www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ    ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ    ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
Ο "αθλητής" του Χριστού

  «Έρχεται μια μέρα όπου ο ηγεμονικός μας νους, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να κρατήσει την αίθουσα του θρόνου καθαρή. Να τοποθετήσει ανακτορικούς υπηρέτες και βασιλικούς φρουρούς να διακονούν και να φρουρούν μετά ανυστάκτου επιτηρήσεως τον Βασιλέα»
Γέροντας Εφραιμ Φιλοθεϊτης
 
Αφιερωμένο στο Μαλτάκι
Όλες οι πίκρες της ζωής μας σβήνουν στο άγγιγμα της Χάρης Του. Καμία αγκαλιά δεν είναι τόσο γλυκιά όσο η δική Του. Καμία σωματική ηδονή δε μπορεί να συγκριθεί με την πνευματική ηδονή όταν τα μάτια της ψυχής ανοίξουν και βιώσουν την ειρήνη του Χριστού.
 
Ευχαριστώ,
τον πνευματικό μου Πατέρα, το γέροντα μας Ιερομόναχο Θεόκλητο και τον «αδελφό» Παναγιώτη
«Ο Θεός με έστειλε από τον ουρανό στη γη και ο πνευματικός μου πατέρας θα είναι εκείνος που θα με καθοδηγήσει στην πορεία μου από τη γη στο ουρανό»
 

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Το να ξεχωρίσει κανείς την αλήθεια από την πλάνη σε θέματα πίστεως ή έρευνας για το θεό, είναι συνήθως τόσο δύσκολο για κάποιον, όσο δύσκολο είναι το να ξεχωρίσεις με το μάτι τη ζάχαρη που είναι ανακατεμένη με αλάτι. Σίγουρα ο μόνος τρόπος είναι η δοκιμή στη γεύση. Με άλλα λόγια το βίωμα!
Ο δρόμος του βιώματος - του να ζήσεις μια κατάσταση ή έναν τρόπο ζωής - είναι ταυτόσημος με την αλήθεια. Όταν έχεις δοκιμάσει τα όρια της σωματικής και ψυχικής σου αντοχής υπηρετώντας έναν σκοπό ή μια ιδέα ή ένα θρησκευτικό ή φιλοσοφικό ρεύμα και νιώθεις ότι παρ' όλο που περπατάς χρόνια ολόκληρα, είσαι τελικά στο ίδιο σημείο... έχεις τότε το αναφαίρετο δικαίωμα να αναρωτηθείς «ΓΙΑΤΙ;»...!
Όταν αυτή η ερώτηση βγει στην επιφάνεια, τότε νομίζω είσαι κοντά στην αλήθεια. Και αν έχεις λίγο απλή και φιλότιμη καρδιά, ας έχεις κάνει λάθη..., την αλήθεια δεν θα μπορέσεις τελικά να την ανακαλύψεις εσύ, γιατί πολύ απλά θα προλάβει και θα σου αποκαλυφθεί εκείνη!
Η μόνη αλήθεια που είναι αδύνατον να ανακαλυφθεί, αλλά αυτοαποκαλύπτεται, είναι Ο ΘΕΟΣ!
Όταν η λογική έχει φτάσει στα όρια της, όταν το συναίσθημα δεν αρκεί και όταν ο εγωισμός έχει γνωρίσει την πιο μεγάλη ήττα του... τότε παραιτείσαι από αυτά που πίστευες ότι στήριζαν την ψυχή σου και απλά περιμένεις... Απάντηση σ' αυτή την αγωνία, δίνει η αποκάλυψη του προσώπου του Θεού!
Η είσοδος του Θεού στη ζωή μας, αλλάζει τις συντεταγμένες μας και μας προσανατολίζει από το εφήμερο «εδώ» στο αιώνιο «εκεί», κάνοντας τη ζωή μας σε αυτό τον κόσμο μια χρυσή ευκαιρία,
μια αναντικατάστατη δυνατότητα καλλιέργειας της υπάρξεως μας και μεταβολής της, από ανθρώπων του «εδώ και τώρα» σε ανθρώπους του «τώρα και για πάντα». Αυτό είναι το νόημα της πιο γνωστής φράσεως προσευχής στην ορθόδοξη εκκλησία : «...νύν και αεί και είς τους αιώνας των αιώνων.»
Το πιο σπουδαίο πράγμα που μας αποκαλύπτει ο Θεός όταν μπαίνει στη ζωή μας, είναι πως έχει άλλη λογική από αυτή που εμείς ξέρουμε. Και πιο χαρακτηριστική έκφραση της λογικής του Θεού είναι, το ότι δεν υπολογίζει ποτέ το αποτέλεσμα, αλλά μετρά μόνον την προσπάθεια και το φιλότιμο που κρύβεται πίσω από αυτή!
Ο μέχρι χθες, πρωταθλητής- μαχητής και τώρα πλέον «αθλητής κατά Θεόν» - και συν-αθλητής πνευματικός, του γράφοντος -Δημήτριος Βασιλειάδης, έχει την σκληρή μα και ευλογημένη εμπειρία του περάσματος από τη ζωή του: «εγώ, για τη δόξα του εγώ μου», στη ζωή του: «εγώ, για την αλήθεια του Θεού, που φανερώθηκε στη ζωή μου!». Μια φανέρωση του Θεού, που ήρθε μετά από το αδιέξοδο της προσπάθειας να δώσουμε νόημα στη ζωή μας, μέσα από καταστάσεις, που πολύ απλά δεν έχουν να δώσουν, έστω και αν το υπόσχονται δελεαστικά.
Ο λόγος του Δημητρίου, είναι βαθιά βιωματικός γι' αυτό και είναι αυθεντικός. Έχει πιστοποιηθεί στην καθημερινή - πνευματική πια - προπόνηση, όπως την περιγράφει η πείρα των αθλητών πατέρων της εκκλησίας, δίπλα σε - πνευματικό Γέροντα - προπονητή, που είναι το Α και το Ω, κάθε πνευματικού αγωνιστή, ως μοναδική προϋπόθεση για ασφαλή πορεία συνάντησης με το Θεό.
Το δικό του βίωμα δεν προσφέρεται για μίμηση ή αντιγραφή, κάθε άνθρωπος για να συναντήσει το Θεό ακολουθεί τη δική του μοναδική και ανεπανάληπτη πορεία. Προσφέρεται όμως - και για αυτό
το λόγο κατατίθεται - ως κέντρισμα ή ως ένα έντονο όσο κα ειλικρινές σκούντισμα για αφύπνιση και εγρήγορση της συνειδήσεως. Αν βοηθήσει σε κάτι τέτοιο, νομίζω πως ο Δημήτριος θα λάβει αναδρομικά μεγάλη παρηγοριά και «χαρά αντί της λύπης» για τον φιλότιμο πνευματικό αγώνα που έχει ξεκινήσει. Αυτός ο αγώνας δεν είναι όπως οι άλλοι που έως τώρα έδωσε. Αντίπαλος του είναι ο ίδιος του ο εαυτός, αρένα η ζωή του και καμπανάκι λήξεως η τελευταία του πνοή. Κάπως έτσι είναι ο βίος για κάθε αθλητή του Χριστού, μόνο που στον αγώνα αυτό, προπονητής και βραβείο είναι το ίδιο. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!
Έγραψα τις γραμμές αυτές ανήμερα της μνήμης
του Αγίου Μάρτυρος Ευστρατίου, 13-12-2003.
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Β. Κέφης
του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Καισαριανής.
 
Α.   Η πορεία απομάκρυνσης από το Δημιουργό και οι συνέπειες της
1. Η απομάκρυνση...
Δεν υπάρχουν κοινωνίες υγιείς χωρίς την προστασία του Θεού. Ο άνθρωπος χωρίς Χριστό είναι περιπλανώμενος και δυστυχής. Όταν οι κοινωνίες απομακρύνονται από τον ζωοποιό Χριστό και την αγάπη του, κατακλύζονται από πλήθος αιρέσεων, παραθρησκευτικών πρακτικών (μαγεία, αστρολογία, χειρομαντεία) ανατολικών θρησκευτικών δοξασιών, κούφιων φιλοσοφιών με θρησκευτικό ειδωλολατρικό χαρακτήρα. Το υπαρξιακό κενό στη ζωή του ανθρώπου, συνέπεια της απομάκρυνσης του από την αλήθεια, τον οδηγεί σε μια απεγνωσμένη, τυφλή, προσπάθεια ανεύρεσης νοημάτων για τη ζωή. Όσο η πορεία αυτής της απομάκρυνσης από το Θεό μεγαλώνει μεγεθύνεται το υπαρξιακό του κενό και οδηγείται στην απελπισία.
Η αυτοφυλάκισή του στα υλικά και αισθητά, η χωρίς ουσιαστικό νόημα καθημερινή του προσπάθεια για επιβίωση και η εσκεμμένη παραπληροφόρηση τον οδηγούν σε μια ζωή γεμάτη άγχος. Μοναδικός του σκοπός η αυτοεπιβεβαίωση του εγώ (θέληση για δύναμη) και η ικανοποίηση των παθών του (η ηδονή και οι σεξουαλικές επιθυμίες είναι εκείνες που τον κατευθύνουν και τον ελέγχουν), με κατάληξη να παγιδεύεται από τις πιο πάνω παραπλανητικές και επικίνδυνες φιλοσοφοθεωρίες και παραθρησκευτικές πρακτικές.
Μορφωμένοι, προοδευτικοί, αυτοαποκαλούμενοι διανοούμενοι, μοντέρνοι φιλόσοφοι της εποχής, γίνονται αρνητές και κριτές των πάντων και κυρίως της ύπαρξης της θεϊκής φύσεως του Χριστού. Έχοντας γνώση και άποψη για όλα, δέχονται την ύπαρξη του Χριστού ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά απορρίπτουν την λυτρωτική θεϊκή του φύση. Αυτοί λοιπόν οι αρνητές, αφήνονται να δεχθούν τα πιο απίθανα. Πιεζόμενοι 3πό το εγώ τους για να αποδείξουν αυτό που πρεσβεύουν και προσπαθώντας να δώσουν απαντήσεις στις ανθρώπινες ανησυχίες, εγκλωβίζονται σε αυτό (το εγώ τους) και ασπάζονται ύποπτες διδασκαλίες και συστήματα, εκφράζουν απόψεις, μιλούν για νέες θεωρίες, νέες ιδέες, νέα εποχή.
Τυφλωμένοι από τα πάθη τους και έχοντας απορρίψει το αρχέτυπο τους (το Θεό) πιστεύουν ότι μόνοι τους θα βρουν ή πως έχουν βρει τις απαντήσεις στις αναζητήσεις τους. Φθείρονται σε συζητήσεις για θεωρίες που φάσκουν και αντιφάσκουν και που αλληλοαπορρίπτονται διαχρονικά με τις ανακαλύψεις νέων. Έτσι βρίσκονται σε μια συνεχή αναζήτηση της δικής τους πλάνης την οποία έχουν υιοθετήσει ως αλήθεια. Μέσα σε αυτή την ζάλη της αναζήτησης, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει και οι ίδιοι ακόμα τι γίνεται, γράφουν βιβλία με βαρύγδουπους τίτλους όπως: «Υπάρχει Θεός;», «Νιρβάνα, η σωτηρία της ψυχής», «Ενεργειακά κέντρα του νου», «Υπάρχει ζωή στο διάστημα;», «Τι είναι ο θάνατος;», «Υπάρχουν άλλες ζωές;», «Θεός ή Θεοί;» κ.α. Εκμεταλλεύονται την ανάγκη των ανθρώπων για βαθιές, πνευματικές αλλά χωρίς κόπο εμπειρίες, που θα τους οδηγήσουν μακριά από την χωρίς νόημα καθημερινότητα τους και θα απαντούν στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του θανάτου. Εκμεταλλευόμενοι επίσης, τις τάσεις των νέων για αναζήτηση, την περιέργεια τους για το άγνωστο και υπερφυσικό, προκαλούν το κοσμικό ενδιαφέρον και επιβάλλονται πειθαναγκαστικά στις συνειδήσεις ως οι «γκλάμουρ» πνευματικό ί του τόπου. Καλούνται σε δημόσιες συζητήσεις, οργανώνουν σεμινάρια, τους βλέπουμε συχνά στις τηλεοπτικές εκπομπές, για να ανεβάζουν τους δείκτες της τηλεθέασης με τις προκλητικές τους απόψεις. Δημοσιεύουν άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες με ηχηρούς τίτλους που προσελκύουν και
ανεβάζουν τις πωλήσεις. Είναι «οι φιλόσοφοι», «οι διδάσκαλοι», «οι πνευματικοί οδηγοί», αυτοί που έχουν τις απαντήσεις για όλα τα φανερά και μυστικά αυτού του κόσμου, ικανές να απαλλάξουν το σημερινό άνθρωπο από τα προβλήματα που τον βασανίζουν.
Έτσι δημιουργείται πλήθος οπαδών και θαυμαστών στους οποίους εύκολα προωθούν τις θεωρίες τους αυξάνοντας και τις πωλήσεις των βιβλίων τους. Θύματα τους άνθρωποι, σκλάβοι της ύλης, του εγώ, της καθημερινότητας, γεμάτο ι άγχος, στρες και άλλα ψυχολογικά προβλήματα. Άνθρωποι που αναζητούν εύκολες πνευματικές εμπειρίες και άλλοι που υιοθετούν από θαυμασμό τις ιδέες και τις θεωρίες τους.
Δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες αλλά πολλά ψέματα και τεράστιες πλάνες. Αλήθεια είναι μόνο μια. Καθένας μας που γίνεται καπετάνιος για να οδηγήσει ψυχές με το καράβι του, μικρό ή μεγάλο, στο δρόμο της αλήθειας, στο δρόμο προς ή μακριά από τον ένα αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα και Δημιουργό των όλων ας αναλογισθεί το μέγεθος της ευθύνης του. Ο κάθε πνευματικός οδηγός χρεώνεται και τις ψυχές που καθοδηγεί.
Όλοι αυτοί λοιπόν, οι γνωστοί και άγνωστοι που επηρεάζουν με την προσωπικότητα τους και την ευφυΐα τους τους ανθρώπους που είναι γύρω τους σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής φέρουν ευθύνη για το τι λένε και τι πράττουν. Έχουν ευθύνη όταν συνειδητά ή α σ υ-νείδητα από θέση υπεροχής έναντι των άλλων παρασύρουν ψυχές στο δρόμο της δικής τους πλάνης, στο δρόμο της απώλειας.
«Ός δ' άν σκανδαλίση ένα των μικρών
τούτων των πιστευόντων είς εμέ, συμφέρει
αυτω ίνα κρεμασθη μύλος ονικός είς τον
τράχηλον αυτού και καταποντισθη εν τω
πελάγε ί   της  θαλάσσης» (Ματθαίου ΪΗ"6 )
Μετάφραση:
«Όποιος όμως σκανδαλίζει και παρασύρει στην αμαρτία έναν από τους αγαθούς και ταπεινούς, που πιστεύουν σε μένα, είναι προτιμότερο για αυτόν να κρεμαστεί στον τράχηλο του, μυλόπετρα από εκείνες που γυρίζει ο όνος (γαϊδούρι) στο μύλο και να καταποντιστεί στο πέλαγος».
Βαρύς ο λόγος του Κυρίου για όλους αυτούς που σκανδαλίζουν και παρασύρουν αθώες ψυχές. Μακάρι να φωτιστούν και να αναλογιστούν την Αγία εκείνη ώρα της απολογίας μας σε Εκείνον τον Θείο και Δίκαιο Κριτή, τι θα αποκριθούν, τι θα απολογηθούν.
2. Επιστήμη και Πίστη
Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας. Δεν είναι η ποσότητα της γνώσης που θα μας οδηγήσει στην αλήθεια. Οι γνώσεις όλων των βιβλίων του κόσμου, οι σοφίες όλων των σοφών του κόσμου δε μας κάνουν άξιους να συλλάβουμε με τον ανθρώπινο νου το μεγαλείο της έννοιας της ουσίας του Θεού. Η επιστήμη δεν έχει τη δυνατότητα να αποδείξει την ύπαρξη Του. Μόνο εγωιστικά να την απορρίψει λόγω μη ύπαρξης στοιχείων. Το ότι όμως δεν υπάρχουν αποδείξεις όπως τις θέλει η επιστήμη αυτό δεν αποτελεί και απόδειξη της μη υπάρξεως του Θεού. Η αναζήτηση της αλήθειας του Θεού προϋποθέτει την υπέρβαση του ανθρώπινου εγωισμού και νου, προϋποθέτει την καθαρότητα της ψυχής. Όποιος αναζητήσει την αλήθεια με ειλικρινή διάθεση, αγάπη και ταπείνωση θα βρει τις απαντήσεις.
«Αιτείτε, καί δοθήσεται υμίν, ζητείτε
καί ευρήσετε, κρούετε καί ανοιγήσεται
υμίν» (Ματθαίου Ζ' 7)
Μετάφραση:
«Για ότι αφορά στις δικές σας ελλείψεις και ελαττώματα, να ζητάτε από το Θεό και θα δοθεί σε εσάς αυτό που ζητάτε, αρκεί να μην είναι άτοπο ή επιβλαβές σε εσάς. Γυρεύετε και θα βρείτε αυτό το καλό που θέλετε. Κτυπάτε την θύρα της Θείας Προστασίας και θα σας ανοιχθεί».
 
Ο δρόμος των σοφών δεν μπορεί να μας θεραπεύσει. 0 δρόμος που περνά μέσα από τις γνώσεις της επιστήμης δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην αλήθεια. Γιατί αυτός ο δρόμος από μόνος του απορρίπτει το Θεό, απορρίπτει την αλήθεια. Μπορεί κάποιος με στοιχεία να μας μιλήσει για το θάνατο και τι υπάρχει μετά;;; 0 Χριστός μίλησε με την Ανάσταση Του. Πρέπει να το καταλάβουμε. Η πίστη δεν είναι παράλογη απλά τα θέματα τις πίστεως υπερβαίνουν την απλή λογική.
Λέει ο πρωτοπρεσβύτερος Στέφανος Κ. Αναγνωστόπουλος:
«Οι αλήθειες του Θεού δεν μετρώνται, δεν ερευνώνται, δεν ανακαλύπτονται με το μυαλό αλλά αποκαλύπτονται μέσα στον καθαρό και φωτισμένο νου, εντός της κεκαθαρμένης και τεταπεινωμένης καρδίας»
«Η γάρ σοφία του κόσμου τούτου μωρία παρά τω Θεώ εστί» μας λέει ο Απόστολος Παύλος στην Α' προς Κορινθίους γ. 19. Δηλαδή  η σοφία του κόσμου τούτου, όσο λαμπρή και υψηλή αν
φαίνεται, είναι μωρία (ανόητη) ενώπιον του Θεού. Και συνεχίζει:
«Ο  δρασσόμενος  τους  σοφούς  εν  τη  πανουργία
αυτών», δηλαδή ο Θεός είναι εκείνος που αρπάζει αυτούς που κάνουν τον σοφό και τους εξευτελίζει με την ίδια τους τη σοφιστική εξυπνάδα και δεξιότητα.
3. Ορθοδοξία και Ανατολικές Θρησκευτικές Δοξασίες
Ας δώσουμε ένα τέλος. Ας σταματήσουμε να τρέχουμε σε όλους αυτούς που ισχυρίζονται ότι έχουν τις απαντήσεις για όλα τα φανερά και μυστικά αυτού του κόσμου και θα μας απαλλάξουν από τα προβλήματα που μας βασανίζουν.
Μακριά από περίεργες θεωρίες αυτοσυγκέντρωσης και διαλογισμούς που μας υπόσχονται βαθιές πνευματικές εμπειρίες.
Μακριά από αυτούς που πιστεύουν ότι προσφέρουν την υγεία, ψυχική και σωματική, κατέχοντας το «ιαματικό χάρισμα».
Μακριά από ύποπτες διδασκαλίες και συστήματα με απόψεις του τύπου «νέες θεωρίες», «νέες ιδέες», «νέα εποχή».
Μακριά από όλα τα γυμναστήρια και δασκάλους πολεμικών τεχνών που έχουν μπλέξει την γυμναστική με τις ανατολικές θρησκευτικές δοξασίες (γιόγκα, γίν-γιάνγκ, Ζεν, εσωτερική ενέργεια-τσι, γεωμαντεία γνωστή ως φένγκ σούι κ.α.)
Μην προσπαθούμε με αυτό τον τρόπο να ανακαλύψουμε το Θεό ή καλύτερα να πάρουμε εμείς τη θέση Του υποκαθιστώντας Τον. Αυτό είναι ασέβεια απέναντι στο Δημιουργό μας.
Οι ανατολικές θρησκευτικές δοξασίες και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν μας οδηγούν εκεί. Γιόγκα - διαλογισμός προσπαθούν να αποκόψουν τελείως τον άνθρωπο από το δημιουργό του. Τονίζεται ότι ο άνθρωπος μπορεί να αγγίξει το Θεό, μόνος του, στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις. Το τελετουργικό, ο μυστικιστικός κανονισμός, ο διαλογισμός, τα μάντρα, είναι τα μέσα που θα τον οδηγήσουν στη σωτηρία του. Υπερτονίζεται ότι η προσπάθεια του πρέπει να επικεντρώνεται στο εσωτερικό του εγώ, στο να κατακτήσει την αυτοσυνειδησία. Πραγματώνει τη σωτηρία του, μόνος, απομονωμένος χωρίς να ενδιαφέρεται για τον κόσμο.
«...δικός του τρόπος ζωής που είναι να προχωρεί μπροστά στο δρόμο του χωρίς να ενδιαφέρεται για τον κόσμο»
(Γιόγκα -Ταττβα 1,17)
«... πρέπει να λες στον εαυτό σου ο   κόσμος γεννιέται από εμένα και διαλύεται πάλι μέσα μου»
(Γιόγκα -Νταρσάνα 10,1-6)
Τι είναι όμως η γιόγκα; Γιόγκα σημαίνει ζεύξη-ένωση. Είναι τεχνικές που χρησιμοποιούνται στις ανατολικές θρησκείες και ιδιαίτερα στον ινδουισμό με στόχο την ένωση του ανθρώπου με το θείο στοιχείο που ενυπάρχει σε αυτόν. Φαίνεται καθαρά ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στην γιόγκα-διαλογισμό οδηγούν στη δημιουργία ενός ανθρώπου αποξενωμένου και από το Θεό και από τους συνανθρώπους του. Ενός ανθρώπου εγωπαθή γιατί πιστεύει ότι μόνος του μπορεί να φτάσει στη σωτηρία τηρώντας απλά μυστικιστικούς θρησκευτικούς κανονισμούς και τελετουργικά και εκτελώντας τεχνικές μετά μουσικής. Ενός ανθρώπου εγωκεντρικού γιατί όλος ο κόσμος είναι το εγώ του (Γιόγκα -Νταρσάνα 10, 1-6). Ο άνθρωπος της γιόγκα ξεχνά το Θεό και λειτουργώντας εγωιστικά και αλαζονικά, πιστεύει ότι μέσω του διαλογισμού θα φτάσει σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, ότι θα μπορέσει από μόνος του να γίνει υπεράνθρωπος, να ανακαλύψει τις αλήθειες της ζωής και να θεραπεύσει όλα του τα προβλήματα.
Έτσι ξεχνά ΤΟ «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε καί ανοιγήσεται υμίν» (Ματθαίου Ζ' 7)
Τι περιμένει από εμάς ο Θεός; Την καλή προαίρεση. Είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε. Τι μας λέει; Απλά ζητήστε, πιστέψτε σε μένα και εγώ θα σας αποκαλυφθώ.
Λέει ο Απόστολος Παύλος: «...μη στηρίζεται η πίστις σας εις την μάταιαν σοφία και ικανότητα των ανθρώπων, αλλά επάνω εις την ακλό-νητον δύναμη του Θεού»
Α' Κορινθίους Β5.
Για όσους σκέφτονται πως η γιόγκα είναι μια απλή γυμναστική, έχω να πω το εξής: όσο γυμναστική για υγεία και χαλάρωση είναι η γιόγκα με τις τεχνικές της και τη συνοδεία ήχων (μάντρα), άλλο τόσο και καλύτερη ακόμα γυμναστική για την κυκλοφορία του αίματος, την τόνωση και την καλή λειτουργία της καρδίας είναι οι σταυρωτές βαθιές μετάνοιες με τη συνοδεία των νοητών ήχων της νοερός προσευχής.
4. Ορθοδοξία και Εσωτερική Ζωή
«Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας» λέει ο γέρων Εφραίμ ο Φι-λοθεϊτης, «... Όποιος έχει τα μάτια της ψυχής του ανοικτά και βλέπει το Θεό, δεν είναι εύκολο να τον βλάψουν οι εχθροί. Να τον πειράξουν ναι, να τον βλάψουν όχι».
Ας σταματήσουμε να βλέπουμε μόνο προς τα έξω, να κρίνουμε και να ρίχνουμε ευθύνες σε όλους και σε όλα, εκτός του εαυτού μας. Για να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής προϋπόθεση είναι η υπέρβαση του ανθρώπινου εγωισμού. Πρέπει να απαλλάξουμε την ψυχή μας από τα πά-
θη, να έχουμε αγάπη και να είμαστε ταπεινοί. Η καθαρότητα της ψυχής μας οδηγεί στην αποκάλυψη του Θεού. Ποιος είναι αυτός που όταν περιμένει καλεσμένους στο σπίτι του δεν κάνει ετοιμασίες για να τους υποδεχτεί; Ποια οικοδέσποινα αφήνει ακάθαρτο το σπίτι της; Όταν μάλιστα περιμένει καλεσμένους καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, χωρίς να υπολογίζει σωματική κούραση, για να είναι καθαρό και τακτοποιημένο. Την ενδιαφέρει μόνο να τους ευχαριστήσει και να κάνει καλή εντύπωση. Ποιος δεν θυμάται τις επιθεωρήσεις στο στρατό, όταν πανικόβλητοι όλοι καθαρίζαμε και τακτοποιούσαμε κάθε χώρο του στρατοπέδου για να εντυπωσιάσουμε τον επιθεωρούντα. Ακόμα και τα φύλλα των δένδρων μαζεύαμε για να είναι όλα καθαρά και όμορφα.
Η αγωνία όμως υπήρχε μέχρι τελευταία στιγμή. Μην κάτι αμελήσαμε και εκτεθούμε. Στο τέλος όλο και κάτι θυμόμασταν και προσπαθούσαμε να το διορθώσουμε, από φόβο μην τιμωρηθούμε από τον επιθεωρούντα και με την κρυφή ελπίδα ότι θα επαινεθούμε και θα κερδίσουμε τα εύσημα.
Αν συνειδητοποιήσουμε τώρα ότι θα έχουμε καλεσμένο όχι έναν κοινό επισκέπτη αλλά τον Βασιλέα των Βασιλέων, τον Δημιουργό των όλων ορατών και αοράτων τον Άναρχο, Παντοκράτορα και Πανταχού Παρόντα. Πόσο πνευματικά πανικόβλητοι πρέπει να αισθανόμαστε στη σκέψη αυτή; Ποια πνευματική προετοιμασία, τι πνευματικό και σωματικό αγώνα πρέπει να κάνουμε αγόγγυστα, σε τι πνευματικούς και σωματικούς κόπους να υποβληθούμε με τη θέληση μας για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τα πάθη, για να είμαστε άξιοι της επισκέψεως Του;
Είμαστε άραγε ποτέ πραγματικά άξιοι αυτού του καλέσματος ή εξ' αιτίας της ραθυμίας και της αμέλειας μας παραμελούμε πάντα τις πνευματικές μας «υποχρεώσεις»;
«Πρέπει να κρατούμε καθαρό το Βασιλικό ανάκτορο και στολισμένο τον Θρόνο του Βασιλιά. Οι ανακτορικοί υπηρέτες να τον διακονούν καθημερινό και η βασιλική φρουρό, πάντα σε ετοιμότητα, να φρουρεί μετά ανυοτάκτου επιτηρήσεως τον Βασιλέα». Αυτά λέει ο γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης και συνεχίζει.
«Βασιλικό ανάκτορο είμαστε εμείς, η καρδιά μας. Θρόνος είναι η ψυχή μας, όπου θα έρθει να καθίσει ο Βασιλέας, να μας αγγίξει με τη Χάρη Του. Οι ανακτορικοί υπηρέτες είναι οι καλοί μας λογισμοί και βασιλική φρουρά η προσοχή, η πνευματική εγρήγορση και η απόρριψη των κακών λογισμών». Η καρδιά μας είναι το κέντρο της ψυχοσωματικής μας κατάστασης, είναι ο χώρος που αποκαλύπτεται ο Θεός, είναι η ουσία της ψυχής. Το ενεργειακό μέρος της ψυχής είναι ο νους που λειτουργεί με τους λογισμούς.
Ο Μέγας Βασίλειος χαρακτηρίζει το νου σαν ηγεμόνα της ψυχής από τον οποίο ξεκινούν όλοι οι λογισμοί. Ο γέροντας Εφραίμ τον παρομοιάζει σαν μύλο που πάντα δουλεύει. Αν τον γεμίσεις με σκέψεις καλές και ωφέλιμες εικόνες θα σου δώσει πνευματικό προϊόν. Αν τον γεμίσεις με κακούς λογισμούς, αμαρτωλές σκέψεις και φαντασίες το αποτέλεσμα θα είναι η αμαρτία.
Ο νους είναι μια μηχανή που δε σταματά να δουλεύει ποτέ, που συνεχώς λειτουργεί, είναι ένας χώρος που ποτέ δεν μένει κενός. Ή θα έχει καλούς λογισμούς ή θα καταληφθεί από κακούς. Εάν δεν τον καταλάβει ο Θεός, θα τον καταλάβει ο εχθρός. Χρειάζεται λοιπόν ο άνθρωπος να είναι σε πνευματική ετοιμότητα, να είναι άγρυπνος φρουρός του κόσμου των σκέψεων του: τις καλές να τις αφήνει να περνούν από το νου στην καρδιά ενώ τις άσχημες και βλαβερές να τις «κλωτσά» μακριά. Ο άνθρωπος αποφασίζει, αυτός είναι που διαλέγει ποιο δρόμο θέλει να ακολουθήσει. Έχει το «αυτεξούσιο», έχει την
πνευματική δύναμη της ελεύθερης εκλογής ανάμεσα στο καλό και το κακό. «Από την προαίρεση του θα επαινεθεί ή θα κατηγορηθεί».
Οι κακές σκέψεις όταν περνούν στην καρδιά, φωλιάζουν στην ψυχή και την μολύνουν. Αν δεν εκδιωχθούν άμεσα, ριζώνουν, γίνονται πάθη και μας οδηγούν στην αμαρτία. «Μακάριος είναι εκείνος που τους πονηρούς λογισμούς τους σκοτώνει όσο είναι μικροί, πριν μεγαλώσουν και γιγαντωθούν εναντίον του». Το πάθος όσο το αφήνεις και φουντώνει τόσο πιο δύσκολα πολεμιέται.
«Αν νικηθείς από ένα πάθος, έγινες δούλος του πάθους αυτού» λέει ο Άββας Νισθερώ και ο Άββας Δωρόθεος συμπληρώνει «Μπορεί να κάνεις δέκα έργα καλά και να είσαι δούλος σε ένα πάθος και να νικάει αυτό το ένα, που έχει προέλθει από κακιά συνήθεια, τα δέκα καλά. Σαν τον αετό: τι και αν ξεφύγει από την παγίδα αλλά πιαστεί μόνο το νύχι του; Από αυτό το μικρό κομμάτι νικιέται ολόκληρος, τον πιάνει όποια ώρα θέλει αυτός που του έστησε την παγίδα».
Έτσι και η ψυχή μας ένα πάθος να έχει, όποια ώρα θέλει ο εχθρός τη νικάει. Χρειάζεται προσοχή, διάκριση, σωστή κρίση για να μην πιαστούμε στις «μοντέρνες» παγίδες της εποχής μας. Στους σύγχρονους πολέμους, στόχος είναι να χτυπηθεί το κέντρο λήψεως αποφάσεων του αντιπάλου και έτσι να χαθεί η επαφή με το αρχηγείο. Στη συνέχεια, διοχετεύονται ψευδείς παραπλανητικές οδηγίες με αποτέλεσμα να επέλθει σύγχυση στις τάξεις των μαχόμενων και εύκολα να νικηθούν. Σκοπός του εχθρού είναι να μας αποκόψει από τον Δημιουργό μας, να μας απομακρύνει από το Θεό και αφού με συνεχείς βομβαρδισμούς κακών λογισμών μας δημιουργήσει σύγχυση να έρθει η διάλυση, να νικηθούμε από τα πάθη και να γίνουμε δούλοι  αυτών.
Η ψυχή, με το να ξεφύγει από το δρόμο της αρετής, το δρόμο του Θεού, αποκτά εμπάθεια, τελεσιουργεί το κακό και μετά κακοποιείται
και η ίδια από αυτό. Η ψυχή μόνη της κάνει το κακό και στη συνέχεια τιμωρείται από αυτό. Το κακό από μόνο του δεν έχει ουσία ούτε υπόσταση. Όχι ότι δεν υπάρχει, υπάρχει, αλλά εμείς είμαστε εκείνοι που του δίνουμε ζωή. «Γεννιέται από την ανυπαρξία εξ' αιτίας της αμέλειας μας και εξαφανίζεται πάλι με τον αγώνα μας, επιστρέφοντας στην ανυπαρξία.».
Ένα παράδειγμα θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το βάθος των νοημάτων της γνώσεως των Αγίων Πατέρων, της προερχόμενης εκ του Θεού σοφίας. Αν το κακό, η αμαρτία, είναι η φωτιά, οι κακοί μας λογισμοί είναι η καύσιμη ύλη και ο νους το χέρι που την πυροδοτεί. Αν σταματήσει ο νους να δέχεται κακούς λογισμούς, δηλαδή σταματήσει να βάζει καύσιμη ύλη για να συντηρήσει την φωτιά (αμαρτία), τότε αυτή θα σβήσει και θα χαθεί.
Ίσως είναι μια καλή ανάλυση του «αόρατου πολέμου» της εποχής μας, που έχει ως συνέπεια ο άνθρωπος, ως αυτεξούσιος, να επιλέγει το δρόμο χωρίς Χριστό.
Ο ηγεμόνας νους με τους υπηρέτες και η Βασιλική φρουρά είναι σε διάλυση, εγκαταλείπουν το Βασιλέα, τον προδίδουν. Η Χάρις του Κυρίου τον εγκαταλείπει, ο νους του σκοτεινιάζει και αφήνεται στην αμαρτία. Εργάζεται μόνο τα πονηρά και βρωμίζεται ακόμα περισσότερο. Πέφτει από αμαρτία σε αμαρτία, από πάθος σε πάθος. Ταράζεται, σαλεύει ο νους, τα υπαρξιακά άγχη γιγαντώνονται, δεν είναι πια ο εξουσιαστής όλης της πλάσης όπως φτιάχτηκε από το δημιουργό του να είναι.
Δεν είναι πλέον «Άρχοντας χειροτονητός όλων των αλόγων και των αψύχων», αλλά σκλάβος, σκλάβος των δημιουργημάτων του, δούλος των παθών του.
«Αποστρέψαντος δεν σου το πρόσωπον  ταραχθήσονται»
(Ψαλμ. 103, 29)
«Όλα ταράσσονται, τα πάντα χάνουν την αρμονία, τη χάρη τους, ξεφεύγουν από την τάξη, λησμονούν τη χαρά του Παραδείσου και προτιμούν τη φθορά. Η Ίδια η φύση επαναστατεί εναντίον του από το βάρος της αμαρτίας» (Γέροντας Εφραίμ «Περί θεωρίας»).
Η ζωή του γίνεται μαρτύριο, ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης, αγώνας χωρίς νόημα. Ζει για να παλεύει, παλεύει για να καλύψει τις ανάγκες των παθών του, αυτές που ο ίδιος δημιούργησε παραπλανημένος έντεχνα από τον εχθρό του.
Οι ανασφάλειες τον κυριεύουν, τα σενάρια για οικολογικές καταστροφές, πολέμους, απειλές πυρηνικών τρομοκρατικών ενεργειών, οι νευρώσεις, τα ψυχοσωματικά συμπλέγματα είναι όλα συνέπεια της ελεύθερης αλλά λαθεμένης προαίρεσης του.
5. Το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου
Αποκομμένος από το Θεό, απομονωμένος από τους συνανθρώπους του και έχοντας οριοθετήσει τη ζωή του με κέντρο ένα συνεχή και ανούσιο αγώνα για αυτοεπιβεβαίωση και ικανοποίηση του εαυτού του, μένει μόνος. Στις υπάρχουσες ανασφάλειες έρχεται να προστεθεί και ο φόβος της απομόνωσης και της έλλειψης επικοινωνίας. Η αίσθηση της μοναξιάς τον τρομάζει και αναζητά απεγνωσμένα φιλίες και συντροφιά. Δημιουργεί εφήμερες σχέσεις ανάγκης για να καλύψει τα υπαρξιακά άγχη του. Σχέσεις υποδουλωμένες στο εγώ, στην απόκρυψη της αλήθειας, στην προβολή του ψεύτικου αλλά εντυπωσιακού με σκοπό να ξεγελάσει τους άλλους. Επιφανειακές, συμφεροντολογικές, χωρίς κοινά εσωτερικά βιώματα, χωρίς άγγιγμα ψυχής: σχέσεις που θα οδηγηθούν στην αποτυχία, θα πληγώσουν και θα τραυματίσουν για άλλη μια φορά την ευαίσθητη ψυχή του. Τώρα η κρίση είναι μεγαλύτερη και οι συνέπειες της απομάκρυνσης από τον Δημιουργό καταστροφικές. Η ψυχή
πονά, νοσεί, καταθλίβεται και κυριεύεται από αισθήματα μοναξιάς και φοβίας, ψυχικές διαταραχές και νευρώσεις.
Όλα αυτά, μαζί με την αίσθηση της απόρριψης έχουν αντίκτυπο στην κοινωνική συμπεριφορά του. Τα ψυχοσωματικά συμπλέγματα τον κυριεύουν. Επιζητά απεγνωσμένα τρόπους να δώσει πνοή στον ψεύτικο κόσμο του. Ηρεμιστικά χάπια, ναρκωτικές ουσίες, πληρωμένοι έρωτες, δίνουν μια σύντομη παράταση του ονείρου του. Οι συνέπειες καταστροφικές. Οι πληγές της ψυχής αγιάτρευτες. Ο νους σκοτεινιάζει επηρεάζοντας την εξωτερική συμπεριφορά του, κινδυνεύει να μην μπορεί να ανταποκριθεί στα κοινωνικά του καθήκοντα. Μόνη του ελπίδα ο δρόμος της επιστήμης. Στρέφεται σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους. Η θεραπευτική αγωγή και η επιστημονική καθοδήγηση θα τον συνεφέρει, θα τον κάνει να σταθεί στα πόδια του. Καμιά όμως νεύρωση δεν θεραπεύεται ριζικά αν ο άνθρωπος δε στραφεί στο να λύσει τα υπαρξιακά του κενά. Η «ειρήνη» του έχει ημερομηνία λήξης. Εξωτερικά φαίνεται υγιής, η ψυχή όμως δεν έχει θεραπευτεί.
Η αφύσικη αυτή πορεία που τον οδηγεί στην στέρηση της προσωπικής επαφής και συνομιλίας με το Θεό, με όλα τα επακόλουθα, θυμίζει έφηβο που στην προσπάθεια του να ανεξαρτητοποιηθεί αντιδρά σε κάθε πατρική συμβουλή, την οποία, εγωιστικά σκεπτόμενος, εκλαμβάνει σαν προσπάθεια περιορισμού της ελευθερίας του. Η αίσθηση πως οι γονείς επεμβαίνουν στη ζωή του, προσπαθώντας να την κατευθύνουν, τον οδηγεί σε μια παρόμοια πορεία απομάκρυνσης.
Διατηρεί κάποιες τυπικές σχέσεις ανάγκης και ακολουθεί το δικό του δρόμο. Μόνος και άπειρος, έχοντας κόψει κάθε γραμμή πραγματικής επικοινωνίας με τους γονείς του, παρασύρεται από τις φωνές που ακούει δίπλα του: «πρέπει να δοκιμάσεις για να γνωρίσεις, πρέπει να πάθεις για να μάθεις», «μην φοβάσαι να γευτείς, να πέσεις στη λάσπη, μόνο έ-
τσι θα ωριμάσεις». Ο «χρυσός» που λάμπει τον έλκει, τον ξεγελά και τον παρασύρει στις μοντέρνες παγίδες τις εποχής. Ο άνθρωπος, ο αιώνιος έφηβος, που πιάνεται από καθετί ψεύτικο που είναι δίπλα του, το υιοθετεί και το ασπάζεται από αντίδραση, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του. Πέφτει στις παγίδες και σαν κακομαθημένος έφηβος που θέλει να κάνει το δικό του, κλείνει τα μάτια στα πνευματικά σκαμπίλια του Δημιουργού του και προτιμά να μένει στο σκοτάδι, μακριά από το φως και την αλήθεια. Ο Άγιος Γρηγοριος ο Παλαμάς μας δείχνει το δρόμο της αλήθειας:
«Νους αποστάς του Θεού ή δαιμονιώδης γίνεται ή κτηνώδης»
Β. Πνευματική Επανάσταση και Πορεία Επιστροφής
1. Ο «Αθλητής» του Χριστού
Η απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό, η στέρηση της επικοινωνίας μαζί του, είναι η αιτία για το σκοτείνιασμα του νου. Η μετάνοια και ο δρόμος της επιστροφής θα οδηγήσουν στο φωτισμό του νου και στη λύτρωση.
Ο άνθρωπος πρέπει να αντιδράσει δυναμικά σ' αυτή την υποδούλωση και αλλοτρίωση. Να κάνει την «πνευματική» του επανάσταση ενάντια στο κράτος του κακού. Η ψυχή και το σώμα μας να απελευθερωθούν από την αμαρτία και τη δουλεία των παθών. Να προσπαθήσει να φτάσει εκεί που πραγματικά ανήκει, να βιώσει αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε, την κοινωνία με το Θεό.
Η μη διάπραξη του κακού, η μη συμμετοχή στις ηδονές, δεν είναι άρνηση είναι θέση. Δεν είναι στέρηση αλλά ολοκλήρωση. Ας πορευτούμε με την ελεύθερη βούληση μας και την Χάρη Του σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα ενάντια στον «κακό» μας εαυτό.
Στους δύσκολους αγώνες διακρίνονται οι μεγάλοι αθλητές. Οι κρίσιμοι αγώνες δείχνουν την ποιότητα του αθλητή.
Οι μεγαλύτεροι και κρισιμότεροι αγώνες κερδίζονται με αφετηρία το στόχο, το όραμα. Πρέπει να πιστεύουμε σε αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε. Η πίστη θα μας δώσει δύναμη να αντέξουμε τους κόπους της άσκησης, να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και να ξεπεράσουμε τις παγίδες που θα βρεθούν στο δρόμο προς την επίτευξη του στόχου μας.
2. Η άσκηση στη ζωή μας
Η άσκηση είναι ένα μέσο, ένας τρόπος συνεχής και επαναλαμβανόμενης εκγύμνασης που πιστεύουμε ότι θα μας οδηγήσει στο ποθητό αποτέλεσμα. Είναι μια συνεχής προσπάθεια, μια επίπονη διαδικασία με πολλές δυσκολίες και προβλήματα στην διάρκεια της. Η επιλογή του τρόπου ζωής του αθλητή, η απόρριψη οτιδήποτε μπορεί να τον βλάψει και να τον απομακρύνει από την επίτευξη του στόχου του, η απομόνωση του, δεν είναι άρνηση της ζωής, είναι θέση. Δεν είναι στέρηση αλλά αγόγγυστη θυσία απαραίτητη για την νίκη. Με την θέληση του επιλέγει το δύσκολο και ανηφορικό δρόμο, απορρίπτοντας οτιδήποτε τον επηρεάζει αρνητικά στην πραγμάτωση του πόθου του. Η ποσότητα της άσκησης του αθλητή έχει σχέση με το επίπεδο των φυσικών του ορμών. Όσο υψηλότεροι είναι οι δείκτες αυτοί τόσο καλύτερη είναι η απόδοση του. Ο τρόπος που θα αξιοποιηθούν, αν είναι εγκρατής και δεν αναλίσκεται σε ηδονές και σεξουαλικές απολαύσεις, αποτελεί το σημαντικότερο παράγοντα για την επιτυχία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επαγγελματίες αθλητές απομονώνονται σε περιόδους προετοιμασίας για μεγάλα χρονικά διαστήματα και αναζητούν αθλητικού χώρους με κλιματολογικές συνθήκες τέτοιες που θα τους βοηθήσουν σε αυτή τους την προσπάθεια.
Ο προπονητής του είναι αυτός που αποφασίζει για την ποσότητα και την ποιότητα της προπόνησης, που καθορίζει το πλάνο προετοιμασίας και παρακολουθεί την πρόοδο του αθλητή. Είναι αρμόδιος για τυχόν τροποποιήσεις και διορθωτικές αλλαγές του πλάνου αυτού σε περίπτωση τραυματισμών ή άλλων αστάθμητων παραγόντων. Η μεταξύ τους σχέση πρέπει να στηρίζεται σε αμοιβαία αισθήματα εμπιστοσύνης ως προς τον ρόλο του καθενός και ως μέχρι ποιού σημείου αυτός πρέπει να επεκτείνεται. Επίσης στο σεβασμό προς το πρόσωπο του καθοδηγητή-προπονητή από τον αθλητή. Αυτά είναι στοιχεία απαραίτητα για να υπάρξει επιτυχία στην κοινή τους προσπάθεια.
Έτσι και ο Χριστιανός, σαν αθλητής του Χριστού, καλείται να παλέψει ενάντια στο κράτος του κακού. Με την καθοδήγηση του πνευματικού του ξεκινά έναν δύσκολο αγώνα για την απελευθέρωση του από την δουλεία των παθών και την κάθαρση της ψυχής από τις πληγές της αμαρτίας. Πολεμώντας τον «παλαιό άνθρωπο» και αποφεύγοντας τις παγίδες που τόσο έντεχνα του βάζει ο αντίπαλος, προσπαθεί να βρει το δρόμο της επιστροφής προς το Δημιουργό του. Η εξομολόγηση στον πνευματικό μας «προπονητή» είναι η αφετηρία της κοινής αυτής προσπάθειας. Η μετάνοια είναι η αρχή, είναι η καλή μας προαίρεση, η ταπείνωση μας, η απόρριψη του κόσμου των παθών και των ειδώλων, είναι η ομολογία της πλάνης μας και η αναζήτηση του Δημιουργού μας.
Η άσκηση είναι η συνέχεια του αγώνα. Ο αθλητής του Χριστού γνωρίζει ότι το στεφάνι της νίκης είναι αποτέλεσμα ισόβιας πάλης. Για να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής, να φωτιστεί ο νους πρέπει να κουρασθείς, να χύσεις «αίμα και ιδρώτα» λένε οι Πατέρες. Το άγγιγμα της «Θείας Χάρης», το ξεσκοτείνιασμα του νου, η αποκάλυψη της αλήθειας του Θεού είναι ανάλογη της προσπάθειας που καταβάλουμε, ανάλογη της πίστης μας. Όπως ο αθλητής δοκιμάζεται στο στίβο, παρομοίως και ο Χριστιανός δοκιμάζεται στο στίβο της πνευματικής πάλης για να δείξει αν αγαπά πραγματικά το Θεό. Η άσκηση του σωματική, ο αγώνας του πνευματικός, οι κόποι «ψυχή και σώματι». Η υπομονή και το θάρρος στον αγώνα, η αυτοθυσία και η αυταπάρνηση στην προσπάθεια για την εφαρμογή των Θείων εντολών χαρακτηρίζουν τον εν Χριστώ αθλητή.
Οι αληθινοί αγωνιστές του Κυρίου είναι αυτοί που δαμάζουν τα πάθη του σώματος και με οδηγό το νου, το «ηγεμονικόν μέρος της ψυχής» ελέγχουν τις φυσικές ορμές και τις χρησιμοποιούν με τέτοιο τρόπο ώστε να ωφεληθεί το σώμα και η ψυχή. Ο άνθρωπος είναι ψύχη και σώμα και η κατά Χριστό άσκηση έχει σκοπό την παράλληλη κίνηση της ψυχής και του σώματος προς την Θέωση. Η σωματική άσκηση (προσευχή, εγκράτεια, αγρυπνία, νηστεία, ταπεινοφροσύνη, υπακοή, σιωπή) είναι το μέσο που θα μας οδηγήσει στο ποθητό αποτέλεσμα, στη θεραπεία του σώματος και της ψυχής. Δεν είμαστε σωματοκτόνοι αλλά παθοκτόνοι. Σκοπός μας δεν είναι να τιμωρήσουμε το σώμα και τις φυσικές ορμές του σαν κάτι το αμαρτωλό αλλά ούτε και να το θεοποιήσουμε κάνοντας αυτοσκοπό της ζωής μας τη συντήρηση και ικανοποίηση του. Το σώμα όπως και η ψυχή είναι δώρα του Θεού, είναι το σπίτι, ο ναός, όπου κατοικεί το Άγιο Πνεύμα. Αγωνιζόμαστε για την καθαρότητα του από τα πάθη για να μη χάσουμε το άγγιγμα της χάρης Του για να μπορέσουμε να κρατήσουμε μέσα μας μόνιμο κάτοικο τον Βασιλέα. Σαν οίκος του Αγίου Πνεύματος και μέσο που το χρησιμοποιούμε για την άσκηση μας, το σώμα μας, χρειάζεται φροντίδα και συντήρηση. Είναι απαραίτητο λοιπόν τις φυσικές του ανάγκες και ορμές να τις ικανοποιούμε για να συντηρηθεί αλλά να έχουμε τη διάκριση και την επιδεξιότητα να τις χαλιναγωγούμε και να τις χρησιμοποιούμε με τρόπο ώστε να ωφελούμαστε όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά.
Ο Μέγας Βασίλειος τις παρομοιάζει σαν ένα ατίθασο και αδάμαστο άλογο όπου αν ο ιππέας είναι επιδέξιος μπορεί να το δαμάσει και να εκμεταλλευτεί την αγριάδα του σαν δύναμη αγωνιστική με στόχο τη νίκη. Αν όμως δεν είναι άξιος ο αναβάτης τότε το άλογο εξαιτίας του παρεκτρέπεται από το σωστό δρόμο και πολλές φορές τον πετά κάτω.
Με την μετάνοια και την εξομολόγηση, την άσκηση και την καθοδήγηση του πνευματικού, βαδίζουμε στο πνευματικό στάδιο. Ο Χριστιανός παλεύει ενάντια στα πάθη του και στο κακό που υπάρχει γύρω του. Η καθημερινή ψυχοσωματική του άσκηση έχει στόχο την πνευματική του ελευθερία. Είναι ένας πνευματικός επαναστάτης ενάντια στο κράτος της δουλείας του κακού. Δεν χρειάζεται όπλα για να χτυπήσει, δεν καταστρέφει, δεν θυμώνει, δεν φωνάζει, δεν συγκρούεται με τους άλλους. Δεν συμβιβάζεται ούτε αποφεύγει την πραγματικότητα. Δεν δέχεται μοιρολατρικά το μέλλον, ούτε ψάχνει μαγικές λύσεις για να το αλλάξει. Έχει στην καρδιά του το Χριστό. Η πίστη στην αγάπη και στην πρόνοια του Δημιουργού του είναι αυτή που τον οδηγεί. Ο Θεός θα δώσει τόσα όσα μπορεί να αντέξει. Μαζί με τις δυσκολίες θα του δοθεί και η δύναμη να τις ξεπεράσει. Ο αγώνας του καθημερινός, στην οικογένεια, στο χώρο της δουλείας, όπου οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη του. Δεν μπορεί να χαρεί, να γευτεί ηδονές, όταν δίπλα του άνθρωποι υποφέρουν, να εφησυχάσει όταν δίπλα του άνθρωποι παρασύρονται σε παγίδες, βουλιάζουν και χάνονται.
Αγωνίζεται, προπονείται, ταλαιπωρείται αγόγγυστα χωρίς να ενδιαφέρεται για τις ειρωνείες και τις κοροϊδίες των άλλων. Προχωρεί στον αγώνα του μόνος αλλά συμπορεύεται με του συναγωνιστές του κάτω από την ασφάλεια της υπακοής στον πνευματικό του «πατέρα». Οι σειρήνες δεν τον αγγίζουν, οι δυσκολίες και οι θλίψεις δεν τον κατά βάλλουν. Γνωρίζει ότι όσο προχωρά ο αγώνας γίνεται σκληρότερος. Τα υψηλά βραβεία απαιτούν μεγάλους κόπους. Το στεφάνι της νίκης, το άγγιγμα της χάρης Του, η αποκάλυψη Του, είναι αποτέλεσμα ισόβιας πάλης. Η νίκη όμως είναι για όλους.
ΣΤΟ πνευματικό στάδιο δεν υπάρχει ένας νικητής-νικητές μπορεί να είμαστε όλοι. Δεν μετρά το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια, ούτε η ήττα και η πτώση αλλά η διάθεση μας, η ορμή μας, το πάθος μας να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε τον αγώνα. Αν στους αθλητικούς αγώνες μετράει η νίκη και ο δεύτερος ξεχνιέται, στους πνευματικούς αγώνες νικητές μπορούμε να στεφθούμε   όλοι.
Ο πνευματικός αγώνας δεν είναι ατομικός, δεν αποξενώνει, δεν εγω-ποιεί τον αθλητή. Αντίθετα, η νίκη έρχεται μέσα από την απόρριψη του εαυτού μας, του εγώ μας, μέσα από την αγάπη μας για το Θεό και τους συνανθρώπους μας. Όταν αγαπήσεις τον πλησίον σου, ακόμα και τον αντίπαλο σου, τότε στεφανώνεσαι νικητής, τότε σώζεσαι.
Στους αθλητικούς αγώνες ο αθλητής έχει στόχο να ξεπεράσει τους άλλους και για αυτό καταπονεί το σώμα του με την άσκηση-για να γίνει δυνατότερος και καλύτερος από αυτούς. Ο αθλητής των ολυμπιακών αγώνων προπονείται και προετοιμάζεται χρόνια ολόκληρα, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της ζωής του για αγώνα λίγων λεπτών, προκειμένου να γευτεί την εφήμερη κοσμική δόξα. Προσπαθεί, χωρίς να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα, με θεμιτούς ή μη τρόπους, βάζοντας πολλές φορές σε κίνδυνο την υγεία του για να πετύχει το στόχο του. Συχνά ο επαγγελματίας αθλητής γίνεται θύμα και θύτης του εαυτού του. Απομονωμένος από τους συνανθρώπους του και έχοντας οριοθετήσει τη ζωή του με κέντρο τον εαυτό του προσπαθεί με οποιοδήποτε τρόπο να επιτύχει για να αυτοεπιβεβαιωθεί μέσα από την ικανοποίηση των παθών του. Στην προσπάθεια του για εφήμερη δόξα υποδουλώνει τον εαυτό του στα πάθη του. Για την εκπλήρωση του στόχου του κάνει τα πάντα. Οι δημόσιες σχέσεις, η αναζήτηση οικονομικών υποστηριχτών, η διαφήμιση, τον οδηγούν στον κόσμο του «δούνε και
Η ψυχή του πληγώνεται. Αγνός και ευαίσθητος, αγνοώντας τους κανόνες του παιχνιδιού στρέφεται στους μάνατζερ, καθοδηγητές του χώρου. «Ξεπουλά» την ψυχή του για ένα συμβόλαιο. Πουλιέται για να ικανοποιήσει το πάθος του.
Στον αθλητή του Χριστού η καθαρότητα της ψυχής, η αλήθεια και η αγνότητα είναι στοιχεία για την νίκη. Ο Χριστιανός δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει αθέμιτα μέσα, ούτε γνωριμίες με αθλητικού συντάκτες για να προβληθεί. Η ταπείνωση, η αίσθηση της αμαρτωλότητάς του, η υπακοή και η εξομολόγηση στον πνευματικό του, η αντί-δόξα με απλά λόγια, είναι οι σπόνσορες του για την νίκη.
Μόνο «Εν Χριστώ» μπορεί ο αγωνιστής να μην λειτουργήσει εγωιστικά-ατομικιστικά. Αγωνίζεται και μοχθεί να σώσει την ψυχή του και μόνος τρόπος για να πετύχει σε αυτόν τον ατομικό του αγώνα είναι να πιστέψει και να αγαπήσει το Θεό, να αγαπήσει το συνάνθρωπο του, να αγαπήσει τον εχθρό  του.
Για τον Χριστιανό η αδικία δεν έχει θέση στη ζωή του. Ο ατομικός του αγώνας είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπο του. Στον Εν Χριστώ κόσμο δεν υπάρχουν έχοντες και μη έχοντες, κατέχοντες και μη κατέχοντες, φτωχοί και πλούσιοι. Δεν υπάρχουν διακρίσεις, όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον κοινό μας Πατέρα. Η Χριστιανική ψυχή δεν αντέχει να βλέπει άλλους να γεύονται χαρές και άλλους να υποφέρουν. Ανθρώπους να πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχουν χρήματα να θεραπευτούν και ανθρώπους να ξοδεύουν περιουσίες για να θεραπεύσουν ψυχικές διαταραχές και καταθλίψεις γιατί δεν πήγε καλά το χρηματιστήριο.
Δεν αντέχει να υπάρχουν πονεμένες ψυχές παιδιών σε σκελετωμένα από την ασιτία κορμάκια με δακρυσμένα μάτια και ένα γιατί ζωγραφισμένο στα αθώα τους πρόσωπα. Μανάδες δίπλα τους να μην μπορούν να τους προσφέρουν τίποτα άλλο παρά μια άδεια μα σφιχτή μητρική αγκαλιά, μια πρόσκαιρη αίσθηση ασφάλειας για να ξεχάσουν την πείνα τους. Από την άλλη, όλοι εμείς οι δούλοι των παθών μας -της γαστριμαργίας, της λαιμαργίας, της καλοπέρασης- γινόμαστε παχύσαρκοι και άρρωστοι με αποτέλεσμα να ξοδεύουμε τεράστια ποσά σε ινστιτούτα αδυνατίσματος και ψυχολόγους για να ξεπεραστούν τα προβλήματα και να επανέλθουμε στην φυσιολογική μας κατάσταση. Η Χριστιανική ψυχή δεν αντέχει να βλέπει ανθρώπους να πεθαίνουν σε πολέμους, να λιμοκτονούν, να υποσιτίζονται. Άστεγους με ρακένδυτα κορμιά να σβήνουν από τις κακουχίες και άλλους να έχουν υπαρξιακά άγχη, να μην τους αρκούν 24 ώρες δουλείας για να τα καλύψουν αγοράζοντας δεύτερο αυτοκίνητο, δεύτερο σπίτι και εξοχικό. Να οργίζονται, να φωνάζουν διότι ανέβηκε η τιμή στο «μπουκάλι» στο νυχτερινό μαγαζί και γιατί ο υπεύθυνος δεν τους «έκλεισε» καλό τραπέζι για να έχουν άμεση επαφή με τα ημίγυμνα κορμιά που λικνίζονται στην πίστα.
3. Η κατά Θεόν ελεημοσύνη και φιλανθρωπία
Σε ένα κόσμο γεμάτο από πόνο και φτώχεια, ο Χριστιανός είναι ο αγωνιστής της αγάπης, είναι εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν και υποφέρουν. Προσφέρει ανάλογα με  τις δυνάμεις του, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα.
«Οι Χριστιανοί είναι βέβαιοι ότι τα κεφάλαια τους είναι ασφαλέστερα τοποθετημένα στον ουρανό παρά στη γη. Εκείνη η τράπεζα είναι η μόνη που ποτέ δεν διατρέχει κίνδυνο χρεοκοπίας».
Κανείς δεν μπορεί να πει είμαι φτωχός και δεν έχω. Δυο λεπτά από το υστέρημα μας έχουν μεγαλύτερη αξία από ότι είκοσι ευρώ του περισσεύματος μας. Η αξία της ελεημοσύνης δεν κρίνεται από το μέγεθος
του ποσού αλλά από τη διάθεση αυτού που κάνει την ελεημοσύνη και από την οικονομική του κατάσταση.
«και πολλοί πλούσιοι έρριπταν πολλά. Ήρθε όμως μια πτωχή χήρα και έριξε δυο λεπτά, δηλαδή ένα κοδρά-ντη και αφού επροσκάλεσε ο Κύριος τους μαθητές του τους είπε: "σας διαβεβαιώνω, ότι αυτή η πτωχή χήρα έρριξε εις το κουτί πολύ περισσότερα από όλους τους άλλους. Διότι όλοι οι άλλοι έρριψαν από το περίσσευμα των, αυτή δε από την πλήρη στερησίν της. Όλα όσα είναι τα έρριψεν, όλο το βιός της».
ΜάρκονΙΒ' 42-44
Αν δεν έχεις την ευχέρεια ούτε αυτά τα λίγα να δώσεις, βοήθησε με τη δύναμη του σώματος σου και το μυαλό. Μπορείς να προσφέρεις εθελοντική εργασία σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Όπως οι γιατροί-φαρμακοποιοί χωρίς σύνορα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε φτωχούς και άπορους αφιλοκερδώς, με μόνο κίνητρο την αγάπη και τη χαρά που νιώθουν όταν τους ανακουφίζουν από τον πόνο. Ας γίνουμε εθελοντές ελεημοσύνης, ας απλώσουμε τα χέρια να δώσουμε αγάπη, να πάρουμε τον πόνο. Να δώσουμε θάρρος και κουράγιο, ελπίδα στους φτωχούς και αδύναμους του κόσμου.
«Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθαίου Ε 7)
Αν δεν μπορείς ούτε αυτό να κάνεις τότε προσπάθησε να συγχωρέσεις αυτούς που σε πίκραναν. Να μην κρατάς κακία σε αυτούς που σε στεναχώρησαν. Γίνε αμνησίκακος. Πρόσφερε πνευματική ελεημοσύνη.
«Συγχωρέστε για να συγχωρεθείτε» (Λουκά ΣΤ 37)
«...και άφες ημίν τά όφελήματα, ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφείλέταις ημών» (Ματθαίου ΣΤ 12)
Μετάφραση:
«...και συγχώρεσε τις αναρίθμητες αμαρτίες μας, όπως και εμείς συγχωρούμε εκείνους οι οποίοι μας αδίκησαν».
«Εάν γάρ αφήτε τοις άνθρωποις τά παραπτώματα αυτών αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος»    (Ματθαίου ΣΤ 14)
Μετάφραση:
«Εάν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για κάθε κακό που σας έχουν κάνει, θα συγχωρέσει και εσάς ο ουράνιος Πατέρας σας».
0 Θεός μας έδωσε την εξουσία αν θέλουμε να συγχωρούμε τις αμαρτίες των άλλων που έγιναν σε βάρος μας προσφέροντας πνευματική ελεημοσύνη.
«...και ποια μεγαλύτερη ελεημοσύνη υπάρχει από εκείνη
που προσφέρεται στην ψυχή. Γιατί όπως η ψυχή έχει μεγα
λύτερη αξία από το σώμα, έτσι και η ελεημοσύνη που προ
σφέρεται στην ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία απ' αυτή που γίνεται στο σώμα» (Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος)
0 Χριστός μας δείχνει το δρόμο. Μας καλεί να Τον μιμηθούμε. Υπάρχει μεγαλύτερη ελεημοσύνη από τη δική Του προς εμάς; Ένας Θεός έγινε Άνθρωπος και υπέστει ταλαιπωρίες, εξευτελισμούς, βασανιστήρια. Σταυρώθηκε σαν καταραμένος, υπέστει τα Άχραντα πάθη για να ελευθερώσει εμάς από την δουλεία της αμαρτίας. Θύμα και θύτης του εαυτού Του για να έχουμε εμείς δικαίωμα στη ζωή. Ποια πνευματική ελεημοσύνη μπορεί να είναι ανώτερη από τη δική Του, που έγινε για τη σωτηρία της ψυχής μας; Ενώ εμείς Τον προδώσαμε και Τον προδίδουμε συνεχώς, Τον σταυρώσαμε και Τον σταυρώνουμε καθημερινά με βλασφημίες, μίση, πολέμους, Εκείνος υπέγραψε με το α\μα Του τη λύτρωση μας.
Θυσιάστηκε και θυσιάζεται σε κάθε Θεία λειτουργία προσφέροντας μας το  Τ ί μ ι ο  Α ί μ α  Τ ο υ  γ ι α  να μας θεραπεύσει από την αμαρτία. Μας καλεί να Τον μιμηθούμε, να δώσουμε και εμείς το αίμα μας, το σώμα μας στους αδελφούς που κινδυνεύουν και μας έχουν ανάγκη. Να γίνουμε αιμοδότες, δωρητές οργάνων σώματος. Να κάνουμε πράξη αγάπης την θυσία του Κυρίου μας. Να δώσουμε θυσία τον εαυτό μας για να σωθούν οι αδελφοί μας. Δίνοντας αίμα σώζουμε ζωές, δίνοντας τα όργανα μας κάποιος άνθρωπος θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα από εμάς. Θα συνεχίσει να δοξάζει και να παρακαλεί το Θεό και για εμάς. Και αν ακόμα δεν Τον έχει ανακαλύψει, του δίνεται μέσα από εμάς μια επιπλέον ευκαιρία για να του αποκαλυφθεί.
συνεχίζεται...

Ό δρόμος προς την κορυφή είναι κοπιαστικός, έχει μοναξιά και πόνο. Καμιά φορά ανεβαίνοντας προς τα εκεί και γυρνώντας το κεφάλα πίσω, αναρωτιέσαι για το νόημα και την αξία αυτής της πορείας. Συνεχίζεις μόνος κοιτώντας πάνω, ξέρεις ότι είναι ψηλά και σε κοιτά είναι κοντά σου γέμισε την ψυχή σου από Εκείνον και αφήσου...
Καλούς αγώνες Δημήτρης Βασιλειάδης
 


«Ακαδημαϊκοί για την αλήθεια της 11ης Σεπτεμβρίου»

Περισσότερα >>

Ελληνισμός και Χριστιανισμός
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ Περισσότερα >>