www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
''Ενότητα πρώτη''

Dr. CLIFFORD WILSON
 
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1ο
 
Προσέξτε αυτούς τους αρχαιολόγους!

01. Ειδικοί πολλών κλάδων
02. Οι Αρχαιολόγοι μπρος στα γεγονότα
03. Η Γνώμη του Φον Νταίνικεν για τους αρχαιολόγους
04. Το αεροδρόμιο στη Νάσκα του Περού
05. Η περίπτωση του αεροδρομίου στη Νάσκα
06. Δρόμοι που κατασκεύασαν οι Μάγια
07. Δρόμοι όχι για «πρακτικούς» αλλά θρησκευτικούς σκοπούς
08. Για να βοηθούν τους θεούς να προσγειώνονται
09. Δεν υπάρχει προ - ιστορικό αεροδρόμιο στις Άνδεις
10. Οι απόψεις της Μαρίας Ράϊχε (Reiche)
 


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 2ο
 

Το νησί του Πάσχα- Πυραμίδες και Ταρίχευση

01. Το πρόβλημα του νησιού του Πάσχα
02. «Άκου - Άκου» Το μυστικό του Νησιού του Πάσχα
03. Πώς στήθηκαν τα αγάλματα;
04. Η μετακίνηση των αγαλμάτων μέσα στη πεδιάδα
05. Ανούσια συζήτηση γύρω από τις Πυραμίδες της Αιγύπτου
06. Πόσος χρόνος χρειαζόταν για να κατασκευασθεί μια Πυραμίδα;
07. Τα ονόματα των Φαραώ πάνω στις Πυραμίδες
08. Υπολογισμοί από τη Μεγάλη Πυραμίδα
09. Παράξενες συζητήσεις για το βαλσάμωμα
10. Ρυτιδωμένοι γέροι Φαραώ
11. Ο άνθρωπος διακρίνεται κατά τρεις τρόπους.
 
 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 3ο
 
Η Κιβωτός της Διαθήκης

01. Η Κιβωτός της Διαθήκης ήταν φορτισμένη ηλεκτρικά;
02. Στατικός Ηλεκτρισμός;
03. Γιατί μονάχα ένας άνθρωπος σκοτώθηκε;
04. Το χερουβείμ σαν μικρόφωνο.
05. «Χωρίς στην πραγματικότητα, να συμβουλευθεί το βιβλίο της Εξόδου»
 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 4ο
 
Ο Κατακλυσμός

01. «Παράλληλα με τη Γένεση»
02. Σε τι αναφέρεται το Έπος
03. Θεοί φοβισμένοι όπως οι σκύλοι
04. Ομοιότητες και Διαφορές
05. Το Έπος το Γιλγαμές προέρχεται από τη Νότια Αμερική;
06. Το βιβλίο της Εξόδου και το Έπος του Γιλγαμές
 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 5ο
 
Η «Ατομική έκρηξη» στα Σόδομα

01. Έρευνες που άρχισαν πριν πενήντα χρόνια
02. Ανασκαφές στην Μπάμπ - εντ - Ντρά
03. Αποδείξεις μεγάλου πληθυσμού
04. Ο Λωτ διαλέγει τα Σόδομα
05. Προστατεύοντας τη Γραμμή της Ζωής
06. Συμπέρασμα
07. Οπωσδήποτε όχι ατομική έκρηξη
08. Μιλάει ο γεωλόγος
09. Τι συνέβη με την γυναίκα του Λωτ;
10. Ο καπνός όχι η φωτιά
11. Ένας συνοπτικός επιστημονικός ανασχηματισμός
 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 6ο
 
Εδώ, εκεί, παντού ένας αρχαίος χάρτης

01. Η Αφροδίτη... Χρονολόγηση με Ράδιο-άνθρακα
02. Ο Πιρί Ρέις (Piri Reis) και ο Αρχαίος χάρτης του κόσμου
03. Λάτρευαν τα «ζώα - θεούς» και τα έτρωγαν;
04. Κάμινοι με αεραγωγούς στην Εσιών - γάβερ
05. Μια σφαίρα από φωτιά το 1500 π.Χ.
06. Μια σφαίρα από φωτιά το 1500 π.Χ.
07. Μήπως ο κόσμος πλέει πάνω σ’ ένα ελέφαντα;
08. Η Διδασκαλία μιας Απλής Γλώσσας
09. Η Αφροδίτη και ο Νταίνικεν
10. «Ποτέ δεν θα εκτεθούν σε Μουσείο»
11. Το ύφασμα από το Χελουάν της Αιγύπτου
12. Η ονομαζομένη «Ελεφαντίνη Νήσος» στον Νείλο
13. Η πάλη του Δαβίδ με τον εξαδάκτυλο Γίγαντα
14. Ποιές Τιτανικές δυνάμεις τον αναποδογύρισαν»
15.«Στο Τικάλ σπασμένες στήλες επανατοποθετήθηκαν, ακόμη όχι ανάποδα»
16. Η Ινδική στήλη που δεν σκουριάζει
17. Οι Μάγια της Κεντρικής Αμερικής
18. Αυτό το «θαύμα», ο Νεφρίτης λίθος από την Κίνα
19. Χρονολογήσεις με Ραδιοάνθρακα
20. « Όλοι ικανοποιημένοι»
21. Το Διαστημικό Όχημα του Ιεζεκιήλ
22. Τα Χειρόγραφα της Νεκρής θάλασσας
23. Ο Ενώχ σε μια Πύρινη Άμαξα
 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 7ο

Αυτά τα καταπληκτικά μυαλά των Μάγιας

01. Το Πόπολ - Βουχ των Μάγια
02. Η Γη πάνω σ’ ένα Κροκόδειλο
03. Περιορισμένη γνώση για τους Μάγια
04. Ομοιότητες με άλλες θρησκείες
05. Υπολογισμός με ηλεκτρονικό εγκέφαλο;
06. Πυραμίδες σαν νεκροταφεία.
07. Το φτερωτό φίδι
08. «Ντραουνίκου» στα Νησιά Φίτζι
09. Η εξαφάνιση του Πολιτισμού των Μάγια
10. Χάθηκε εντελώς ο Πολιτισμός;
11. Ο Αστροναύτης που περιμένει την Εκτόξευση
 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 8ο
 
Οι θεοί των εθνών και οι ενέργειές τους

01. Οι θεοί των Ινδουιστών και τα Διαστημικά Οχήματα
02. Χειρόγραφα και Βιβλικές αφηγήσεις για τη σωτηρία του Μωϋσή όταν ήταν μωρό
03. Ο Αιγυπτιακός θεός Φθα και το «αστραφτερό ουράνιο όχημα του»
04. Η δημιουργία των Αιγυπτιακών θεών
05. Ο Νταίνικεν αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι «έγιναν» θεοί
06. Άνθρωποι που έγιναν θεοί
07. Ένας θεός που κατέτρωγε τα παιδιά του
08. Το Ανθρώπινο σώμα «θεοποιείται»
09. Θεοί που γεννούν άνθρωπο
10. Από πού ήρθε ο Έμφρων Ανθρωπος του Νταίνικεν
11. Οι θεοί κάνουν μερικά πειράματα αναπαραγωγής με ανθρώπους
12. Τι λέει η Αγία Γραφή για τους Υιούς του Θεού
 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 9ο
 
Υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες;

01. Πως σχηματίσθηκαν οι Πλανήτες;
02. Ποια πιθανότητα υπάρχει για άλλους Πλανήτες;
03. Οι Αστήρικτες θεωρίες του Νταίνικεν
04. Η έλλειψη επιστημονικής ακρίβειας στον Νταίνικεν
05. Μια τελική Παρατήρηση
 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 10ο
 
Υπάρχει το Διαβολικό Τρίγωνο;

01. Μερικά περιστατικά ανήκουν στη σφαίρα του μύθου
02. Επίσημες εκθέσεις για Πλήρωμα και Επιβάτες
03. Συντρίφθηκε και το «Τρίγωνο του Διαβόλου»
04.Μερικές εξαφανίσεις έγιναν «δυσοίωνες» μονάχα στις τελευταίες αναφορές
05. Κάποια περιστατικά αναφέρθηκαν λανθασμένα
06. Τα πέντε βομβαρδιστικά - Το ανθρώπινο σφάλμα Νυκτερινή πτήση και κακή ορατότητα
07. Τι συνέβη στο Αεροπλάνο Έρευνας;
08. Η κακοκαιρία εξηγεί κάποια άλλα περιστατικά
09. Μερικές Εξαφανίσεις, στο «Τρίγωνο», μπορεί να έγιναν αλλού
10. Μερικά «Περιστατικά» δεν είναι ούτε καν κοντά στο «Τρίγωνο των Βερμούδων»!
11. Συμπέρασμα
 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 11ο
 
Τοποθετώντας σωστά τα δεδομένα της Αρχαιολογίας και της Βίβλου

01. Ένα παλιό έγκλημα
02. Ο Δανιήλ σαν «Τρίτος στο Βασίλειο»
03. Η Αρχαιολογία προσθέτει στη Γνώση της Βίβλου
04. Η Αρχαιολογία και η Καινή Διαθήκη
05. Η ομιλία των κροκοδείλων
06. Ο Λουκάς ο ακριβής ιστορικός
07. Η Πνευματική Πρόκληση της Βίβλου
 
 
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΝΤΑΙΝΙΚΕΝ
Dr. CLIFFORD WILSON

Ο Έριχ Φον Νταίνικεν «εξετάζει» αιγυπτιακά ιερογλυφικά  (Πηγή Φώτο: www.daniken.com)
 
 
Κεφάλαιο 1ο
 
Προσέξτε αυτούς τους αρχαιολόγους!
 
Στο βιβλίο «οχήματα των Θεών» ο Ερρίκος φον Νταίνικεν (Erich von Daniken) προβαίνει σε κρίσεις για τους αρχαιολόγους και την αρχαιολογία αστήριχτες και που συχνά περιέχουν χονδρά λάθη.

Έτσι, γράφει κάπου:
«Οι επιστήμονες συχνά κάνουν τα πράγματα εύκολα για τον εαυτό τους. Κολλάνε δυο κομμάτια παλιών αγγείων μαζί, ψάχνουν για ένα ή δυο γειτονικούς πολιτισμούς, κολλάνε και μια πινακίδα πάνω στο ανασυγκροτημένο εύρημα και πάει λέγοντας!
Κι έτσι, άλλη μια φορά όλα ταιριάζουν θαυμάσια με ένα από πριν παραδεκτό σχέδιο σκέψης». (Σελ. 37 Chariots of the gods? 2η Αυστραλιανή έκδοση).

Μα μιλάει σοβαρά; Εν πρώτοις διαβάζοντας, τα «Οχήματα των Θεών», δεν μπορώ να πιστέψω πως κάποιες από τις τρομερές του δηλώσεις γράφτηκαν για να παρθούν στα σοβαρά.

Καθώς διαβάζω και φθάνω σ’ ένα πλήθος, αρκετά μεγάλο, αστήριχτων συμπερασμάτων, διαπιστώνω ότι πολλοί από τους αναγνώστες του θα φαντάζονταν ότι ο Νταίνικεν θα’ πρεπε να είναι πιο πολύ σοβαρός στη κριτική του για τους επιστήμονες στο χώρο της αρχαιολογίας.

Σύμφωνα με αυτόν, οι αρχαιολόγοι «δουλεύουν με ένα από πριν παραδεκτό τρόπο σκέψης». Και τούτο, γιατί έτσι τους συμφέρει και «είναι βέβαια καταφανώς πάρα πολύ απλούστερο από του να διακινδυνεύεις την ιδέα ότι μια καταπληκτική εφεύρεση θα μπορούσε να υπήρχε, ή τη σκέψη διαστημικών επισκεπτών στο μακρινό παρελθόν.
Τούτο θα δυσκόλευε χωρίς λόγο τα πράγματα».
 
Τέτοιες δηλώσεις είναι αβάσιμες όπως και τα περισσότερα απ’ όσα λέει ο Νταίνικεν.
Η πρόκληση ενάντια στους αρχαιολόγους - που κάνουν μια πρώτης τάξης δουλειά στη συγκριτικά νέα επιστήμη τους - επιβάλλει μια απάντηση, και τούτη η απάντηση δίδεται ως ένα βαθμό μέσα απ’ αυτές τις σελίδες.

Η προσπάθεια κάθε άλλο παρά τέλεια, είναι, γιατί ο Νταίνικεν πιάνει περιοχές που θα χρειαζόταν πολύ μεγαλύτερο βιβλίο απ’ αυτό εδώ, για ν’ απαντήσει κανείς σ’ όλα όσα αυτός θέτει. Ούτε για μια στιγμή δεν αρνιέμαι ότι μερικά απ’ αυτά τα σημεία που θέτει είναι τόσο ελκυστικά και προκλητικά.

Σε μια ραδιοφωνική αναμέτρησή μας με τον συγγραφέα αυτόν, στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, δήλωσε, πως πολλά από τα επιχειρήματα του μπήκαν απλώς σαν πρόκληση! Θα ταν περιττό να του πω πως τουλάχιστον πέτυχε τον αντικειμενικό του σκοπό!

Στον Νταίνικεν φαίνεται να αρέσει ιδιαίτερα να επιτίθεται στους αρχαιολόγους. Καταλαβαίνει την ανάγκη να υπάρχουν κάποιοι «ειδικοί» που θα αντικαταστήσουν τους «αρχαιολόγους» καθώς τους ξέρουμε σήμερα!

Η δική μου η πείρα είναι ότι οι αρχαιολογικές ομάδες δεν είναι «κλειστές» καθώς ο Νταίνικεν θέλει να τις παραστήσει. Αυτό βγαίνει από τη δουλειά που γίνηκε στο Τελλ Γκεγκέρ στο Ισραήλ, όπου ήμουν ο επιβλέπων μιας περιοχής.

Ειδικοί πολλών κλάδων
 
Η ομάδα των ανασκαφέων περιλάμβανε παγκόσμια γνωστά ονόματα όπως του Nelson Glueck, τoυ G. Ernest Wright, και του WίlIiam Dever. Ο κατάλογος των γενικών και επί μέρους επιβλεπόντων ήταν κάτι σαν δείγμα που περιείχε ό,τι πιο καλό στον κόσμο των αρχαιολόγων.

Η ομάδα περιλάμβανε επιστήμονες κι από άλλους κλάδους, όπως Γεωλόγους, Ιστορικούς ακόμα και θεολόγους, που εκ πρώτης όψεως, ήταν ξένοι προς την καθ’ εαυτήν αρχαιολογία.

Προέρχονταν από εντελώς διάφορους επιστημονικούς χώρους και είχαν τελείως διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ήταν ανάμεσά τους Διαμαρτυρόμενοι, Ρωμαιοκαθολικοί, Ισραηλίτες και Αγνωστικιστές.

Μερικοί είχαν ένα ειδικό σεβασμό στη Βίβλο, ενώ άλλοι απέρριπταν το πνευματικό της περιεχόμενο.
Ήταν πραγματικά γοητευτικό ν’ ακούς, ανθρώπους, που είχαν βασικές διαφορές σε τόσους τομείς, καθώς συζητούσαν τα ευρήματα εκείνης της ειδικής μέρας, αναλύοντας, ανασκευάζοντας, προτείνοντας, αντιπαραθέτοντας μια άποψη και συμφωνώντας προς ένα νέο πλησίασμα εκεί όπου τα γεγονότα το απαιτούσαν.

Ένα σημείο που ειδικά τονίζω είναι ότι τούτοι οι άνδρες ήσαν ειδικοί, παίρνανε τη δουλειά τους στα σοβαρά, καθώς έκαναν χημικά πειράματα, πέρναγαν από κόσκινο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τη μαρτυρία που συγκεντρωνόταν από πολλά διασταυρούμενα κείμενα, σύγκριναν αγγεία και άλλα ευρήματα με παρόμοια έργα Τέχνης από πόλεις κοντινές και μακρινές, σχολαστικά καταγράφανε κάθε σημείο του χώρου των ανασκαφών και το βεβαίωναν με φωτογραφίες, που επαγγελματίες φωτογράφοι έπαιρναν, καθώς οι ανασκαφές προχωρούσαν στις διάφορες περιοχές της έρευνας.

Έπρεπε να γίνονται και σκαλοπάτια, συχνά ανασφαλή, ώστε να εξασφαλίζεται η φωτογράφηση από κάποιο ύψος, κι ακόμη υπήρχε ένας αναδιπλούμενος πύργος που τον μετακινούσαν από περιοχή σε περιοχή ανάλογα με τις ανάγκες. Ο Διευθυντής των ανασκαφών συχνά χρησιμοποιούσε ένα ελικόπτερο, για να εξασφαλίσει συγκεντρωτικές αεροφωτογραφίες της καλύτερης ποιότητας.
 
Οι Αρχαιολόγοι μπρος στα γεγονότα
 
Υπήρχαν ειδικοί επιστήμονες της Ιστορίας και της Αρχαιολογίας, άνδρες που είχαν αποκτήσει επίπονα διδακτορίες από μεγάλα Πανεπιστήμιο.
Είχαν ειδικευτεί σε διάφορες εποχές της ιστορίας του ανθρώπου, από την ορειχάλκινη εποχή μέχρι τους σχετικά νεώτερους χρόνους.
Και σχημάτισα την εντύπωση ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήσαν άκαμπτοι ή απρόθυμοι να προσαρμοσθούν σε νέα γεγονότα.

Άκουσα και συμμετείχα σε συζητήσεις αν ένα κτίσμα θα’ πρεπε να θεωρηθεί χρονολογικά ότι είναι της εποχής του Σολομώντα ή της εποχής των Μακκαβαίων ή μια κρύπτη όπου βρέθηκαν αγγεία των Φιλισταίων, θα μπορούσε να ταιριάξει με την παραδεκτή χρονολογία λειψάνων αυτών των αγγείων.

Γίνηκαν επισκέψεις σε διάφορες πόλεις, για σύγκριση των ευρημάτων και ζητήθηκε η γνώμη επιστημόνων που συμμετείχαν σ’ άλλες σχετικές ανασκαφές.

Βλέπουμε έτσι, ότι η αρχαιολογία δεν είναι μια επιστήμη ανθρώπων που έχουν μια μονάχα ειδική ακαδημαϊκή εκπαίδευση. Ειδικοί διαφόρων αρχαίων γλωσσών, συντηρητές αγγείων, ένας γιατρός, θεολόγοι παγκόσμια γνωστοί, και ειδικοί άλλων κλάδων ήταν στην Γκεγέρ του Ισραήλ.

Έδιναν αναφορές για την δουλειά που άρχιζαν με την ανατολή του ήλιου και συχνά τέλειωναν γύρω στα μεσάνυχτα.
Είχαν έρθει επιστήμονες από όλα τα μέρη του κόσμου και μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανόταν και ένας Ιρλανδός επιβλέπων- αρχιτέκτονας.

Μερικοί από τους Αμερικάνους βρήκαν μεγαλύτερη δυσκολία να τον καταλάβουν απ’ όσο εμένα με την Αυστραλιανή προφορά μου. Ήταν μια ικανοποίηση σ’ αυτό τό σημείο, όταν ο καθηγητής Νέλσων Γκλούκ (Glueck) μου είπε πως του άρεσε να μου μιλάει, μονάχα για ν’ ακούει την προφορά μου. Του θύμιζα τον συχωρεμένο Αλαν Ρω (Rowe) με τον οποίο είχαν κάνει τις ανασκαφές στο Βεθ - Σαν πριν πολλά χρόνια.

Το σημείο που θέλω να τονίσω είναι, ότι όλοι τούτοι οι άνθρωποι ήταν οι ειδικοί σε διάφορους τομείς, έτοιμοι πάντοτε ν’ ακούσουν και να δεχθούν. Ήταν πραγματικοί επιστήμονες και κοίταζαν τη μαρτυρία που έβγαινε από τις έρευνες, κατά πρόσωπο, άσχετα αν φαινόταν να τους βγάζει λανθασμένους.

Ένα από τα πιο όμορφα παραδείγματα, ήταν εκείνο του αείμνηστου καθηγητή Ουίλιαμ Φόξουελ Ωλμπράϊτ (AIIbright), ίσως του μεγαλύτερου αρχαιολόγου ειδικευμένου στις αρχαίες γλώσσες που ο κόσμος είδε ποτέ, ή και θα γνωρίσει.

Δεν παραβρέθηκε στις ανασκαφές της Γκεγέρ, αλλά αμέσως μετά από αυτές είχα μιά συνομιλία μαζί του που βάσταξε αρκετές ώρες στο σπίτι του στη Βαλτιμόρη. Μέρος του χρόνου αυτού το περάσαμε και στο γειτονικό Πανεπιστήμιο Τζώνς Χόπκινς (Johns Ηοpkins), όπου γευματίσαμε και συζητήσαμε με μερικούς από αυτούς που τώρα βρίσκονταν εκεί όπου αυτός κάποτε βρισκόταν (ήταν ομότιμος καθηγητής).

Στο περισσότερο μέρος τούτης της συζήτησης αισθάνθηκα σαν να ήμουν ένα σχολιαρόπαιδο μπροστά σ’ ένα γίγαντα διανόησης, γιατί ο Δρ. Ωλμπράϊτ εκινείτο από την Ακκαδική στα Ιερογλυφικά των Αιγυπτίων, και σε διάφορες άλλες αρχαίες γλώσσες, με τόση άνεση, όση απαιτούσε το υπό συζήτηση θέμα.

Εν τούτοις, δεν ήταν καθόλου μονόπλευρος. Άκουγε τις απόψεις των άλλων, έτοιμος να παραχωρήσει έδαφος όπου τα γεγονότα το απαιτούσαν. Ήταν θαυμάσιο ν’ ακούς και να είσαι ο προσκαλεσμένος ενός τέτοιου ανθρώπου!

Σε μια περαιτέρω ιδιωτική συζήτηση, αργότερα, συζητήσαμε διάφορα αμφιλεγόμενα σημεία της αρχαιολογίας και ήταν ξανά ενθαρρυντικό για μένα να διαπιστώσω, πως αυτός ο μεγάλος άνθρωπος είναι έτοιμος ν’ αλλάξει τις γνώμες του ξανά και ξανά με τη πάροδο των ετών.

Αμέσως αναγνώριζε πως κάποιες από τις πρώτες του δοκιμαστικές και αρχικές υποθέσεις δεν άντεχαν μπροστά στα δεδομένα των τελευταίων ερευνών.

Πολλές φορές έχει λεχθεί ότι ο καθηγητής Ωλμπράϊτ, δείχνει δυο πρόσωπα στα γραπτά του. Κάποιος που θα διαβάσει την πρώτη έκδοση του βιβλίου του «Από τη Λίθινη Εποχή μέχρι το Χριστιανισμό», (1) δύσκολα θα μπορέσει ν’ αναγνωρίσει ή και καθόλου, ότι είναι ο ίδιος συγγραφέας, που λίγα χρόνια μετά παρουσίασε τη «Βιβλική περίοδο - από τον Αβραάμ στον Έσδρα» (2). Το παλιό του γραπτό έδειχνε ελάχιστο σεβασμό στην γνησιότητα των ιστορικών Βιβλικών κειμένων, ενώ το τελευταίο υποδείκνυε την ανάγκη για επιστροφή σε μια θέση, που μοιάζει πολύ με τις απόψεις των πρώτων εποχών της εκκλησίας, όπως έλεγε.

Ήταν ένας ακόμα αρχαιολόγος (αναγνωριζόμενος από πολλούς σαν ο μεγαλύτερος όλων των εποχών) που άλλαζε αβίαστα άποψη όταν τα γεγονότα το απαιτούσαν. Τούτο το πνεύμα μπορούσε να επεκταθεί πλατιά σε τομείς όπως η χρονολογία των ανασκαμμένων κτισμάτων της Ιεριχώ, των λεγομένων «σταύλων» της Μεγγιδδώ, η φύση των κτισμάτων που λανθασμένα θεώρησαν ότι ήσαν κλίβανοι στην Εσιών - Γάβερ και πολλά άλλα.
 
Η Γνώμη του Φον Νταίνικεν για τους αρχαιολόγους
 
Ύστερα από τη πιο πάνω μαρτυρία είναι απόλυτα φυσικό να εξετάσουμε σε αντιπαραβολή τις απόψεις του Νταίνικεν. Μια χαρακτηριστική δήλωση, βρίσκεται στην δεύτερη φράση της εισαγωγής του:

«Επειδή οι θεωρίες του (του βιβλίου) και οι αποδείξεις του δεν ταιριάζουν με το μωσαϊκό της παραδοσιακής αρχαιολογίας, που κατασκευάστηκε τόσο επιμελημένα και χτίστηκε τόσο στερεά, οι μελετητές θα το αποκαλέσουν ανοησία...».

Και στην αμέσως επόμενη παράγραφο, συνεχίζει: «Εν τούτοις ένα πράγμα είναι βέβαιο. Υπάρχει κάτι το αβέβαιο για το παρελθόν μας, αυτό το παρελθόν που εκτείνεται χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια πίσω.

Το παρελθόν βρίθει από άγνωστους θεούς που επισκέφθηκαν την αρχέγονη γη με επανδρωμένα διαστημόπλοια».
Ο Νταίνικεν δεν τεκμηριώνει σχεδόν πουθενά τα επιχειρήματά του και τις γνώμες του, κι έτσι τα συμπεράσματα κτίζονται γρήγορα πάνω σε υποθέσεις, για τις οποίες δεν υπάρχουν πειστικά επιχειρήματα σύμφωνα με τις κανονικές απαιτήσεις της αποδεικτικής μαρτυρίας.

Οι αρχαιολόγοι δεν δεσμεύονται με θεωρίες που καθώς λέγει ο ίδιος είναι «επιμελείς και σταθερά τοποθετημένες». Στην πραγματικότητα υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις που ανασκεύασαν τις υποθέσεις τους εκεί όπου η αποδεικτική μαρτυρία το απαιτούσε.
 
Το αεροδρόμιο στη Νάσκα του Περού
 
Ένα τυπικό παράδειγμα από αυτά που ο Νταίνικεν έχει γράψει εναντίον των αρχαιολόγων, αναφέρεται στις μυστηριώδεις γραμμές κοντά στη παλαιά πόλη της Νάσκας, στο Περού.

Αναφέρει για τις γιγάντιες γραμμές που πηγαίνουν παράλληλα η μια προς την άλλη και παρατηρεί: «Οι αρχαιολόγοι λένε ότι είναι δρόμοι των Ίνκας.

Τερατώδης ιδέα! Ποιά μπορεί να’ ναι η χρησιμότητα δρόμων παράλληλων, για τους Ίνκας; Ότι διασταυρώνονται; Ότι οδηγούν μέσα από μια πεδιάδα και φθάνουν σ’ ένα απότομο τέλος;» (σελ. 31).

Έτσι, οι αρχαιολόγοι βγαίνουν ανόητοι και η σωστή απάντηση, σύμφωνα με τον συγγραφέα του «Οχήματα των Θεών», είναι, όπως σημειώνουμε πάρα κάτω, σύμφωνα με τα λόγια του: «... Καθώς φαίνεται από τον αέρα, η ξεκάθαρη εντύπωση που μου δόθηκε από την 60 χιλιομέτρων μήκους πεδιάδα είναι ότι πρόκειται για αεροδρόμιο». (σελ. 32).

Και προχωρώντας λέει, ότι για την κλασσική αρχαιολογία «η θεωρία ότι θα ήταν δυνατόν να υπήρχε αεροδρόμιο στην αρχαιότητα, είναι σκέτη ανοησία».

Καθώς καθένας καταλαβαίνει, δηλώσεις σαν τις πιο πάνω είναι τέλεια σφαλερές. Θα εξετάσουμε την περίπτωση του αεροδρομίου της Νάσκας σαν μια πρώτη έρευνά μας πάνω στις υποθέσεις του Νταίνικεν.
 
Η περίπτωση του αεροδρομίου στη Νάσκα
 
Στην πιο πάνω αφήγηση ο Νταίνικεν ισχυρίζεται ότι «καθώς φαίνεται από τον αέρα» η εντύπωση που αποκομίζεται είναι ότι η πεδιάδα Νάσκα ήταν αεροδρόμιο.

Ακόμα, προχωράει και ρωτάει «Τι το τρομερά προκλητικό υπάρχει στην ιδέα αυτή;», Αλλά οι πιο πολλές από τις γραμμές αυτές στη Νάσκα έχουν περίπου 10 εκατοστόμετρα πλάτος και, ασφαλώς δεν θα μπορούσαν οι γραμμές αυτές να χαράξουν τα όρια του πεδίου προσγείωσης του αεροδρομίου. Μερικές πιο πλατειές γραμμές, προχωρούν σε μικρές αποστάσεις μέχρι περίπου 90 μέτρα μήκος,

Στον παλιό καιρό οι άνθρωποι καθάριζαν το έδαφος από τις πέτρες και τη λάσπη και σώριαζαν τις πέτρες στις πλευρές του αγρού. Κατόπιν στοίβαζαν κάτω τη λάσπη, στην πεδιάδα, και την ανακάτευαν με σκόνη. Η επιφάνεια της πεδιάδας ήταν σκληρή από μόνη της, γιατί πολύ λίγη βροχή πέφτει σε τούτη την περιοχή της ερήμου.

Είναι η πιό ξερή έρημος στο κόσμο. Οι πέτρες είναι τόσο μικρές που δεν εμποδίζουν τα αυτοκίνητα να διασχίζουν την έρημο. Στο βιβλίο του Νταίνικεν «Οχήματα των Θεών», υπάρχει η φωτογραφία μιας υποτιθέμενης περιοχής στάθμευσης σ’ αυτό «το αεροδρόμιο» της πεδιάδας της Νάσκας, όπου μερικές από τις πέτρες υπάρχουν ακόμη εκεί.

Υπολογίζοντας από το μέγεθός τους, η «περιοχή στάθμευσης» κατά τον Νταίνικεν θα’ ταν μια έκταση μήκους εννέα με δώδεκα μέτρα μόνο σε κάθε πλευρά και όμως τούτο επεκτείνεται για ολόκληρη την περιοχή των διπλών γραμμών, οι οποίες υποτίθεται ότι οριοθετούν κατά τον Νταίνικεν, την «περιοχή στάθμευσης».

Οι γραμμές αυτές είναι εντελώς ρηχές, ένα ως δυόμισι εκατοστόμετρα βάθος και ασφαλώς δεν παρουσιάζουν κάτι σαν πεδίο όπου θα μπορούσε να προσγειωθεί διαστημόπλοιο.
Πέρα απ’ αυτές τις γραμμές «προσγείωσης», υπάρχουν αυλάκια από αυτοκίνητα, φορτηγά ακόμη κι από στρατιωτικά οχήματα, έτσι τα αυλάκια αυτά μένουν χαραγμένα γιατί δεν βρέχει και συνεπώς δεν υπάρχει νερό που θα μπορούσε να τα σβήσει.

Ο Νταίνικεν διατείνεται ότι είναι φοβερή υπόθεση αυτή από της πλευράς των αρχαιολόγων, το να αξιώνουν δηλ. ότι αυτές οι γραμμές ήταν δρόμοι των Ίνκας.
Εν τούτοις δεν μας λέει ποιος αρχαιολόγος διατείνεται κάτι τέτοιο.

Είναι γεγονός ότι κανονικά φτιαγμένοι δρόμοι των Ίνκας διατρέχουν τις Άνδεις, αλλά τούτες οι γραμμές στην πεδιάδα Νάσκα δεν έχουν καμιά δουλειά με τους δρόμους εκείνους. Ο καθένας που θα τους δει από το έδαφος αμέσως θα παραδεχθεί αυτή την άποψη.

Οι περίφημοι δρόμοι των Ινκας που διατρέχουν τα βουνά των Άνδεων βοηθούσαν στη συνοχή της επικράτειας των Ίνκας. Τέτοιοι μακροί δρόμοι κατασκευάσθηκαν από χιλιάδες σκλάβους και ασφαλώς δεν ήρθαν αστροναύτες να τους βοηθήσουν.

Οι δρόμοι ήταν συνήθως τρία μέτρα πλάτους και εκτείνονταν για χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα. Αυτοί οι δρόμοι πέρναγαν μέσα από πολλές Νοτιοαμερικάνικες χώρες όπως ο Ισημερινός, η Βολιβία και η Χιλή, καθώς και στο Περού. Μερικοί χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα.
 
Δρόμοι που κατασκεύασαν οι Μάγια
 
Αν και είναι ανόητο να διατείνεται κανείς, ότι οι γραμμές στη Νάσκα είναι τμήμα «αεροδρομίου» σ’ αυτό το ίδιο το κείμενο ο Νταίνικεν γράφει για τα θαύματα του Μεσοαμερικανικού πολιτισμού των Μάγια που παρέχουν πολλά συγκρίσιμα στοιχεία.

Αν και οι Μάγια αποτελούν άλλο θέμα, εν τούτοις θα το πλησιάσω εξ αιτίας της σχέσεως που έχει στο συλλογισμό του Νταίνικεν, ότι δηλ. είναι «φοβερή ιδέα» να διατείνεσαι πως όσα αυτός αναφέρει για δρόμους «καμωμένους γεωμετρικά» «είναι δρόμοι των Ίνκας».

Οι Μάγια στους οποίους αναφέρεται σχετικά, ήταν στην πραγματικότητα υποδεέστεροι των Ίνκας και του λαού της Νάσκα. Έτσι, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να σημειώσω τις παρατηρήσεις του αρχαιολόγου Ερρίκου Τόμψον (Thompson) για μερικούς από τους δρόμους των Μάγια.

«Η οδοποιία αυτή απαιτούσε τεράστια δουλειά και όχι μικρή γνώση μηχανικής. Σε ελώδεις περιοχές, οι μηχανικοί έπρεπε να είναι βέβαιοι ότι τα θεμέλιά τους ήταν βαθιά και ασφαλή (δεν υπάρχουν παρακάμψεις για να αποφεύγουν τους ελώδεις τόπους) και η έλλειψη κάθε ίχνους υποχώρησης του εδάφους αποδείχνει ότι είχαν λύσει το πρόβλημα.

Η χάραξη των δρόμων θα ΄πρεπε να ΄χε παρουσιάσει προβλήματα, επίσης. Ο δρόμος από την Κομπά (Coba) στη Γιαξουνά (Vaxuna) ακολουθεί τις εξής κατευθύνσεις: από την αρχή του και μέχρι τα 6 1/2 χλμ. σχηματίζει τόξο 279°’ από τα 6 1/2 μέχρι τα 16 χλμ. σχηματίζει τόξο 269°’ από τα 24 ως τα 32 χλμ. κάνει τόξο 270°’ από τα 32 χλμ. ως τα 64 τόξο 260°’ από τα 64 μέχρι τα 100 χλμ. (τη Γιαξουνά) κάνει τόξο 264°.

Υπάρχουν δυο τμήματα 32 και 35 χιλιομέτρων αντίστοιχα χωρίς καμιά αλλαγή κατεύθυνσης» (από το βιβλίο «Άνοδος και Πτώση του Πολιτισμού των Μάγια» σελ. 186). [The Rise and the FaΙΙ of Mayia Ciνilization.]

Προχωρεί για να δείξει πως τούτη η χάραξη ήταν μια πολύ δύσκολη δουλειά, με το δάσος ολόγυρα, για τον μηχανικό.

Αλλού, (σελ. 75) αναφέρει για ένα περίπλοκο οδικό δίκτυο «που συνέδεε αυτές τις πόλεις» κι ακόμα αναφέρεται σε παράπλευρους δρόμους που οδηγούν σε αρχαία χαλάσματα. (σελ. 186).

Είναι επίσης ανάγκη να παρατηρήσουμε, πως δεν χρειάζονται πολλά χρόνια για να σκεπαστούν τούτοι οι δρόμοι από τη πυκνή δασική βλάστηση.

Ο Τόμψον (Thompson) λέει πως στο Τικάλ (TikaΙ) (της Βορ. Γουατεμάλας) οι αρχαιολόγοι χρειάστηκε επανειλημμένα να ξεκαθαρίσουν από το δάσος τα αρχαία μνημεία, γιατί κάθε φορά καινούργια βλάστηση τα ξανάπνιγε. (σελ. 6)

Επίσης σημειώνει, ότι οι Μάγια ήταν υποδεέστεροι των Αζτέκων στην κατασκευή δρόμων (σελ. 185) και επομένως είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο Νταίνικεν θα’ πρεπε να καταφέρεται κατά της δυνατότητας γεωμετρικών σχεδίων στους παλιούς νοτιοαμερικάνικούς δρόμους.

Υπάρχει καθαρός γεωμετρικός σχεδιασμός σε όσα αναφέρονται πιο πάνω και η περιγραφή δείχνει ότι αξιόλογοι δρόμοι κατασκευάσθηκαν από ανθρώπους, τα κατορθώματα των οποίων ήταν κατώτερα από εκείνα των ανθρώπων της Νάσκας. (Nazca), στους οποίους ο Νταίνικεν αναφέρεται.
 
Δρόμοι όχι για «πρακτικούς» αλλά θρησκευτικούς σκοπούς
 
Οι δρόμοι των Μάγια δεν κατασκευάσθηκαν για πρακτικούς σκοπούς γιατί οι Μάγια δεν διαθέτανε ζώα για φόρτωση, ούτε τροχοφόρες άμαξες. Μάλλον φαίνεται πως έγιναν για πνευματικούς σκοπούς - ο Τόμψον (Thompson) νομίζει πως έγιναν για να χρησιμοποιούνται «για μεγάλες λιτανείες» (σελ. 189).

Φτάνει στο σημείο να πει ότι ακόμη και το θολωτό κούφωμα δεν θα χρησιμοποιούταν για ωφελιμιστικούς σκοπούς, αλλά σαν συστατικό μιας κάποιας ουσιαστικής τελετουργίας.

Επίσης μας μιλάει (σελ. 185) για μια εξέδρα μήκους 12 μέτρων και ύψους πάνω από 5 μέτρα, που σκεπάζει το δρόμο ακριβώς πριν φθάσεις τα τελευταία προάστια της Κομπά (Coba) και είναι πιθανό σε θρησκευτικές πομπές να σταματούσαν σ’ αυτό το σημείο για να κάμουν θυσίες πριν να συνεχίσουν για να φθάσουν στη πόλη.

Γενικά πιστεύεται ότι οι λαοί της Νότιας Αμερικής δεν χρησιμοποιούσαν τον τροχό σε μεγάλη έκταση. Βέβαια τον γνώριζαν γιατί μερικοί τροχοί απεικονίζονται σε μνήματα σε διάφορα κέντρα.

Προφανώς οι δρόμοι των Ίνκας και άλλων Νοτιοαμερικανών να’ κατασκευάσθηκαν έτσι, ώστε τα διάφορα σημεία της επικράτειας να μπορούν να συνδεθούν κι ακόμη οι τελετές θυσιών να μπορούν να γίνονται σε κανονικά διαστήματα
 
Για να βοηθούν τους θεούς να προσγειώνονται
 
Αν αυτοί οι λαοί της Νάσκας περίμεναν να επιστρέψουν οι θεοί τους, γιατί θα χρειάζονταν οπωσδήποτε ένα καινούργιο διάδρομο προσγειώσεως;
Γιατί να μην έρθουν από τον ίδιο δρόμο όπως στην πρώτη τους επίσκεψη; Και είναι λογικό να ρωτήσει κανείς: «Θα προσγειώνονταν αυτοί οι αστροναύτες με αεροπλάνα;

Τότε, ασφαλώς θα’ ρχονταν με διαστημόπλοια». Αλλά και πάλι, γιατί να χρειασθούν διαδρόμους προσγείωσης μήκους πάνω από 60 χιλιόμετρα όπως λέει ο Νταίνικεν;

Οπωσδήποτε, αν οι διάδρομοι προσγείωσης της Νάσκας ήταν απλά χώμα βάθους 2 1/2 εκατοστόμετρα, και όχι βράχος ή σύγχρονο τσιμέντο, δεν θα΄ πρεπε το ρεύμα του οχήματος του -υποτιθέμενου διαστημόπλοιου να τους φθείρει;

Πώς έγινε να μην αφήσει σημάδια; Δεν θά’ πρεπε ν’ άφηναν τεράστιες γούβες εκεί που θα προσγειώνονταν; Αυτοί οι θαυμάσιοι μηχανικοί θαυμάσιοι κατά τα λεγόμενα του Νταίνικεν - ασφαλώς δεν θα’ καναν χωμάτινους αεροδιάδρομους!

Μπορούμε επίσης να ρωτήσουμε τι είδος σύστημα φρένων έπρεπε να ΄χουν αυτά τα διαστημόπλοια, που προφανώς χρειάζονταν τόσα χιλιόμετρα διαδρόμου προσγείωσης, για να γίνει δυνατή η προσγείωση.
 
Δεν υπάρχει προ - ιστορικό αεροδρόμιο στις Άνδεις
 
Αυτές οι γραμμές της Νάσκας εκτείνονται πάνω σε τρείς διαφορετικές περιοχές που χωρίζονται από κοιλάδες με μια βαθιά κοιλάδα να προχωρεί ανάμεσα στις ξέχωρες περιοχές όπου βρέθηκαν αυτές οι γραμμές.

Κανένα αεροπλάνο παλιό ή σύγχρονο δεν θα μπορούσε να προσγειωθεί σε τούτες τις περιοχές με τα απότομα φαράγγια.
 
Οι απόψεις της Μαρίας Ράϊχε (Reiche)
 
Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως οι «αρχικές» γραμμές (όχι οι σύγχρονες πού’ γιναν από τα αυτοκίνητα κλπ) ήσαν αστρονομικής και ημερολογιακής φύσης: αυτή η άποψη ειδικά υποστηρίζεται από τη Γερμανίδα επιστήμονα Μαρία Ράιχε που έζησε στη Νάσκα 20 περίπου χρόνια.

Αυτή πιστεύει ότι χρησιμοποιήθηκαν γεωμετρικές αρχές για την κατασκευή αυτών των τεράστιων σχημάτων στην έρημο, με τη βοήθεια βράχων σαν σημείων στήριξης και μακριών σχοινιών. Στο περιοδικό «Τάϊμ» (Time) της 30η Μαρτίου 1974 έδειξε πώς θα πρέπει προφανώς να έχει γίνει:

Πλάι σ’ αυτά τα τεράστια σχήματα υπάρχουν μικρότερα πανομοιότυπα πάνω σε μια επιφάνεια 1 1/2 με 2 τετραγωνικά μέτρα. Αυτά αναπαράχθηκαν σε μεγαλύτερη κλίμακα μετρώντας με σχοινιά, ώστε να γίνουν τα σχέδια που τώρα βρίσκονται στην πεδιάδα της Νάσκας.

Μερικά από τα πέτρινα σημεία στήριξης και σημαδέματος βρίσκονται ακόμη στη θέση τους. Σε μερικές θέσεις μικρότερες αποτυπώσεις των μεγαλύτερων χαραγμάτων, τις βλέπει κανείς ακόμα σήμερα.

Ο λαός των Ίνκας χρησιμοποιούσε επίσης γωνίες και καμπύλες, που χρειαζόντουσαν για να σχεδιάσουν αυτά τα τεράστια σχήματα πουλιών, ζώων, αστερισμών κλπ.

Στην πραγματικότητα δεν μπορείτε να δείτε το τέλος μερικών απ’ αυτά τα σχήματα από το έδαφος, γιατί λόφοι και άλλα φυσικά εμπόδια παρεμβάλλονται. Μερικές φορές περνάνε πάνω από κάποιο λόφο και προχωρούν κάτω στην κοιλάδα και δεν μπορεί να έγιναν δίχως κάποιο σχέδιο, καθώς η Μαρία Ράϊχε υπoστηρίζει.

Οι κάτοικοι του Περού ήταν λάτρεις της φύσης και λάτρευαν όλων των ειδών τα πράγματα τόσο στη γη γύρω τους, όσο κι επάνω στον ουρανό. Ακόμη κι αυτή η τεράστια τρίαινα πάνω στο βουνό στην οποία αναφέρεται ο Νταίνικεν πιθανώς να έχει θρησκευτική σημασία.

Έχει τρεις ξέχωρες γραμμές και είναι ψηλά πάνω στη πρόσοψη του βράχου. Αν και οι γνώμες ποικίλουν πολύ πιθανό να αναπαριστά ένα φυτό κακτοειδές και είναι βέβαιο πως μοιάζει μ’ έναν από τους πολλούς κάκτους που φυτρώνουν αυτοφυείς στην περιοχή.

Δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας μεμονωμένος κάκτος που το κύριο στέλεχός του ανεβαίνει προς τα πάνω και έχει δυο κλαδιά που εκτείνονται ένα από κάθε πλευρά. Δεν έχει φύλλα και τούτο είναι χαρακτηριστικό πολλών κάκτων σ’ όλη γενικά την περιοχή της Νάσκας.

Άλλη πιθανότης είναι ότι τούτες οι γραμμές στους βράχους παριστάνουν ένα κηροπήγιο. Ο καθηγητής Μοντέρο (Garcia Montero) σημειώνει ότι ο γειτονικός όρμος Τίσκο (TiSCO) ήταν σημαντικό πειρατικό λιμάνι και υποστηρίζει ότι οι πειρατές έκαναν αυτό το κηροπήγιο σαν ευχάριστη απασχόληση.

Το χαρακτηριστικό του μονοπάτι από πλευράς κατασκευής είναι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτά των γραμμών της Νάσκας. Αν τούτη η εκδοχή είναι σωστή, θα πρέπει να υποθέσουμε πως υπάρχει κάποια Καθολική επιρροή σαν πλαίσιο.

Οτιδήποτε κι αν είναι, κάκτος ή κηροπήγιο, οι γραμμές πάνω στο βράχο πρέπει να έχουν κάποια θρησκευτική σημασία.
Ασφαλώς το γεγονός της κατασκευής αυτής, στη βραχοπλαγιά δεν είναι εκπληκτικό ούτε απαιτεί αστροναυτική βοήθεια καθώς αφήνει να εννοηθεί ο Νταίνικεν.

Υπάρχουν κι άλλα φημισμένα σμιλεύματα ψηλά στις βουνοπλαγιές, όπως αυτά του βράχου Μπεχιστούν (3), που με ανάγλυφες παραστάσεις εμφανίζουν τα κατορθώματα του αρχαίου Πέρση βασιλιά, Δαρείου του Μεγάλου.

Οι αρχαίοι μονάρχες κατασκεύαζαν όλων των ειδών τα μνημεία και είναι πιθανό ότι τούτο το τεράστιο σχεδίασμα πάνω στο βράχο να είχε κάτι να κάμει με τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, που ήταν τόσο σημαντικές για όλους τους λαούς σε σχέση με την εποχή σποράς και θερισμού των σπαρτών τους.

Πολλοί από τους αρχαίους λαούς ήξεραν για τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια και γι’ άλλες υποτιθέμενες «σύγχρονες» αντιλήψεις.
Έτσι είναι πιθανόν η υπόθεση του Νταίνικεν, ότι το κατασκεύασμα πάνω στο βράχο έγινε για να το βλέπει κάποιος από αέρος, να πλησιάζει στην αλήθεια.

Αυτοί οι λαοί λάτρευαν τα ουράνια σώματα, όπως τον ήλιο, τη σελήνη, τ’ αστέρια, και είναι τελείως φυσικό ότι οι Ίνκας σχεδίασαν τούτη τη μεγάλη τρίαινα στο βράχο σαν μια πράξη λατρείας στους θεούς τους. Πολύ πιθανόν να υπήρχε κάποια θρησκευτική σημασία που εμείς τώρα δεν μπορούμε να καταλάβουμε.

Καθώς ανέφερα, μια άλλη ενδιαφέρουσα δυνατότητα είναι μερικές από τις γραμμές της Νάσκας να ήταν συνδεδεμένες με αστρονομικά και ημερολογιακά δεδομένα.

Ιθαγενείς, πού σήμερα ζουν στη Νάσκα, αναφέρουν, ότι κάθε δυο μήνες μια διαφορετική γραμμή «παρακολουθεί» την πορεία του ήλιου καθώς κινείται προς το νότο και κατόπιν προς βορρά. Είναι βέβαιο ότι πολλές από τις τελετές γονιμότητα των Ινκας σχετίζονταν με το χρόνο σποράς και οργώματος.

Συνδέονταν με το ημερολόγιο και οι Ίνκας πίστευαν πως τα ουράνια σώματα είχαν σημασία για την καθημερινή τους ζωή. Ακόμη είχαν μια παράδοση για το «δέσιμο» του ήλιου και τούτο ήταν στη πραγματικότητα η εποχή του νότιου ηλιοστασίου.

Όταν ο ήλιος έφθανε στο απώτερο νότιο σημείο του, έκαναν αυτή την τελετή κι ακόμη είχαν «και το παλούκι με τη θηλειά για τον ήλιο» στην πρωτεύουσά τους, όπου τελετουργικά «έδεναν» τον ήλιο μια συγκεκριμένη μέρα.

Ασφαλώς θα άρχιζε μετά ο ήλιος να κινείται προς Βορράν ξανά, γιατί ήξεραν την ακριβή μέρα και για τoύτη τη τελετή.
 
Ο αιδεσιμότατος Μπόντ (DonaΙd Bond) ένας ιεραπόστολος που ζει στη Νάσκα, μου ανέφερε μερικά απ’ αυτά τα γεγονότα αφού πρώτα διάβασε την πρώτη έκδοση του βιβλίου μου «Συντρίβονται τα διαστημικά Οχήματα» και συμπέρανε:

«Προφανώς αυτοί οι αρχαίοι λαοί ήταν ικανοί για μεγάλα επιτεύγματα. Εν τούτοις αυτά που λέει ο Νταίνικεν για τις γραμμές της Νάσκας δεν μπορεί να παρθούν στα σοβαρά.

Τούτο με κάνει ν’ αμφιβάλλω ακόμη και για τα άλλα του συμπεράσματα. Συμφωνώ μαζί σας ότι τα διαστημικά οχήματά του εξακολουθούν να συντρίβονται».
 
1. Allbright, «From the Stone Ages to Christianity"
2. Allbright, «The Biblical Period from Abraham Το Ezra»
3. Τα αρχαία Βαγίστανα, στη δυτική Περσία.
 
[επιστροφή]
 
 
 
 

Κεφάλαιο 2
 
Το Νησί του Πάσχα, οι πυραμίδες και η ταρίχευση
 
Το πρόβλημα του νησιού του Πάσχα
 
Για να ερευνήσουμε ένα «μυστήριο» χρειάζεται να ταξιδεύσουμε στο Νησί του Πάσχα κάπου 3200 χιλιόμετρα από την ακτή της Χιλής μέσα τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Εδώ, ο συγγραφέας του βιβλίου «Οχήματα των θεών», έχει πραγματικά αφήσει τη φαντασία του αχαλίνωτη σε μια προσπάθεια να δώσει βάσεις στη θεωρία του για τους επισκέπτες από το διάστημα.
Γράφει: «Ένας προφορικά μεταδομένος θρύλος μας λέγει ότι άνθρωποι που πετούσαν παλιά προσγειώθηκαν κι άναψαν φωτιές.
Ο θρύλος επιβεβαιώνεται από τα γλυπτά που δείχνουν πενήντα φτερωτά όντα με μεγάλα ζωηρά μάτια» (σελ. 115).
Κρίμα που ο θρύλος μονάχα προφορικά έχει μεταδοθεί!

Φυσικά, δεν πείθεις κανένα όταν λες ότι «επιβεβαιώνεται» από τη μαρτυρία «των φτερωτών όντων» στα οποία αναφέρεται ο συγγραφέας!

Πάνω σε τούτο το θέμα είναι ενδιαφέρον να διαβάσουμε στο βιβλίο «Οχήματα» μερικά από τα αποτελέσματα των ανακαλύψεων του Τορ Χάγερνταλ (Thor Heyerdahl) Eίναι ο άνθρωπος που απόκτησε τη φήμη με το ταξίδι του Κόν - Τίκι (Κοn - Tίki).

Προφανώς οι ανακαλύψεις του έγιναν αποδεκτές σαν αρκετά αυθεντικές για το βιβλίο «Οχήματα» σε ορισμένα σημεία, γιατί ο Νταίνικεν τον μνημονεύει όπου του ταιριάζει, αλλά σ’ άλλα σημεία σοβαρής σημασίας ο Χάγερνταλ είτε αγνοείται είτε παραβλέπεται.

Ο Νταίνικεν λέει ότι ο Χάγερνταλ ανακάλυψε εκατoντάδες ατέλειωτα αγάλματα και χιλιάδες πέτρινα εργαλεία, στα οποία περιλαμβάνονται και πελέκεις (σελ. 114) αλλά κατόπιν προχωράει στη δική του θεωρία:

«Η συνήθης εξήγηση ότι οι πέτρινοι γίγαντες μετακινήθηκαν στη σημερινή θέση τους με ξύλινους κυλίνδρους δεν είναι πειστική σε τούτη τη περίπτωση...

Τότε ποιος έκοψε αυτά τα αγάλματα από το βράχο;
Ποιος τα σμίλευε και ποιος τα μετέφερε στις θέσεις τους;
Πώς μετακινήθηκαν μέσα στη χώρα για χιλιόμετρα δίχως κυλίνδρους;
Πώς επεξεργάστηκαν, γυαλίστηκαν και στήθηκαν όρθια;
Πώς έγιναν τα καπέλα από πέτρα, που προέρχεται από διαφορετικά λατομεία από αυτά των αγαλμάτων, και πώς μπήκαν στη θέση τους;» (σελ. 114).

Πού διαφωνούν οι δυο συγγραφείς;
Ένα σημείο είναι ο αριθμός των κατοίκων που μπορεί να έζησε στο νησί - ο Νταίνικεν λέει για 2.000 ενώ ο Χάγερνταλ λέει για 7.000 περίπου.

Σύμφωνα με τον Νταίνικεν «2.000 άνδρες δεν θα’ ταν αρκετοί για να σμιλεύσουν αυτές τις κολοσσιαίες μορφές πάνω σε ηφαιστειακή πέτρα σκληρή σαν ατσάλι, με πρωτόγονα εργαλεία, ακόμη κι αν δούλευαν μέρα και νύκτα» (σελ. 114).

Τελείως αντίθετα ο Χάγερνταλ δηλώνει, ότι μονάχα λίγοι άνδρες θα χρειαζόντουσαν για να σμιλέψουν τις τεράστιες μορφές από ηφαιστειακά υλικά χρησιμοποιώντας πέτρινα πελέκια σκληρότερα από τη πέτρα που δούλευαν.

Μεγάλες ποσότητες από κατάλληλα πελέκια έχουν ήδη βρεθεί. Ο Νταίνικεν ο ίδιος το αναγνωρίζει στη σελίδα 114, εντούτοις εξογκώνει το γεγονός ότι τούτο «το σαν ατσάλι σκληρό ηφαιστειακό πέτρωμα κόπηκε σαν βούτυρο» και προχωρεί και ρωτάει πως ο βράχος μπόρεσε να κοπεί, να κατεργασθεί και να γυαλισθεί (σελ. 114-115).

Τα πελέκια θα χρησιμοποιήθηκαν για να κοπεί ο βράχος και κατόπιν για την κατεργασία. Το ίδιο το νησί του Πάσχα δίνει αυτή την απάντηση ξεκάθαρη γι’ αυτούς που έχουν μάτια για να βλέπουν.

Ο Νταίνικεν επίσης το βλέπει αξεπέραστο πρόβλημα για τον περιορισμένο πληθυσμό να μετακινήσει τα αγάλματα από το βράχο που πάρθηκαν στις καινούργιες θέσεις τους μερικά χιλιόμετρα μακριά, αλλά ο άνθρωπος του Κον-Τίκι έδωσε την απάντηση.

Υπελόγισε ότι περίπου χίλιοι άνδρες θα χρειαζόντουσαν για να συρθούν τα αγάλματα από τα λατομεία, αλλά μονάχα πεντακόσιοι για να τα μεταφέρουν στη νέα τους «κατοικία» όπου κατηφορικοί δρόμοι είχαν από πριν κατασκευαστεί.

Έδειξε ότι τα αγάλματα θα μπορούσαν να σύρονται πρώτα πάνω στο έδαφος με τα πόδια και μετά, κυλώντας τα, να τα ρίξουν μέσα σε μια ετοιμασμένη τρύπα.

Ύστερα απ’ αυτό, το «καπέλο» από τη διαφορετική πέτρα τραβιόταν πάνω στο λοξό δρόμο και ετοποθετείτο στη θέση του. Εν παρόδω είναι ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι δεν συμφωνούν όλοι οι συγγραφείς ότι αυτή η δεύτερη πέτρα ήταν ένα «καπέλο», αλλά υποστηρίζουν ότι ίσως παρίστανε τα μαλλιά.

Οι πιό πολλοί συμφωνούν με τη θεωρία του «καπέλου».
Καθώς εξετάζουμε τις μαρτυρίες, οι θεωρίες του Χάγερνταλ υποστηρίζονται περισσότερο από εκείνες του Νταίνικεν.

Ακόμη στο βιβλίο «Άμαξες» αναφέρεται ότι ο Χάγερνταλ ανακάλυψε εκατοντάδες ατέλειωτα αγάλματα στο νησί και ότι μερικοί από τους παλιούς κατηφορικούς δρόμους ακόμα υπάρχουν.
 
«Ακου - Άκου» Το μυστικό του Νησιού του Πάσχα
 
Η χαριστική βολή στην υπόθεση του Νταίνικεν δίνεται με ένα άλλο βιβλίο του Χάγερνταλ «Άκου - Άκου» το μυστικό του Νησιού του Πάσχα (1958).

Είναι ελκυστικό στο διάβασμα.
Τρεις απόψεις ιδιαίτερου ενδιαφέροντος σχετίζονται με το ξεκίνημα ενός νέου αγάλματος στο Νησί του Πάσχα, με το ξανασήκωμα ενός από τους πεσμένους κολοσσούς και την τωρινή μετακίνηση ενός από τα αγάλματα αυτά μέσα από την πεδιάδα.

Αυτά αναφέρονται επανειλημμένα και με διάφορους τρόπους, έτσι που αποτελούν ένα γοητευτικό ανάγνωσμα, κυρίως από τη σελ. 132 μέχρι την 151 του «Άκου - Άκου».

Επίσης περιέχονται έγχρωμες φωτογραφίες που απομακρύνουν οριστικά το «μυστήριο» που περιέβαλε αυτά τα περίφημα παλιά αγάλματα.

Τούτες οι φωτογραφίες αποτελούν ακαταμάχητη μαρτυρία που επιβάλει την απόρριψη της υπόθεσης του Νταίνικεν ως προς αυτό το σημείο.

Να μια σύντομη περίληψη των τριών ιστοριών:
Στο Νησί του Πάσχα είπαν στον Τόρ Χάγερνταλ ότι ο Δήμαρχος ήταν μέλος της μόνης οικογένειας που προερχόταν από τους «αυτιάδες» (τα αυτιά τους τα μάκραιναν τεχνητά) μια ομάδα που υπήρξε υπεύθυνη για τα αρχικά αγάλματα.

Αφού ο Χάγερνταλ έκαμε τις αναγκαίες επαφές, ο Δήμαρχος απαλλάχθηκε από τα δημαρχιακά του καθήκοντα, έτσι που αυτός και οι συγγενείς του να μπορέσουν να σμιλεύσουν ένα άγαλμα.

Οι συγγενείς του Δημάρχου έγιναν δεκτοί σαν συνεργάτες του γιατί μονάχα απόγονοι απ’ αυτούς τους «αυτιάδες» ήταν παραδεκτοί γι’ αυτή τη δουλειά.

Μερικές αναγκαίες θρησκευτικές τελετές προηγήθηκαν και η δουλειά ξεκίνησε με έξι άνδρες χρησιμοποιώντας τα εγκαταλειμμένα τσεκούρια που ήταν στο λατομείο κυριολεκτικά κατά εκατοντάδες». (σελ. 135). Σχηματίζεται ένα Νέο Άγαλμα.

Ο Χάγερνταλ γράφει:
«Το ένα χτύπημα ακολουθούσε το άλλο, ο βράχος ήταν σκληρός. Πέτρα χτυπούσε τη πέτρα’ το μικρό τσεκούρι ήταν σκληρότερο και ο βράχος έπρεπε να υποχωρήσει. Κλινκ - κλινκ - κλινκ τα κτυπήματα των τσεκουριών θα’ πρεπε να ακούονταν πέρα, μακριά στη κοιλάδα.

Για πρώτη φορά για αιώνες, το κτύπημα της πέτρας ακουγόταν στο Ράνον Ρακάρο... Τίποτε περισσότερο από ένα σημάδι δεν φαινόταν ύστερα από κάθε κτύπημα, μόλις κάποιο γκρίζο σημάδι σκόνης άλλο ακόμη ένα κτύπημα, κι άλλο, κι άλλο, και κάτι γινόταν.

Κατά διαστήματα οι άνδρες άρπαζαν το φλασκί και πέταγαν νερό πάνω στο βράχο για να τον μαλακώσουν εκεί που έκοβαν... (σελ. 136).

Την τρίτη μέρα το περίγραμμα του καινούργιου γίγαντα «φαινόταν ξεκάθαρα πάνω στο βράχο». Όταν ένα πέτρινο πελέκι στόμωνε, ο Δήμαρχος το κτυπούσε πάνω σε κάποιο άλλο, στο έδαφος, έτσι έβγαιναν σπίθες «και έφτιανε μια καινούργια κόψη τόσο εύκολα, όσο ένας υπάλληλος ξύνει το μολύβι του». (σελ. 137).

Ο Χάγερνταλ προχωρεί και λέει πως ένα μέτριο άγαλμα, 4 1/2 μέτρα ύψος, θα χρειαζόταν τη δουλειά έξι ανδρών περίπου. Τα ατέλειωτα αγάλματα είχαν εγκαταλειφθεί εξ αιτίας τεχνικών ελαττωμάτων, και όχι από έλλειψη εργατικών χεριών.

Ο Δήμαρχος υπολόγισε ότι θα χρειαζόταν ένας χρόνος για να τελειώσει το άγαλμα, που ήταν μεγαλύτερο από κείνο που οι επισκέπτες θα μπορούσαν να ζητήσουν, αλλά ο σκοπός της άσκησης είχε πραγματοποιηθεί, γιατί ο «Δήμαρχος και οι άνδρες του μας έδειξαν την τεχνική των γλυπτών» (σελ. 137).

Ο Νταίνικεν δεν δέχεται αυτή την άποψη και στο βιβλίο «Επιστροφή στα Άστρα» (σελ. 128 κ.ε.) προσπαθεί να απαντήσει στον Τορ Χάγερνταλ. Εν τούτοις δεν είναι πειστικός. «Εμείς επίσης χτυπήσαμε δυνατά το βράχο σαν άγριοι άνθρωποι», μας λέγει, αλλά ύστερα από μερικές εκατοντάδες κτυπήματα «Ο βράχος ούτε που έδειχνε μόλις κάποια γρατσουνιά»!

Στο ίδιο κείμενο (σελ. 125) αναγνωρίζει εντούτοις ότι οι εντόπιο κάτω από τις διαταγές του Τορ Χάγερνταλ είχαν κάνει ένα αυλάκι στο ηφαιστειογενές πέτρωμα.

Ο Δήμαρχος που κατεύθυνε το σχέδιο του Χάγερνταλ στεκόταν παράμερα καθώς το σχέδιο του Νταίνικεν προχωρούσε και γελούσε κουνώντας το κεφάλι.

Ο Νταίνικεν συμπεραίνει ότι τούτο έδειχνε, ότι τα αγάλματα δεν μπορούσαν να διαμορφωθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο εν τούτοις στην επόμενη σελίδα μιλάει για τους παλιούς «ιθαγενείς» που χρόνο με το χρόνο «πελεκούσαν πεισματικά τις ατέλειωτες μορφές με τα πέτρινα εργαλεία τους» (σελ. 131).

Στην πραγματικότητα αναγνωρίζει (σελ. 129), ότι «η θεωρία των πέτρινων εργαλείων μπορεί να ισχύει για μερικά από τα μικρά αγάλματα» και εδώ το ίδιο το γραπτό του δείχνει την ασυνέπειά του, γιατί ήδη μας είπε ότι οι προσπάθειες της δικής του ομάδας άφησαν μονάχα κάποια γρατσουνιά στο βράχο.
Φαίνεται πως η μέθοδος που εφάρμοσαν θα’ ταν λανθασμένη.
 
Πώς στήθηκαν τα αγάλματα;
 
Το δεύτερο ενδιαφέρον σημείο για τον Χάγερνταλ ήταν «πώς αυτά τα αγάλματα σηκώθηκαν;» Και ξανά ο Δήμαρχος είχε την απάντηση. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν το είχε πει νωρίτερα, η αξιοπρεπής απάντησή του ήταν «κανείς δεν με ρώτησε» (σελ. 142).

Με την υπόσχεση μιας αμοιβής εκατό δολαρίων συμφώνησε να ξαναστήσει ένα από τα μεγαλύτερα αγάλματα στη κανονική του «θέση» στο χώρο του ναού.

Μαζί με άλλους 11 άνδρες έκανε ακριβώς τούτο, καθώς η μαρτυρία των φωτογραφιών δείχνει στο βιβλίο «Άκου - Άκου».

Πρώτα τρία χοντρά κοντάρια χρησιμοποιήθηκαν για να ανασηκώσουν το άγαλμα για ελάχιστα εκατοστόμετρα και ο Δήμαρχος έσπρωξε μερικές πέτρες από κάτω.

Τούτη η διαδικασία επαναλήφθηκε πολλές φορές με μεγαλύτερες πέτρες κάθε φορά, το άγαλμα δέθηκε με παλαμάρια στη θέση που βρισκόταν για να μη τρικλίσει και πέσει. Αυτό το άγαλμα ήταν περίπου 3 μέτρα πλατύ στους ώμους και ζύγιζε περίπου 25 - 30 τόνους (σελ. 145).

Ύστερα από μια μέρα, μονάχα δυο κοντάρια χρησιμοποιόντουσαν με πέντε άνδρες στο καθένα. Ο νεώτερος αδελφός του Δήμαρχου ήταν τώρα που «έσπρωχνε τις πέτρες από κάτω», ενώ ο Δήμαρχος έγινε εργοδηγός και του ήταν αρκετό να δημιουργεί ρυθμικούς ήχους καθώς τους ενθάρρυνε στη γλώσσα τους.

«Ένα, δύο, τρία! Ένα, δύο, τρία! Κράτησε, σπρώξε από κάτω! Ακόμα μια φορά! Ένα, δύο, τρία! Ένα, δύο, τρία!» (σελ. 146.).

Αργότερα σε τούτο το κεφάλαιο θα δούμε ότι ο Νταίνικεν υποτιμά τη λεγομένη μέθοδο του «χοπ, χοπ», που αφορά τις πυραμίδες της Αιγύπτου.

Τούτοι οι άνδρες, στο Νησί του Πάσχα, ασφαλώς απέδειξαν πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η μέθοδος αυτή.
Το τέλος της επιχείρησης περιγράφεται πολύ δραματικά από τον Χάγερνταλ.

Την δέκατη όγδοη μέρα, και οι δύο ομάδες δούλευαν προσεκτικά καθώς τραβούσαν τα παλαμάρια τους από αντίθετα σημεία, η μια ομάδα προς την παραλία και η άλλη προς τη μέση του γηπέδου. Ξαφνικά το γιγάντιο άγαλμα άρχισε να κινείται αισθητά και αμέσως δόθηκε η εντολή να σταματήσουν.

Στη σελίδα 148 ο Χάγερνταλ λέει πώς το γιγάντιο άγαλμα σηκώθηκε όρθιο. Στο κρίσιμο σημείο πολλές από τις μικρότερες πέτρες και βράχους κύλησαν κάτω, αλλά «ο κολοσσός μονάχα ταλαντεύτηκε και ήσυχα στάθηκε όρθιος».

Και προχωρεί:
«Το μυστήριο πως σηκωνόντουσαν τα αγάλματα λύθηκε και το πέτρινο «καπέλο» στο άγαλμα μπορούσε να σηκωθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο». Κι ο σωρός από πέτρες μπορούσε να απομακρυνθεί όταν τόσο το άγαλμα όσο και το καπέλο, μπαίνανε στη θέση τους» (σελ. 151).
 
Η μετακίνηση των αγαλμάτων μέσα στη πεδιάδα
 
Το τρίτο σημείο για τον Χάγερνταλ ήταν, πως αυτά τα πέτρινα αγάλματα θα μπορούσαν να κινηθούν στην ενδοχώρα του Νησιού του Πάσχα. Έκανε ένα μεγάλο πανηγύρι που το χάρηκαν πολύ οι χωρικοί.

Και τότε σαν για παιγνίδι 180 άνδρες πήραν θέση σ’ ένα μακρύ παλαμάρι που είχε στερεωθεί στο λαιμό ενός από τα αγάλματα. Στην πρώτη προσπάθεια έσπασε το σχοινί και ο Δήμαρχος λιγάκι στενοχωρήθηκε, αλλά διάταξε να το βάλουν διπλό και να το στερεώσουν ξανά.

Τώρα ο γίγας άρχισε να κινείται -στην αρχή με μικρά τινάγματα, αλλά κατόπιν ξαφνικά φάνηκε να ξαμολιέται. Οι μακριές σειρές από ιθαγενείς έσερναν υπομονετικά και ξεφώνιζαν μ’ όλη τη δύναμη της φωνής τους με ενθουσιασμό.

Εκινείτο τόσο γρήγορα σαν ο καθένας τους να έσερνε ένα άδειο κιβώτιο σαπουνιών» (σελ. 150).
Κατόπιν το άγαλμα σηκώθηκε με την πιο πάνω μέθοδο και όπως τόσα άλλα από τους πέτρινους συναδέλφους του έγινε «ένα καθοριστικό σημάδι, ορατό από μακριά στη θάλασσα» (σελ. 193).

Είναι μια σιωπηρή αλλά πειστική απάντηση στην υπόθεση του Νταίνικεν, ότι «η δια παρωτρύνσεων χόπ - χόπ» μέθοδος... θα ήταν αδύνατη για το Νησί του Πάσχα λόγω ελλείψεως ανθρώπινου δυναμικού» (σελ. 114 Άμαξες κλπ).

Είναι παράξενο να εντοπίζεις τις ασυνέπειες που συχνά παρουσιάζονται στα γραπτά του Νταίνικεν. Μαθαίνουμε έτσι στις σελίδες 128-129 του βιβλίου «Επιστροφή στα Άστρα» (παγκόσμια εκδομένο σαν «Οι θεοί από το Μακρινό διάστημα») ότι «πολύ εκτιμά» τον Τορ Χάγερνταλ παρά ταύτα επιμένει ότι «οι αρχαιολόγοι σ’ όλο τον κόσμο» αντιτίθεται στα συμπεράσματά του.

Ήταν «πετυχημένο πείραμα» αυτό του Χάγερνταλ, αναγνωρίζει ο Νταίνικεν, αλλά μένει αμετακίνητος στο ότι η μέθοδος του Χάγερνταλ «δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή για την απόσπαση της πρώτης ύλης των κολοσσιαίων αγαλμάτων από το ηφαιστειογενές πέτρωμα».

Εγώ, απλούστατα, προτιμώ να προχωρώ με τα σταθερά και πειστικά επιχειρήματα και τις πρακτικές επιδείξεις του Τορ Χάγερνταλ. Αυτός έδειξε, εν παρόδω, πως ένα από τα «Διαστημικά Οχήματα» του Νταίνικεν τσακίστηκε και πήρε φωτιά από μια από τις δυνατές μαρτυρίες του Νησιού του Πάσχα, που φαινόταν στην αρχή να βοηθάει τόσο σημαντικά τις παράξενες θεωρίες του.
 
Ανούσια συζήτηση γύρω από τις Πυραμίδες της Αιγύπτου
 
Αναφερθήκαμε στη μέθοδο «με παροτρύνσεις», με την οποία μπόρεσαν να ορθωθούν τα αγάλματα στο Νησί του Πάσχα. Ο Νταίνικεν απορρίπτει αυτή τη μέθοδο σαν μέρος της λύσης για τον τρόπο με τον οποίο υψώθηκαν οι Πυραμίδες στην Αίγυπτο.

Για να δώσουμε την αποτελεσματικότητα της μεθόδου θα διηγηθώ ένα σχετικό περιστατικό που έζησα εγώ ο ίδιος.
Οι ανασκαφές προχωρούσαν στο Καρνόκ, διάσημο για τα τόσα πολλά που ανακαλύφθηκαν για τη ζωή στην Αίγυπτο στο παρελθόν.

Συστήθηκα στον Γάλλο αρχηγό των τρεχουσών ανασκαφών, αλλά δεν τον καθυστέρησα γιατί ήταν φανερό ότι είχε με πάρα πολλά να απασχολήσει τη σκέψη του αντί να φιλοξενεί ένα επισκέπτη από «εκεί κάτω» (Αυστραλία).

Έτσι περιπλανιόμουν ήσυχα τριγύρω, παρατηρώντας καθώς τεράστιοι βράχοι, που ζύγιζαν περίπου ένα τόνο ο καθένας, σηκωνόντουσαν ψηλό για να καταλάβουν τις θέσεις που είχαν πριν από εκατονταετίες, στις παλιές εκείνες μέρες που ο λόγος του Φαραώ ήταν νόμος στην Αίγυπτο.

Μια ομάδα ειδικά με γοήτευσε - περίπου δέκα άνδρες μ’ ένα εργοδηγό επιβλέποντα - που χρησιμοποιούσε μια πρωτόγονη τροχαλία για να σηκώνει τούτες τις μεγάλες πέτρες. Όλα γινόντουσαν με μουσική.

Υπήρχε ένας τέλειος συγχρονισμός, που άρχιζε με μια καινούργια προσπάθεια ακριβώς τη σωστή στιγμή που όλοι μαζί τραγουδούσαν.

Τούτο ήταν μια σύγχρονη έκδοση της μεθόδου «με παροτρύνσεις», την οποία ο Νταίνικεν περιγράφει σαν την μέθοδο που προέρχεται «από ανθρώπους με ζωηρή φαντασία» (σελ. 114). Εγώ παρατηρούσα τη σύγχρονη επανάληψη μιας σκηνής, που θα λάβαινε χώρα μέρα με τη μέρα, καθώς οι Πυραμίδες κατασκευάζονταν.

Ο Νταίνικεν γράφει σε οξύ ύφος για τη δυνατότητα τούτη «οι 12 τόνοι όγκοι να ανασηκώθηκαν» με αυτή την ίδια μέθοδο (σελ. 1 01).

Είναι πιο κοντά στην αλήθεια να υπολογίσεις το βάρος αυτών των λίθινων όγκων γύρω στους 2 1/2 τόνους τον καθένα, περίπου το ένα πέμπτο του μεγέθους δηλ. που ο Νταίνικεν προτείνει, αν και μερικοί είναι πολύ βαρύτεροι του μέσου όρου των 2 1/2 τόνων.

Ο Νταίνικεν κάνει την υπόθεση, ότι Πυραμίδες τέτοιες σαν και τη Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπος δεν είναι ανθρώπινη δουλειά, αλλά προϋποθέτει ενέργεια γιγάντων πού ήρθαν έξω από τη γη.
Στη πραγματικότητα υπάρχουν πολλές πυραμίδες και τα ερείπια από δεκάδες απ’ αυτές που ακόμη μπορεί κανείς να δει και σήμερα να εκτείνονται για πολλά χιλιόμετρα από τη Γίζα έξω από το Κάϊρο κατά μήκος του Νείλου.

Σύμφωνα με τον Νταίνικεν ένα από τα μεγάλα προβλήματα στη κατασκευή αυτών των πυραμίδων είχε σχέση με το ξύλο. Αναφέρει πως οι Αιγύπτιοι δεν θα μπορούσαν να εισάγουν ικανοποιητικές ποσότητες, γιατί δεν είχαν αρκετά μεγάλο στόλο (σελ. 97).

Ούτε θα έκαμαν ξύλινους κυλίνδρους από τα δένδρα της χώρας τους γιατί τους χουρμάδες από τους φοίνικες τους χρειαζόντουσαν άμεσα για τροφή και οι κορμοί και τα φύλλα αυτών των δέντρων χρειαζόντουσαν για στέγες στη ξερή γη της Αιγύπτου.

Από τότε, που το «Συντρίφτηκαν τα Διαστημικό Οχήματα» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, εμφανίστηκαν ένα σωρό άρθρα σε διάφορες εφημερίδες σ’ όλο το κόσμο κριτικάροντας το βιβλίο.
Ένα από τούτα τα άρθρα με τον τίτλο «Τα διαστημικό Οχήματα είναι μια μεγάλη Απάτη» γράφτηκε στο περιοδικό «Αιωνιότης» με χρονολογία Ιανουάριος 1974, από τον Δρ. Εδουάρδο Γιαμαούτσι. (Yamauchi).

Μερικά σημεία που ακολουθούν είναι απ’ αυτό το άρθρο. Ο Δρ. Γιαμαούτσι αναφέρεται στο γεγονός ότι ο Σνεφερoύ, ο πατέρας του Χέοπα με το όνομα του οποίου ονομάζεται η Μεγάλη Πυραμίδα, στην πραγματικότητα έστειλε ένα στόλο από 40 πλοία στη Φοινίκη για να μπορέσει να εισάγει κωνοφόρo ξυλεία.

Εν πάση περιπτώσει το ξύλο χρησιμοποιώνταν εκτεταμένα για πολλούς σκοπούς στην αρχαία Αίγυπτο, καθώς μια μονάχα επίσκεψη στο Μουσείο του Καΐρου δείχνει ξεκάθαρα.

Οι θησαυροί του Τουτανχαμών είναι μια ένδειξη της μεγάλης ποσότητας ξύλου που χρησιμοποιώταν για επιπλώσεις και άλλους σκοπούς. Υπάρχουν πίνακες σε τάφους που παρουσιάζουν και ξύλινα έλκηθρα: τέτοια έλκηθρα, θα είχαν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των πυραμίδων παράλληλα με τις ξύλινες σκαλωσιές.

Το ξύλο χρησιμοποιούταν εκτεταμένα, μια ενδιαφέρουσα αναφορά είναι αυτή του Εντουαρντς (I.E.S. Eduards) που λέει για τους ξύλινους δοκούς που βρέθηκαν στην αρχική τους θέση, στη Λίστ. Το γεγονός είναι ότι, ενώ δεν ξέρουμε τις λεπτομέρειες της κατασκευής, όμως μας παρουσιάζεται επαρκής μαρτυρία από τα αιγυπτιακά ανάγλυφα, για να μας δώσει τη γενική εικόνα.

Σχεδίες χρησιμοποιόντουσαν για να μεταφέρουν ασβεστόλιθους και βράχους από γρανίτη σε μερικές εκατοντάδες μέτρα πέρα από τις πυραμίδες, όταν ο Νείλος ήταν υπερχειλισμένος. Τούτο γινόταν κάθε χρόνο αν και υπήρχαν περιπτώσεις αδυναμίας τέτοιων μεταφορών όταν ο Νείλος δεν υπερχείλιζε.
 
Πόσος χρόνος χρειαζόταν για να κατασκευασθεί μια Πυραμίδα;
 
Η μεγαλύτερη κριτική κατά του Νταίνικεν, από τις κατά παράδοση εδραιωμένες αντιλήψεις σχετικά με τις Πυραμίδες, αναφέρεται στο χρόνο που θα χρειαζόντουσαν για να κατασκευασθούν.

Αυτός υποστηρίζει ότι θα χρειαζόντουσαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εργατών και αν δούλευαν εξαιρετικά γρήγορα θα τέλειωναν τη Μεγάλη Πυραμίδα του Φαραώ Χουφού σε 664 χρόνια (σελ. 101). (Ο Χέοπας και ο Χουφού είναι ο ίδιος Φαραώ).
Ο Νταίνικεν υποστηρίζει ότι όλες οι άλλες υποθέσεις είναι εντελώς απαράδεκτες και προσθέτει:
«Είναι για μένα ξεκάθαρο, ότι η Πυραμίδα δεν μπορούσε να κατασκευασθεί στη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής».

Αν έτσι έχουν τα πράγματα σύμφωνα με τον Νταίνικεν, ο Φαραώ Χουφού ενσυνείδητα πλαστογράφησε τις επιγραφές που διακήρυσσαν τη φήμη του, και η Πυραμίδα θα έπρεπε να είχε εγερθεί «πολύ πριν ο Χουφού αφήσει το επισκεπτήριο του».

Τότε ποιός πραγματικά έκτισε τη Μεγάλη Πυραμίδα; Ο Νταίνικεν δίνει μια «πιθανή» απάντηση: Ο αιγύπτιος βασιλιάς Σουρίδ που κυβερνούσε την Αίγυπτο πριν από τον Κατακλυσμό (σελ 102).

Προφανώς τούτο λύνει το πρόβλημα των εκατοντάδων ετών που χρειάζονταν για την κατασκευή, αφού ο Νταίνικεν ήδη αναφέρεται στους βασιλείς «προ του Κατακλυσμού» που έζησαν σύμφωνα με τον Σουμερικό κατάλογο βασιλέων για εκατοντάδες χρόνια.

Αν έτσι λύνει το πρόβλημα, έπεται ότι δέχεται κατά γράμμα ότι τούτοι οι βασιλιάδες ήσαν τόσο μακρόβιοι, γιατί ο ίδιος απαιτεί πάνω από 600 χρόνια για την κατασκευή της Πυραμίδας και υποστηρίζει ότι τούτο δεν είναι δυνατό για τη ζωή ενός μόνο βασιλιά.

Όταν λοιπόν δέχεται ότι ο βασιλιάς Σουρίδ κατασκεύασε την Πυραμίδα (σελ. 102), έπεται ότι ο βασιλιάς Σουρίδ πρέπει να έζησε πάνω από 600 χρόνια.

Αλλά, ο Νταίνικεν επίσης λέγει, ότι οι Σουμερικοί αριθμοί που δόθηκαν είναι «φυσικώς αδύνατοι» (σελ 106). Συμπερασματικά θα πρέπει να μη δεχθούμε για ένα Αιγύπτιο Φαραώ τη δυνατότητα να έχει ζήσει μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο, όση ο Νταίνικεν υπολογίζει για την κατασκευή των πυραμίδων.

Στην «Κριτική Επιθεώρηση» του πάνω στο «Άμαξες των θεών» ο διάδοχός μου σαν Διευθυντής του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας, ο Γκόρντον Γκάρνερ (Garner) μας παρέχει μια σειρά χρήσιμες πληροφορίες σ’ αυτό το σημείο.

Ο Αχμέτ Φαχρί (Fachry) (Οι Πυραμίδες), και οι Έντουαρντς (I.E.S. Eduards)(Oι Πυραμίδες της Αιγύπτου) είναι εξ ίσου αποκαλυπτικοί. Ο καθένας τους δίνει μια εικόνα από τον τάφο Τζεχουτιχοτέπ, ενός ευγενούς της 12ης Δυναστείας.

Ο Εντουαρντς γράφει:
«Σ’ αυτή τη σκηνή ένα αλαβάστρινο άγαλμα του Τζεχουτιχοτέπ που προφανώς ζύγιζε περίπου 60 τόνους, ανεβάστηκε σ’ ένα έλκηθρο που το τράβαγαν 172 άνδρες.

Νερό ή κάποιο άλλο υγρό χυνόταν στο έδαφος για να ελαττώνει την τριβή και έτσι να γίνεται πιο εύκολη η έλξη» (σελ 266). Αυτός ο κολοσσός ήταν πάνω από 6,5 μέτρα ύψος και μετακινιόταν πάνω σ’ ένα ξύλινο έλκηθρο που τραβιόταν με παλαμάρια».
 
Τα ονόματα των Φαραώ πάνω στις Πυραμίδες
 
Τα ονόματα μερικών Φαραώ γράφονται πάνω στις πέτρες σε διάφορες Πυραμίδες (Εντουαρντς σελ. 11 Ο κ.ε. 205, 223, 238). Ήδη έχουμε πει πως η Μεγάλη Πυραμίδα είναι μια από τις πολλές που εκτείνονται κατά μήκος του Νείλου.

Και μια απ’ αυτές είναι και η Πυραμίδα του Μεϊντούμ. Ογκόλιθοι έχουν τοποθετηθεί σ’ αυτή την πυραμίδα με διαφορετικές χρονολογίες και σε διάφορα σημεία. Μια άλλη πυραμίδα στο Ντασούρ της Αιγύπτου έχει πράγματι μια ημερομηνία στον ακρογωνιαίο λίθο που τοποθετήθηκε στο 21ο έτος του Φαραώ Σενεφρού.

Περίπου στα μισά, προς τα πάνω, υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που αυτή τη φορά αναφέρεται στον ίδιο Φαραώ αλλά στο 22ο έτος του.
Αν οι ημερομηνίες είναι ακριβείς ο μεγαλύτερος χρόνος που πέρασε ανάμεσα στις δυο ημερομηνίες θα είναι λιγότερο από 2 χρόνια.

Αυτή η πυραμίδα είναι περίπου τα δύο τρίτα του μεγέθους της Μεγάλης Πυραμίδας και ακόμη αν οι ημερομηνίες που δίνονται δεν είναι απόλυτα ακριβείς - ίσως να πρέπει να αποδοθεί σε υπερφίαλη υπερβολή των κατασκευαστών του Φαραώ - είναι όμως ξεκάθαρο πως δεν συγκρίνεται με τα 664 χρόνια που απαιτεί ο Νταίνικεν.

Ο αρχαίος ιστορικός Ηρόδοτος λέει ότι χρειάστηκαν τέσσαρες ομάδες από 100.000 άνδρες για 20 χρόνια (κάθε μια ομάδα εργαζόταν τρεις μήνες το χρόνο) για να κτισθεί μια Πυραμίδα.

Ακόμη χρειαζόντουσαν άλλα 10 χρόνια για την κατασκευή λιθόστρωτου υπερυψωμένου δρόμου μέσα από λασπώδες έδαφος. Οι πέτρες έπρεπε να κυλιστούν κατά μήκος του αφού μεταφερόντουσαν από τα σημεία εκφόρτωσης κοντά στο Νείλο.

Οι εργασίες για τις υποκατασκευές γίνονταν συγχρόνως.
Έχω πει ότι οι πέτρες των πυραμίδων ήταν μέσου βάρους 2 1/2 τόνων η κάθε μια, και επίσης αναφέρθηκα στο γεγονός ότι 172 εργάτες ήταν ικανοί να σύρουν ένα κολοσσό 60 τόνων πάνω σ’ ένα ξύλινο έλκηθρο.

Οκτώ άνδρες θα μπορούσαν να χειρισθούν ένα ογκόλιθο μέσου μεγέθους ογκολίθων των Πυραμίδων και αν έπρεπε να δεχθούμε τους αριθμούς του Ηροδότου ότι είναι σχετικά σωστοί ένας απλός μαθηματικός υπολογισμός δείχνει ότι τίποτε δεν είναι τόσο εξωφρενικό όσο εκείνο ότι τουλάχιστο 600 χρόνια, χρειάζονταν για τη κατασκευή της Μεγάλης Πυραμίδας.

Αν άνδρες δούλευαν για τρεις μήνες κάθε χρόνο, θα είχαν κινήσει 115.000 ογκόλιθους. Καθώς ο Χέοπας βασίλεψε 23 χρόνια (Εντουαρντς / σελ. 282) η ανέγερση αυτής της Πυραμίδας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του είναι εντελώς νοητή και φυσιολογική.
 
Άλλα σχετικά σημεία από το άρθρο του Εδουάρδου Γιαμαούτσι, που μνημονεύεται πιο πάνω, είναι εξίσου ενδιαφέρον να διαβασθούν. Ο Νταίνικεν υποστηρίζει ότι θα ήταν πρακτικότερο να τοποθετηθεί ο χώρος χτισίματος κοντύτερα στα ανατολικά λατομεία για να συντομευτεί η απόσταση μεταφοράς.

Ο Γιαμαούτσι απαντά ότι όχι μονάχα η πυραμίδα του Χέοπα αλλά και άλλες ογδόντα (περίπου) πυραμίδες και χώροι ταφής εγκαταστάθηκαν στη δυτική όχθη του Νείλου «γιατί οι Αιγύπτιοι έβλεπαν τη δύση του ήλιου - στα δυτικά - σαν τη χώρα των νεκρών».

Ο Νταίνικεν επίσης υποστηρίζει ότι τόσο η ακριβής προσαρμογή των ογκόλιθων όσο και ο αριθμός του και το βάρος τους, θα πρέπει να αποδοθούν σε εξωανθρώπινη προσπάθεια, αλλά η απάντηση είναι ότι, παρά την αξιοθαύμαστη φύση της, η κατασκευή των Πυραμίδων δεν είναι εξωανθρώπινη.

Η τεχνική της κατεργασίας της σκληρής πέτρας ήταν γνωστή στους Αιγυπτίους πριν από την εποχή των Πυραμίδων. Πριν από την πρώτη Δυναστεία (3.100 π.Χ) οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μεταχειρίζονταν χάλκινα πριόνια που μπορούσαν να κόψουν οποιοδήποτε είδος ασβεστόλιθου, το είδος δηλ. της πέτρας που κυριαρχεί στις Πυραμίδες της Γίζας.

Υπολογισμοί από τη Μεγάλη Πυραμίδα
 
Στην πρώτη έκδοση του «Συντρίφτηκαν τα διαστημικά Οχήματα» αμφισβητήσαμε τους υπολογισμούς του Νταίνικεν για το «π». Από τότε όμως ο Νταίνικεν ανέφερε (σε μια ραδιοφωνική συζήτηση με τον συγγραφέα του παρόντος) ότι υπάρχει λάθος στην αγγλική έκδοση του βιβλίου του σ’ αυτό το σημείο, που προέρχεται από παρερμηνεία του πρωτότυπου Γερμανικού.

Επομένως, δεν επαναλαμβάνουμε τους υπολογισμούς που δίναμε αναφορικά με το «π». Εντούτοις ο Νταίνικεν δίνει μεγάλη σημασία στους αριθμούς που συνδέονται με τα μέτρα των Πυραμίδων (σελ. 99) και η αλληλογραφία απ’ όλο τον κόσμο μετά από την πρώτη έκδοση του «Συντρίφθηκαν τα Διαστημικό Οχήματα» δείχνει ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον σ’ αυτή τη πλευρά για τις Πυραμίδες, η ακόλουθη σύντομη ανάπτυξη κρίνεται απαραίτητη.

Από την εποχή που ο Ναπολέων κατάχτησε την Αίγυπτο έγιναν γνωστές αξιοπρόσεκτες μετρήσεις συνδεδεμένες με τις Πυραμίδες.
Οι μηχανικοί του βρήκαν, ότι η ανατολική πλευρά της Μεγάλης Πυραμίδας της Γίζας έδειχνε ακριβώς την ανατολή και ότι ήταν τέλεια ευθυγραμμισμένη προς τον πολικό άξονα της Γης.

Από τότε δημιουργήθηκε μια κίνηση γύρω από τη «Πυραμιδολογία» και τούτη η Μεγάλη Πυραμίδα επίπονα μετρήθηκε από ειδικούς πολλών κλάδων - αρχαιολόγους, αστρονόμους, χαρτογράφους και άλλους - μερικοί από τους οποίους πρόσφεραν τις ισχυρά αντιφατικές τους εκδοχές γύρω από τις μετρήσεις της Πυραμίδας.

Ένας από τους πιο φημισμένους «ειδικούς» ήταν ο Σκώτος αστρονόμος Σμιθ (CharΙes Piaggi Smith), που κατασκεύασε ειδικά όργανα και δαπάνησε αρκετούς μήνες να μετράει τη Πυραμίδα και τα περίχωρά της.

Μεταξύ άλλων αριθμών αναφέρει ότι υπήρχαν 36524 «πυραμιδικές ίντσες» γύρω στο τετράγωνο της βάσης και υποστήριζε ότι ισοδυναμούσαν με 100 φορές τον αριθμό των ημερών ενός χρόνου.

Εν τούτοις αυτό αποκτά σημασία μονάχα όταν αποδεχθούμε τη θεμελιώδη παραδοχή του ως προς το τι είναι μια «πυραμιδική ίντσα».

Τούτο το μέτρο ήταν μια δική του αντίληψη και δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να διαπιστώσει κανείς πόσο θαυμάσια συμπεράσματα είναι δυνατόν να «θεμελιωθούν», αν πρώτα καθορίσουμε τα δικά μας πρότυπα μετρήσεων!

Ο Σμίθ και οι συνεργάτες του υπεστήριξαν ακόμα ότι οι άδειες πέτρινες σαρκοφάγοι - που αρχικά βρέθηκαν στον βασιλικό θάλαμο της Πυραμίδας - αντιπροσώπευαν ένα πρότυπο μετρήσεων που στην πραγματικότητα ήταν ο πρόγονος του Βρετανικού συστήματος ογκομετρίας.

Αυτό το άδειο φέρετρο μπορούσε να χωρέσει 1 1/4 του τόνου νερό. Το να βασιστεί μια θεωρία για σύγχρονα υποδείγματα μετρήσεων, πάνω σ’ ένα αρχαίο φέρετρο κλεισμένο για πολλές εκατονταετίες μέσα σ’ ένα τεράστιο τεχνητό βουνό είναι απλώς κωμικό.

Πολλές θρησκευτικές ομάδες ενδιαφέρθηκαν για τα μέτρα της Πυραμίδας και ο μεγάλος Αιγυπτιολόγος Πήτρι (W.M. FΙinders Petrie), στην αρχή κατακτήθηκε από τις θεωρίες του Σμίθ, κυρίως γιατί ο πατέρας του τις είχε αποδεχθεί.

Εν τούτοις ο Πήτρι πήγε στην Αίγυπτο και έδειξε ότι στην πραγματικότητα οι μετρήσεις του Σμιθ δεν ήσαν ακριβείς παρά τα δαπανηρά του όργανα που κατασκευάσθηκαν ειδικά γι’ αυτό το πρόγραμμα. Ο Πήτρι απόδειξε σαν λανθασμένη όλη τη βάση της Πυραμιδολογίας.

Οι θεωρίες όμως αυτές επέζησαν μέχρι σήμερα παρά το γεγονός ότι προφητείες βασισμένες στις μετρήσεις της Πυραμίδας δεν επαληθεύτηκαν...

Μέσα στις προφητείες αυτές, ήταν ένας μεγάλος πόλεμος που υπετίθετο πως θα ξέσπαγε το 1928, η επάνοδος του Χριστού στη γη το 1936 και το τέλος του κόσμου το 1953.

Υπογραμμίζω, ότι η κατασκευή της Πυραμίδας και φυσικά και οι μετρήσεις της είναι υπόθεση καταπληκτικά πολύπλοκη. Καθένας που θα μελετήσει τα γεγονότα θα πει και κάτι διαφορετικό. Εν τούτοις οι θεωρίες που ο Νταίνικεν και άλλοι υιοθετούν είναι εντελώς απαράδεκτες όταν τα γεγονότα μελετηθούν αντικειμενικά.

Ο Σπρόγκ και η Κατερίνα ντε Κάμπ αποδείχνουν ότι αν κάποιος διαθέτει αρκετούς αριθμούς για να ταχυδακτυλουργήσει, μπορεί να επιτύχει να βγούνε φανταχτερά αποτελέσματα από ένα απίθανο υλικό!

Ετσι:
Ο Μπόρτσαρντ (Borchardt) σαν αντιπυραμιδολογικό αστείο παρήγαγε μια βάση φυσικών λογαρίθμων από την κλίση της Πυραμίδας της Σαχούρας.

Ο Μπάρναρντ ταχυδακτυλουργώντας με τις διαστάσεις του Ναού της Αρτέμιδας στην Έφεσο, βρήκε τη διάμετρο της σελήνης, τη διάρκεια των σεληνιακών μηνών και την ημερομηνία του κτίσματος!

Όταν αντιμετωπίζουμε τέτοια αποτελέσματα είναι κάπως περίεργο να βάζουμε μια ακόμη δήλωση του Νταίνικεν δίπλα σ’ αυτές όλες τις παραδοξολογίες: Ρώτησε ο Νταίνικεν κάποιον:

- Μετά από όλα αυτά, ποιος έχει τόση ευφυΐα ώστε να πιστέψει ότι η Πυραμίδα ήταν μόνο και μόνο ο τάφος ενός βασιλιά; ποιος από δω και πέρα θα θεωρήσει τα μαθηματικά των αστρονομικών σημείων, σαν ένα απλό και τυχαίο γεγονός;

Ως προς την αμφιβολία του μια Πυραμίδα να είναι μόνο και «τίποτε άλλο εκτός από τάφο ενός βασιλιά» αυτό τούτο το γεγονός ότι βρέθηκε μια άδεια σαρκοφάγος, προϋποθέτει ότι ένας σκοπός της Πυραμίδας ήταν να γίνει τάφος.

Κι είναι βέβαιο ότι οι περισσότερες πυραμίδες σχεδιάστηκαν σαν τάφοι των Φαραώ και βασιλικών προσωπικοτήτων. Ήδη σημείωσα ότι τοποθετήθηκαν στη δυτική όχθη του Νείλου γιατί οι Αιγύπτιοι σχέτιζαν τη δύση του ήλιου προς τα δυτικά με τη χώρα των νεκρών.

Περίπου 45 μουμιοποιημένα σώματα ανακαλύφθηκαν στις γνωστές Πυραμίδες. Και η γνώμη των αρχαιολόγων ότι τούτα τα ογκώδη κτίσματα κατασκευάσθηκαν σαν τάφοι και μνημεία των Φαραώ που τότε βασίλευαν, ακόμη γίνεται γενικά αποδεκτή παρά τις απόψεις του Ερρίκου φον Νταίνικεν.

Ασφαλώς ακόμη ένα διαστημικό όχημα τσακίσθηκε αυτή τη φορά στη βάση της μεγάλης Πυραμίδας του Φαραώ Χουφού ή Χέοπα, καθώς τον αποκαλούσαν οι Έλληνες.
 
Παράξενες συζητήσεις για το βαλσάμωμα
 
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ


Προοίμιον
ΥΠΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Αντώνιος, ο ...
Περισσότερα >>
Οί δαίμονες και οι πανουργίες τους
Πρώτα, λοιπόν, ας ξέρουμε, ότι οι δαίμονες, όχι γι ...
Περισσότερα >>