεν θα έπρεπε να αυξάνει. Όμως τα δισεκατομμύρια των ψυχών (ο πληθυσμός της γης) πού υπάρχουν σήμερα, προϋπήρχαν όταν οι άνθρωποι πάνω στη γη ήταν 1.000, 100, 2;

Και εάν προϋπήρχαν από πού προήλθαν; Από ποια σώματα, μήπως από τούς δεινόσαυρους;
Παρά ταύτα οι οπαδοί της μετενσάρκωσης δεν πείθονται, ισχυρίζονται ότι ο πληθυσμός της γης δεν αυξάνει και αμφισβητούν τις διάφορες επίσημες και τεκμηριωμένες στατιστικές.

«Στην πραγματικότητα - ισχυρίζονται - ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν αυξάνει... Τίποτα δεν αποκλείει να ήταν μεγαλύτερος από ό,τι είναι σήμερα. Αν δεχτούμε την ύπαρξη τού αρχαίου πολιτισμού, της Ατλαντίδος, ο οποίος πρέπει να υπήρχε πριν από εκατομμύρια χρόνια, θα πρέπει να πιστέψουμε επίσης και τις πληροφορίες πού μάς έχουν δώσει οι αναδρομές σχετικά με τον πληθυσμό εκείνης της εποχής. Πολλοί πελάτες έχουν αναφέρει (στις αναδρομές μέσω της ύπνωσης) ότι υπήρχε υπερπληθυσμός, πόλεις πού εξαπλώνονταν τόσο πολύ ώστε να συναντιούνται με άλλες πόλεις, μέτρα για τον έλεγχο τού πληθυσμού καθώς και μετανάστευση σε μακρινούς τόπους για να μειωθεί το πρόβλημα τού υπερπληθυσμού στη χώρα.

Συχνά έχει αναφερθεί ότι ο πληθυσμός της Ατλαντίδος έφτανε τα δισεκατομμύρια. (Αλήθεια πως αποδεικνύεται αυτό επιστημονικά;) .

»Έξάλλου, τίποτα δεν επιβάλλει οι ζωές των διάφορων ψυχών να περιορίζονται μόνο στο δικό μας πλανήτη. Μερικά άτομα έχουν κάνει αναδρομές σε ζωές πού έζησαν σε άλλους πλανήτες(!) ενώ αρκετοί Ανώτεροι Εαυτοί έχουν δηλώσει ότι ό¬λο το σύμπαν είναι πατρίδα των Ψυχών. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη μας τη θεωρία ότι οι Ψυχές ενσαρκώνονται σε κύκλους πού διαρκούν από μία ή δύο γενιές μέχρι εκατοντάδες χρόνια. Επομένως, τώρα μπορεί να βρισκόμαστε σε μια περίοδο με μεγάλο πληθυσμό, ο όποιος όμως να μειωθεί στο μέλλον»(!) (Γουίλλιστον, σελ,. 286).

Ό αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει πόσο αφελή και παιδαριώδη είναι τα παραπάνω επιχειρήματα, τα όποια δεν αντέχουν σε καμία επιστημονική (αντικειμενική) κριτική. Σήμερα δεν υπάρχει κανείς σοβαρός επιστήμονας πού να δέχεται ότι ο πληθυσμός της γης, από την πρώτη εμφάνιση τού ανθρώπινου γένους στον πλανήτη, δεν έχει υποστεί αύξηση.

«0 πληθυσμός της γης, υπολογίζεται από τούς ερευνητές (Έκθεση τού Ο.Η.Ε.), πως το 1.000 μ.Χ. αριθμούσε 254.000.000 ανθρώπους και το 1900 έφτασε τα 4.415.000.000. Το 1994 –έφτασε τα 5.300.000.000 και στο τέλος τού αιώνα ο πληθυ¬σμός θα ξεπεράσει τα 6.500.000.000» («Το Βήμα», 27.5.1990, σ. Α2).

Όλοι οι ειδικοί μιλούν για την παγκόσμια «δημογραφική ή πληθυσμιακή έκρηξη», την όποια θεωρούν ως το μείζον πρόβλημα τού πλανήτη μας -προσωπικά δε συμφωνώ ότι αποτελεί πρόβλημα -, οι μόνοι πού εξακολουθούν να την αρνούνται είναι οι οπαδοί της μετενσάρκωσης!

6. Παράξενος «ερμαφροδιτισμός».

Το αδιέξοδο της δοξασίας της μετενσάρκωσης φαίνεται και στο πρόβλημα τού φύλου. Η μετεν¬σάρκωση δέχεται την εναλλαγή των φύλων: Ένας άνδρας στην επόμενη ενσάρκωση μπορεί να πάει σε γυναικείο σώμα, όπως και μια γυναίκα σε ανδρικό. «Θα συναντήσουμε ευγενικούς χαρακτήρες και στα δύο φύλα, πού κατέχουν ιδιότητες αναπτυγμένες από πριν στο άλλο φύλο, έτσι πού η δύναμη, η σταθερότητα, το θάρρος, πού αποκτήθηκαν προ πάντων από το αρσενικό γένος, είναι ενωμένα με την τρυφερότητα, την αγνότητα, την καρτερία, πού συναντώνται συχνότερα στο θηλυκό γένος» (Μπεσάντ, απ’ το βιβλίο τού Γ. Μελέτη, Μετά θάνατο, σ.157).

Είναι όμως δυνατόν να διατηρήσει η ανθρώπινη προσωπικότητα την ομοιομορφία και ιδιοτυπία της, όταν εναλλάσσονται στο ίδιο πρόσωπο το ανδρικό και το γυναικείο φύλο; Αυτός ο παράξενος «ερμαφροδιτισμός» είναι αφύσικος και απορρίψιμος τόσο από μια ανθρωπολογική και ψυχολογική σκοπιά, όσο και από μια ηθική θεώρηση. Η προσωπικότητα ενός τέτοιου άνθρώπου όχι μόνο διχάζεται, άλλά αλλοιώνεται και παραμορφώνεται.

Είναι δεδομένο από την επιστήμη της ανθρωπολογίας και της ψυχολογίας ότι το κάθε φύλο έχει την ιδιομορφία και φυσιογνωμία του. Για τη διατήρηση αυτής της ιδιαιτερότητας της φυσιογνωμίας, την ασύγχυτη, εργάζεται όλος ο ψυχοσωματικός κόσμος του άνθρώπου.

Η εναλλαγή και το μπέρδεμα των φύλων, πού ισχυρίζεται η δοξασία της μετενσάρκωσης ότι μπορεί να συμβεί στις διάφορες ενσαρκώσεις της ψυχής, δεν είναι φυσιολογική, γιατί δημιουργεί ανωμαλίες και ψυχοπαθολογικές καταστάσεις.

Οι ίδιοι οι οπαδoί της μετενσάρκωσης αντιλαμβανόμενοι τη δυσκολία της εναλλαγής των φύλων ομολογούν ότι «η ψυχή δυσκολεύεται να υιοθετήσει αμέσως την ανδρική ή γυναικεία ψυχοσύνθεση»(όπ. πρ.).

Οι αρρενωπές γυναίκες (ανδρογυναίκες, όπως τις αποκαλεί ο λαός) και οι θηλυπρεπείς άνδρες δεν ερμηνεύονται με τη μετενσάρκωση, όσο κι αν το επιθυμούν οι οπαδοί της. Σύμφωνα με τη θεωρία τους, πού έχει γενική ισχύ, οι παραπάνω υπάρξεις θα έπρεπε να αποτελούν τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση. Δεν θα είχαμε δηλαδή μεμονωμένες περιπτώσεις, άλλά γενικό φαινόμενο.

Όλοι σχεδόν δηλαδή οι άνδρες θα έπρεπε να είναι θηλυπρεπείς κι όλες οι γυναίκες αρρενωπές, αφού όλοι ανεξαιρέτως έχουν μια ανάλογη προϊστορία και οι ψυχές προϋπάρχουν εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Δυστυχώς οι οπαδοί της μετενσάρκωσης σ' ένα καθαρά ψυχοπαθολογικό πρόβλημα, στο όποιο κύριο λόγο έχει η ιατρική και η ψυχολογία, αυτοί δίνουν φανταστικό και μυθολογικό χαρακτήρα.

7. Το πρόβλημα της σύντομης ζωής.

«Μια μοναδική γήινη ζωή - λέγουν οι οπαδοί της μετενσάρκωσης- παραμένει συχνά χωρίς αποτελέσματα. Κάποιες ανθρώπινες υπάρξεις κατορθώνουν να ζήσουν τα εβδομήντα χρόνια της γήινης ζωής τους και αποκομίζουν κάποιες εμπειρίες.

Αλλά καθώς γνωρίζουμε χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν ύστερα από μερικά χρόνια η ακόμη και μερικές ώρες ζωής. Στην περίπτωση αύτη ποιο όφελος θα αποκομίσει η αθάνατη ψυχή από μερικές μόνο ώ¬ρες, φυσικής υπάρξεως;» (Κούπερ, η μετενσ., μία έλπίδα για τον κόσμο. Απ’ το βιβλίο του Γ. Μελέτη, Μετά το θάνατο, σελ. 136).

Οι οπαδοί της μετενσάρκωσης προβάλουν τη σύντομη ζωή ως επιχείρημα υπέρ της δοξασίας αυτής, ισχυριζόμενοι ότι η ψυχή πρέπει να επανασαρ¬κωθεί, αφού δεν αποκόμισε κανένα όφελος.
Το «επιχείρημα» αυτό όμως στρέφεται εναντίον τους. Αν μία τέτοια σύντομη ζωή δεν έχει κανένα όφελος και νόημα, γιατί η ψυχή έκανε τον κόπο να ξανασαρκωθεί για λίγες μέρες ή και ώρες, αφού δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτε;

Αφού σύμφωνα με τη δοξασία της μετενσάρκωσης κάθε νέα γέννη¬ση έχει σαν σκοπό την πρόοδο και τη τελείωση του ανθρώπου, πως δικαιολογείται η σύντομη ζωή ενός ανθρώπου; Ερωτήματα αναπάντητα από τούς οπαδούς της μετενσάρκωσης.
Βέβαια κατά τη χριστιανική θεώρηση, όσο σύντομη κι αν είναι η ζωή, έχει ένα νόημα κι ένα σκοπό να επιτελέσει στο σχέδιο τού Θεού.

Για τη μετενσάρκωση όμως, αν θέλει να είναι συνεπής στις αρχές της, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, αφού δεν συνοδεύεται από την αναμενόμενη πρόοδο και βελτίωση της προηγούμενης ζωής.

8. Το μητρικό φίλτρο και τα ένστικτα.

Εκεί πού η αυθαιρεσία των οπαδών της μετεν¬σάρκωσης γίνεται παραμύθι είναι όταν θέλουν να ερμηνεύσουν το μητρικό φίλτρο και τα ένστικτα.
Η μητρική αγάπη και στοργή είναι έμφυτη και βαθιά ριζωμένη στη γυναικεία φύση. Σ' αυτό το μη¬τρικό  ένστικτο οι μετενσαρκωτές δίνουν τη δική τους «λογική» ερμηνεία: «Το μητρικό ένστικτο, είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο στα μικρά κορίτσια, άλλά το συναντά κανείς κάποτε και στα αγόρια.

Έχουμε όμως σκεφτεί ποτέ ότι ένα μικρό κορίτσι πού παίζει με την κούκλα του, μπορεί να θυμάται αόριστα τις προηγούμενες ζωές της κατά τις όποιες είχε κρατήσει στην αγκαλιά του αληθινά παιδιά;». (Απ’ το βιβλ. τού Γ. Μελέτη, Μετά τον θάνατο, σελ. 162).

Το μητρικό φίλτρο ως έμφυτο στο θήλυ δεν ερμηνεύεται, άπλά διαπιστώνεται. Αν θελήσει κανείς να το ερμηνεύσει με δικές του «λογικές» κατηγο¬ρίες και υποθέσεις θα φτάσει να δημιουργήσει ένα παραμύθι, σαν κι αυτό των οπαδών της μετενσάρ¬κωσης.
Αξίζει όμως να επισημάνουμε και κάτι άλλο στην παραπάνω «ερμηνεία» τού μητρικού ένστί¬κτου.

Είναι δυνατόν, ισχυρίζονται, το μητρικό ένστικτο να το συναντήσει κανείς και σε αγόρια. Και το αναφέρουν αυτό για να δικαιολογήσουν την θεωρία τους, πως ένα αγόρι μπορεί στην προηγούμενη ζωή του να υπήρξε κορίτσι. Άρα αν το αγόρι κρατήσει καμιά φορά κούκλα στην αγκαλιά του παίζον¬τας, αυτό σημαίνει ότι σε προηγούμενη ζωή του εί¬χε κρατήσει, ως γυναίκα, στην αγκαλιά του αληθινά παιδιά.

Άλλά, αν αυτό δεν ξεπερνάει κάθε όριο αυθαιρεσίας και δεν είναι κατάφωρη παραβίαση και των πιο στοιχειωδών κανόνων της ψυχολογίας και της βιολογίας, τότε τι είναι;
Βέβαια, οι οπαδοί της μετενσάρκωσης δεν γνω¬ρίζουν από όρια αυθαιρεσίας, δε γνωρίζουν από ψυχολογία ούτε από βιολογία, και συνεχίζουν: «όλα τα ένστικτα και οι έμφυτες τάσεις εξηγούνται λογι¬κά με τη μετενσάρκωση.

Γιατί άραγε ένα κλωσσόπουλο μόλις βγει από το αυγό του τρέχει γρήγορα να κρυφτεί, όταν η σκιά ενός γερακιού σκοτεινιάζει το έδαφος; Λέμε: είναι το ένστικτο του. Άλλά με το να κατονομάσουμε ένα πράγμα, δεν το έχουμε ερμηνεύσει συγχρόνως. Αν όμως στο ένστικτο του πουλιού δούμε το αποτέλεσμα μιας αναμνήσεως από προηγούμενες ζωές, πού συνδέεται με πολλούς άλλους θανάτους εξ αίτίας γερακιών, τότε θα έ¬χουμε δώσει σ' αυτό μια λογική ερμηνεία» (όπ. προσελ. 162)..

Δηλαδή, το πουλί μόλις βγει από το αυγό θυμάται οπό την προσωπική του τραγική εμπειρία, βάσει τού ένστίκτου του, πως μόλις δει γεράκι πρέπει να προφυλαχθεί, γιατί διαφορετικά κινδυνεύει να καταβροχθισθεί από αυτό, κάτι πού συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν (προηγούμενες ζωές του).
Εμείς ρωτάμε: τα πουλιά πού δεν είχαν μια τέτοια τραγική εμπειρία (δεν μπορεί όλα τα πουλιά να καταβροχθίζονται από γεράκια ή οτιδήποτε άλλο), διαθέτουν το ένστικτο της αυτοπροφυλάξεως σε οποιοδήποτε κίνδυνο;

Σύμφωνα με τη θεωρία των οπαδών της μετενσάρκωσης, τα πουλιά αυτά κανονικά δεν θα έπρεπε να το διαθέτουν, αφού δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία. Άλλά αύτη η θέση εί¬ναι εντελώς αντίθετη με τούς νόμους τού φυσικού κόσμου πού θέλει τα ζώα και τα πτηνά να διαθέ¬τουν απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή της υπάρξεως τους το ένστικτο της αυτοπροφύλαξης και αυτοσυντήρησης τους. Αν η παραπάνω θεωρία των οπαδών της μετενσάρκωσης λέγεται «λογική ερμηνεία», τότε ποιος είναι ο παραλογισμός.
 

Ε΄ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ
Οι συνέπειες της δοξασίας της μετενσάρκωσης είναι ολέθριες για τον άνθρωπο. Η προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική ζωή του, και γενικότερα ο ανθρώπινος πολιτισμός κλονίζονται εκ θεμελίων.

1. Στην προσωπική ζωή.

Με βάση τη θεωρία τού «Κάρμα», κατά την ό¬ποια η προσωπική ζωή τού άνθρώπου είναι ήδη προκαθορισμένη, διδάσκεται μία επικίνδυνη άποψη περί ηθικής και δικαιοσύνης - των δύο άρχών (προϋποθέσεων) πού σηματοδοτούν βέβαια την πο¬ρεία και της οικογενειακής και της κοινωνικής ζωής-. Σύμφωνα με αύτη την άποψη, ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει χωρίς να καταπιέσει ή να προσπαθήσει να αλλάξει τον εαυτό του, το περιβάλλον στο όποιο ζει, τις φιλοδοξίες του, ακόμα τα πάθη και τις αδυναμίες του.

Ό άνθρωπος δεν έχει σφάλλει, δεν πήρε τον «κακό δρόμο», δεν έγινε κακός ή αμαρτωλός. Η ηθική κατάσταση του, ο τρόπος ζωής του έχει διαμορφωθεί από το Κάρμα, για να τον βοηθήσει να εξελιχθεί! Ό κακός άνθρωπος, είναι κακός γιατί πρέπει να εκπληρώσει το Κάρμα του, το ίδιο και ο εγκληματίας και ο τύραννος, άλλά και ο φτωχός και ο καταπιεσμένος.

Ό ανθρώπινος ρό¬λος είναι τελείως παθητικός. Η προσπάθεια για κα¬λυτέρευση των συνθηκών της ζωής και ο πνευματι¬κός αγώνας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος. Ό άν¬θρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει τη ζωή του. Κάθε γεγονός στη ζωή του, ευχάριστο ή δυσάρεστο, είναι μια τέλεια αντανάκλαση γεγονό¬των των περασμένων ζωών του. Η βίωση της ελευθέριας, η βασική αύτη προϋπόθεση για την ηθική τελείωση τού άνθρώπου έχει καταργηθεί.

Έτσι, ό¬μως, ο άνθρωπος αφενός απαλλάσσεται από κάθε έννοια ευθύνης για όσα εκείνος πράττει, αφετέρου πρέπει να υπομένει αγόγγυστα όλες τις αδικίες σε βάρος του, αφού αδικία δεν υπάρχει στην πραγμα¬τικότητα. Γίνεται λοιπόν φανερό πως μια τέτοια ζωή, ουσιαστικά μοιρολατρική, στερημένη από το στοιχείο τού προσωπικού αγώνα, της προσωπικής επιτυχίας, όχι μόνο δεν οδηγεί στην ανάπτυξη της προσωπικότητας τού άνθρώπου, άλλά αντίθετα την κινεί στην αυτοεξουδετέρωση της.

Η μετενσάρκωση δηλαδή αποξενώνει τον άν¬θρωπο από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτός δεν είναι πια αυτός. Είναι κάποιος άλλος. Και αυτός ο άλλος πάλι εργάζεται για κάποιον άλλον άγνωστό του. Πλήρης δηλαδή αβεβαιότητα και διάλυση της προσωπικότητας.

2. Στην οικογενειακή ζωή.

Το Κάρμα καθορίζει το οικογενειακό περιβάλλον της ψυχής κατά τη νέα ενσάρκωση της. Καθορίζει το φύλο, τις δυνάμεις ή αδυναμίες τού νέου σώμα¬τος, ακόμη και τα πρόσωπα των γονιών. Έτσι «οι εξελιγμένες ψυχές γεννιούνται, ως ανθρώπινες υπάρξεις, από γονείς πού διαθέτουν ισχυρές δυνάμεις φυσικής, ηθικής και πνευματικής υγείας. Ενώ οι μέθυσοι, οι ακόλαστη, οι χυδαίοι, χωρίς ιδανικά και αγάπη γονείς, θα προσελκύσουν για να ενσαρκώσουν ψυχές ατόμων πού έχουν αυτοκτονήσει, υλιστών, πού συνοδεύονται από φυσικά σώματα κα¬χεκτικά, δύσμορφα, ανάπηρα, ή μονίμως άρρωστα»(Παπύς, σελ. 31).

Ακόμη, πολλοί δάσκαλοι της μετενσάρκωσης διδάσκουν πως πολλές φορές μέσα στην οικογέ¬νεια τα μέλη της έχουν αλλάξει διαφόρους ρόλους: «Ό πατέρας μου ήταν σύζυγός μου, την όποια κα¬κομεταχειριζόμουνα σε προηγούμενη ζωή... Κατά¬λαβα ότι σε μια από τις προηγούμενες ζωές μου, η μητέρα μου σκότωσε τον πατέρα μου κι έμενα... Η μητέρα μου σε προηγούμενη ζωή ήταν σύζυγός μου πού συνήθιζα να τον κακομεταχειρίζομαι... Η μητέρα μου ήταν αδελφή μου σε μια προηγούμενη ζωή και ο πατέρας μου εραστής μου...» (Αφηγήσεις οπαδών της μετενσάρκωσης, από το βιβλίο τού Ρόμπερτ Νάτζεμι, Ό μυστικός κύκλος της ζωής, Αθήνα 1985, σελ. 100).

Οι απόψεις αυτές αν μη τι άλλο κλονίζουν τα θεμέλια της οικογένειας, γιατί σχετικοποιούν το ρόλο και τη σημασία των γονιών και των μελών μεταξύ τους, και διαταράσσουν την αρμονική οικογενειακή συμβίωση. Δεν είναι τυχαίες οι περιπτώσεις διαλύσεως οικογενειών πού εισήλθαν σε διάφορες παραθρησκευτικές ομάδες, όπου υπέστησαν μύηση στη δοξασία της μετενσάρκωσης, ακόμη και η δημιουργία σχέσεων αιμομιξίας μεταξύ των μελών της οικογένειας, καθώς και η «ανταλλαγή» συζύγων μεταξύ των ζευγαριών πού συμβίωναν στο ίδιο «κοινόβιο».

«Οι γονείς ενός νεαρού παιδιού εντάχθηκαν σε μια παραθρησκευτική ομάδα. Ό ‘Δάσκαλος’ της ομάδας αυτής, προκείμενου να τούς εντάξει από¬λυτα στην υπηρεσία της οργάνωσης, τούς έπεισε πως με το παιδί τους, το όποιο αντιδρούσε στην ενέργεια αύτη των γονιών του, δεν τούς συνδέουν ‘καρμικές σχέσεις’ από προηγούμενη ζωή, επειδή προέρχονταν από άλλο πλανήτη και πρώτη φορά μετενσαρκωνόταν στη γη.

Έτσι οι γονείς πέταξαν κυριολεκτικά το παιδί τους στους πέντε δρόμους» (Περ. ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟIΚΟΓΕΝΕIΑ, τ. 67, σελ. 10).
Αξίζει να αναφερθεί ότι «στις Η.Π.Α υπάρχουν τα λεγόμενα ‘θύματα των κοινοβίων’. Πρόκειται για παιδιά και νεαρά άτομα, τα όποια μεγάλωσαν σε "κοινόβια" παραθρησκευτικών ομάδων χωρίς να γνωρίζουν ποιοι είναι οι γονείς και οι συγγενείς τους... Επίσης δε γνωρίζουν την κοινωνική κλίμακα άξιών. Π.χ., ότι μερικά είδη σεξουαλικής συμπεριφοράς, όπως η αιμομιξία, είναι απαράδεκτα» (Σ. Λάντα - Μ. Σίνγκερ, Οικογενειακές σχέσεις και «εκπαίδευση» των παιδιών στις Λατρείες, Πρακτικά Βαρκελώνης, σελ. 64,75).

3. Στην κοινωνική ζωή.

Η δοξασία της μετενσάρκωσης είναι ίσως η κα¬λύτερη τροχοπέδη για αντίσταση σε οποιαδήποτε κοινωνική αδικία και καταπίεση, αφού καταφάσκει τις κοινωνικές ανισότητες και διαφορές. «Η μετεν¬σάρκωση - σύμφωνα με τού οπαδούς της – είναι το μόνο κλειδί για την ερμηνεία των κοινωνικών διαφορών... Κατά τη διάρκεια της εξελικτικής πο¬ρείας του άνθρώπου, το ανθρώπινο ον περνά από διάφορες κοινωνικές τάξεις ανάλογα με την διαγωγή του στις προηγούμενες ενσαρκώσεις... Συνεπώς ο άνθρωπος των κατώτερων τάξεων δεν πρέπει να φθονεί τα άτομα των ανωτέρων κοινωνικών τάξεων.

Ό φτωχός γνωρίζει ότι πληρώνει για την προηγού¬μενη ζωή του, όπως και ο πλούσιος γνωρίζει ότι εισπράττει την ανταμοιβή των ταλαιπωριών πού υπέστη» (Παπύς, σελ. 96, 82, 120).
Με βάση τη διδαχή αύτη οι οποιεσδήποτε αρνητικές κοινωνικές καταστάσεις: κοινωνική ανισότητα, εκμετάλλευση ή καταπίεση, πρέπει να γίνονται δε¬κτές με τρόπο εντελώς παθητικό. Όσοι αδικούνται ή υποφέρουν, φταίνε οι ίδιοι για την κατάσταση αύ¬τη, έχουν συσσωρεύσει «κακό Κάρμα» κι όχι εκείνοι πού τούς αδικούν!

Άλλά, ας μεταφερθούμε σε έναν άλλο τομέα της κοινωνικής ζωής, στον τομέα της υγείας. Είναι γνωστό ότι η μεγάλη προσπάθεια πού καταβάλλουμε για να κρατήσουμε στη ζωή τούς βαριά αρρώστους μας, οφείλεται στο γεγονός πως αποδίδουμε μοναδική άξία στο ανθρώπινο πρόσωπο, αφού ο άνθρωπος αποτελεί «εικόνα» του Δημιουργού Θεού. Ας υποθέσουμε ότι ο γιατρός πού φροντίζει έναν βαριά ασθενή πιστεύει στη μετενσάρκωση. Τι θα συμβεί μ' αυτόν τον γιατρό πού θεωρεί ότι ο άρρωστος είναι μια «ψυχική απρόσωπη σπίθα» πού έτσι κι αλλιώς θα ξαναγεννηθεί, κι όχι ένα ανεπανάληπτο πρόσωπο; Γιατί να επιμένει και να αγωνίζεται να τον κρατήσει ζωντανό;

Μήπως θα αποτελούσε ευεργεσία εκ μέρους του γιατρού η παροχή δυνατότητας στον άρρωστο δια της επισπεύσεως του θανάτου του να αποκτήσει ένα καινούργιο σώμα, ευεργεσία πού θα προσέδιδε και καλό Κάρμα στο γιατρό;

Αλήθεια, ποια θα είναι η στάση και η φροντίδα μας απέναντι στους άρρωστους συνανθρώπους μας, όταν αποδεχόμενοι τη δοξασία της μετενσάρ¬κωσης πιστέψουμε πως «οι άνθρωποι με σοβαρές εγκεφαλικές ασθένειες γεννήθηκαν έτσι γιατί στην προηγούμενη ζωή τους αυτοκτόνησαν τινάζοντας τα μυαλά τους στον αέρα - Έτσι ερμηνεύεται η επιληψία, η ιδιωτεία (βλακεία) και η πνευματική καθυστέρηση - Όσοι αυτοδηλητηριάσθηκαν γεν¬νιούνται με σοβαρά γαστρικά προβλήματα, πού συνοδεύονται από μόνιμους πόνους.

Όσοι αυτοκρεμάσθηκαν γεννιούνται καμπούρηδες και ανάπηροι..» (Παπύς, σελ. 79), και ότι με την παρούσα ασθένειά τους τιμωρούνται για όσα έπραξαν στην προηγούμενη ζωή τους και άρα δε δικαιούνται συμπαραστάσεως και περιθάλψεως;

4. Μιλούν το γεγονότα.

Αναφέρουμε στη συνέχεια κάποια «παράξενα» γεγονότα πού είτε δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες, είτε μεταδόθηκαν από πρακτορεία ειδήσεων και μαρτυρούν όσο τίποτε άλλο τις αρνητικές συνέπειες και το υποβαθμισμένο πολιτιστικό και πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων πού δέχονται τη δοξασία της μετενσαρκώσεως:
«Θεός» από κούνια.
«Ένα βρέφος μόλις 45 ημερών έχει προσελκύσει γύρω από την κούνια του πλήθη πιστών ινδουιστών, οι όποιοι πιστεύουν ότι το μωρό είναι η μετενσάρκωση τού θεού των ινδουιστών Γκανές, με το ανθρωπόμορφο κεφάλι ελέφαντα.

Οι ιερείς αφιερώνουν προσευχές γύρω από το στολισμένο λίκνο τού μωρού πού βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού των γονέων του στην ιερή πόλη των σίχ στο Άρμισταρ της Βόρειας Ινδίας, μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων της Ινδίας UNI. Οι χωρικοί προσφέρουν δώρα στο "νεογέννητο θεό", αναφέρει το πρακτορείο. Το βρέφος έχει πολύ μακριά μύτη, δεν έχει πάνω χείλος και έχει δύο προτεταμένους άνω κυνόδοντες, πού μοιάζουν με υπό σχηματισμό χαυλιόδοντες ελέφαντα.

Οι γιατροί μάταια αγωνίζονται να τούς πείσουν πως πρόκειται για την περίπτωση ενός παραμορφωμένου βρέφους εξαιτίας γενετικών ανωμαλιών». (Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, φ. 4.2.93, σ. 17).
* * *

Μετενσάρκωση με το ζόρι.

«Στο Κατμαντού, ιερή πόλη του Νεπάλ, στην ό¬ποια ζουν αρμονικά ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός,
λατρεύεται η "ζωντανή θεά" ‘Κούμαρι’, η σύζυγος του θεού Σίβα. Το πρόσωπο πού υποδύεται το ρό¬λο της "ζωντανής θεάς" -επιλέγεται ύστερα από πολλές δοκιμασίες - είναι ένα πεντάχρονο κορίτσι, το όποιο θεωρείται από το λαό η μετενσάρκωση της Κούμαρι και θα λατρεύεται ως "θεά" μέχρι το τέλος της ζωής του, όπότε η "θεά" θα "μετενσαρ¬κωθεί" σε άλλο πεντάχρονο κορίτσι με την ίδια δια¬δικασία» (περ. «Άνθρωποι», της έφημ. ΑΠΟΓΕΥΜΑ¬ΤΙΝΗ, φ. 1.10,95, σελ. 46).
* * *

Η επιδημία... της μετενσάρκωσης.

Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε από τα τηλεο¬πτικά μέσα ειδήσεων, ότι κατά την πρόσφατη επιδημία χολέρας στην Ινδία (1993), οι κάτοικοι αρνήθηκαν να υπακούσουν στις συστάσεις των υγειονομικών υπηρεσιών, πού αφορούσε στην εξόντωση εκατοντάδων αρουραίων, φορέων των μικροβίων της χολέρας, πού είχαν κατακλύσει τις μεγάλες αστικές περιοχές της Ινδίας, φοβούμενοι μήπως εγκληματήσουν, διότι κατά την πίστη τους (μετενσάρκωση) οι ψυχές ενσαρκώνονται και σε πολλά είδη του ζωικού βασιλείου, ακόμα και σε αρουραίους!!!

* * *

Φόνος και μετενσάρκωση.

«Πρόσφατα συμπατριώτης μας, καλοκάγαθος γη¬ραιάς κύριος, πού είχε σε ώριμη ηλικία περάσει απ’ όλα σχεδόν τα κυκλώματα της Νέας Εποχής, κόμπαζε ενώπιον φίλων πως... "είχε σκοτώσει με τη σκέψη του" (διαλογισμός) "για το καλό της ανθρωπότητας". Περίμενε πως θα επαινεθεί. Όταν όμως του επισημάνθηκε πως έτσι έγινε ένοχος φόνου, απάντησε: "Δεν καταλαβαίνετε, γιατί ανήκετε σε άλ¬λο σύστημα σκέψεως. Δεν υπάρχει φόνος, γιατί υπάρχει η μετενσάρκωση"!

"Ας μη νομισθεί πως τα ανωτέρω αποτελούν "λόξα" του εν λόγω κυρίου γιατί βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τη διδα¬σκαλία του Πραμπουπάντα, του "θεϊκού" γκούρου των Κρίσνα, ο όποιος υποστήριζε πως ο τέλειος γιόγκι μπορεί να κάνει οτιδήποτε φθάνει να το κά¬νει "χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα". Ό διά¬δοχός του Αμερικανός Μπακτιπάντα καταδικάστηκε για ηθική αυτουργία στο φόνο πρώην οπαδού των Κρίσνα στις αρχές του 1991 στη Βιρτζίνια των Η.Π.Α» (Ηρώ Λουκά, Λατρείες καταστροφικές, σελ. 63).


* * *

«Ό πατέρας μου μ' έβαλε να τον σκοτώσω»!

Αξίζει να κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό με ένα περιστατικό από το Παρίσι (Ιούλιος 1982). Το αληθινά τραγικό και ανατριχιαστικό αυτά γεγονός δεί¬χνει που μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια διδασκαλία, όταν προχωρήσει από τη θεωρία στην πράξη. Την παραθέτουμε αυτούσια. Δημοσιεύθηκε με τον εντυπωσιακό τίτλο: «ο πατέρα μου μ' έβαλε να τον σκοτώσω, για να μου αποδείξει, ότι είναι αθάνατος». Και θα του το έδειχνε, γιατί θα ξαναρχόταν στη ζωή με τη μετενσάρκωση.

«Τον πατέρα μου, ναι τον σκότωσα. Άλλά θα ξαναγυρίσει. Μου το υποσχέθηκε. Όλοι θα ξαναγυ¬ρίσουμε στη γη. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Με μια ή με άλλη μορφή».

Αυτά είναι τα λόγια του 18χρόνου πρωταγωνιστή ενός δράματος πού κυριολεκτικά συγκλόνισε τη Γαλλία. Ενός απίστευτου δράματος όπου ο οπαδός της ινδουιστικής αιρέσεως «Τα παιδιά του Κρίσνα», ο 45χρονος Φελισιέν Μπικάρ, έβαλε το γιο του Κλεμάν, 18 χρονών, να τον σκοτώσει μπροστά στα μάτια της κόρης του Φλοριάν, 20 χρονών για να αποδείξει και στους δύο, ότι μπορούσε να με¬τενσαρκωθεί.

Ό νεαρός είπε στους αστυνομικούς - και η αδελφή του επιβεβαίωσε τα λόγια του - ότι ο πατέ¬ρας τον βοήθησε τοποθετώντας ο ίδιος το όπλο στον κρόταφο του: «Τώρα τράβηξε», του είπε. «Δεν φοβάμαι αφού θα επιστρέψω στη γη».
Ένα απίστευτο δράμα. Φτάνει να ακούσει κα¬νείς τη Φλοριάν να μιλάει γι' αυτό...

«Ό πατέρας μου ήταν πολύ μορφωμένος. Διά¬βαζε τρομακτικά. Παθιαζόταν κυρίως με την ινδουιστική φιλοσοφία, το ‘βουντού’, τη μαύρη μαγεία και τη μετενσάρκωση. Από το 1976 άρχισε να μυεί και μας σχεδόν επιστημονικά σε όλα τα ενδιαφέροντα του. Η μητέρα μου και η μικρή μου αδελφή δεν συμμετείχαν καθόλου.

Εμείς πιστεύαμε ότι μετά το θάνατο η ψυχή απελευθερώνεται, παίρνει τη μορφή του πνευματικού σώματος και μετά ξαναει¬σέρχεται στο υλικό σώμα. Είναι η εμπειρία του δι¬χασμού.
»Μόνο αν ζήσουμε αύτη την εμπειρία, θα κά¬νουμε τον κόσμο να πιστέψει, μας έλεγε ο πατέ¬ρας. Και εμείς περιμέναμε πως και πώς να’ ρθει η κατάλληλη στιγμή.

Αυτό συνέβη στις 30 Ιουνίου το απόγευμα, ό¬ταν η μητέρα μου και η αδελφή μου, έλειπαν από το σπίτι. Ό πατέρας μου έδωσε στον αδελφό μου το όπλο και σε μένα ένα τσεκούρι για να τον αποτελειώσω αν δεν σκοτωθεί με το όπλο. «Καταλαβαίνετε, μας είπε, αν δεν πεθάνω, δεν θα μπορέσω να μετενσαρκωθώ. Πάμε τώρα στο δωμάτιο του Κλε¬μάν».

»Ήμασταν σαν υπνωτισμένοι. Το όπλο εκπυρσοκρότησε και βρέθηκα μέσα στα αίματα και στις σάρκες. Στα μαλλιά μου ήταν κολλημένα τα μυαλά του πατέρα μου. Σε λίγα λεπτά ξύπνησα από μια νύχτα πού κράτησε έξι χρόνια. Κατάλαβα την τραγική αλήθεια. Όλα αυτά ήταν ανύπαρκτα. Ό πατέ¬ρας μου ήταν νεκρός» (Από το βιβλίο του Γ. Μελέ¬τη, Μετά το θάνατο, σελ. 166-167).
 

ΣΤ΄ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΕΣ
Η δοξασία της μετενσάρκωσης αποτελεί βασική διδασκαλία όλων σχεδόν των παραθρησκευτικών ή ψευδοθρησκειών (ή αλλιώς καταστροφικών λα¬τρειών) πού αποτελούν αληθινή μάστιγα για τη σημερινή κοινωνία σε παγκόσμια κλίμακα και δυστυχώς και για τη χώρα μας, όπου η δράση τους έχει ενταθεί τα τελευταία 17 χρόνια και προχωρεί με αυξανόμενους ρυθμούς [5 ].

Οι παραθρησκείες είναι κάποιες ομάδες ή κινήματα πού επιδεικνύουν υπερβολική αφοσίωση ή αφιέρωση σε κάποιο πρόσωπο, ιδέα ή πράγμα, υποσχόμενα στα μέλη τους τη «σωτηρία» και την από¬κτηση «εσωτερικής» δύναμης χρησιμοποιούν ανήθικους αφανείς χειρισμούς και εξαναγκαστικές τε¬χνικές πειθούς και ελέγχου σχεδιασμένες έτσι, ώστε να προάγουν τούς σκοπούς των αρχηγών με αποτέλεσμα την πιθανή ή βέβαιη βλάβη των οπαδών-μελών, των οικογενειών τους και της κοινω¬νίας.

Για να δράσουν οι «ομάδες» αυτές πρέπει να συντρέχουν η απολυτοποίηση, η εξαπάτηση, ο εξαναγκασμός και η ολοκληρωτική απαίτηση. Ό όρος «παραθρησκεία» ή (καταστροφική) «λατρεία» δε συνεπάγεται αναγκαστικά θρησκευτικό κλίμα ούτε θρησκευτικό περιεχόμενο. Υπάρχουν παραθρη¬σκείες πού μοιάζουν εντελώς «επιστημονικές».

Σχεδόν πάντοτε οι παραθρησκευτικές αυτές ομάδες έχουν έναν ισχυρού χαρακτήρα αρχηγό, ο όποιος απαιτεί άμεσα ή έμμεσα απόλυτη υποταγή, έχοντας αναγάγει σε ύψιστη τέχνη την αύξηση του δικού του εγώ σε βάρος των άλλων.
«Συχνά πρόκειται για πρόσωπα πού κατέχονται από το πάθος της απόλυτης εξουσίας πάνω στους άλλους και διαθέτουν γοητεία, μεγάλη δύναμη πει¬θούς, πιθανές υπνωτιστικές ικανότητες. Τις περισ¬σότερες φορές διαδίδουν έντεχνα ότι έχουν ανώτερες γνώσεις και ασυνήθιστες δυνάμεις ή πως αποτελούν μετενσαρκώσεις ιστορικών προσωπικοτήτων ή αρχηγών γνωστών και μεγάλων θρησκειών.

Τα ανωτέρω προσόντα τούς προσπορίζουν άφθονο χρήμα (κάποτε οικονομικές αυτοκρατορίες), εξουσία και σεξ. Συχνά πρόκειται για άτομα μεγαλομανή ή ανισόρροπα. Στο εξωτερικό ακραίες περιπτώσεις υπήρξαν μεταξύ άλλων οι Τζίμ Τζόουνς (σφαγή της Γουιάνα) και Τσάρλς Μάνσον (σφαγή της συζύγου του σκηνοθέτη Πολάνσκι)» (Ηρώ Λουκά, Καταστροφικές λατρείες, σελ. 28).

Ό αρχηγός της «ομάδας» δεν μπορεί να εφαρμόσει τις επιδιώξεις του χωρίς την «αυλή», διότι η ομάδα είναι η καινούργια οικογένεια του υποψηφίου θύματος όπου υφίσταται τον περίφημο «βομ¬βαρδισμό αγάπης». Η «αυλή» προσφέρει τις απαραίτητες μαρτυρίες για την υπεροχή του δασκά¬λου, ακόμη και για τη «θεϊκότητα» του τονίζοντας ιδιαίτερα τη θεωρία της μετενσάρκωσης του.

Για τις ανυποψίαστες κινήσεις των ομάδων αυτών, απαραίτητο είναι το «προσωπείο». Να μερικά προσωπεία απ’ τον ελληνικό χώρο: Φιλανθρωπικό σωματείο, Σχολή Ψυχοθεραπείας, Φιλοσοφικό ¬Γνωστικό Κέντρο, Κέντρο Αυτογνωσίας και Αυτοε¬ξέλιξης, Σωματείο Υγιεινής Διατροφής, Σχολή πο¬λεμικών τεχνών, Σχολή Γιόγκα, Όμιλος Βιβλικών Μελετών, Μαθήματα Διαλογισμού, Ινστιτούτο Παραδοσιακής Ιατρικής, Κέντρο Ομοιοπαθητικής κ.ά.

[5]. Από τις 2.000 παραθρησκευτικές ομάδες πού υπάρχουν σ' όλο τον κόσμο, 500 περίπου δρουν και στην Ελλάδα. Είναι πολύ τραγικό να διαπιστώνεται, ότι «ένα κολοσσιαίο κύμα αποκρυφισμού σαρώνει τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα, επηρεάζοντας όχι μόνο τη νεολαία, άλλά και αυτό τούτο το φρόνημα τού λαού», και ακόμη ότι «το 40% των Ελλήνων πιστεύουν στην τηλεπάθεια, το 50% στην μαντεία, το 25% στην μετενσάρκωση και το 22% ότι υπάρχουν άνθρωποι με τη δυνατότητα να επικοινωνούν με το υπερπέραν» (Εφημ. «Μεσημβρινη»,5.2.1990). Έτσι προετοιμάζεται το έδαφος για την επέκταση και επικράτηση όλων των μορφών τού αποκρυφισμού, ώστε να επιβληθεί πλήρως η πανθρησκεία της «Νέας Εποχής».
 

Η αποτελεσματικότητα του προσωπείου είναι μεγάλη, αφού με τη μέθοδο αύτη παρασύρονται ό¬χι μόνο απλοϊκοί άνθρωποι άλλά και μορφωμένοι, ακόμη και καθηγητές Πανεπιστημίου.
Οι περισσότερες από τις ομάδες αυτές λυμαί¬νονται ιδιαίτερα ευαίσθητες περιοχές του προσωπι¬κού και κοινωνικού βίου, όπως το χώρο της θρη¬σκείας και της ψυχοθεραπείας. Ειδικά στην Ελλάδα, επειδή ο πολύς κόσμος επιδεικνύει σεβασμό στις παραδόσεις και την πίστη αυτού του τόπου, πολλές παραθρησκευτικές ομάδες, αν και είναι στην πραγματικότητα βαθύτατα αντιχριστιανικές, χρησιμοποιούν χριστιανικό προσωπείο για να παρα¬σύρουν ευκολότερα, ενώ οι ίδιες ομάδες στο εξωτερικό παρουσιάζουν άλλο προσωπείο και όνομα.

Σημειώσαμε στην αρχή του κεφαλαίου αυτού ό¬τι η μετενσάρκωση αποτελεί βασική διδασκαλία σχεδόν όλων αυτών των οργανώσεων. Πραγματικά μες στις ομάδες αυτές γίνεται τόσο έντεχνη και έν¬τονη εκμετάλλευση της δοξασίας της μετενσάρκω¬σης, πού γεννιούνται σοβαρές αμφιβολίες αν αυτοί πού την επικαλούνται και την προπαγανδίζουν, την πιστεύουν οι ίδιοι. Για πέντε κυρίως λόγους είναι απαραίτητο να πιστέψουν τα μέλη - οπαδοί των ομάδων αυτών στη μετενσάρκωση. Ασφαλώς δεν αποκλείεται να υπάρχουν κι άλλοι.


 α. Η πίστη στη μετενσάρκωση προσδίδει μεγά¬λο κύρος στον αρχηγό της παραθρησκευτικής ομάδας, αφού χάρη σ' αύτη δεν είναι πλέον ο Γιάννης τάδε - ένας απλός άνθρωπος - αλλά η μετενσάρ¬κωση ενός «θεού», ενός «φωτισμένου διδασκάλου» πού θα οδηγήσει τα μέλη στη «σωτηρία». Στις βου¬διστικές αιρέσεις ο δάσκαλός τους, ο «Λάμα», θεω¬ρείται μετενσάρκωση του Βούδα, μόνος ικανός να δείξει το δρόμο της γνώσης και της σωτηρίας στους οπαδούς του.

Ο Σουάμι Πραμπουπάντα θεωρείται ο μέσω της μετενσαρκώσεως 32ος «κρίκος» της αλυσίδας Σαμ¬πρανταγια, της διαδοχικής σειράς των «πνευματι¬κών διδασκάλων» πού έχουν την αρχή τους στον Κρίσνα.

Η Ματάζι, η θηλυκή γκουρού, ιδρύτρια της πα¬ραθρησκευτικης κίνησης «Σαχά Γιόγκα», λατρεύεται ως μετενσάρκωση του Άγίου Πνεύματος, του Χριστού, της Παρθένου Μαρίας και της συζύγου του Κρίσνα.

Ο Τζότζεφ ντί Μάμπρο, ιδρυτής της «Τάξης του Ναού του Ήλιου», 53 μέλη της όποιας βρέθηκαν νεκροί στην Ελβετία τον Οκτώβριο του 1994, θεω¬ρείται από τούς οπαδούς του μετενσάρκωση του αρχηγού των Σταυροφόρων πού άνηκαν στο «Τάγμα των Ιπποτών» (Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, φ. 18ης, Ιουνίου 1995, σελ. 20).

Έτσι ο αρχηγός γίνεται αντικείμενο λατρείας, πράγμα πού οδηγεί σε αποπροσανατολισμό και εξάρτηση των οπαδών.

β. Αποτελεί άριστο διαλυτικό παράγοντα των οικογενειακών σχέσεων γιατί τις σχετικοποιεί. «Είχες χιλιάδες συζύγους (η γονείς) και θα έχεις χιλιά¬δες συζύγους (η γονείς) στις επόμενες μετενσαρκώσεις σου, γι' αυτό δες τις διαφωνίες σας από κάποια απόσταση». Μ' αυτές τις παροτρύνσεις προσπαθεί η ομάδα να αποσπάσει απ’ τις οικογέ¬_ νειές τους τα μέλη της και να τα καταστήσει πειθήνια όργανά της.

γ. Χρησιμοποιείται ως ισχυρό μέσο ψυχολογικής πίεσης. Όπως κατατέθηκε στην περιβόητη δίκη «George» στις ΗΠΑ, η μικρή Ρόμπιν Τζώρτζ απει¬λούνταν πως αν εγκατέλειπε την παραθρησκευτικη ομάδα, την όποια αρχικά είχε υπηρετήσει μαζί με τούς γονείς της, στην επόμενη μετενσάρκωση της θα ξαναγεννιόταν ως σκουλήκι μέσα σε περιττώ¬ματα!!!

δ. Με την μετενσάρκωση πείθεται ευκολότερα να γίνει ο οπαδός φυτοφάγος, αφού όπως είναι γνωστό οι οπαδοί της μετενσάρκωσης απαγορεύε¬ται να τρώγουν κρέας, διότι και στα ζώα ενσαρκώ¬νονται οι ψυχές. Η φυτοφαγία βοηθά στην εξάντληση του νευρικού συστήματος του οπαδού-μέλους της ομάδας, αφού στερείται για μεγάλες χρονικές περιόδους από την τροφή του τα ζωικά λευκώματα, με απώτερο στόχο τη σταδιακή μείωση ή και εκμηδένιση της ατομικής του βουλήσεως.

ε. Έτσι ο οπαδός δέχεται ευκολότερα να υπνωτίζεται για να «επιστρέφει σε περασμένες ζωές». Έχει μεγάλη σημασία να υπνωτίζεται ο οπαδός με η χωρίς τη θέληση του, γιατί έτσι γίνεται υπάκουος στα οποιαδήποτε κελεύσματα της ομάδας.
Πολλές φορές η πίστη στη μετενσάρκωση μέσα στις παραθρησκευτικές οργανώσεις μπορεί - έχει συμβεί - να αποβεί καταστροφική, αφού σ' αυτήν μπορεί να στηριχθεί η δικαιολογία για τον αφανισμό είτε των έκτος της ομάδος ανθρώπων είτε εκουσίως των ίδίων των μελών της, με επιδιωκόμενο σκοπό την μέσω της «εξελικτικής δυναμικής» των συνεχών μετενσαρκώσεων «αναμόρφωση» και «αναγέννηση» του κόσμου.
Συγκλονιστικό γεγονός εί¬ναι η «σφαγή της Γουιάνα» (1979), όπως χαρακτη¬ρίσθηκε η ομαδική αυτοκτονία χιλίων περίπου ανθρώπων, μελών μιας παραθρησκευτικής ομάδας- μεταξύ τους βρίσκονταν και μικρά παιδιά - ύστε¬ρα άπά εντολή του αρχηγού της «λατρείας αύτης»Τζίμ Τζάουνς, ο όποιος τούς είχε υποσχεθεί, κατά την επόμενη μετενσάρκωση, την απόκτηση της«θεϊκής γνώσης» και της «πνευματικής ολοκλήρωσης». Πρόσφατο έξάλλου (1995) είναι το γεγονός της τραγωδίας της Ιαπωνίας, όπου τα πλήρως εξαρτημένα μέλη της βουδιστικής αίρεσης «Αούμ Σίνρι Κίο» του Σόκο Ασαχάρα έφθασαν μέχρι την ομαδική εξόντωση συνανθρώπων τους, βάζοντας δηλητηριώδη αέρια στους σταθμούς του υπογείου σιδηροδρόμου του Τόκιο, ακολουθώντας το βασικό δόγμα της οργάνωσης, ότι το πέρασμα στη «Νέα Εποχή» πραγματοποιείται μέσω της μετενσάρκω¬σης ύστερα από έναν ολοκληρωτικό αφανισμό της ανθρωπότητας!! (περ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ, φ. 212, σ. 51).


Κραυγές αγωνίας
Σε απόγνωση βρίσκοvται οι γονείς νέων, πού έγιναν μέλη της παραθρησκευτικής οργάνωσης «Έκκλησία της Σαϊεvτολογίας», η οποία στην Ελλάδα εμφανίζεται ως «Κέvτρο Εφηρμoσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδος», γνωστό ως ΚΕΦΕ. Τρεις από αυτούς, κραυγάζουν προς κάθε κατεύθυν¬ση: «Βοήθεια! Οδηγούν τα παιδιά μας στην αύ¬τοκτονία!».

Όπως μας λένε οι γονείς, άλλά και η κοινωνική λειτουργός κ. Νικολέττα Κατερινοπού¬λου, η οποία ασχολείται εδώ και καιρό με το ΚΕ¬ΦΕ, «τα μέλη της οργάνωσης μόλις φτάσουν στο ανώτερο σημείο πνευματικής τελειότητας, 0¬πως πιστεύουν, αυτοκτονούν (!), για να ξαναγεν¬νηθούν!»... Πιστεύουν σε μια διαρκή μετενσάρ¬κωση, κατά την οποία δεν πεθαίνουν ποτέ, αλλά πηγαίνουν σε κάποιον άλλον πλανήτη, μέχρι να επιλέξουν πότε θα ξαναγεννηθούν.

Οι γονείς υποστηρίζουν ότι από τότε πού τα παιδιά τους έμπλεξαν με το ΚΕΦΕ έγιναν άβουλα πλάσματα, αποκόπηκαν τελείως από την οικογένεια και τούς φίλους τους, μισούν τούς γονείς τους και δεν θέλουν να τούς ξαναδούν. (Έφημ. ΕΘΝΟΣ, 19.10.95).
 
Ζ΄ ΧΡIΣΤΙΑΝIΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ
Πολλοί χριστιανοί, πού θέλουν να λέγovται μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας και να μην αρνoύνται το Χριστό, εναρμονίζουν δυστυχώς τη χριστιανική πίστη τους με τη δοξασία της μετενσάρκωσης.

Η εναρμόνιση αύτη συνιστά μια φοβερή πλάνη και προκαλεί μεγάλη σύγχυση, πού αποπροσανατολίζει τούς ανθρώπους αυτούς από την ορθή και μό¬νη οδό της σωτηρίας τους πού είναι ο Ιησούς Χριστός και η Εκκλησία Του. Τη σύγχυση αύτη επιτείνουν οι ψευδοϊσχυρισμοί των διαφόρων οπαδών της μετενσάρκωσης, ότι «κατά τούς πρώτους αιώνες της χριστιανικής εποχής το δόγμα της μετεν¬σάρκωσης ήταν ένα αναπόσπαστο μέρος της θεο¬λογίας της Εκκλησίας. Αργότερα κατά τον Δ΄ και κυρίως τον ΣΤ' αιώνα, σκοτεινές και αντιδραστικές δυνάμεις άρχισαν να ενοχλoύνται από το στοιχείο της προσωπικής ευθύνης πού τονίζει η μετενσάρ¬κωση και όταν επικράτησαν στην Εκκλησία οι δυνάμεις αυτές, πραγματοποιήθηκε η διαγραφή του» (Γουίλλιστον, σελ. 44).

Για να θεμελιώσουν μάλιστα τα λεγόμενα τους, επικαλούνται ορισμένα χωρία από την Άγία
Γραφή, έξω βέβαια από τη συνάφειά τους, παρερμηνεύοντας τα κατά την προσφιλή μέθοδο των διαφόρων αιρετικών. Επίσης επικαλούνται και ορισμένους Πατέρες της Εκκλησίας, των πρώτων αιώνων, πού αναφέρονται δήθεν στη δοξα¬σία της μετενσάρκωσης, χωρίς ωστόσο να παρα¬πέμπουν σε συγκεκριμένα έργα και χωρία, ώστε να αιτιολογούν τον ισχυρισμό τους.

Θα αποκρούσουμε στην συνέχεια τούς παραπά¬νω ισχυρισμούς και θα αποδείξουμε με αδιάσειστο και κατηγορηματικό τρόπο, ότι η χριστιανική πίστη είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τη δοξασία της με¬τενσάρκωσης, και ότι ο πραγματικός και συνειδητοποιημένος χριστιανός έχει ως προμετωπίδα της πί¬στεως του την Ανάσταση του Χριστού, και τη δική του, μέσα στη σώζουσα διδασκαλία και ζωή της εκκλησίας.

Α. Άγία Γραφή και μετενσάρκωση.
Οι οπαδοί της μετενσάρκωσης ισχυρίζονται πως «το 325 μ.Χ. έγινε η Σύνοδος της Νίκαιας στην ό¬ποια υιοθετήθηκε η τωρινή μορφή της Άγίας Γραφής. Η Σύνοδος, θέλοντας να τονίσει την αναγκαιότητα της λύτρωσης μέσα από την πίστη και τη χάρη πού βασίζονται στην αποδοχή του Χριστού ως Σωτήρα, απέρριψε όλα σχεδόν τα εδάφια της Άγίας Γραφής και κυρίως των Ευαγγελίων πού πε¬ριείχαν οποιαδήποτε αναφορά στη μετενσάρκωση» (Γουίλλιστον, σελ. 44).

Ό ισχυρισμός αυτός είναι αστήρικτος επιστημονικά και για τούτο αυθαίρετος και ψευδής. Είναι γνωστή η προσπάθεια των ποικίλων αιρετικών να αλλοιώσουν το κείμενο της Άγίας Γραφής εναρμονίζοντας αυτό προς τις ιδιάζουσες απόψεις τους. Γι' αυτό άγρυπνη υπήρξε η φροντίδα της Εκκλησίας για τη διατήρηση του ιερού κειμένου. Άλλά και οι αιρετικοί από τη δική τους μεριά ήταν έτοιμοι να εκμεταλλευθούν και να διατυμπανίσουν πάσα τυχόν εντός της καθολικής Εκκλησίας μεταβολή του κειμένου της Άγίας Γραφής.

«Αύτη η αλληλοε¬παγρύπνηση της Εκκλησίας και των αιρετικών σχε¬τικά προς το ιερό κείμενο συνετέλεσε, σύμφωνα με τούς ερευνητές του κειμένου της Άγίας Γραφής, στην κατά την ουσία αδιάφθορη και αναλλοίωτη διατήρηση της Άγίας Γραφής μέχρι των ημερών μας» (κ. Λέϊκ, The text of the Old and New Testa¬ment, London 1949, σ. 6). Επίσης απ’ όλους τους κώδικες με το κείμενο της Άγίας Γραφής –έχουν διασωθεί κώδικες από τον Β' μ.Χ. αιώνα- δεν υπάρχει ούτε ένας πού να αναφέρει κάποιο σχετικό εδάφιο περί μετενσαρκώσεως.

Αν πράγματι υπήρχαν στα κείμενα της Άγίας Γραφής αναφορές σχε¬τικά με τη μετενσάρκωση, κάτι θα διασωζόταν, μία αναφορά, μία παραπομπή έστω από τούς Πατέρες της Εκκλησίας πού λένε ότι δέχονταν τη δοξασία της μετενσάρκωσης. Δεν είναι δυνατόν η δοξασία αύτη να υπήρξε δόγμα, πρόταση πίστεως, για τέσ¬σερις ολόκληρους αιώνες μες στην ζωή της Εκκλησίας κι έπειτα να μην υπάρχει η παραμικρή μνεία γι' αυτήν.

Το ίδιο ισχύει βέβαια και για όσα βιβλία χαρακτηρίσθηκαν από την Εκκλησία «Από¬κρυφα», «Νόθα ή Ψευδεπίγραφα», απουσιάζει κι από αυτά κάθε μνεία για τη δοξασία της μετενσάρ¬κωσης.
Ωστόσο, «παρά τη διαγραφή των εδαφίων αυτών - ισχυρίζονται οι οπαδοί της μετενσάρκωσης¬υπάρχουν κάποια εδάφια ακόμη μέσα στην Άγία Γραφή, κυρίως στην Καινή Διαθήκη, πού μαρτυ¬ρούν ότι ο Ιησούς Χριστός και οι μαθητές του κήρυτταν τη μετενσάρκωση» (Γουίλλιστον, σελ. 42).

Πριν παραθέσουμε κι εξετάσουμε ερμηνευτικά τα χωρία αυτά ας προβούμε σε μια ένσταση: Γιατί και αυτά τα εδάφια δεν διαγράφηκαν από τις «σκο¬τεινές δυνάμεις» της Εκκλησίας, αφού όπως υποστηρίζουν οι μετενσαρκωτές και σ' αυτά μαρτυρεί¬ται η πίστη της πρώτης Εκκλησίας στη μετενσάρ¬κωση;
Απάντηση, φυσικά, δεν υπάρχει, γι' αυτό ας δούμε τα ίδια τα κείμενα:

1. Στην Παλαιά Διαθήκη.
«Ο προφήτης Ηλίας» (Μαλαχία δ΄ 4-5): «Στο βιβλίο τού Μαλαχία - λέγουν οι οπαδοί της μετεν¬σάρκωσης - βρίσκουμε μια προφητεία, ότι ο Η¬λίας, ο Εβραίος προφήτης τού ένατου αιώνα προ Χριστού, θα επιστρέψει: «Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έλθει η ημέρα τού Κυρίου η μεγάλη και επιφανής».

Είναι βέβαιο ότι οι Εβραίοι περίμεναν τη μετενσάρκωση των προφητών τους» (Γουίλλιστον, σελ. 41-42).
Κανένα άλλο χωρίο της Π.Δ. δεν αναφέρεται από τούς υποστηρικτές της μετενσάρκωσης ότι απηχεί τη δοξασία αύτη. Ως προς την προφητεία της ελεύσεως τού προφήτη Ηλία κατά τις έσχατες ημέρες, οι οπαδοί της μετενσάρκωσης, αποσιωπούν ή ίσως δε γνωρίζουν, ότι ο μεγάλος αυτός προφήτης δεν γνώρισε σωματικό - βιολογικό θάνατο, άλ¬λά αντελήφθη «ένσωμος» στον ουρανό (Δ΄ Βασιλ. β' 11).

Άρα η αναφορά τού προφήτη Μαλαχία στην επιστροφή τού προφήτη Ηλία δεν συνδέεται με κανένα τρόπο με τη μετενσάρκωση. Ό Κύριος γνωρίζει τον σκοπό της αναλήψεως και επιστροφής στον κόσμο τού προφήτη Ηλία. Οι ερμηνευτές Πα¬τέρες της «Αποκαλύψεως» τού Ιωάννη, Ανδρέας και Αρέθας Καισαρείας, άλλά και άλλοι Πατέρες (Ιππόλυτος Ρώμης, Ιωάννης ο Χρυσόστομος), σημειώνουν πως ο προφήτης Ηλίας και ο Ενώχ (κι αυτός δε γνώρισε θάνατο, Γεν. ε΄ 24) είναι οι δύο «μάρτυρες» πού αναφέρονται στην Αποκάλυψη (κεφ. ια΄), οι όποιοι θα επανέλθουν στη γη κατά τις έσχατες μέρες για να δώσουν μαρτυρία σε όσους ζουν τότε, να μην παρασυρθούν από τα απατηλά θαύματα του Αντίχριστου.

Πέρα όμως από αυτήν την ερμηνευτική αναφορά, πρέπει να σημειώσουμε ότι η θεολογία και το πνεύμα της Π.Δ. είναι αντίθετα και ασυμβίβαστα προς τη δοξασία της μετενσάρκωσης. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Π.Δ. ο Θεός είναι ο δημιουργός των πάντων, «ορατών και αόρατων», το κέντρο και ο σκοπός της ύπαρξης του κόσμου και του άνθρώπου.

Ό άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού. Δημιουργείται από Εκείνον με ιδιαίτερη δημιουργική ενέργεια (Γένεση α΄ 26-28) και διακρίνεται σαφώς από όλα τα άλλα δημιουργήματα, αφού δη¬μιουργείται «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» του Θεού. Ό σκοπός του είναι να «ομοιάσει» στο Θεό, να επιτύχει τη θέωση, να γίνει θεός κατά Χάρη. Ακόμη ο άνθρωπος δημιουργείται από την αρχή ως ολότητα: «και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και έγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν. βι 7). Η ψυχή επομένως δεν προϋπήρχε του σώματος.

Ό άνθρωπος ευλογείται από το Θεό να αυξάνει και να πληθύνεται και να κατακυριεύει τη γη. Εγκαθίσταται στον Παράδεισο και καλείται από τον Θεό να τον φυλάσσει και να τον εργάζεται προσβλέποντας στην ευλογία της ελπίδας και της αθανασίας. Όμως ο άνθρωπος πέφτει στην αμαρτία, χάνει τον προορισμό του, απομακρύνεται από το Θεό και χάνει την ελπίδα της αιώνιας ζωής.

Αν δεχθούμε τη δοξασία της μετενσάρκωσης, η θεολογία και η ανθρωπολογία της Π.Δ., όπως με συντομία σημειώθηκε προηγουμένως, μένει χωρίς νόημα. Αν ισχύει η μετενσάρκωση γιατί ο Θεός δη¬μιουργεί τον άνθρωπο με ψυχή και σώμα; Γιατί του δίνει την ευλογία της αύξησης του στη γη; Ό Πα¬ράδεισος έξάλλου σημαίνει πως η θέση του άνθρώ¬που μέσα στον κόσμο είναι ευλογία κι όχι κατάρα, όπως διδάσκει η μετενσάρκωση. Τι νόημα έχει η πτώση του άνθρώπου, η αμαρτία και οι συνέπειές της, το κακό και ο θάνατος;

Εάν το σώμα είναι κακό, φυλακή της ψυχής, τότε θα έπρεπε να πεθαί¬νουν μόνο οι δίκαιοι και οι ενάρετοι κι όχι οι αμαρτωλοί. Ακόμη πως συμβιβάζεται με τη μετενσάρκω¬ση η προσδοκία των ανθρώπων της Π.Δ. για τον ερχομό του Λυτρωτή, πού θα ελευθερώσει το ανθρώπινο γένος από την κυριαρχία του διαβόλου και του θανάτου και θα το ενώσει και πάλι με το Θεό; Κανένας συμβιβασμός, κανένα κοινό σημείο μεταξύ διδαχής της Π.Δ. και δοξασίας της μετενσάρκωσης.


2. Στην Καινή Διαθήκη.


α)
«Ποιος είναι ο Χριστός;» (Ματθ. 15, 13-14): «Όταν ο Ιησούς ήλθε στα μέρη της Καισαρείας του Φιλίππου, ρωτούσε τούς μαθητές του, «ποιος λέγουν οι άνθρωποι, ότι είναι ο υιός του άνθρώ¬που;». Αυτοί απάντησαν, «μερικοί λέγουν ότι είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ο Ηλίας, και άλλοι ο Ιερεμίας ή ένας από τούς προφήτες».

Οι οπαδοί της μετενσάρκωσης ισχυρίζονται αυθαίρετα πως με την παραπάνω ερώτηση προς τους μαθητές του «ο Χριστός ήθελε να μάθει ποιος πί¬στευαν οι άνθρωποι ότι είχε υπάρξει σε μια προη¬γούμενη ζωή. Εφ' όσον ο Χριστός δεν απέρριψε την απάντηση των μαθητών του, άρα δεχόταν τη μετενσάρκωση» (Γουίλλιστον σελ. 42).

Ό ισχυρισμός αυτός είναι τελείως εσφαλμένος. Ό Χριστός δεν ρωτάει γιατί αγνοεί. Ως Θεός γνω¬ρίζει το καθετί. Θέλει όμως να διαλύσει τις λαθεμένες αντιλήψεις, πού ο αδιαφώτιστος λαός είχε σχηματίσει γι' Αυτόν και να αποκαλύψει τη Θεανδρική υπόστασή Του. Να αποκαλύψει την ταυτότητα Του, ότι είναι δηλαδή Θεός και άνθρωπος μαζί σε ένα πρόσωπο, σε μια υπόσταση. Το ότι ο Χριστός δεν αποδέχθηκε την εσφαλμένη αύτη αντίληψη του λαού για το Πρόσωπό του φαίνεται και από τη συν¬έχεια του χωρίου, το όποιο όμως παρασιωπούν οι οπαδοί της μετενσάρκωσης: «Σεις ποιος λέτε ότι είμαι;» Ό Σίμων Πέτρος αποκρίθηκε, «Συ είσαι ο Χριστός, ο υιός του ζωντανού Θεού».

β) « Ό Προφήτης Ηλίας και ο Βαπτιστής Ιωάννης» (Ματθαίου ια΄ 14, ιζ΄ 12 και Μάρκου θ'
13): «Όλοι οι προφήτες και ο νόμος μέχρι του Ιωάννου προφήτευαν και, εάν θέλετε να το παρα¬δεχθείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, ο όποιος έμελλε να έλθει».

«Αυτός δε (ο Χριστός) απεκκριθεί, ‘ο Ηλίας έρ¬χεται πρώτα και θα βάλει όλα σε τάξη. Σας λέγω όμως, πως ο Ηλίας ήδη ήλθε και δεν τον αναγνώρισαν, άλλά του έκαμαν ότι ήθελαν’... Τότε κατάλαβαν οι μαθητές ότι τούς μίλησε για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή».

«0 Ηλίας αφού έλθει πρώτα θα αποκαταστήσει τα πάντα... Άλλά σας λέγω ότι και ο Ηλίας έχει έλθει και του έκαναν όσα θέλησαν».
Με τα χωρία αυτά ισχυρίζονται ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν η μετενσάρκωση του προφήτη Ηλία και ότι ο Χριστός το επιβεβαιώνει στους μαθητές του.
Κι εδώ πρόκειται για παρανόηση των γραφομένων. Αν μελετήσουμε με προσοχή τα σχετικά χωρία κι όχι με επιπολαιότητα όπως πράττουν οι οπαδοί της μετενσάρκωσης, θα διαπιστώσουμε πως ο Κύριος αφενός μεν διακρίνει τον Ιωάννη από τον Ηλία, αφετέρου δε, τον ταυτίζει μ' εκείνον.

Έτσι ο Ιωάννης διακρίνεται γιατί είναι «μείζων πάντων των έν γεννητοίς γυναικών» (Ματθ. Ια΄ 11), και επομένως και του Ηλία, ταυτίζεται δε μ' εκείνον όταν λέ¬γει ο Χριστός: «αυτός έστιν Ηλίας ο μέλλων έρχε¬σθαι" (Ματθ. ια' 14).

Τι άραγε συμβαίνει, ο ίδιος ο Χριστός αντιφάσκει; Όχι βέβαια. Η απάντηση δίνε¬ται από τον Κύριο στο Ματθ. ιζ' 11-13: «Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα, λέγω δε υμίν ότι Ηλίας ήδη ήλθε... Τότε συνήκαν οι μαθηταί ότι περί Ιωάννου του Βαπτιστού είπεν αυτοίς». Ας δούμε όμως ποια είναι η ορθή ερμηνεία του χω¬ρίου αυτού όπως μας την παραθέτει ο ιερός Χρυ¬σόστομος: «Η πρώτη αναφορά ‘Ηλίας μεν έρχε¬ται...’ άφορα τα γεγονότα πού πρόκειται να διαδραματιστούν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, - όπου σύμφωνα με αναφορές και άλλων Πατέρων θα πρωταγωνιστήσει ο προφήτης Ηλίας-.

Η δεύτερη αναφορά ‘Ηλίας ήδη ήλθε’, αναφέρεται στην πρώτη παρουσία του Χριστού και τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Τούτο ενισχύεται και από το χωρίο Λουκ. α' 17: ‘και αυτός (ο Ιωάννης) προελεύσεται ενώπιον αυτού έν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού’. (Είς Ματθ. Λόγος νζ' 1, ΕΠΕ 11, σ. 287).

Ύστερα από αυτά είναι φανερό, πως οι λόγοι του Κυρίου σήμαιναν, ότι ο Ιωάννης ήταν ένας νέος ανακαινιστής όμοιος με τον Ηλία. Ό Ιωάννης και ο Ηλίας έμοιαζαν στο θάρρος και στην ατρόμητη παρρησία για την υπεράσπιση του δίκαιου, όταν αυτό παραβιαζόταν από τούς ισχυρούς. Έτσι ο έ¬νας αντιτάχθηκε στην Ίεζάβελ και ο άλλος στην Ηρωδιάδα. Η δράση και το κήρυγμά τους ήταν ανάλογο. Οι διωγμοί τους παρόμοιοι.

Επίσης, όπως σημειώσαμε ήδη, ο Ιωάννης αποκλείεται να ήταν μετενσάρκωση του Ηλία, αφού ο προφήτης αυτός δε γνώρισε βιολογικό - σωματι¬κό θάνατο (Δ' Βασιλ. β' 11). Ό Ηλίας έξάλλου εμφανίζεται μαζί με τον Μωυσή στο όρος Θαβώρ κατά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου, πού έγινε μετά το θάνατο (αποκεφαλισμό) του Ιωάννη. Αν η ερμηνεία των οπαδών της μετενσάρκωσης ήταν ορθή, οι μαθητές θα έβλεπαν μαζί με τον Μωυσή, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και όχι τον προφήτη Ηλία.

Βέβαια την αποστομωτική απάντηση στους ισχυρισμούς περί μετενσαρκώσεως τη δίνει ο ίδιος ο Ιωάννης, όταν ρωτήθηκε αν είναι ο Ηλίας: «και ηρώτησαν αυτόν- τι ουν; Ηλίας ει συ; και λέγει, ουκ είμί» (Ίωάν. α' 21).
 γ) « Η περίπτωση τού εκ γενετής τυφλού» (Ιωάννου θ' 1-3): «καθώς βάδιζε -ο Χριστός- είδε άνθρωπο γεννημένο τυφλό, και τον ρώτησαν οι μαθητές του, ‘Ραβί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του για να γεννηθεί τυφλός;’. «Είναι φανε¬ρό -ισχυρίζονται οι οπαδοί της μετενσάρκωσης¬ ότι οι μαθητές είχαν υπόψη τους κάποια προηγού¬μενη ζωή όταν τον ρώτησαν για το αίτιο της τυ¬φλότητας του άνθρώπου αυτού, γιατί αφού ήταν τυφλός εκ γενετής δεν είναι δυνατόν να είχε δια¬πράξει κάποια αμαρτία σ' αύτη τη ζωή» (Γουίλλι¬στον, σελ. 42).

Να σημειώσουμε εδώ ότι η ερώτηση αύτη των μαθητών του Κυρίου απηχεί λαϊκές αντιλήψεις της εποχής εκείνης - μαρτυρούνται από ραβινικές δι¬δαχές - ότι το έμβρυο μπορεί να αμαρτήσει ήδη από την κυοφορία του ή να πληρώσει εκείνο για τις αμαρτίες των γονιών του. Η απάντηση βέβαια πού δίνει ο Κύριος κατόπιν στους μαθητές του αποκλείει και τις αντιλήψεις αυτές της εποχής του άλ¬λά και τούς ισχυρισμούς για μετενσάρκωση του τυ¬φλού: «ούτε αυτός -ο τυφλός- αμάρτησε, ούτε οι γονείς του, άλλά για να φανερωθούν εξ αφορμής του τα έργα του Θεού».

Με ποιόν τρόπο θα φανερώνονταν τα έργα του Θεού; Ό Θεός έπλασε τον άνθρωπο λαμβάνοντας «χουν από της γης» (Γεν. β'
7). Το ίδιο κάνει και ο Χριστός με τα μάτια του τυφλού: «έφτυσε χάμω και έκανε πηλό με το φτύσιμο και άλειψε τον πηλό στα μάτια του τυφλού». Η δημιουργία του άνθρώπου φανερώνει τη δόξα του Θεού.

Το ίδιο όμως φανε¬ρώνει και η αναδημιουργία των οφθαλμών του τυφλού, καθώς και ότι ο Χριστός είναι ο ίδιος Δη¬μιουργός Θεός. Άλλωστε αν ο Χριστός κήρυττε τη μετενσάρκωση(!) θα σεβόταν το «Κάρμα» του τυ¬φλού και θα τον άφηνε αβοήθητο, αφού η τύφλω¬ση θα συντελούσε στην περαιτέρω ηθική του εξέλιξη!
δ) «Ο Χριστός και ο Αβραάμ» (Ιωάννου η΄58): «Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (η' 58), ο ίδιος ο Ιησούς λέει: ‘Αλήθεια, αλήθεια σας λέγω, εγώ υπάρχω πριν γεννηθεί ο Αβραάμ». Είναι σίγουρο ότι ο Ιησούς είχε ζήσει και κάποια προγενέστερη ζωή από εκείνη πού γνωρίζουμε όλοι» (Γουίλλιστον, σελ. 41).

Η παρερμηνεία του ευαγγελικού χωρίου και σ' αυτήν την περίπτωση είναι φανερή. Πραγματικά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν πολλά να διδαχτούν στην παρερμηνεία των Γραφών από τούς οπαδούς της μετενσάρκωσης.

Στο σχετικό κείμενο (Ίωάν. η' 52-59), στη συνάφεια του όποιου ανήκει το χωρίο η' 58, ο Χριστός θέλει να τονίσει τη σχέση του με το Θεό - Πατέρα, δίνοντας έμφαση στην αϊδιο (αιώνιο) ύπαρξή του, ιδιότητα την όποια έχει όλη η Τριαδική Θεότητα. Ό Αβραάμ είναι ο πατριάρχης των Εβραίων, πρόσωπο ιερό μα θνητό, ως απλός άνθρωπος. Ό ίδιος όμως ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, ο όποιος υπάρχει αιωνίως στους κόλπους του Θεού Πατρός, πριν ακόμη γεννηθεί ο πατριάρχης Αβραάμ.

* * *
Εφ' όσον οι οπαδοί της μετενσάρκωσης παρερ¬μηνεύουν τα χωρία αυτά της Άγίας Γραφής, και κυρίως των Ευαγγελίων επόμενο είναι να «παρερ¬μηνεύουν» και το πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού.

Ό Χριστός, κατ' εκείνους, δεν είναι ο Θεάνθρωπος, το δεύτερο πρόσωπο της Παναγίας Τριάδος, πού ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κυριαρχία τού διαβόλου και τού θανάτου (πρ¬βλ. Έβρ. β' 14), άλλά ένας «απεσταλμένος από το υπερπέραν» (απ’ τον αόρατο κόσμο):

«Υπάρχουν επάνω (στον αόρατο κόσμο) όντα εξαιρετικά, τα, όποια κατέρχονται στη γη όπως ο Ιησούς, πού ενώ δεν έχουν πλέον κανένα καρμικό χρέος να ξεπληρώσουν, επιλέγουν οικειοθελώς να ενσαρκωθούν. Είναι οι λεγόμενοι απεσταλμένοι από το υπερπέραν, πού χαρακτηρίζονται από εξαιρετικές ικανότητες συνοδευόμενες από μεγάλη ταπει¬νοφροσύνη - οι λάμα τού Θιβέτ παραδέχονται πως ο άνθρωπος πού έφτασε στο Νιρβάνα, έχει την ελευθέρια να επανεσαρκωθεί στη γη για να βοηθήσει και να εκπαιδεύσει τον κόσμο.-…Οι απεσταλμένοι αυτοί έρχονται κατά περιόδους για να ταρα¬κουνήσουν τη ναρκωμένη από τις απολαύσεις και τη ραθυμία ανθρωπότητα» (Παπύς, σελ. 107, 113). Τέτοιοι ουράνιοι απεσταλμένοι είναι ακόμη, ο Μωά¬μεθ και η Ζάν ντ' Αρκ (Ιωάννα της Λορένης), αγία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας» (όπ. προ σελ. 115).

Αξίζει να παραθέσουμε στη συνέχεια μερικά αποσπάσματα από «ανάδρομη» μέσω ύπνωσης μιας οπαδού της μετενσάρκωσης, η όποια κατά την«προηγούμενη ζωή» της έζησε την ίδια εποχή με το Χριστό και ήταν μάλιστα παρούσα κατά τη στιγμή της σταύρωσης Του! Η αφήγηση αύτη θα μας βοηθήσει να βγάλουμε σημαντικά συμπεράσματα:

« Τέλος, μία πελάτισσα, έκανε μερικά σχόλια για τη ζωή τού Χριστού στη διάρκεια μιας αναδρομής και στην επόμενη συνάντηση της έκανα μερικές ακόμη ερωτήσεις πάγω σ' αυτό το θέμα.

Υπάρχουν και αρκετά άλλα ερωτήματα πού εί¬πες ότι θα διερευνούσες. Έχεις τις απαντήσεις αύ¬τη τη στιγμή;

-Ποια είναι η ερώτηση;
Ήθελα να μάθω για τη φύση τού Χριστού. Ήταν πραγματικά ο Χριστός αυτός πού σταυρώθηκε, ή κάποιος πού είχε πάρει τη θέση του;
- Ήταν άνθρωπος και πέθανε πάνω στο σταυ¬ρό.
Αυτός πού σταυρώθηκε ήταν η φημισμέvη προσωπικότητα της Βίβλου;
- Ναι.
Δηλαδή ήταν ο άνθρωπος πού περπάτησε στoυς δρόμους κουβαλώντας το σταυρό του;
- Όχι, δεν κουβάλησε τον σταυρό, άλλά τον σταύρωσαν. Υπάρχουν πολλές υπερβολές. Το σταυρό τον κουβαλούσαν άλλοι
Τον πέρασαν όμως από όλους τούς δρόμους για να τον δει ο κόσμος;
- Βάδισε. Βάδισε στον θάνατό του.
Δεν σταύρωσαν κάποιον άλλον στη θέση του;Σταυρώθηκε ο Xριστός, εκείvος πού δίδασκε;
- Ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος.
Και τον σταύρωσαν ανάμεσα σε δύο ληστές;
- Υπήρχαν περισσότεροι από τρεις.
Εκείνοι πού τον σταύρωσαν δεν τον αναγνώρι¬ζαν σαν υιό τού Θεού;
-Όχι.
Σε τι διέφερε ο Xριστός από μας τούς υπόλοιπους;
-Στην πίστη πού είχε στον εαυτό του και στον Θεό του. Στη γνώση του εαυτού. Στο ότι πίστευε
στη δύναμη πού είχε μέσα του. Ό άνθρωπος ήταν σε κακή κατάσταση την εποχή πού εμφανίστηκε ο Χριστός. Έδωσε ένα παράδειγμα για το πως μπο¬ρεί να είναι ο άνθρωπος.
Μπορούσε πραγματικά να κάνει θαύματα χάρη στην πίστη πού είχε στόν εαυτό του και στόν Θεό - ή αυτά τα θαύματα είναι υπερβολές;
- Η θεραπευτική δύναμη υπάρχει. Υπήρχε και τότε σε αυτόν και υπάρχει ακόμη. Η πίστη του θε¬ράπευε.
Ύπάρχουν όμως πολλοί θρύλοι γύρω από τη ζωή του;
- Α, ναι, πάρα πολλοί
Αν αγνοήσουμε όλους τούς θρύλους και τις εσφαλμένες πληροφορίες, εξακολουθεί να παραμένει ένα άτομο πού είναι ο ανώτερος άνθρωπος πού έζησε ποτέ, εξαιτίας της πίστης πού είχε στο Θεό και στον εαυτό του; Εξαιτίας της δύναμης αυτής της πίστης, αν όχι για οτιδήποτε άλλο;
- Όχι αναγκαστικά ανώτερος από οποιονδήποτε άλλο έχει ζήσει ποτέ, άλλά ανώτερος από τους περισσότερους. Δεν είναι ο μόνος πού πίστευε στον εαυτό του και στο Θεό. Είναι ένα παράδειγμα ένα καλό παράδειγμα.
Αναστήθηκε πραγματικά το πρωί τού Πάσχα;
 - Το σώμα παρέμεινε ενταφιασμένο. Το Πνεύμα αναστήθηκε.
Γατί έλειπε το σώμα από τον τάφο;
- Το πήραν εκείνοι πού τον σταύρωσαν.
Και τι το έκαναν;
- Το κατέστρεψαν.
Πολλοί λόγιοι και ερευνητές έχουν ισχυριστεί ότι ο Ιησούς προσχεδίασε μόvος του τη σταύρωση. Ότι ο Μυστικός Δείπνος ήταν στη πραγματικότητα ένα μέρος τού όλου σχεδίου πού κορυφώθηκε με τη σταύρωση του. Σχεδίασε ο Ιησoύς πραγματικά τον ίδιο του τον θάνατο; Δημιούργησε συνειδητά τα γεγονότα πού οδήγησαν στην σταύρωση του;
- Ναί
Με άλλα λόγια δεν ήταν άπλά ένα θύμα των περιστάσεων της εποχής του;
-Αυτός δημιούργησε τις περιστάσεις της εποχής του.
Κατάλαβα. Ό Ιούδας ήταν πραγματικά προδό¬της;
- (Γρήγορα). Όχι.
Μπορείς να το εξηγήσεις αυτό;
- Τον ξεγέλασαν και του έδωσαν τα αργύρια. Τον πλήρωσαν, ενώ εκείνος δεν σκέφτηκε ποτέ ότι του όφειλαν λεφτά. Ήθελε να κάνει σχέδια για τον Χριστό, τα όποια ο Χριστός δεν δέχτηκε.
Τι σχέδια ήθελε να κάνει για τον Χριστό;
- Ήθελε να τον κάνει γνωστό παντού και όχι μόνο στη δική του άκρη του κόσμου.
Δηλαδή εννοείς ότι ο Ιούδας ήταν διορατικός άνθρωπος;
- Πολύ. Ήθελε να αναγνωριστεί ο Χριστός σαν Βασιλιάς, επειδή πίστευε ότι ήταν Βασιλιάς.
Ό Ιησούς ήθελε να πιστεύουμε εμείς ότι το σώμα του αναστήθηκε;
- Όχι.
Δηλαδή αυτό είναι μέρος τού θρύλου;
- Ναι
- Υπάρχει τίποτε άλλο πού θα ήθελες να μου πεις σχετικά με το Χριστό;
- Ήταν ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ένας αφοσιωμένος άνθρωπος, γεμάτος εμπιστοσύνη και αγάπη.
Βάζεις έμφαση στο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
-Ναι».
(Γουίλλιστον, σελ. 169-171).

Η «παραμόρφωση» του προσώπου του Θεαν¬θρώπου Χριστού πού επιχειρείται μέσα στην «αναδρομή» είναι εξωφρενική. Πέρα απ’ όλες τις άλλες ασυναρτησίες με τις όποιες οι οπαδοί της μετεν¬σάρκωσης παραποιούν σημαντικά γεγονότα της ζωής Του, όπως μας τα διέσωσαν οι ιεροί Ευαγγελιστές, εντύπωση προκαλεί η προσπάθειά τους να αμφισβητήσουν το κορυφαίο γεγονός της Ανάστασής Του.

Κι αυτό βέβαια είναι συνεπές προς τις επιδιώξεις τους, αφού η Ανάσταση τού Χριστού αποκλείει τη δοξασία της μετενσάρκωσης.
Αν υπήρχε μετενσάρκωση, αν ο Χριστός ήρθε ως «ουράνιος απεσταλμένος» για να κηρύξει την πίστη στην μετενσάρκωση, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί της δοξασίας αυτής, τότε η Ανάσταση Του με την όποια «θανάτωσε τον θάνατο», δεν μπορεί να εξηγηθεί, όπως δεν μπορούν να εξηγηθούν και τα θαύματα των νεκραναστάσεων πού έκαμε, με κορυφαίο αυτό τού τετραημέρου νεκρού Λαζάρου.

Αν το κήρυγμα τού Κυρίου ήταν σύμφωνο προς τη δοξασία της μετενσάρκωσης θα έπρεπε άπλά να παρηγορήσει τούς συγγενείς και φίλους των νε¬κρών, λέγοντας τους να μην απελπίζονται, αφού οι νεκροί θα ξαναγεννηθούν κάποτε, σε κάποια άλλη ζωή, μέσω της μετενσάρκωσης. Όμως η Ανάστασή Του, οι αναστάσεις των νεκρών πού θαυματούρ¬γησε, η προσδοκώμενη ανάσταση των σωμάτων κατά την τελική κρίση είναι πέρα για πέρα αντίθετες με τη δοξασία της μετενσάρκωσης.

Η Ανάσταση τού Χριστού, ως εγγύηση και της δικής μας αναστάσεως, της αναστάσεως των σω¬μάτων μας, είναι το θεμέλιο της πίστης μας. Σ' αυτήν στηρίζεται η ελπίδα μας. Η προσδοκία μας είναι η Ανάσταση, όχι η εξουδετέρωση τού σώμα¬τος, άλλά η αφθαρσία τού σώματος. «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, αν δεν υπάρχει ανάσταση των σωμάτων, είναι μάταιη η πίστη μας» (Α' Κορ. ιε΄ 17), λέγει ο απόστολος των εθνών Παύλος.

Αλλ' όχι, μας διαβεβαιώνει ο ίδιος, «ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών και μας βεβαιώνει ότι θα ακολουθήσει και η ανάσταση όλων των νεκρών» (όπ. προ στ. 20).

Στο γεγονός της Αναστάσεως τού Χριστού μας στηρίζεται, σαν σε θεμέλιο λίθο, η Εκκλησία Του. Οι Απόστολοι και μαθητές τού Κυρίου κηρύττουν σ' όλο τον κόσμο την Ανάστασή Του (Πράξ. ιζ΄ 31-33) κι όχι τη μετενσάρκωση, και την κατάργηση τού «έσχατου εχθρού», τού θανάτου (Α' Κορ. ιε΄ 26). Οι μάρτυρες όλων των αιώνων μαρτυρούν με παρρησία και υπογράφουν με το αίμα τους την πίστη τους στην Ανάσταση τού Χριστού και τη δική τους.

Για μας τούς χριστιανούς η Ανάσταση βιώνεται ήδη από αύτη τη ζωή ως πραγματικότητα, γιατί με τη συμμετοχή μας στο μυστήριο της ζωής, πού είναι η θεία Ευχαριστία μεταλαμβάνουμε το αναστημένο και άφθαρτο σώμα και αίμα τού Χριστού μας «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Η όλη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας με κορυφαίο γεγονός την τέλεση της θείας Ευχαριστίας στηρίζε¬ται στην Ανάσταση του Χριστού και την δική μας.

Οι χριστιανοί είμαστε παιδιά της χαρούμενης και λαμπροφόρας Αναστάσεως και όχι της θλιμμένης και συγκεχυμένης μετενσάρκωσης.

Ακόμη, ο ισχυρισμός των οπαδών της μετεν¬σάρκωσης ότι στην Καινή Διαθήκη βεβαιώνεται η δοξασία αύτη, αντικρούει και στα λόγια του αποστόλου Παύλου: «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δέ τούτο κρίσις» (Έβρ. θ' 27). Ό άνθρωπος δεν πεθαίνει σωματικά πολλές φορές, ούτε μετενσαρκώνεται κάθε φορά και σε άλλο σώ¬μα. Μετά από τον ένα θάνατο, ακολουθεί η κρίση (μερική). Κατά την καθολική (τελική) κρίση, λέγει ο Παύλος, θα φανερωθούμε ενώπιον «του βήματος του Χριστού» (Β' Κορ. ε' 8-10) με το αναστημένο σώμα μας, πού θα είναι αυτό το ίδιο το σώμα με το όποιο ζήσαμε τη γήινη ζωή μας.

Ό άνθρωπος θα λογοδοτήσει, «προς α έπραξε, είτε αγαθόν είτε κα¬κόν», ως ολότητα, ως ψυχοσωματικό ον, όχι μόνον ως ψυχή, Ό Κύριλλος Ιεροσολύμων σχολιάζοντας τα λόγια αυτά του αποστόλου Παύλου λέγει πως το σώμά θα αναστηθεί, διότι όλα τα πράξαμε με αύτο: «Βλασφημούμεν διά στόματος, προσευχόμε¬θα διά στόματος, πορνεύομεν διά σώματος, α¬γνεύομεν δια σώματος, αρπάζομεν (κλέβουμε) δια χειρός, ελεημοσύνας δίδομεν διά χειρός...». Αφού σε όλα μάς υπηρέτησε το σώμα, γι' αυτό και στη μέλλουσα ζωή θα συναπολαύσει «των γενομένων» (Κατηχήσεις, 18, 19 ΒΕΠΕΣ 39, 240 (21-26).



ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ


''Σταυρωμένος''
Περισσότερα >>
''Πάθοι''
Περισσότερα >>