www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ    ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ    ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
''Ενότητα πέμπτη''

Κεφάλαιο 9
Υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες;
 
Ο κ. ΟΥΪΛΣΟΝ (CΙifford WίΙson) μιλάει μ’ έναν Φυσικό για τα «Διαστημικά οχήματα».

Ένας διάλογος με τον Δρα Φρειδερίκο Τζά΄ίλς (Η. GiΙes jr.), καθηγητή στο Τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Νότιας Καρολίνας στην Κολούμπια. Ν.Κ. ΗΠΑ. (Ο Δόκτωρ Τζάϊλς έχει αποβιώσει, μετά από την συνέντευξη αυτή. Το παρόν τυπώνεται δίχως μεταβολές παρεκτός για σύντμηση της έκδοσης).

ΟΥΪΛΣΟΝ. Στο βιβλίο του «Οχήματα των θεών;» ο Ερρίκος φον Νταίνικεν γράφει πολλά για άλλα πλανητικά συστήματα. Μπορείτε να εξηγήσετε από πού συνάγεται ότι υπάρχουν άλλα συστήματα πέραν αυτού στο οποίο υπάρχει η γη;

ΤΖΑΪΛΣ. Μια άποψη που συχνά προβάλλεται είναι ότι ο ήλιος μας είναι κι αυτός ένα άστρο όμοιο με πολλά άλλα’ έτσι γιατί να μη υπάρχουν και άλλα πλανητικά συστήματα;
 
Πως σχηματίσθηκαν οι Πλανήτες;
 
ΟΥΪΛΣΟΝ. Αν υπάρχουν τέτοια συστήματα, πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί η προέλευσή τους;

ΤΖΑΪΛΣ. Αν οι πλανήτες ήρθαν στην ύπαρξη κατά τη διάρκεια της ιστορίας της ζωής ειδικών αστέρων, υπάρχει μια δυνατή εξήγηση. Μερικά από τα νεώτερα άστρα φαίνεται να κινούνται σε τροχιά σχετικά γρηγορότερα αν συγκριθούν μ’ άστρα λίγο παλαιότερα και φαίνεται ότι υπάρχει μια κάποια απότομη αλλαγή στα χαρακτηριστικά τροχιάς αυτών των παλαιότερων άστρων συγκριτικά με τα νεώτερα - μια αλλαγή που προφανώς λαμβάνει χώρα σε κάποιο ειδικό χρονικό σημείο.

ΟΥΪΛΣΟΝ. Λοιπόν ποιο είναι το συμπέρασμα; - Πως αυτή η αλλαγή στην τροχιά είναι χαρακτηριστικά συνδεδεμένη με τη διαμόρφωση των πλανητών;

ΤΖΑΪΛΣ. Μια πιθανότης είναι ότι, καθώς τα άστρα γηράσκουν και περνούν αυτό το ειδικό χρονικό όριο, τείνουν να εκτοξεύουν πλανήτες, και η μεγάλη περιστροφική κίνηση των νεώτερων άστρων, παίρνεται από τον νέο πλανήτη ή τους νέους πλανήτες, που κινούνται ήδη γύρω απ’ αυτό το άστρο. Έτσι σύμφωνα με τούτη τη θεωρία, αυτό τούτο το άστρο θα κινείται στην τροχιά του βραδύτερα.

ΟΥΪΛΣΟΝ. Αυτή η θεωρία δίνει μια εξήγηση γιατί ένα άστρο με κάποια ηλικία φαίνεται να προχωρεί βραδύτερα. Αλλά είναι ορατός κανένας τέτοιος υποτιθέμενος νέος πλανήτης;

ΤΖΑΪΛΣ. Είναι πραγματικά αδύνατο να δει κανείς αυτούς τους πλανήτες όπως βλέπουμε τα άστρα. Είναι ουσιαστικά αθέατοι δεν εκπέμπουν φως αφ’ εαυτού τους - και είναι πολύ μικροί σχετικά με το μέγεθος του άστρου γύρω από το οποίο περιφέρονται.

ΟΥΪΛΣΟΝ. Έτσι τούτοι «οι πλανήτες» θα είναι άλλα άστρα από μικρότερα «απορρίμματα;»

ΤΖΑΪΛΣ. Μάλλον ανήκουν στην κατηγορία του δορυφόρου, γιατί ούτε άλλα άστρα είναι ούτε πλανήτες, στη πραγματικότητα. Ένα όνομα που τους ταιριάζει είναι «σκοτεινοί σύντροφοι» ή «σκοτεινοί δίδυμοι».. Ένας τέτοιος «σκοτεινός σύντροφος» μπορεί να είναι ακόμη και ένα μεγάλο κομμάτι βράχου.
 
Ποια πιθανότητα υπάρχει για άλλους Πλανήτες;
 
ΟΥΪΛΣΟΝ. Είπατε πως είναι αδύνατο να δούμε έναν τέτοιο «σκοτεινό σύντροφο», αλλά συμπεραίνω πως η παρουσία του μπορεί να φανεί από την αλλαγή των χαρακτηριστικών της τροχιάς του άστρου. Μπορείτε να το διευκρινίσετε;

ΤΖΑΪΛΣ. Η θεωρία είναι ότι, αν υπάρχει ένας τέτοιος «σκοτεινός σύντροφος» η παρουσία του αποδεικνύεται από τη μη κανονική ταλάντευση του ίδιου του άστρου καθώς ο πλανήτης γυρνάει γύρω του, τέτοια όπως είναι η ταλάντευση της γης καθώς η σελήνη γυρνάει γύρω της κάθε τριάντα μέρες.

ΟΥΪΛΣΟΝ. Υπάρχει καμία απόδειξη, ότι υπάρχουν άλλα πλανητικά συστήματα;

ΤΖΑΪΛΣ, ΟΧΙ! Υπάρχει μια άλλη περίπτωση όπου η «ταλάντευση» υποδεικνύει την ύπαρξη κάποιου άλλου πλανήτη - τούτη η εξαίρεση είναι γνωστή σαν «Αστρο του Μπάρναρντ» (Barnard). Αυτό το άστρο έχει ταλάντευση μετρήσιμη - η ταλάντευση είναι πολύ λεπτή, αλλά μετρήσιμη. Τούτο μπορεί να σημαίνει ότι υπάρχει ένας σκοτεινός σύντροφος σ’ αυτό το άστρο, ένας δορυφόρος.

ΟΥΪΛΣΟΝ. Οι αποστάσεις, που υπάρχουν, κάνουν την ανίχνευση αυτών των ταλαντεύσεων δύσκολη; .

ΤΖΑΪΛΣ, Ναι Ακόμη και το πιο κοντινό άστρο υποτίθεται ότι απέχει τέσσερα έτη φωτός και η ανεύρεση της ταλάντευσης είναι πολύ δύσκολη. Αν δεχθούμε πως το φως ταξιδεύει 300.000 χιλιόμετρα το δευτέρολεπτο και ότι το πιο κοντινό άστρο απέχει τέσσερα έτη φωτός, είναι ξεκάθαρο πως οι θεωρίες για άλλους πλανήτες αποτελούν απλώς υποθέσεις.

ΟΥΪΛΣΟΝ. Ήδη είπατε πως είναι εντελώς υποθετικό το ότι υπάρχουν άλλα πλανητικά συστήματα. Στους εικαζόμενους άλλους πλανήτες - είναι δυνατή η ύπαρξη Ζωής;

ΤΖΑΪΛΣ, ο Νταίνικεν αρχίζει με τα επιχειρήματα του Σάπλεϋ (HarΙow ShapΙey) που ήταν αστρονόμος του Χάρβαρντ (Harvard). Ο Σόπλεϋ ήταν ένας από τους πρώτους αστρονόμους της σύγχρονης εποχής, ο οποίος επείσθη ότι ο άνθρωπος είναι επιρρεπής να θεωρεί τον εαυτό του σαν το κέντρο όλων των άλλων πραγμάτων.
Όσα γράφει ο Σάπλεϋ τα γράφει για να μειώσει τη θέση του ανθρώπου. Υπογραμμίζει πως το σύστημά μας δεν είναι ούτε καν στο κέντρο του γαλαξία. Τα συμπεράσματα του Σάπλεϋ δεν γίνονται γενικά αποδεκτά από τους αστροφυσικούς και στην πράξη έχουν ευρύτατα ανασκευασθεί.
Εν τούτοις, τα επιχειρήματά του βρίσκονται σε διαφορετική περιοχή, από, εκείνα του Νταίνικεν στο βιβλίo «Οχήματα των θεών;» Παράδειγμα, η ακόλουθη περικοπή από τα «Οχήματα».«Δεν υπάρχει αμφιβολία για την ύπαρξη πλανητών όμοιων με τη γη - με παρόμοιο μείγμα ατμοσφαιρικών αερίων, παρόμοια βαρύτητα, παρόμοια χλωρίδα, και, πιθανόν ακόμη και παρόμοια πανίδα». (6. 17).
Όλα τούτα βασίζονται στα γραπτά του Σάπλεϋ, αλλά ο Ντ. πηδάει γρήγορα από μια νόμιμη (αν και αντιλεγόμενη) εκδοχή στο «Δεν υπάρχει αμφιβολία».

ΟΥΪΛΣΟΝ. Στη σελίδα 165 των «Οχημάτων» ο συγγραφέας αναφέρεται σε κάποιο «μυστικό Συνέδριο» που έγινε τον Νοέμβριο του 1961 στο Εθνικό Ραδιο - Αστρονομικό Αστεροσκοπείο στο Γκρήν Μπάνκ (Green Bank) της Δυτικής Βιργινίας των ΗΠΑ. Μου δείξατε ένα αντίγραφο κάποιας αναφοράς αυτού του συνεδρίου. Θα θέλατε να παρατηρήσετε κάτι σχετικά;

ΤΖΑΪΛΣ. Δεν ήταν «μυστική διάσκεψη» και τα πεπραγμένα δημοσιεύθηκαν φανερά.

ΟΥΪΛΣΟΝ. Κατάλαβα. Προέρχεται από το Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Γκόνταρντ (Goddard) της NASA. Οι προτάσεις τους συμφωνούν μ’ αυτές του Νταίνικεν;

ΤΖΑΪΛΣ. Καθόλου. Θα σας δείξω μια χαρακτηριστική παράγραφο μιας σελίδας. Ο υπολογισμός του πλήθους των άστρων, που αποτελούν τους πλανήτες, υπόκειται σε μεγάλη αβεβαιότητα. Και αν και μερικά περί του αντιθέτου επιχειρήματα μπορεί να παρατεθούν εν τούτοις είναι όλα αδύνατα...
Ο υπολογισμός του μέσου πλήθους των πλανητών κατά σύστημα, με περιβάλλον κατάλληλο για ανάπτυξη ζωής, είναι θέμα καθαρής εικασίας. Η μάζα, η σύνθεση, η θερμοκρασία και πολλοί άλλοι παράγοντες είναι καθοριστικοί.
Ξέρουμε πολύ λίγα για την πιθανότητα ύπαρξης των πλανητικών συστημάτων, αλλά τίποτε για τις λεπτομέρειες οιουδήποτε άλλου πλανητικού συστήματος εκτός του δικού μας. (Πήρμαν σ. 289 στην «Εξωγήίνη διανοητική ζωή και Διαστρική Επικοινωνία: μια Άτυπη Συζήτηση».)
Αυτό το συνέδριο συζήτησε τη δυνατότητα ύπαρξης νοήμονος ζωής σε άλλους πλανήτες, αλλά πρέπει να τονισθεί έντονα, ότι η όλη προσέγγιση στο θέμα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη σε όσα λέει ο Νταίνικεν «ότι δεν υπάρχει αμφιβολία» για την ύπαρξη άλλων πλανητών. Τούτο το συνέδριο απερίφραστα δήλωσε πως μια τέτοια άποψη ήταν θέμα «καθαρής εικασίας».

ΟΥΪΛΣΟΝ. Μπορείτε να συνοψίσετε σε συντομία, ποιά βλέπετε να είναι τα προβλήματα που συνδέονται με την ύπαρξη σκεπτόμενων όντων σ’ άλλους πλανήτες;

ΤΖΑΪΛΣ. Είδαμε ήδη πως το πρώτο πρόβλημα είναι: Υπάρχουν άλλοι πλανήτες; Τότε αν υπάρχει ακόμη κι ένας, θα έχει τις κατάλληλες συνθήκες για διατήρηση ζωής, όπως ο συνθήκες σωστού ύψους θερμοκρασίας;
Για παράδειγμα, αν η θερμοκρασία είναι πολύ υψηλή οι χημικές διεργασίες δεν γίνονται αρκετά γρήγορα, ώστε ζώντες οργανισμοί να φθάσουν σε σημείο να μεταβάλλονται, και επομένως ακόμη και η διαδικασία της σκέψης είναι εκτός συζήτησης.
Συνεπώς, αν σκεφτόμαστε κάποια μορφή ζωής που εξαρτάται από χημικές διεργασίες, το ύψος της θερμοκρασίας έχει μεγάλη σημασία. Υπάρχουν κι άλλα προβλήματα: όπως ένας πλανήτης πρέπει να είναι πρόσφορος: όχι πολύ βαρύς, γιατί θα κολλούσε τη ζωή στην επιφάνειά του, όχι πολύ ελαφρύς γιατί θα έπρεπε να συγκρατεί ένα είδος ατμόσφαιρας.
Επίσης, ένας πλανήτης πρέπει να βρίσκεται στη σωστή απόσταση από το άστρο από το οποίο αρχικά αποσπάσθηκε. Χρειάζεται μακρό χρονικό διάστημα για να αναφανεί ένα αυτο αντιγραφόμενο σύστημα.
Αν δεχθούμε τη θεωρία, πως η ζωή στον πλανήτη μας έχει ηλικία μεταξύ 2 έως 5 εκατομμύρια χρόνια, τότε δεν υπάρχει βεβαιότητα για την ανάπτυξη ζωής οπουδήποτε αλλού. Και θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε «Πόσος χρόνος διατίθεται ώστε να καταστεί δυνατή μια τέτοια εξέλιξη;»

ΟΥΪΛΣΟΝ. Μιλάτε για «ζωή» - εννοείτε έλλογη ζωή που υπήρχε εκατομμύρια χρόνια πριν;

ΤΖΑΪΛΣ. Όχι - απλώς «ζωή». Η ανάπτυξη ζωής με αισθήσεις και αυτοσυνείδηση ελλόγου ζωής περικλείει περαιτέρω προβλήματα. Αν όλες οι άλλες προϋποθέσεις εκπληρούνται (όλα τα προβλήματα που ήδη έχουμε συζητήσει), θα χρειασθεί ακόμη αρκετός χρόνος για να αναφανεί η περίπλοκη διανοητική ζωή.
Έτσι ακόμη κι αν υπήρχαν λογικά όντα, αυτό δεν σημαίνει πως η τεχνολογία τους θα είναι υψηλή. Θα είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα γι’ αυτούς να επικοινωνήσουν με όντα της Γης ή άλλου πλανήτη - ακόμη κι αν διέθεταν τις πιο μεγάλες χρονικές περιόδους που χρειάζονται για τέτοια εγχειρήματα.
Αν δεχθούμε ότι, κατά συντηρητική εκτίμηση, θα χρειάζονταν τέσσερα έτη φωτός ώστε ένα σήμα, που στάλθηκε, να ληφθεί στη Γη, προφανώς θα χρειάζεται άλλα τέσσερα έτη φωτός για την επιστροφή του σήματος. Σε ένα τέτοιο χρονικό διάστημα, οι αρχικοί χειριστές θα είχαν πεθάνει προ πολλού.

Οι Αστήρικτες θεωρίες του Νταίνικεν
 
ΟΥΪΛΣΟΝ. Έχω δίκιο να συμπεράνω, ότι οι υποθέσεις του Νταίνικεν δεν επιβεβαιούνται από τα γεγονότα;

ΤΖΑΪΛΣ. Ναι - τα σημεία που έθιξα είναι μερικοί μόνο από τους τρόπους με τους οποίους οι υποθέσεις του Νταίνικεν δείχνονται απαράδεκτες. Τα επιχειρήματά του είναι ενδιαφέροντα, αλλά όχι πραγματικά αιτιολογημένα.
Αν ακολουθήσουμε τους συλλογισμούς του, μπορούμε να φθάσουμε σε κάθε είδους θεωρία αλλά το ερώτημα είναι αν τούτη η θεωρία στηρίζεται σε γεγονότα ή είναι επιστημονικό μυθιστόρημα,
Τελευταία διάβασα ένα άρθρο του Μαρτίνου Γκάρντνερ στο Scientific American που οδηγεί σ’ αυτό το σημείο, ο Γκάρντνερ σημειώνει ότι από την αρχή της ιστορίας «ασυνήθεις συμπτώσεις επέτειναν την πίστη στην επιρροή πάνω στη ζωή, απόκρυφων δυνάμεων».
Αν συσχετίσεις αυτό με το βιβλίο του Νταίνικεν, σ’ αυτή την περίπτωση, φαίνεται ότι ασυνήθεις συμπτώσεις επέτειναν την πίστη επί της επιρροής στη ζωή «εξωγήινων λογικών όντων».
Είναι φυσικά δυνατό να παίρνει κανείς ασύνδετα γεγονότα από τον όγκο του υπάρχοντος υλικού και να κάνει μια φανταστικά συνδεδεμένη παρουσίαση, και τούτο, ακριβώς είναι αυτό που κάνει ο Νταίνικεν.
Διάλεξε μερικές από τις πιο ακαθόριστες περιπτώσεις της φυσικής και της αστρονομίας και αυθαίρετα συνδύασε εντελώς ασύνδετα γεγονότα ή υποθέσεις και έκτισε πάνω σ’ αυτές, σαν να επρόκειτο για γεγονότα διαπιστωμένα και μεταξύ τους συνδεδεμένα.
Στο άρθρο του ο Μ. Γκάρντνερ παραθέτει από τον Τσέστερτον (G.K. Chesterton): «Η ζωή είναι γεμάτη από ένα αδιάκοπο καταιγισμό μικροσυμπτώσεων... Είναι τούτο που ευνοεί μια επίφοβη ευλογοφάνεια σ’ όλες τις λανθασμένες θεωρίες και τις ανεδαφικές φαvτασιώσεις. Υπάρχουν πάντα τέτοια συμπτωματικά ερείσματα επιχειρημάτων για κάθε τι.»

ΟΥΪΛΣΟΝ. Θα θέλατε να επαναλάβετε άλλη μια φορά, τη βάση για την εικασία ότι υπάρχει ζωή σ’ άλλους πλανήτες;

ΤΖΑΪΛΣ. Τον μόνο πλανήτη που ξέρουμε, βέβαια πως έχει ζωή πάνω του, είναι η Γη. Ένα άλλο άστρο ανακαλύφθηκε με λεπτή ταλάντευση, και τούτο μπορεί να σημαίνει πως έχει ένα αόρατο σκοτεινό σύντροφο που κινείται γύρω του.
Μόνο ένας τέτοιος σκοτεινός σύντροφος θα έκανε το άστρο να ταλαντεύεται Καθώς η ταλάντευση που μετρήθηκε είναι πολύ λεπτή σε σχέση με το άστρο, μερικοί αστρονόμοι συμπεραίνουν ότι αυτή προκαλείται από ένα πλανήτη που διαγράφει τροχιά γύρω από το άστρο.
 
Η έλλειψη επιστημονικής ακρίβειας στον Νταίνικεν
 
ΟΥΪΛΣΟΝ. Φαίνεται να στερείται αποδείξεων η θέση του Νταίνικεν, ότι αναμφίβολα υπάρχουν άλλοι πλανήτες παρόμοιοι με τη Γη!

ΤΖΑΪΛΣ. Αυτό που λέτε είναι σωστό. Ακόμη και οι αστρονόμοι υπολογίζουν με αμφιβολία τις προϋποθέσεις για τη δυνατότητα υπάρξεως τέτοιων σωμάτων’ και ποτέ δεν εκφράζονται με βεβαιότητα καθώς κάνει ο Νταίνικεν. Οι υποθέσεις του απλώς δεν ταιριάζουν με τα γεγονότα, κι αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμά του καθώς προσεγγίζει τα διάφορα θέματα. Τα γραπτά του δεν έχουν την απαιτούμενη ακρίβεια ενός επιστημονικού κειμένου.

ΟΥΪΛΣΟΝ. Μπορείτε να δώσετε κάποιο άλλο παράδειγμα;

ΤΖΑΪΛΣ. Ναι’ στη σελίδα 158 γράφει για την ακριβή μέτρηση περίπου 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Κατόπιν στη σελίδα 159 φαίνεται να προτείνει ότι οι ακτίνες λέιζερ (Ιaser) ταξιδεύουν γρηγορότερα από τα ραδιοφωνικά κύματα - το λεκτικό του είναι μάλλον διφορούμενο - αλλά γεγονός είναι ότι οι ακτίνες λέιζερ δεν ταξιδεύουν γρηγορότερα από τα ερτζιανά κύματα.
Η όλη προσέγγιση του Νταίνικεν αποτελεί αναπάντητο ερώτημα και οι ερμηνείες του συχνά είναι ασυνεπείς. Ένα παράδειγμα είναι εκεί που προτείνει, ότι οι φυσικοί στο Πρίνστον (Princeton) των Η.Π.Α. έκαναν μια ανακάλυψη που αναφέρεται στα στοιχειώδη σωματίδια και ότι τούτη η νέα ανακάλυψη ήταν θεωρητικά αδύνατη.
Οι φυσικοί θα το αρνιόντουσαν απόλυτα. Θα συμφωνούσαν πως αυτό που παρατήρησαν δεν ταιριάζει στις τρέχουσες αποδεκτές θεωρίες αλλά τούτo μπορεί να οφείλεται στο λάθος της αρχικής ερμηνείας, ή η θεωρία μπορεί να μη είναι ικανοποιητικά νοητή, ώστε να χειρισθεί τη νέα κατάσταση.
Αν είναι έτσι, η θεωρία θα χρειάζεται παραμερισμό, ή τροποποίηση, ή επέκταση, ώστε να συμπεριλάβει τα νέα γεγονότα, και ΟΙ φυσικοί θα είναι οι πρώτοι που θα το αποδεχθούν.
Σ’ αυτή την ειδική περίπτωση ένας αριθμός πειραμάτων χρειάστηκαν για να δούμε ποια αναθεώρηση πρέπει να γίνει στην θεωρία. Έλεγχοι έγιναν για να προσδιορίσουν αν το πείραμα έγινε καλό ή μήπως υπάρχει αρχικό λάθος, ή ακόμη να βρεθεί αν η θεωρία είναι επαρκής. Αν τούτο το τελευταίο αληθεύει, υπάρχουν καινούργιες δυνατότητες.
 
Μια τελική Παρατήρηση
 
ΟΥΪΛΣΟΝ. Ποια είναι η τελική σας παρατήρηση για το βιβλίο του Νταίνικεν «Οχήματα θεών»;

ΤΖΑΪΛΣ. Κάνει εικασίες, τις αποδέχεται για γεγονότα, στηρίζει θεωρίες πάνω σ’ αυτές και παρουσιάζει τις «πολλές μικρές συμπτώσεις» του σύμφωνα με τις προκαθορισμένες απόψεις του. Σκόπιμα διαλέγει τα ασύνδετα, υφαίνει μια κάποια σύνδεση γύρω τους, και παρουσιάζει τις θεωρίες του σαν προοδευτικά συμπεράσματα. ΤούτΙ1 η προσέγγιση συχνά γίνεται από τους συγγραφείς κάνει το διάβασμα πιο συνταρακτικό, αλλά κανείς δεν τολμάει να το δεχθεί σαν ουσιαστικά πιστευτό.
 

 
Κεφάλαιο 10
 
Υπάρχει το Διαβολικό Τρίγωνο;
 
Μου ζητήθηκε να εκθέσω τις απόψεις μου σχετικά με την αντιλεγόμενη γεωγραφική περιοχή, τη γνωστή σαν «Τρίγωνο του διαβόλου», ή «Τρίγωνο των Βερμούδων».
Γράφω λοιπόν το κεφάλαιο αυτό και διατυπώνω τις απόψεις μου σχετικά με την περιοχή και θέλω να τονίσω ότι τα παραδείγματα που αναφέρονται διαλέχτηκαν ανάμεσα σε πολλά, για υποστήριξη της άποψής μου. Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο βιβλίο που ασχολείται με το Τρίγωνο αυτό είναι
«Το Μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων λύθηκε» του Λ.Δ. Κους (Ιawrence David Kusche, The Bermuda TriangΙe Mystery SoΙved (Warner Books, Ν.Υ,)) και ό,τι ακολουθεί στηρίζεται, πολύ πάνω στην έρευνα του ίδιου συγγραφέα.

«Το τρίγωνο των Βερμούδων» αποτελεί μια περιοχή μεταξύ Φλώριδας (ΗΠΑ), Πουέρτο - Ρίκο και Βερμούδων. Τα τελευταία χρόνια συγκέντρωσε μεγάλη προσοχή, τόσο εξ αιτίας των παγκοσμίων φαινομένων των ΑΤΙΑ (UFΟ), όσο και του «μυστηρίου» της εξαφάνισης πολλών πλοίων και αεροπλάνων σ’ αυτή την περιοχή.
Συχνά αναφέρεται σαν «Τρίγωνο του Διαβόλου». Γυρίστηκε και σχετικό κινηματογραφικό έργο.
Το γεγονός είναι ότι το αναφερόμενο ως «Τρίγωνο του Διαβόλου», δεν δικαιολογεί κατά τη γνώμη μου την ονομασία του αυτή.
Σχετικές εκθέσεις έχουν διαστρεβλωθεί και ακόμη και πρόσφατα περιστατικά έχουν μεγαλοποιηθεί και έχουν γίνει θρύλοι, αφού ουσιαστικά στοιχεία παραμερίστηκαν! Τέτοιου είδους «μυστήρια», δεν είναι μυστήρια κατά την πραγματική έννοια της λέξης και ο αριθμός των εξαφανίσεων σ’ αυτή την περιοχή δεν είναι σημαντικά μεγαλύτερος, απ’ ότι σε άλλα μέρη του κόσμου.
Τούτο δεν σημαίνει ότι τα ΑΤΙΑ αποκλείονται Αντίθετα, στο βιβλίο μου «Τα ΑΤΙΑ κ.λ.π.» παρέχω μια σειρά από δεδομένα, βάσει των οποίων μπορεί να πιστέψει κανείς ότι η ύπαρξη των ΑΤΙΑ είναι πολύ πιθανή, αλλά ίσως πρόκειται για υπερφυσικές οντότητες.
Δίνω έτσι μια πνευματική εξήγηση που δεν έχει τίποτε να κάμει βέβαια με τη ζωή σ’ άλλους πλανήτες η με τις επισκέψεις έξω - γήινων αστροναυτών.
 
Μερικά περιστατικά ανήκουν στη σφαίρα του μύθου
 
Ο Kusche (βλέπε βιβλιογραφία) έκανε μια εξαιρετική δουλειά ψάχνοντας για το μυστήριο του πλοίου «Ροζαλία» (RosaΙίe), που υποτίθεται πως βρέθηκε εγκαταλειμμένο αλλά σε πλήρη τάξη, κοντά στο Νάσσαου (Νassau) στις MΠαxάμες μ’ ένα μισοπεθαμένο από την πείνα καναρίνι, το μόνο ζωντανό πλάσμα πάνω του.
Στο ασφαλιστικό ίδρυμα Λοϋδ (Ioyd) του Λονδίνου δεν ήξεραν τίποτε για το Ροζαλία, αλλά ήξεραν για κάποιο «Ροσσίνι»(Rossini). Η μόνη αναφορά στο Ροζαλία σύγχρονη με το υποτιθέμενο μυστήριο, είναι ένα γράμμα στους Τάϊμς (Τimes) του Λονδίνου της 6ης Νοεμβρίου 1840 όταν οι δυό αυτές αναφορές αντιπαραβλήθηκαν, έγινε ολοφάνερο, πως το Ροζαλία ήταν στην πραγματικότητα το Ροσσίνι, και δεν υπάρχει μυστήριο, ακόμη κι όταν τούτη είναι η πιο «όμορφη» ιστορία για το «Τρίγωνο των Βερμουδων». Ο πίνακας που ακολουθεί συνοψίζει δυο «περιστατικά»:
Τάιμς του Λονδίνου 6 Νοεμβρίου 1840
Όνομα πλοίου: Ροζαλία
Έπλεε προς το: Νάσσαου (Μπαχάμες)
Ημερομ. άφιξης: «Εντός των τελευταίων ημερών» - γράμμα 27 Αυγούστου 1840
Πλους: Αμβούργο προς Αβάνα
Πως ήρθαν σε επαφή: Συναντήθηκε από μικρά ακτοπλοϊκά και ανεκαλύφθη ότι ήταν εντελώς εγκαταλειμμένο.
Ζωή επί του πλοίου: Μια γάτα, μερικά πουλιά, «μισοπεθαμένα από τη πείνα» (καναρίνια).
Επίσημες εκθέσεις στο Νάσσαου: Καμιά για το Ροζαλία.

Κατάλογος του Λόυδ 25 Σεπτεμβρίου 1840

Όνομα πλοίου: Ροσσίνι
Έπλεε προς το: Νάσσαου
Ημερομ. άφιξης: «Εξόκειλε εγκαταλειμμένο» 17η παρελθόντος (Αυγουστος 1840).. Εφέρθηκε κατόπιν στο λιμάνι σαν «εγκαταλειφθέν» .
Πλους: Αμβουργο προς Αβάνα.
Πως ήρθαν σε επαφή: Δες ανωτέρω - εξώκειλε και είχε εγκαταλειφθεί.
Ζωή επί του πλοίου: Καμιά μνεία εκτός του «εγκαταλειφθέν».
Επίσημες εκθέσεις στο Νάσσαου: Αντιναύαρχος: Σημειώσεις δικαστηρίου αναφορικά με το Ροσσίνι: Αναφορά σε «περίεργες συνθήκες» σχετικώς με την ανεύρεση του Ροσσίνι.
 
Επίσημες εκθέσεις για Πλήρωμα και Επιβάτες
 
Δεν υπάρχει καμιά και πουθενά επίσημη έκθεση για το πλήρωμα και τους επιβάτες σχετικά με το Ροζαλία. Ο κατάλογος του Λόυδ της 25ης Σεπτεμβρίου 1840 αναφέρει ότι το Ροσσίνι κτύπησε στο Μουάρε (Muare)- (στο στενό των Μπαχαμών) και ότι το πλήρωμα και οι επιβάτες σώθηκαν.
Η έκφραση «περίεργες συνθήκες», στην έκθεση του Νάσσαου, δείχνει πως η διάσωση του πληρώματος και των επιβατών έγινε υπό συνθήκες άγνωστες στις αρχές του Νάσσαου.
Καθώς μελετάει κανείς τα πιο πάνω γεγονότα, φαίνεται καθαρά ότι στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει μυστήριο. Το πλοίο ήταν το Ροσσίνι όχι το Ροζαλία.
Βυθιζόταν και εγκαταλείφθηκε, ανυψώθηκε αργότερα, από νέα πλημμυρίδα, φορτώθηκε και οδηγήθηκε στο λιμάνι του Νάσαου. Πλήρωμα και επιβάτες σώθηκαν.
Το να πιστέψει κανείς κάτι άλλο, είναι σαν να αποδέχεται μια απίστευτη σειρά συμπτώσεων στον ίδιο ακριβώς χρόνο, και επί πλέον συνδεδεμένη με το ίδιο λιμάνι.
Το μυστήριο έγκειται απλούστατα στη λανθασμένη αναφορά του ονόματος του πλοίου, και το μυθιστόρημα πλάσθηκε γύρω από το σχετικά μικρό αυτό λάθος.
 
Συντρίφθηκε και το «Τρίγωνο του Διαβόλου»
 
Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που η παράδοση μετατράπηκε σε θρύλο με μυθιστορηματική βάση. Ένα άλλο παράδειγμα είναι του πετρελαιοφόρου Φόγκ (V.A. Fogg), που υποτίθεται ότι εξαφανίσθηκε δίχως λόγο ή σημάδι την 1η Φεβρουαρίου 1972.
Ο θρύλος λέει πως και οι 38 άνδρες του πληρώματος εξαφανίσθηκαν, αλλά όταν οι δύτες εντόπισαν το ναυάγιο στις 14 Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου, ο καπετάνιος... βρέθηκε «καθισμένος στην καμπίνα του μ’ ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι».
Το ναυάγιο οφειλόταν αποδεδειγμένα σε μια έκρηξη, που πιστοποιήθηκε ότι συνέβηκε στο χρόνο και στο σημείο όπου έγινε η εξαφάνιση..
Όλα αυτά αναφέρονται στα «Ημερήσια Νέα του Σάλβεστον» (SaΙveston DaiΙy News) της 6ης Φεβρουαρίου 1972. Περίπου το 1/5 του πετρελαιοφόρου τινάχθηκε στον αέρα από την έκρηξη.
Βρέθηκαν δύο άλλα πτώματα εκτός του πλοιάρχου, και το σώμα του πλοιάρχου βρέθηκε να επιπλέει στον θάλαμο των χαρτών και δεν ήταν καθισμένος στην καμπίνα του ούτε κράταγε φλιτζάνι καφέ.
Εν πάση περιπτώσει το όλο συμβάν ήταν εκτός της κακόφημης περιοχής του Τριγώνου. Μερικές φορές η αλήθεια είναι πιο παράξενη από ένα μυθιστόρημα.
 
Μερικές εξαφανίσεις έγιναν «δυσοίωνες» μονάχα στις τελευταίες αναφορές
 
Τη νύχτα της 13ης Σεπτεμβρίου 1492 ο Χριστόφορος Κολόμβος παρατήρησε, ότι η βελόνη της πυξίδας του πλοίου έδειχνε περίπου 5 βαθμούς βορειοδυτικά του Βόρειου Πολικού Αστέρα.
Ο ίδιος ο Κολόμβος μελέτησε το φαινόμενο για μερικές νύχτες, το ίδιο έκαμαν και οι πλοηγοί των άλλων πλοίων. Στην αρχή σάστισαν και φοβήθηκαν γιατί τούτη η μεταβολή δεν είχε ποτέ άλλοτε καταγραφεί.
Εν τούτοις ο Κολόμβος έδωσε την εξήγηση, ότι η πυξίδα δεν δείχνει τον Βόρειο Πολικό Αστέρα, αλλά κάτι άλλο. Επειδή είχαν εμπιστοσύνη στον Κολόμβο και οι άλλοι πλοηγοί δέχθηκαν αυτή την εξήγηση και ο φόβος τους υπεχώρησε.
Μεταγενέστερες αναφορές (ειδικά της γενιάς του Κολόμβου) διέγνωσαν «πανικό» ανάμεσα στα πληρώματα και μεγαλοποίησαν αυτό ΊΌ «μαγνητικό πρόβλημα».
Στην πραγματικότητα είναι γνωστό πως ο μαγνητικός βόρειος πόλος είναι σε κάποια απόσταση από τον αληθινό βορρά, κάπου στα μισά μεταξύ του αναγνωριζομένου Βόρειου Πόλου και του Κόλπου του Ούδσωνος.
Οι ενδείξεις των πυξίδων ποικίλλουν σύμφωνα προς τα ιδιαίτερα σημεία της επιφάνειας της γης, και α ναυτικοί ξέρουν πως χρειάζεται να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις. Εν πάση περιπτώσει το «Τρίγωνο των Βερμούδων» δεν είναι αρκετά κοντά στον Βόρειο Πόλο, ούτως ώστε οι μεταβολές να είναι μεγάλες όπως σε άλλα σημεία της γης.
Εντυπωσιακοί συγγραφείς βιβλίων φαντασίας το παράκαναν με τις υποτιθέμενες μαγνητικές αποκλίσεις στην περιοχή του Τριγώνου, έχοντας για βάση τους τα υποτιθέμενα «φρικτά» συμβάντα της πυξίδας του Κολόμβου. Είναι όμορφα αναγνώσματα αλλά όχι ακριβής περιγραφή γεγονότων.
Ένα άλλο «φοβερό» περιστατικό, με «μη φρικτή» εξήγηση, είναι αυτό του αεροπλάνου DC 3 που υποτίθεται ότι «εξαφανίσθηκε μυστηριωδώς», ενώ έβλεπαν το Μαϊάμι (Maiami) στις 28 Δεκεμβρίου 1948. ΟΙ. Kusche αποδεικνύει (σελ. 148 κ.ε.) ότι, στην πραγματικότητα, ο κυβερνήτης δεν ανάφερε ότι έβλεπε τα φώτα του Μαϊάμι, απλώς είπε ότι βρίσκεται 50 μίλια από την πόλη αυτή αλλά μπορεί να έκαμε και λάθος, ειδικά επειδή τον περισσότερο χρόνο από τις 10 προηγούμενες ώρες ήταν εν πτήσει.

Αυτός και ο συγκυβερνήτης πρέπει να ήσαν κατάκοποι ο κυβερνήτης δεν βρισκόταν σε επαφή με τον πύργο ελέγχου του Μαϊάμι και είναι εντελώς φυσικό να του διέφυγε το νοτιότατο άκρο της Φλώριδας, και γι’ αυτό πέταξε προς τον Κόλπο του Μεξικού, για να βουτήξει εν συνεχεία μέσα στο σκοτάδι, της νύχτας που άρχιζε, στην ταραγμένη θάλασσα.
Όταν το επόμενο πρωί τα αεροπλάνα έρευνας έφθασαν στην περιοχή, το σκάφος μπορούσε θαυμάσια να είχε χαθεί για πάντα κάτω από τα κύματα.
Όπως και να’ ναι, το σκάφος είναι βέβαιο πως είχε προβλήματα με τους συσσωρευτές του πριν να ξεκινήσει και τα όργανα επικοινωνίας του δεν δούλευαν καλά.
Όλα αυτά προκύπτουν από την επίσημη έκθεση που παραλείπεται φυσικά από τον μύθο. Και όλα συμβαίνουν ύστερα από το μυστηριώδες ξαφνικό χάσιμο της επαφής με τον ασύρματο!
Καθόλου παράξενο το ότι το εξαιρετικά σημαντικό γεγονός πως οι επικοινωνίες του αεροσκάφους δεν δούλευαν καλά, παραβλέφθηκε από τον μύθο και αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα, πως ένα συμβάν γίνεται«φοβερό» μονάχα όταν στηρίζεται σε κατοπινές αναφορές ή, σωστότερα, σε κακές αναφορές.
 
Κάποια περιστατικά αναφέρθηκαν λανθασμένα
 
Υπάρχουν πολλά ακόμη περιστατικά διαστρέβλωσης των γεγονότων. Μερικά περιστατικά αναφέρθηκαν λανθασμένα, ενώ επρόκειτο απλώς για εσφαλμένη αναφορά και γνώση της κατάστασης του καιρού.
Μια από τις δραματικές «αναιτιολόγητες» καταστροφές είναι η υποτιθεμένη του ιαπωνικού πλοίου «Ραϊφούκου - Μαρού», που απόπλευσε από τη Βοστώνη για το Αμβούργο στις 16 Απριλίου 1925, και το επόμενο πρωί εξέπεμψε σήμα κινδύνου.
Σύμφωνα με την ιστορία, ήταν μια γαλήνια θάλασσα, κατά τη διάρκεια μιας εντελώς ήσυχη ς μέρας και το μήνυμα για βοήθεια έλεγε: «αναταραχή σαν στιλέτο (dagger), δεν μπορούμε να ξεφύγουμε».
Τίποτε άλλο δεν ξανακούσθηκε από το πλοίο ή το πλήρωμά του. Τα άλλα πλοία στην περιοχή δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το «μυστήριο».
Γεγονός είναι ότι το Χομέρικ (Xomeric), ένα πλοίο της ατμοπλοϊκής εταιρίας «Λευκό Αστρο» (White Star) βρισκόταν 70 μίλια μακριά από το ιαπωνικό πλοίο, και έπιασε το μήνυμα του S.0.S.

Το τελευταίο μήνυμα ήταν «τώρα πολύς κίνδυνος. Ελάτε γρήγορα». Το Χομέρικ έφθασε στο Ραϊφούκου Μάρου, αλλά η θάλασσα είχε κάτι κύματα σαν βουνά. Δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί η διάσωση και τα 48 μέλη του πληρώματος πνίγηκαν.
Εδώ, οι παραποιήσεις των γεγονότων είναι:
1) ο καιρός δεν ήταν ήρεμος αλλά πολύ βαρύς,
2) η θάλασσα δεν ήταν ήρεμη αλλά με κύματα βουνά,
3) η μυστηριώδης λέξη «dagger», δεν είχε χρησιμοποιηθεί αλλά η λέξη «danger» που σημαίνει κίνδυνος και
4) τα άλλα πλοία μπορούσαν άνετα να εξηγήσουν το μυστήριο.

Το Χομέρικ στην πραγματικότητα παρέμεινε σε αδυναμία να σώσει το πλήρωμα. Ο μύθος κάνει το μυστήριο, τα γεγονότα είναι μάλλον τα συνήθη. Ποιος όμως θέλει τα γεγονότα, όταν εννοεί να προσθέτει κάτι σ’ ένα μύθο που ήδη είναι μυστηριώδης;
Μια άλλη κακή αναφορά είναι η σχετική με το γιωτ Νταχάμα (Ιa Da Hama), που υποτίθεται πως βρισκόταν στην περιοχή του Τριγώνου τον Αύγουστο του 1935.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα, το πλήρωμά του από πέντε άνδρες σώθηκε από το ιταλικό πλοίο γραμμής Ρέξ (Rex), λίγο πριν βουλιάξει το γιώτ μπροστά στα μάτια τους στις 27 Αυγούστου. Πέντε μέρες αργότερα στο Νταχάμα, που επέπλεε ακόμη, επιβιβάσθηκε μια ομάδα από το πλοίο Αζτέκος (Aztec).

Ήταν σαν το Νταχάμα να αναστήθηκε από τον υγρό τάφο του! Στην πραγματικότητα το γιώτ βρέθηκε από το Ρεξ 875 μίλια βόρειοανατολικά από τις Βερμούδες, και από τον Αζτέκο, περίπου 700 μίλια βορειοανατολικά από το ίδιο λιμάνι.
Κανένα από αυτά τα σημεία δεν ήταν στο «Τρίγωνο των Βερμούδων» και το πλήρωμα που διασώθηκε δεν το είδε να βυθίζεται. Η έκθεση έλεγε πως όταν το πλοίο σώθηκε κινδύνευε να βυθισθεί εξ αιτίας της καταιγίδας που κρατούσε πέντε μέρες, και κατόπιν, για πέντε μέρες παρασυρόταν μέσα σε μια γαλήνια θάλασσα, ώσπου να βρεθεί από τον Αζτέκο.
Δεν ήταν στο Τρίγωνο, ούτε υπήρξε κανένα μυστήριο κάτω από το φως των πραγματικών γεγονότων. Δεν ήταν βέβαια πλοίο - φάντασμα που αναστήθηκε από τη θάλασσα!
 
Τα πέντε βομβαρδιστικά - Το ανθρώπινο σφάλμα Νυκτερινή πτήση και κακή ορατότητα
 
Μια από τις πιο εντυπωσιακές ιστορίες που ειπώθηκαν ποτέ για το «Τρίγωνο των Βερμούδων», αναφέρεται στη μυστηριώδη εξαφάνιση πέντε βομβαρδιστικών τύπου «Εκδικητής» (Avenger) στις 5 Δεκεμβρίου 1945. Αμέσως μετά ένα γιγαντιαίο αεροσκάφος τύπου Μάρτιν Μάρινερ (Martin Mariner) με πλήρωμα 13 άνδρες που ξεκίνησε για την έρευνα, χάθηκε κι αυτό.
Τούτη η ιστορία αναφέρεται και στο βιβλίο μου «Τα UFO κ.λ.π.». Εκεί αναφέρω τη φήμη ότι βρέθηκε κάποιος επιζών σε πλαστική βάρκα, και συνεχίζω: «Τούτη η ιστορία για τον επιζήσαντα δεν βεβαιώνεται επισήμως αλλά είναι βέβαιο πως ένα μεγάλο «μυστήριο» έχει συνδεθεί με την εξαφάνιση αυτών των έξι αεροσκαφών και των πληρωμάτων τους».
Αυτό το βιβλίο μου κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν από το βιβλίο του Kusche και φαίνεται πως κι εδώ αυτός έλυσε ένα άλλο πρόβλημα, προφανώς το πιο εντυπωσιακό από όλα τα υποτιθέμενα μυστήρια του «Τριγώνου των Βερμούδων».

Ο συγγραφέας αναλύει τις επίσημες εκθέσεις και φθάνει σ’ ένα αριθμό συμπερασμάτων διαφορετικών από εκείνα που είχαν διατυπωθεί πριν. Μερικά από τα πιο κοινολογημένα σημεία του θρύλου δεν αναφέρονται στην επίσημη έκθεση. Έτσι δεν γίνεται μνεία του παράξενου σκάφους που πλησίασε, ούτε του αχρησιμοποιήτου σήματος κινδύνου των ελεγκτών του πύργου στο Μαϊάμι που δεν λήφθηκε υπόψη.
Οι καταγραμμένες συνομιλίες λένε πως χάθηκαν, αλλά ο διάλογος δεν ήταν δραματικός. Ο αρχηγός της μοίρας των βομβαρδιστικών δεν ήταν εξοικειωμένος με τη περιοχή, και όλοι οι άλλοι πλην ενός από αυτούς που ήσαν μαζί με τον αρχηγό ήσαν εκπαιδευόμενοι.
Αν και κατάλαβαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της πτήσης, πως είχαν χάσει το δρόμο τους, και διαφωνούσαν με τους αρχηγούς τους ως προς το που πάνε, η εκπαίδευση τους επέβαλλε, να υπακούν στις διαταγές του αρχηγού.
Η πτήση άλλαξε πορεία πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν ακολούθησε τις προτάσεις των μαθητών, και τούτο εξ αιτίας της υπακοής προς τον αρχηγό. Η επίσημη έκθεση λέει ότι χάθηκαν, πετούσαν χωρίς προσανατολισμό για τέσσερες ώρες, και ότι τους εξαντλήθηκαν τα καύσιμα, και καθώς φαίνεται βυθίστηκαν στη θάλασσα ανατολικά των Ηνωμ. Πολιτειών και βόρεια από τις Μπαχάμες.
Αν και ο καιρός ήταν «καλός» όταν τα αεροπλάνα απογειώθηκαν, γρήγορα χάλασε και τούτο εξηγεί τα λανθασμένα μηνύματα και το μύθο που δημιουργήθηκε γύρω από τις πληροφορίες των πληρωμάτων.
Τα αεροπλάνα έρευνας ανέφεραν ότι οι ανεμοστρόβιλοι ήσαν σφoδρoί και ότι οι συνθήκες πτήσης δεν ήσαν ασφαλείς. Πολύ ταραγμένη θάλασσα επίσης αναφέρονταν και τούτο εξηγεί γιατί δεν βρέθηκαν ποτέ ούτε τμήματα ή συντρίμμια. Η πτήση άρχισε στις 2.10 μ.μ και μετά από μερικές αλλαγές πορείας μια εvτολή δόθηκε από τον αρχηγό της πτήσης στις 5.16 μ.μ. «θα πετάξουμε 2700 (Δυτικά) μέχρι να βρούμε την ακτή ή να εξαντλήσουμε τα καύσιμα».

Έπειτα στις 5.22 μ.μ δόθηκε μια διαταγή από τον υποσμηναγό Ταίυλορ (TayΙor), τον αρχηγό: «όταν ο πρώτος θα κατέβει στα δέκα γαλόνια καυσίμου θα προσθαλασσωθούμε όλοι μαζί. Το καταλάβατε όλοι;». Σήματα εξακολουθούσαν να έρχονται από τον αρχηγό μέχρι τις 7 μ.μ πολύ μετά αφ’ ότου σκοτείνιασε. Τα καύσιμα θα τους εξαντλήθηκαν γύρω στις 8 μ.μ.΄.
Ο υποσμηναγός Ταίυλορ προφανώς φαντάσθηκε, πως ήταν πάνω από τα νησάκια της Φλώριδας αλλά στην πραγματικότητα ήταν 40 μίλια βόρεια από τις Μπαχάμες. Εξακολουθούσε να ρωτάει την ώρα, και ανέφερε πως καμιά από τις δύο πυξίδες του δεν λειτουργούσε σωστά.
Χωρίς ρολόι και πυξίδα, φαίνεται πως έχασε τον προσανατολισμό του και επέτρεψε σ’ ένα πιλότο που εργαζόταν η πυξίδα του, να καθοδηγεί την πτήση σύμφωνα με τις διαταγές του. Αυτός παρέμεινε υπεύθυνος.
Αρνήθηκε ,να μεταβάλει το μήκος κύματος του ασυρμάτου του στο κανάλι αμέσου ανάγκης για να είναι βέβαιος ότι αυτός συντόνιζε τη πτήση όλων. Αυτό σημαίνει πως έχασε επαφή με τον επίγειο σταθμό που τον αναζητούσε.
Πολύ ταραγμένες θάλασσες, σκοτάδι και περιορισμένη ορατότητα, λήψη διαταγών, έλλειψη καυσίμων- μ’ αυτές τις εξηγήσεις το μεγαλύτερο μέρος του μυστηρίου έχει εξηγηθεί. Με το χάραγμα της μέρας που η έρευνα άρχισε, η θυελλώδης θάλασσα είχε κάνει το χειρότερο, και τα πέντε βομβαρδιστικά θάφτηκαν στον ωκεανό.
 
Τι συνέβη στο Αεροπλάνο Έρευνας;
 
Αντίθετα με τα θρυλούμενα, το αεροπλάνο έρευνας που χάθηκε, ούτε ήταν το μόνο που τάφηκε ούτε ήταν και το πρώτο. Το Μάρινερ απογειώθηκε στις 7.27 μ.μ. και μια έκρηξη αναφέρθηκε ακριβώς στο σημείο που το αεροπλάνο θα έπρεπε να βρισκόταν, 23 λεπτά αργότερα.
Τούτο συνέβη σε μια σκοτεινή και θυελλώδη νύκτα και όχι ένα ηλιόλουστο πρωϊνό, όπως ο θρύλος υποστηρίζει. Ο Kusche αναφέρει (σ. 127), ότι τα Μάρινερ είχαν πάρει το παρατσούκλι «ιπτάμενη δεξαμενή βενζίνης», γιατί υπήρχε η αντίληψη ότι ένα τσιγάρο ή ένας σπινθήρας μπορούσε να προκαλέσει έκρηξη.
Παράξενες συμπτώσεις συνέβησαν στην ιστορία, και φαίνεται πως σε μια τέτοια σύμπτωση οφείλεται και αυτή η τραγωδία. Άλλη μια φορά ο μύθος για το «Τρίγωνο του Διαβόλου» δεν άντεξε στην έρευνα των αμερόληπτων παρατηρητών.
Είμαι ένας συγγραφέας που πείσθηκα από την μαρτυρία και τα στοιχεία των επισήμων εκθέσεων.
 
Η κακοκαιρία εξηγεί κάποια άλλα περιστατικά
 
Ένα άλλο υποτιθέμενο θύμα «των κακών υπερφυσικών δυνάμεων» της περιοχής του Τριγώνου, ήταν το ατμόπλοιο Κοτοπάνι (Cotopani), που εξαφανίσθηκε το Δεκέμβρη του 1925, αφού απέπλευσε από το Τσάρλεστον (CharΙeston) στις 9 Νοεμβρίου.
Το Πρακτικό του Λόϋδ (Ιoyd΄s Reports) για τις 11 Δεκεμβρίου 1925 έδειχνε πως το πλoίo έδωσε σήμα τη 1η Δεκεμβρίου, ότι είχε πάρει νερό στις δεξαμενές και έγερνε επικίνδυνα.
Οι Τάϊμς της Νέας Υόρκης (New York Τίmes) της 2ας Δεκεμβρίου 1925 ανέφεραν, πως μια θύελλα παρέλυσε τις κινήσεις των πλοίων και που περιγράφθηκε από το Μετεωρολογικό Σταθμό, σαν φαινόμενο.
Πολλά πλοία αναγκάσθηκαν να ζητήσουν καταφύγιο, και μεγάλες ζημιές προκλήθηκαν στα λιμάνια και στις πόλεις κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού. Το Κοτοπάνι βρέθηκε στη διαδρομή αυτής της θύελλας, όπως περιγράφθηκε στους Τάϊμς της Νέας Υόρκης.
Παρ’ όσα ελέχθησαν, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα μυστήριο, και η απάντηση είναι, πως ένα ακόμη πλοίο υπήρξε θύμα των γνωστών άγριων θυελλών του Ατλαντικού. Το γεγονός ότι το πλοίο βρισκόταν στη γενική περιοχή του Τριγώνου, ήταν τυχαίο.
Ακριβώς η ίδια εκδοχή μπορεί να ισχύσει και για τη εξαφάνιση του φορτηγού Suduffco, που απέπλευσε από τη Νέα Ιερσέη στις 13 Μαρτίου 1926 και ανεμένετο στη Διώρυγα του Παναμά δέκα μέρες αργότερα.
Δεν έφθασε ούτε βρέθηκε έκτοτε τίποτε από το πλοίο ή από τους 29 άνδρες του πληρώματος, παρά την έρευνα που κράτησε μερικές εβδομάδες. Ο Ι. Kusche αναφέρει (σελίς 89) πως το πλοίο γραμμής Ακουϊτάνια (Aquitania) πλησίαζε στη Νέα Υόρκη καθώς το Suduffco έφευγε.
Ο καπετάνιος της Ακουϊτανίας ανέφερε, πως πειραματίστηκε τη χειρότερη θάλασσα που είχε ποτέ περάσει και ότι άνεμοι που χτύπαγαν το πλοίο έμοιαζαν με τροπικούς κυκλώνες.
Αυτές ήταν οι θάλασσες όπου το Suduffco έπλεε και ο Kusche βάζει «Ελύθη» απέναντι στον άλλο, άλλο αυτόν μύθο για το «Τρίγωνο των Βερμούδων», καθώς ο τίτλος του βιβλίου του αξιώνει.
 
Μερικές Εξαφανίσεις, στο «Τρίγωνο», μπορεί να έγιναν αλλού
 
Είναι αλήθεια ότι εντυπωσιακές αφηγήσεις (συμπεριλαμβανομένης και της συγγραφής βιβλίων), κατόρθωσαν να κάμουν πιστευτό ότι στο «Τρίγωνο των Βερμούδων» έγιναν εξαφανίσεις, που στην πραγματικότητα δυνατόν να μην έχουν καμιά σχέση με την περιοχή.
Ένα καλό παράδειγμα είναι με το βρετανικό εκπαιδευτικό πλοίο Αταλάντα (AtaIanta). Απέπλευσε για την Αγγλία απ’ τις Βερμούδες στις 31 Ιανουαρίου 1880 και δεν ακούσθηκε τίποτα γι’ αυτό ξανά.
Οι προκαταλήψεις το σύνδεσαν με το «Τρίγωνο του Διαβόλου» και με υπερφυσική «αρπαγή», αλλά δύο σημεία αξίζει να τονισθούν.
Το ένα είναι ότι τρομερές θύελλες μαίνονταν στον Ατλαντικό Ωκεανό στην πορεία της Αταλάντα και ότι ένας σημαντικός αριθμός υπολειμμάτων από ναυάγιο έγινε αντιληπτός δυο μήνες μετά τον απόπλου του σκάφους, που μερικά μπορεί να ήταν της Αταλάντα.
Το δεύτερο, ότι το ταξίδι είχε διαδρομή περίπου 3000 μιλίων και μόνο τα 500 μίλια βρίσκονταν στην περιοχή του Τριγώνου. Το πλοίο μπορεί να βούλιαξε οπουδήποτε μεταξύ Βερμούδων και Αγγλίας.
Αυτό φυσικά χαλάει το παραμύθι. Το ναυάγιο θα πρέπει να είναι θύμα του «Τριγώνου του Διαβόλου».
Άλλη περίπτωση είναι ενός μικρού γερμανικού πλοίου το Φράϋα (Freya), που βρέθηκε εγκαταλειμμένο στη θάλασσα στις 20 Οκτωβρίου 1902.
Σημείο εκκινήσεως, όπως αναφέρεται στο Μητρώο του Λόϋδ, το Mανσανίγιο (ManzaniΙΙo) του Μεξικού. Συνεπώς, το Φράϋα δεν καταστράφηκε στο «Τρίγωνο των Βερμούδων».
Ένα άρθρο στο περιοδικό Φύση (Nature) της 25ηςΑπριλΙου 1907 γράφει για ένα μεγάλο σεισμό στο Μεξικό με αποτελέσματα επεκτεινόμενα μέχρι μέσα στον Ειρηνικό Ωκεανό. Αυτό ξεκαθαρίζει τη τραγωδία του Φράϋα, που έφυγε από το Μανσανίγιο στις 3 Οκτωβρίου του 1902 για την Πούντα Αρήνας (Punta Arenas) της Χιλής στο νοτιότερο άκρο της Νότιας Αμερικής.
Είκοσι μέρες αργότερα το καράβι βρέθηκε γυρμένο στο πλάι και με μισοκαταστραμμένα κατάρτια, κοντά στο Μασατλάν(Mazattan) του Μεξικού. Οι καιρικές συνθήκες ήταν καλές, αλλά έγιναν σεισμοί στις 4 και 5 Οκτωβρίου και το ημερολόγιο τοίχου του πλοιάρχου έδειχνε εγγραφή στις 4 Οκτωβρίου για τελευταία φορά.
Τούτο το άρθρο αναφέρεται στις πόλεις Μανσανίγιο, Ακαπούλκο (AcapuΙco)και Τσιλπανσουγιο (ChiΙpanzuigo), που όλες τους βρίσκονται στη δυτική πλευρά του Μεξικού, στη πλευρά του Ειρηνικού Ωκεανού.
Μ’ άλλα λόγια το πλοίο σχετίζεται με το Μανσανίγιο της δυτικής ακτής του Μεξικού και όχι με το ομώνυμο λιμάνι του «Τριγώνου των Βερμούδων» στην ανατολική πλευρά της Αμερικής, συνεπώς η συνωνυμία έγινε αφορμή, μια ακόμη τραγωδία να συνδεθεί λανθασμένα με το «Τρίγωνο του Διαβόλου».
 
Μερικά «Περιστατικά» δεν είναι ούτε καν κοντά στο «Τρίγωνο των Βερμούδων»!
 
Καθώς «το μυστήριο» γύρω από το Τρίγωνο αύξανε, συμπεριέλαβε κι έναν αριθμό εξαφανίσεων εκτός περιοχής.
Το πλοίο BeΙIa ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Έφυγε από το Ριο Ιανέϊρο τον Απρίλιο του 1845 και συμπλήρωσε 6 μέρες μονάχα πλου προς την Ιαμαϊκή.
Όταν η βάρκα του βρέθηκε να επιπλέει αναποδογυρισμένη , ήταν εκατοντάδες μίλια νότια του «Τριγώνου.των Βερμούδων». Ακόμη κάτω κι από τις πιο ευνοϊκες συνθήκες, το υπερψορτωμένο BeIIa θα έπρεπε να βρισκόταν λιγότερο από το μέσο του ταξιδιού του προς την Ιαμαϊκή.
Η εξαφάνισή του δεν έχει καμμιά σχέση με τις υποτιθέμενες ιδιομορφίες του «Τριγώνου των Βερμούδων», παρά την ένταξή του στον μύθο του Τριγώνου.
Παρόμοια, ένα στρατιωτικό αεροσκάφος της αμερικανικής αεροπορίας με 53 άνδρες χάθηκε στις 23 Μαΐου 1951, ενώ βρισκόταν καθ’ οδόν προς τα Βρετανικά Νησιά.
Υπάρχουν μαρτυρίες μιας πιθανής έκρηξης που συνέβη άλλωστε σε μεγάλη απόσταση από το «Τρίγωνο των Βερμούδων», παρ’ όλο που ο μύθος το αξιώνει κι αυτό «για δικό του».
 Ένα βρετανικό μεταγωγικό αεροπλάνο χάθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1953 με 39 ανθρώπους. Μια φοβερή καταιγίδα μαίνονταν πάνω από τον Ατλαντικό εκείνη την εποχή και αυτή υπήρξε η προφανής αιτία του τραγικού αυτού συμβάντος.
Αντίθετα με τον μύθο, το γεγονός συνέβη περίπου 900 μίλια βόρεια του Τριγώνου. Πολλά άλλα περιστατικά μπορούν ν’ αναφερθούν. Το γεγονός είναι, ότι ο μύθος «του Τριγώνου των Βερμούδων» συνεχίζει να ζητάει περιπτώσεις που να υποστηρίζει τη θεωρία του.
Γιατί να στενοχωριόμαστε για μερικές εκατοντάδες μίλια παρά δω ή πάρα κει; Όλες οι εξαφανίσεις στο «Τρίγωνο των Βερμούδων» δεν έχουν αποσαφηνισθεί, αλλά ούτε κι όλες οι άλλες που έχουν συμβεί σ’ άλλα σημεία της γης μπόρεσαν να αποσαφηνισθούν.
Εν τούτοις καθώς τούτο το κεφάλαιο δείχνει, υπάρχουν αρκετές απαντήσεις για να δείξουν πως το «Τρίγωνο του Διαβόλου» είναι μια κακή επωνυμία για το ονομαζόμενο «Τρίγωνο των Βερμούδων».
 
Συμπέρασμα
 
Ούτε παραμερίζουμε, ούτε περιφρονούμε την ιδέα πως συμβαίνουν γεγονότα, που πολλές φορές βρίσκονται πέρα από το λογικό μας, και παραδεχόμαστε πως μια εκπληκτική γνώση μαρτυριέται στο κτίσιμο των πυραμίδων και πολλών άλλων αρχαίων κτισμάτων.
Εν τούτοις αυτές οι ικανότητες δεν είναι πραγματικά καταπληκτικές. Αν και πολλές φορές είναι πέρα από τη γνώση μας, αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει πως θα πρέπει να τις εξηγήσουμε επικαλούμενοι επισκέψεις από το διάστημα. Μια τεχνική, που ξεχάσθηκε και χάθηκε, αποδεικνύεται στο τέλος μάλλον απλή, όταν μας εξηγηθεί.
Ένα άλλο διαφωτιστικό στοιχείο που συχνά παραβλέπεται, είναι ότι οι αρχαίοι ήσαν πιο κοντά στην εποχή της Δημιουργίας. Αν οι αρχαίοι ζούσαν περισσότερα χρόνια ακόμη και έξω από τις Βιβλικές αφηγήσεις, είναι λογικό να πιστέψει κανείς ότι η γνώση τους πιθανόν να ήταν σημαντικά μεγαλύτερη από αυτήν των ανθρώπων του εικοστού αιώνα.
Ο άνθρωπος πάντα υπήρξε, ένα πολύ έξυπνο ον, από την δημιουργία του «κατ’ εικόνα Θεού». Δεν είναι παράδοξο που οι πρόγονοί μας μερικές φορές είχαν γνώσεις πέρα από τις δικές μας. Τούτη η γνώση είχε την προέλευσή της από αυτόν τον Θεόν. Αυτός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Του.
Η γνωστική διαδικασία του αρχέγονου ανθρώπου δεν βελτιώθηκε, αν και η τεχνική του επιδεξιότητα αναπτύχθηκε.
Η απάντηση στα μυστήρια του παρελθόντος δεν βρίσκεται στην επίσκεψη διαστημανθρώπων που επικοινωνούν με τον άνθρωπο, στην κατάλληλη ψυχολογική στιγμή.
Η απάντηση βρίσκεται στην ευφυΐα του ανθρώπου, γιατί ακόμη και ο αποκομμένος από τον Θεό άνθρωπος διατήρησε μια δυναμικότητα δραματικά υπερέχουσα, από αυτήν του πιο ευφυούς, μη ανθρώπινου όντος. Είδαμε σ’ αυτό το βιβλίο, πως αυτοί οι θεοί με τα οχήματα τους, διαρκώς συντρίβονται πάνω στους γήλοφους της αρχαιότητας.
 

Κεφάλαιο 11
Τοποθετώντας σωστά τα δεδομένα της Αρχαιολογίας και της Βίβλου
 
Ο Νταίνικεν φαίνεται να έχει μια προκατάληψη κατά της Αρχαιολογίας, καθώς ήδη δείξαμε. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί με ώθησαν να γράψω τούτο το εγχειρίδιο.
Έτσι, ο Νταίνικεν αναφέρεται στη μαρτυρία της Αρχαιολογίας που επαληθεύει γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά κατόπιν διατείνεται, πως αυτά τα ίδια τα εξακριβωμένα γεγονότα δεν αποτελούν αποδείξεις ως προς τη θρησκεία!
Υποστηρίζει πως αυτά τα ευρήματα απλώς δείχνουν ότι έζησαν άνθρωποι σ’ αυτή ειδικά την περιοχή, αλλά «δεν αποδεικνύουν ότι ο Θεός τούτων των ανθρώπων ήταν ο ένας και μοναδικός Θεός (και όχι ένας ταξιδιώτης του διαστήματος»» (σελίς 73).
Σ’ ένα άλλο από τα βιβλία μου, «Η Αρχαιολογία και ο Σπουδαστής της Βίβλου» (ArchaeoΙogy and the BibΙe Student) σημειώνω τέσσερα ειδικά σημεία σχετικά με τη διασύνδεση της Αρχαιολογίας και της Βίβλου.
Συνοψίζονται οι πρώτες δύο σελίδες του βιβλίου αυτού ως ακολούθως:

α) Η αρχαιολογία επιβεβαίωσε την ακρίβεια πολλών γεγονότων και ιστοριών που αναφέρονται στη Βίβλο.
β) Η αρχαιολογία δείχνει πως πολλά έθιμα, των αρχαίων λαών αναφέρονται στις Γραφές.
γ) Η αρχαιολογία πλάτυνε τη γνώση μας για τους ανθρώπους και τις χώρες της Βίβλου, και
δ) Η αρχαιολογία διευκρίνισε την έννοια διαφόρων λέξεων και φράσεων, που πιο μπροστά ήσαν δυσνόητες.
Πολυάριθμα άλλα παραδείγματα υπάρχουν, και τούτο ανεβάζει πειστικά την αξίωση, ότι η Βίβλος είναι το πιο σημαντικά ακριβές βιβλίο ιστορίας.
Επίσης δείχνει πως τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης γράφηκαν στο τόπο που αξιώνουν ότι γράφηκαν. Ας θυμηθούμε τις Μεσσιανικές προφητείες, αυτές τις σημαντικές προρρήσεις της Παλαιάς Διαθήκης, που ο Χριστιανός βλέπει να εκπληρώνονται στον Ιησού Χριστό.
Η γνησιότητά τους βεβαιώνεται κατά διάφορους τρόπους, και δεν είναι μικρό ότι οι άνθρωποι που έγραψαν μια τόσο ακριβή ιστορία (καθώς αποδεικνύει η αρχαιολογική έρευνα), έγραψαν επίσης και τούτες τις προφητείες.
Αυτό αποτελεί ένα επιχείρημα που περικλείει μια δυνατή πρόκληση για να δεχθεί κανείς το πνευματικό μήνυμα της Βίβλου, του αληθινού λόγου τού Θεού.

Δεν χρειάζεται να ισχυριζόμαστε ότι «η αρχαιολογία αποδεικνύει τη Βίβλο». Η Βίβλος είναι εντελώς ικανή να υποστηρίξει τον Εαυτό της. Κάποιος είπε πως μοιάζει με λιοντάρι, άφησέ το ελεύθερο και θα φροντίσει τον εαυτό του.
Τούτο είναι το Βιβλίο που μας δίνει τη γνώση περί Θεού δια του Ιησού Χριστού, και πολύ καλά ειπώθηκε πως όσο κοντύτερα βρίσκεσαι σ’ αυτό το Βιβλίο, τόσο πιο πολύ πλησιάζεις τον Θεό και τον συνάνθρωπό σου.
Σύμφωνα με τη Βίβλο (π.χ. Ιωάν. 14:6, Πράξεις 4:12), δεν είναι σωστό πως όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο, ή ότι λίγο πειράζει ποιο όνομα δίνεις στον Θεό που λατρεύεις. Η Βίβλος το ξεκαθαρίζει, ότι ο Θεός είναι θεός «ζηλότυπος», δεν μπορεί να ομοιωθεί με τον Βάαλ ή όποιον άλλο ψεύτικο θεό από τα έθνη γύρω.
Έχουμε δείξει πως υπάρχουν αντιτιθέμενες δυνάμεις του κακού, και ο Νταίνικεν ο ίδιος αναγνωρίζει τη πλατειά διαδεδομένη αυτή πίστη. Συνδέει το φίδι με το κακό καθώς αναφέρει: «η πρωταρχική μορφή του κακού, το φίδι, καταδικάσθηκε να σέρνεται.
Πώς μπορεί κανείς να λατρεύει αυτό το αποκρουστικό δημιούργημα σαν θεό, και γιατί μπορούσε επί πλέον να πετάει; Για τους Μάγια μπορούσε» (σελίς 127). Πράγματι παράξενο, αν και η αρχική πηγή μπορεί να βρεθεί στην αναφορά της Γένεσης κεφ. 3. Είναι ενδιαφέρον να συγκρίνει κανείς τούτα τα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης με το Σουμερικό Έπος του Έμμερκαρ, που λέει για την καθαρή γη του Τιλμούν όπου «το λιοντάρι δεν σκοτώνει και ο λύκος δεν αρπάζει το πρόβατο». (Χούκ, Μεσοανατολική μυθολογία, σελίς 114).[S. Η Houke. MiddΙe Eastern MythoΙogy. ρ.4].

Άλλη μια φορά μπορούμε να δούμε το άφθαρτο πρωτότυπο στη Βιβλική περιγραφή του Κήπου της Εδέμ.

Ακόμη κι ο συγγραφέας των «Οχημάτων» παραδέχεται τη παρουσία δυνάμεων του κακού. Η Βίβλος διδάσκει καθαρά, πως ο αρχηγός αυτών των δυνάμεων είναι ο Σατανάς και ότι ενίοτε μεταμφιέζεται σε άγγελο φωτός.
Ο Νταίνικεν θέλει να έχουν τα άτομα, μια ΔIANΟΗΤΙKH αντίληψη περί Θεού, ακριβώς για να μη φθάνουν σε κάποια ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ αντίληψη, και να πιάσουν έτσι τη πραγματικότητα.
Έτσι, καθώς μελετούμε τις διάφορες αντιλήψεις για τους θεούς που εξουσιάζουν τα έθνη, ξαφνικά βρισκόμαστε μπροστά σε μια λάμψη φωτός. Η Αρχαιολογία αποδεικνύει την ύπαρξη λαών, τους οποίους η Βίβλος αξιώνει πως έζησαν πολύ πριν.
Δεν πάει πολύ καιρός που νομιζόταν πως οι Χετταίοι δεν ήσαν γνωστοί στις μέρες του Αβραάμ. Έκτοτε χιλιάδες πήλινες πινακίδες βρέθηκαν και πιστοποιήθηκε πως υπήρξε κάποιος κλάδος των Χετταίων τόσο παλιός, όσο δείχνει η Βίβλος στη Γένεση (κεφάλαιο 23).
Η Αρχαιολογία δεν μας πληροφορεί απλώς μόνο για τους ανθρώπους που έζησαν πολύ πριν, αλλά ακόμη και για πολλές τοποθεσίες που αναφέρονται στις Γραφές. Στο Α’ Βασιλέων 10:28 π.χ., γίνεται μνεία μιας τοποθεσίας που καλείται (κατά τους Ο΄) Θεκουέ.
Οι μελετητές είχαν σκεφθεί πως τούτη η λέξη έπρεπε να αποδοθεί «λινά νήματα» γιατί υπάρχει παρόμοια λέξη στα Εβραϊκά, αλλά σήμερα είναι γνωστό πως υπήρξε πράγματι μια τοποθεσία, Κουέ, γνωστή για τα περίφημα άλογά της. Τούτο ταιριάζει ακριβώς και με το εδάφιο Α΄ Βασ. 10:28, όπου αναγράφεται ότι ο Σολομών αγόραζε ίππους εξ Αιγύπτου, «και από την Θεκουέ».
Ξέρουμε πως «Κουέ» ήταν το αρχαίο όνομα της Κιλικίας γνωστής για τα άσπρα της άλογα. Ένα άλογο από εκεί άξιζε όσο τέσσερα από την Αίγυπτο, ο Σολομών αγόραζε τα καλύτερα! Έτσι το εδάφιο της Βίβλου πρέπει να διαβαστεί ότι ο Σολομών αγόραζε άλογα από την Aίγυπτo και την Θεκουέ, και όχι ότι ο Σολομών αγόραζε άλογα από την Αίγυπτο και «λινό νήμα». Η Αρχαιολογία έλυσε τούτο το ειδικό γλωσσικό πρόβλημα.

Στα 1800 ο Γερμανός μελετητής Ιούλιος Βελλχάουζεν (WeIIhausen) έγραφε: «Είναι αλήθεια ότι δεν φθάνουμε στην ιστορική γνώση των Πατριαρχών, παρά μόνο όταν η ιστορία τους αρχίζει μέσα στον Ισραηλιτικό λαό... τούτη η μεταγενέστερη περίοδος εδώ προβάλλεται, όχι επίτηδες, στα εσωτερικά και εξωτερικά της χαρακτηριστικά και καθώς εισδύει στη βαθιά αρχαιότητα ανακλάται σαν μια ένδοξη εικόνα. (Ιστορία του Ισραήλ)».
Αντιπαραθέστε το πιο πάνω με τη σύγχρονη γνώση που βασίζεται στην αρχαιολογική μαρτυρία και θα δικαιολογήσουμε πολλές νεώτερες επιστημονικές αντιλήψεις, όπως την πάρα κάτω, άποψη του καθηγητή Ωλμπράϊτ.
«Τόσες επιβεβαιώσεις λεπτομερειών έχουν ανακαλυφθεί τα τελευταία χρόνια, ώστε πολλοί αξιόλογοι επιστήμονες απέβαλαν τη παλιά κριτική θεωρία σύμφωνα με την οποία οι Πατριάρχες ανήκουν ως επί το πλείστον στον καιρό της διπλής μοναρχίας», δηλ. 9 έως 8 εκατονταετίες π.Χ.(σελίς 183,
Από τη Λίθινη Εποχή στον Χριστιανισμό). (W. F. AΙbright, From Stone to Christianity.)
Η παλιά αντίληψη ήταν ότι οι ιστορίες των Πατριαρχών μεταδόθηκαν προφορικά και δεν παραδόθηκαν γραμμένες για αιώνες.

Τώρα μια νέα άποψη υποστηρίζεται για τις παλιές βιβλικές αφηγήσεις, βασισμένη στη μαρτυρία πολλών πήλινων πινακίδων, που μας βεβαιώνουν ότι η Γένεση σαν πηγή στοιχείων, μας παρέχει αξιοσημείωτες λεπτομέρειες για παλιά έθιμα.
Πολλά από αυτά τα έθιμα έγιναν γνωστά από την εποχή της διαίρεσης του βασιλείου που επακολούθησε το θάνατο του Σολομώντα, η παλιά αντίληψη «της υποθέσεως περί των στοιχείων» ήταν ότι γράφηκαν μετά από την εποχή του Σολομώντα.
Είναι συνεπώς πιο λογικό να δεχθούμε πως οι αφηγήσεις για τον Αβραάμ γράφηκαν στον καιρό του, παρά ότι δέχθηκαν τους εξωραϊσμούς επαναδιηγήσεων επί εκατονταετίες, αφού είναι φανερό πως διατήρησαν τα παλιά έθιμα που πια δεν ήταν κατανοητά από τους μεταγενέστερους!
Έθιμα και ντόπιο χρώμα είναι αξιοσημείωτα ακριβή μέσα στις Γραφές. Για παράδειγμα στο Β΄ Βασιλέων 15:19-20 διαβάζουμε, ότι ο βασιλιάς του Ισραήλ Μεναήμ, χρειάσθηκε να πληρώσει 50 ασημένιους σίκλους για κάθε άνδρα, όπως του ζητήθηκε από τους Ασσυρίους που τους πολιορκούσαν.
Επιγραφές που ανακαλύφθηκαν στην Ασσυριακή πόλη Νεβρώδ δείχνουν, πως εκείνη την εποχή η τρέχουσα τιμή για ένα σωματικά ικανό σκλάβο ήταν 50 ασημένιοι σίκλοι.
Φαίνεται πως ο βασιλιάς Μεναήμ είχε την ευκαιρία είτε να πληρώσει το τίμημα για τους άνδρες του για να εξαγοράσουν τη δουλεία, ή θα πρεπε να συρθούν αιχμάλωτοι - όπως έγινε σε χρόνο λιγότερο μιας γενιάς.

Οι 50 σίκλοι φωτίζονται έτσι ξεκάθαρα, όταν καταλάβουμε πως αυτή ήταν η τρέχουσα τιμή του σκλάβου. Οι συγγραφείς της Αγίας Γραφής χρησιμοποίησαν επίσης ντόπιο χρώμα στο σωστό γράψιμο των τίτλων. Οι βιβλικοί συγγραφείς χρησιμοποιούν πιστά τους τίτλους των γύρω τους λαών, και μάλιστα επακριβώς, αφού ήταν αυτόπτες μάρτυρες αυτών που έγραψαν.
Έτσι πολλοί τίτλοι χρησιμοποιούνται, ανάλογα με την εποχή και το λαό - όπως αυτός «επιστάτης επί του οίκου» (Γένεση 39:4) που χρησιμοποιείται στη διήγηση για τον Ιωσήφ. Οι τίτλοι, που δίδονται στον Ιωσήφ και η περιγραφή της περιβολής του με τα διάσημα της εξουσίας που του δόθηκε (Γεν. 41 :39-45 κ.λ.π.), συμπίπτουν με τις απεικονίσεις σε αιγυπτιακούς τάφους.
Για την εποχή των Ασσυρίων, βρίσκουμε τίτλους τέτοιους όπως του Ταρτάν (Γενικός Αρχηγός) Ραβ-σάκης (ανώτερος Αυλικός) και Ραβσαρείς (Αρχηγός των Αξιωματούχων), που αναφέρονται και οι τρεις τους στο Β’ Βασιλέων 18: 17.
Αυτοί και άλλοι τίτλοι σε κατόχους δημοσίων θέσεων, χρησιμοποιήθηκαν σωστά από τους βιβλικούς συγγραφείς, που προφανώς είχαν άμεση επαφή με τους Ασσυρίους, επειδή οι Ασσύριοι εξαφανίσθηκαν σαν λαός το 605 π.Χ. για να μη ξαναφανούν ποτέ.
Κάποιος θα’ μπορεί εν τούτοις να πει: «Τι λέτε, αφού υπάρχουν Σύριοι ακόμη σήμερα». Οι Σύριοι είναι διαφορετικός λαός. Οι Ασσύριοι και οι Σύριοι ζούσαν σε γειτονικές περιοχές, αλλά δεν ήσαν ο ίδιος λαός.
Οι συγγραφείς της Βίβλου, που μεταχειρίστηκαν Ασσυριακούς τίτλους, ήσαν σύγχρονοι τους και τους ήξεραν. Ο καθένας μπορεί να το δοκιμάσει με τους τίτλους στο δικό μας στρατό, ναυτικό ή αεροπορία και κατόπιν να το επεκτείνει σε γειτονικούς λαούς.
Μπορεί να παρεισφρύσoυν λάθη’ για παράδειγμα στον αυστραλιανό στρατό ο (captain) είναι κατώτερος σε βαθμό σε σύγκριση με τον (captain) στο Αυστραλιανό ναυτικό.[ σημ. μεταφραστού: στο στρατό ο captain σημαίνει λοχαγός στο ναυτικό ο captain σημαίνει πλοίαρχος]
 
Ο καθένας μπορεί να επεκτείνει τούτη τη δοκιμή στη τελευταία δωδεκάδα περίπου βασιλέων και αρχηγών μιας ειδικής χώρας, και κατόπιν σε μια γειτονική της χώρα.
Λίγοι μπορεί να το κάμουν αυτό σωστά (καθώς η πείρα διαλέξεων επί έτη απέδειξε), εν τούτοις οι βιβλικοί συγγραφείς χρησιμοποιούν σωστά τους τίτλους τους και τους τίτλους των εχθρών τους.
Μας δίνουν τον κατάλογο των βασιλέων τους και συχνά μας λένε ποιοί ήταν οι εχθρικοί βασιλείς και πάντα σε σωστή χρονολογική σειρά.
Αυτό αποτελεί καθαρή μαρτυρία γνησιότητας και ο όγκος παρόμοιων διαβεβαιώσεων από την εποχή του Σολομώντα μέχρι την πτώση της Ασσυριακής αυτοκρατορίας είναι, εκπληκτικά μεγάλος.
Οι Ασσύριοι εξαφανίσθηκαν 600 χρόνια προ Χριστού, κι έχουμε ένα δυνατό επιχείρημα ως προς την γνησιότητα πολλών προφητειών αυτών των ίδιων των συγγραφέων καθώς επακριβώς προέβλεψάν το πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού.
Η ίδια η Βίβλος λέει για τον εαυτό της «υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού» (Β’ Πέτρου 1:21).
Στα μετά τον Σολομώντα χρόνια, μερικοί βασιλείς του Ισραήλ και του Ιούδα είναι γνωστοί από την αρχαιολογική μαρτυρία. Ο Ασσύριος βασιλιάς Σαλμανάσαρ Γ’ αναφέρει το μέρος που ο Αχαάβ, βασιλιάς του Ισραήλ, «έπαιξε» στη μάχη του Καρκάρ (853 π.Χ,), ο ίδιος ο Σαλμανάσαρ αναφέρει τον φόρο που του κατέβαλε ο Ιηού, γιός του Αμρί (841 π.Χ.).
Έτσι αναφέρεται σε δύο βασιλείς του Ισραήλ στο ίδιο κείμενο. Ο Ασσύριος βασιλιάς Θελγάθ - Φελνασά- αναφέρεται τόσο στον Μεναήμ (738 π.Χ.), όσο και στον Φεκά (γύρω στο 734 π.Χ.), και ο Σενναχειρείμ αναφέρεται στον «Εζεκίαν τον Ιουδαίον». (701 π.Χ.).
 
Ένα παλιό έγκλημα
 
Ο φόνος του Ασσύριου βασιλιά Σενναχειρείμ αναφέρεται στη Βίβλο (Β’ Βασ. 19) και βρίσκουμε την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται σε ΄πήλινες πινακίδες από το χρονικό του βασιλιά Εσαρραδδών, που διαδέχθηκε τον Σενναχειρείμ (Β’ Βασ. 19:37).
Η ιστορία προχωράει πιο πέρα στα αναφερόμενα για τον Ασσουρβανιπάλ που διαδέχθηκε τον Εσαρραδδών, αυτός σκότωσε τους δολοφόνους του βασιλιά στον ναό όπου είχαν διαπράξει το έγκλημά τους.
Τόσο ο Εσαρραδδών και ο Ασσουρβανιπάλ βεβαίώνουν ότι ο Σενναχειρείμ δολοφονήθηκε από τους γυιούςτου.
Και άλλοι βιβλικοί βασιλείς αναφέρονται στην Ασσυριακή περίοδο, όπως όταν ο Εσαρραδδών μνημονεύει τον Μανασσή (περίπου 675 π.Χ.).
Η ακριβής καταγραφή των βασιλέων και ηγεμόνων δεν περιορίζεται στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Ηρώδης ο Μέγας, ο Αρχέλαος, ο Αγρίπας και ο Φήστος είναι τέσσερις ηγεμόνες που σωστά προσδιορίζονται στη Καινή Διαθήκη.
Όταν κάποιος εξετάσει τη Βίβλο και άλλες εξιστορήσεις της εποχής εκείνης, τότε μπορεί να δει, ότι είναι πράγματι σύγχρονες. Τα στοιχεία που παρέχουν οι Γραφές, τοποθετούνται σε χρόνο που συμφωνεί πλήρως με αυτόν που τα ίδια τα κείμενα δηλώνουν.
Όσοι μελετούν τη Βίβλο γνωρίζουν ότι ο Βαβυλώνιας βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ πολιόρκησε τους Ιουδαίους και κατάστρεψε την Ιερουσαλήμ στο 587 π.Χ. Οι δικές του περιγραφές παρουσιάζουν λεπτομέρειες της εκστρατείας του στην Παλαιστίνη, υποστηρίζοντάς έτσι τα γεγονότα που δίδονται στις περιγραφές των Ιερών Γραφών.
Στο βιβλίο του Δανιήλ, 4:30, διαβάζουμε για την υπερηφάνεια του βασιλιά Nαβουχοδονόσορα για την υπέροχη πόλη της Βαβυλώνας: «Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ οικοδόμησα δια καθέδραν του βασιλείου, με την ισχυν της δυνάμεώς μου, και εις τιμήν της δόξης μου;»
Η Βαβυλών ήταν ένδοξη μεταξύ των αρχαίων πόλεων, αλλά η γνώση ότι ο Ναβουχοδονόσωρ την είχε ξανακτίσει είχε χαθεί για τούς οπαδούς της αρνητικής κριτικής, μέχρι που ο Γερμανός καθηγητής Κολντεβάϋ (KoΙdewey) έκανε ανασκαφές από το 1899 μέχρι το 1914.
Ο Ναβουχοδονόσορ καυχιόταν για τα μεγάλα του κατορθώματα που είναι χαραγμένα πάνω σε πλίνθους κυλινδρικού ς, καθώς και σε άλλες επιγραφές σε διάφορα κτίσματα. Τα όσα πάρα πάνω αναφέρονται από το βιβλίο του Δανιήλ 4:30, είναι επιγραφές που ο υπεροπτικός Ναβουχοδονόσορ θα είχε γράψει.
Αλλά πως ο Δανιήλ ήξερε, ότι ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ ήταν που ξανάκτισε τη Βαβυλώνα όταν οι άλλοι ιστορικοί το είχαν ξεχάσει; Ο Δανιήλ το ήξερε, γιατί ήταν εκεί αιχμάλωτος. Αυτή είναι η ιστορία που δίνει η Αγία Γραφή.
 
Ο Δανιήλ σαν «Τρίτος στο Βασίλειο»
 
Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο σχετίζεται με την τοποθέτηση του Δανιήλ σαν «τρίτου άρχοντα» στο βασίλειο της Βαβυλώνας (Δανιήλ 5:29). Τούτο είχε φανεί πως ήταν λάθος, γιατί στο βιβλίο του Δανιήλ βρίσκουμε ότι ο βαβυλώνιος βασιλιάς μετά τον Ναβουχοδονόσορα ονομάζεται Βαλτάσαρ (Δανιήλ 5:1).
Αλλά δεν υπήρξε βασιλιάς Βαλτάσαρ σύμφωνα με τους βαβυλωνιακούς καταλόγους και ο τελευταίος βαβυλώνιος βασιλιάς ήταν ο Ναβόνιδος. Ποιό θα είναι η απάντηση σε τούτο το πρόβλημα;
Οι επιγραφές που «έτυχε» να βρεθούν, αναγράφουν όρκους που ο Ναβόνιδος έκανε μαζί με τον γιό του. Τα δυο ονόματα ήσαν ενωμένα στις ίδιες επιγραφές. Ο Ναβόνιδος ήταν ένας από τους διαδόχους του Ναβουχοδονόσορα και ξέρουμε πώς επέσυρε την οργή των ιερέων της Βαβυλώνος, επειδή για μερικό χρόνια δεν έπαιρνε μέρος στη σημαντική τελετουργία του Νέου Έτους στη Βαβυλώνα.
Ενώ βρισκόταν έξω από τη χώρα του, τα χρόνια πριν την πτώση της Βαβυλώνος, ο γιός του Βαλτάσαρ ενεργούσε για λογαριασμό του με πλήρη εξουσία μονάρχου.
Έτσι όταν διαβάζουμε για τον Δανιήλ ότι έγινε ο τρίτος στο βασίλειο, αυτό είναι απόλυτα ακριβές και ξαναδείχνει το ντόπιο χρώμα που έχουν οι βιβλικές αφηγήσεις. Ο Ναβόνιδος τυπικό ήταν ο πρώτος, ο Βαλτάσαρ ο δεύτερος και ο Δανιήλ έγινε ο τρίτος, όταν μετέφρασε τη θεία γραφή που φάνηκε πάνω στο τοίχο.
Η Βίβλος μας λέει ότι στους γιούς Ιούδα επιτράπηκε να γυρίσουν από την αιχμαλωσία, επί του Πέρσου βασιλέα Κύρου. Ο Κύλινδρος του Κύρου (όπως ονομάσθηκε) αποτελεί μια ενδιαφέρουσα παράλληλη αφήγηση του περιστατικού, από την περσική άποψη.
Ο κύλινδρος δείχνει, πως σε διάφορους λαούς επιτράπηκε να επιστρέφουν στη γη τους και να ασκήσουν τα θρησκευτικό τους καθήκοντα σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους. Η βιβλική αφήγηση (στον Έσδρα κεφ. 1:4) περιλαμβάνει την Ιουδαϊκή άποψη, γιατί οι ενέργειες των άλλων λαών είναι έξω του σκοπού των βιβλικών συγγραφέων.

Η Αρχαιολογία προσθέτει στη Γνώση της Βίβλου
 
Βρίσκουμε λοιπόν, πως όχι μόνο είναι σωστά τα αναφερόμενα ονόματα των βαβυλωνιακών βασιλέων, αλλά επίσης ότι σωστό είναι και τα ονόματα άλλων βασιλέων όπως του Φαραώ Σισάκ της Αιγύπτου και διαφόρων μοναρχών της Ασσυρίας.
Ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ασσυριακό παραδείγματα ήταν ο βασιλιός Σαργών εντελώς άγνωστος εκτός από μια αναφορά στον Ησαΐα, 20:1. Οι μελετητές πειστικά υποστήριζαν, πως αυτό ήταν ένα βιβλικό λάθος.
Αλλά από τότε το ανάκτορο του βασιλιά Σαργών ανακαλύφθηκε και ανασκάφθηκε στο Χορσαμπόντ του Ιράκ, και ακόμη και η μάχη που περιγράφεται στο 20 κεφ. του Ησαΐα βρέθηκε ν’ αναφέρεται στα χρονικό του.
Η Αρχαιολογία συχνό λοιπόν προσθέτει στη βιβλική μας γνώση και κάποτε μας παρέχει πρόσθετα γεγονότα που δεν περιλαμβάνονται στη Βίβλο. Άλλο, τυπικό παράδειγμα βρίσκουμε στη γνωστή «Μωαβίτιδα Πέτρα», όπου ο βασιλιάς Αμρί περιγράφεται σαν τόσο σημαντικός, ώστε για αρκετό καιρό μετά το θάνατό του ο λαός του Μωάβ αναφερόμενος στη χώρα του Ισραήλ την ονομάζει γη του Αμρί.
Για τον Αμρί υπάρχουν μόνο λίγα εδάφια της Αγίας Γραφής, γιατί η διαγωγή του ήταν ανάρμοστη για βασιλιά που αντιπροσώπευε τον, Άγιο Θεό του Ισραήλ.
Εντούτοις από την Αρχαιολογία βλέπουμε πως ήταν ένας από τους μεγαλύτερους βασιλιάδες που ο Ισραήλ απόχτησε ποτέ, όσον αφορά τη κοσμική εξουσία. Αλλά ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για υλικά πράγματα και έτσι ο Αμρί (όπως και ο Ιεροβοαμ Β’ λίγο καιρό μετά από αυτόν) αναφέρονται σε λίγα μόνο εδάφια της Βίβλου.
Η Αρχαιολογία συχνό προσθέτει στη γνώση μας όσο αφορά τη γλώσσα. Ξέρουμε τώρα πως η λέξη «χανικίμ» [εβραϊκή λέξη που αποδόθηκε ελληνικά στη μετάφραση Βάμβα σαν «δούλοι γεννηθέντες εν τη οικία αυτού».] στη Γένεση 14:14 σημαίνει «ειδικευμένος υπηρέτης» ή «θεράπων» γιατί είναι γνωστή αρχαιολογικό από την εποχή μεταξύ του 1900 π.Χ. και 1500 π.Χ.
Τούτος ο όρος χρησιμοποιείται μονάχα μια φορά στη Βίβλο.
  
Η Αρχαιολογία και η Καινή Διαθήκη
 
Κάποιος μπορεί να μην έχει καταλάβει πως η Αρχαιολογία έχει συνεισφέρει τόσο στην κατανόηση της Καινής Διαθήκης, όσο και της Παλαιός Διαθήκης.
Πρέπει κανείς να σκεφθεί πως ο χρόνος μέσα στον οποίο γράφτηκαν τα βιβλία της Καινής Διαθήκης καλύπτει λιγότερο από μια εκατονταετία, σε σύγκριση με τις πολλές εκατονταετίες της Παλαιός Διαθήκης.
Η αρχαιολογική συνεισφορά στη γνώση της Καινής Διαθήκης δεν μπορεί να υπερτονισθεί. Το τεμάχιο του πάπυρου που περιλαμβάνει κομμάτια από τον Ιωάννη 18:31-33 και 37-38 που δημοσιεύθηκε το 1935 και βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη Ιωόννου Ραϋλαντζ (RyIands) στο Μάντσεστερ (Manchester) της Αγγλίας, χρονολογείται από το 125 μ.Χ. και φαίνεται πως του έγινε μεγάλη χρήση επί μια γενεά από τον άνθρωπο που το έγραψε.
Είναι άξιο προσοχής, ότι αυτό το πιο παλιό τμήμα της Καινής Διαθήκης επικεντρώνεται γύρω από τη δίκη του Κυρίου μας και τη δήλωση του ίδιου του Κυρίου ότι ήλθε να μαρτυρήσει για την αλήθεια.
 
Η ομιλία των κροκοδείλων
 
Μέχρι την αρχή της παρούσης εκατονταετίας οι ερευνητές συζητούσαν τη φύση των γραπτών της Καινής Διαθήκης - ως προς το αν δηλ. ήταν μια υπαρκτή γλώσσα ή μια ειδική «γλώσσα του Αγίου Πνεύματος».
Όταν στα 1899-1900 οι Δόκτορες Γκρένφελ (Β.Ρ. GrenfeII) και Χόντ (A.S. Hunt) ανέσκαπταν ένα ιερό νεκροταφείο κροκοδείλων στη Τεπτούνις του νοτίου Φαγιούμ της Αιγύπτου, βρήκαν απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα.
Οι ανασκαφές δεν απέδωσαν κάτι κάποιας αξίας, μέχρις ότου ένας βαριεστημένος εργάτης έσπασε ένα κροκόδειλο. Οι αρχαιολόγοι ξαφνιάστηκαν σαν είδαν μέσα σ’ αυτόν, και σ’ άλλους κροκοδείλους, όγκους γραμμένων παπύρων που είχαν χρησιμοποιηθεί για να παραγεμίσουν τα βαλσαμωμένα ζώα.
Γρήγορα ακολούθησαν αποκαλύψεις τρομερής σημασίας για τους μελετητές της Καινής Διαθήκης, γιατί οι πάπυροι αποδείχθηκαν πως ήταν έγγραφα της καθημερινής ζωής, από τη Ρωμαϊκή εποχή, γραμμένα στην «κοινή» Ελληνική γλώσσα δηλ. στη γλώσσα της Καινής Διαθήκης.
Έτσι φάνηκε πως η γλώσσα της Καινής Διαθήκης ήταν η καθομιλουμένη γλώσσα, της πρώτης μετά Χριστό εκατονταετίας. Τούτο υποδηλώνεται και στη παρατήρηση του Μάρκου 12:37: «Ο πολύς όχλος ήκουεν αυτόν ευχαρίστως».
 
Ο Λουκάς ο ακριβής ιστορικός
 
Τα γραπτά του ευαγγελιστή Λουκά αμφισβητήθηκαν πιo πολύ από όλα τ’ άλλα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Αλλά όλος τούτος ο θόρυβος μεταστράφηκε, ύστερα από τις αξιοσημείωτες έρευνες του Ρόμσευ (Sir WiΙΙian Ramsay) - άλλοτε καθηγητού της Κλασσικής Τέχνης στην Οξφόρδη.
Για το έργο του στη Μικρή Ασία, χρειάστηκε υλικό πηγών που χρονολογούνταν στην πρώτη εκατονταετία μετά Χριστό, αλλά δεν σκέφθηκε ποτέ σοβαρό τον Λουκά, έχοντας αποδεχθεί την άποψη της αρνητικής σχολής της Τυβίγγης (Γερμανία), πως ο Λουκάς ανήκε και έγραψε σε μεταγενέστερη περίοδο. Αλλά παρά την προκατάληψη του, ο καθηγητής Ρόμσευ έγραφε:
«Σιγά - σιγά μου δημιουργήθηκε η αντίληψη, ότι σε πολλές λεπτομέρειες η διήγηση αποδεικνύεται θαυμαστό αληθινή... η ιστορία του Λουκά είναι σε μεγάλο βαθμό αξιοσέβαστη όσον αφορά την ειλικρίνεια και ακρίβεια της... Ο Λουκάς είναι ιστορικός πρώτης τάξεως- όχι μόνο οι διηγήσεις του των γεγονότων είναι αξιόπιστες, αλλά έχει την αληθινή αίσθηση της ιστορίας...
Τούτος ο συγγραφέας πρέπει να τοποθετηθεί μεταξύ των μεγαλυτέρων ιστορικών». (Ο απ. Παύλος, ο Ταξιδιώτης και ο Ρωμαίος Πολίτης).( St. PauΙ the TraveΙΙer and the Roman Citizen)
Τούτη η ακρίβεια μπορεί αν αποδειχθεί από πολλά σημεία στο βιβλίο των Πράξεων (γιατί ο Λουκάς έγραψε τις Πράξεις όσο και το Ευαγγέλιο που φέρει το όνομά του).
Έτσι σωστά προσδιορίζει γεωγραφικές περιοχές (Πράξεις, 13:49, 15:41, 16:2-8)’ ξέρει πως ονομάζονται. οι τοπικοί αξιωματούχοι (Πράξεις 13:7, 16:20, 35, 17:6, 18:12,19:22 και 31), συνδέει ορισμένες ειδικές θεότητες με ορισμένες περιοχές - π.χ. τον Δία και τον Ερμή με τα Λύστρα (Πράξεις 11, 12), την Άρτεμη με την Έφεσο (Πράξεις 19:28), και παρέχει πολλές άλλες πληροφορίες που δείχνουν καθαρά πως προέρχονται από πρώτο χέρι.
 
Η Πνευματική Πρόκληση της Βίβλου
 
Πρέπει να προσθέσουμε ότι ο Λουκάς που είναι τόσο ακριβής σε ιστορικές λεπτομέρειες, έχει δώσει και πολλά στοιχεία πνευματικής σημασίας.
Αυτός «ο πρώτης τάξεως ιστορικός» (καθώς τον αποκαλεί ο Ράμσευ (Ramsay) ποτέ δεν αποδείχθηκε λαθεμένος, αν και αναλύθηκε σε εκατοντάδες περιπτώσεις.
Οι φαινομενικά συνήθεις αναφορές του, αποδείχθηκαν πως είναι τα σημάδια εκείνα, που χαρακτηρίζουν και προσδιορίζουν ξεκάθαρα τη πρώτη εκατονταετία μετά Χριστό.
Το ντόπιο χρώμα στον Λουκά είναι η αποφασιστική μαρτυρία της γνησιότητας των γραπτών του.
Κι επειδή έτσι έχουν τα πράγματα έχουμε δίκιο να αποδεχθούμε κατά γράμμα τα γεγονότα που περιγράφει, καθώς και τα πνευματικά του μηνύματα.
Όταν ο Λουκάς μιλάει για τη σωματική ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού, που «εφανέρωσε εαυτόν ζώντα μετά το πάθος αυτού... εμφανιζόμενος εις αυτούς τεσσαράκοντα ημέρας...» (Πράξεις 1:3), δεν εμφανίζεται μόνο σαν ο ακριβής ιστορικός, αλλά είναι και το εκλεκτό σκεύος του Αγίου Πνεύματος του Θεού για να μας οδηγήσει στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, του γιου του Θεού.
ο Χριστός είναι ο Σωτήρας όλων αυτών που δέχονται τη Σωτηρία του δια πίστεως, σαν δώρο Θεού (Πράξεις 1:8, 11-12, 16:31).
Σε τούτη την επισκόπηση, είδαμε ότι η Αρχαιολογία αποδείχνει τη σημαντική ιστορική αξία των Γραφών, δείχνει ότι οι πηγές των κειμένων προέρχονται από την εποχή των γεγονότων που περιγράφονται, εξηγεί λέξεις, και έθιμα και πλαταίνει τη γνώση μας για τη Βιβλική εποχή, τα περιστατικά και τα συμβάντα και περιβάλλει με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη την αξιοπιστία των Γραφών, της αλήθειας του Λόγου του Θεού.
Πραγματικά, δικαιούμαστε να έχουμε εμπιστοσύνη στη Βίβλο, παρά τις τόσο πολύ απέχουσες από την πραγματικότητα θεωρίες του Ερρίκου Φον Νταίνικεν, του Ελβετού ξενοδόχου που έγινε ιστορικός.



Ενότητα όγδοη
Η διατροφή στο σακχαρώδη διαβ ...
Περισσότερα >>
Ενότητα έννατη
Κριτήρια Διάγνωσης και Σωστής ...
Περισσότερα >>