www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ    ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ    ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
Κριτική στο βιβλίο ''Το μεγάλο ψέμα'' -- Α' ΜΕΡΟΣ

ΣΠΥΡΟΣ ΦΙΛΟΣ


Κριτική στο βιβλίο

«ΜΙΧΑΛΗΣ Θ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Το Μεγάλο Ψέμα
ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Η οριστική απομυθοποίηση
των βιβλικών ηρώων
υπό το φως
του ελληνικού μύθου
Σελίδες 392, ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 1995»
 

ΑΘΗΝΑ 2000
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1
 ΕΙΣΑΓΩΓΗ 5

2 ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ  12

3 ΚΑΙ ΠΑΛΙ «ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ»
 ΚΑΙ Η ΘΕΟΓΟΝΙΑ  22

4 ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΘΕΟΓΟΝΙΑ  27

5 Ο κ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΝΟΕΙ ΜΕ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ
  ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ  30

6 Α ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ
  Η ΨΕΥΔΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ  42

7 Β ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ
  Η ΨΕΥΔΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ  46

8 Γ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ
  Η ΨΕΥΔΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ  52

9 ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ  57
  • ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ  57
  • ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ  59

 
 
1
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
 Συνεργάτης και φίλος μου υπέδειξε το παραπάνω βιβλίο, που τις ημέρες αυτές είχα την ευκαιρία να διαβάσω από την αρχή μέχρι το τέλος.
 Ο συγγραφέας δεν μου είναι γνωστός, ούτε και φαίνεται να έχει δώσει δείγματα γραφής άλλων εργασιών του παρόμοιας μορφής μέχρι σήμερα . Αν και καταπιάνεται με μερικά Βιβλικά πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης, στην ουσία στρέφεται ενάντια σε ολόκληρη τη Βίβλο, και μάλιστα με ιδιαίτερη σφοδρότητα και εμφανές μίσος. Και μια που ο πιο πάνω συγγραφέας ισχυρίζεται ότι όσα γράφει άφοβα και με θάρρος, γι’ αυτό κι εμείς, με τη σειρά μας, θα του πούμε εδώ – με παρρησία και ανοιχτά – όλη την αλήθεια σχετικά με τους ισχυρισμούς του, με την ελπίδα ότι ίσως ο ίδιος ή κάποιοι από τους καλοπροαίρετους, αλλ’ όμως ανίδεους αναγνώστες του βιβλίου του, προσέξει την τεκμηριωμένη διαμαρτυρία μας για τη διαστροφή που υπέστη η αλήθεια των πραγμάτων από τον πιο πάνω συγγραφέα.
 Και πρώτα – πρώτα, πριν ακόμα ασχοληθούμε με όσα αναφέρει ο. κ. Καλόπουλος (στο εξής, κ. Κ.) στο υπό κρίση βιβλίο του, προτάσσομε τούτη την Εισαγωγή, για να του πούμε – κατ’ αρχάς – τα ακόλουθα απαραίτητα πράγματα:

1. Όταν κάποιος γράφει βιβλίο για ένα τόσο θεμελιώδες και σημαντικό θέμα, δεν αρκεί η πενιχρότατη βιβλιογραφία, όπως αυτή που παρουσιάζει στο τέλος του βιβλίου του ο εν λόγω συγγραφέας κ. Κ.: - 53 τίτλοι όλοι κι όλοι, πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς δεν αποτελούν καν πονήματα, και μάλιστα επιστημονικά -, αλλά θα έπρεπε – είχε την υποχρέωση – να παραθέσει τουλάχιστον εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες τόμους, και μάλιστα ειδικών ερευνητών, όπως θα φανεί στην παρούσα κριτική μας.
 
2.
Θα το πούμε ακόμα ότι έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός σε ό,τι γράφει, να το ελέγχει δε πολλές φορές, και με στοιχεία, και όχι με αστήρικτους ισχυρισμούς. Και, βέβαια, τον όποιον ισχυρισμό του, να τον θεμελιώνει πάνω σε σίγουρες πηγές και αδιάσειστα ντοκουμέντα, αν θέλει να είναι αξιόπιστος.

3. Φαίνεται ότι, ο κ. Κ. δεν κατάλαβε πως το βιβλίο του έχει τη μορφή μυθιστορήματος, και όχι «έρευνας», όπως αρέσκεται να το αποκαλεί. Κάθε σοβαρός αναγνώστης το διαπιστώνει αυτό αμέσως, στην πρώτη ματιά. Η εύφορη φαντασία του τον οδηγεί σε ακρότητες, σε εκτροχιασμό από την ιστορική αλήθεια, ώστε να φτάνει στο σημείο να γίνεται αξιοδάκρυτος.

4.
Έπρεπε, ακόμα να γνωρίζει ο κ. Κ. ότι:

(α)
Η αξιοπιστία ενός κειμένου κρίνεται και από την έλλειψη αδικαιολόγητων λαθών μέσα σ’ αυτό, και μάλιστα σοβαρών, κάτι που, δυστυχώς, συμβαίνει με το βιβλίο του κ. Κ. σε βαθμό ανεπίτρεπτο. Επειδή, μέσα στο βιβλίο του κ. Κ. υπάρχουν σοβαρά λάθη, πολλά δε απ’ αυτά εξώφθαλμα και χτυπητά. Και όχι μονάχα λάθη ορθογραφικά, από τα οποία – «ειρήσθω εν παρόδω» - βρίθει το βιβλίο αυτό (σε κάθε σχεδόν σελίδα του,  πολλές φορές μάλιστα φτάνουν τα 10 ή και περισσότερα – σε μια και μόνη σελίδα! Τα οποία, αν τα υπολογίσει κανείς με μόνον 5 λάθη κατά μέσον όρο ανά σελίδα, ανέρχονται σε 2.000 περίπου λάθη, μόνον αυτού του είδους στο βιβλίο του κ. Κ.!). Το γεγονός αυτό δείχνει πόσο πρόχειρα, αλλά και πόσο επιπόλαια και ανεξέλεγκτα έστειλε το υλικό του βιβλίου του ο κ. Κ. στον δρόμο της δημοσιότητας, χωρίς δηλαδή, σοβαρή επεξεργασία! Θέλετε ένα τέτοιο χτυπητό παράδειγμα; Δεν έχετε παρά να κοιτάξετε μόνον τις δύο σελίδες της βιβλιογραφίας του!
 
(β) Επίσης, η αξιοπιστία ενός βιβλίου κρίνεται και από το βάσιμο ή μη των ισχυρισμών του. Στο βιβλίο του κ. Κ. υπάρχει, δυστυχώς, σωρεία αβάσιμων και αστήρικτων ισχυρισμών.

(γ)
Αλλά, δεν είναι μόνον αυτά. Στο βιβλίο του κ. Κ. διαπιστώνει κανείς με θλίψη ότι υπάρχουν και άλλα σοβαρά και ανεπίτρεπτα λάθη, πάνω στα οποία μάλιστα, δυστυχώς, ο συγγραφέας του κ. Κ. χτίζει τα «επιχειρήματά» του και προσπαθεί με τέτοιον τρόπο – αν είναι δυνατόν – «να θεμελιώσει» τις ιδέες του! Στην παρούσα κριτική μας θα εξετάσουμε μερικά απ’ αυτά, και θα φανεί «του λόγου το αληθές».
 


5.
Αλλά και πέρα απ’ όλα τα παραπάνω:

(α)
Δεν είναι μονάχα η πενιχρότατη βιβλιογραφία που παραθέτει ο κ. Κ., μα είναι ακόμα και ο πρωτοφανής, όσο και ανορθόδοξος τρόπος με τον οποίο την παραθέτει, πράγμα που φανερώνει ότι ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού όχι μόνον γράφει σαν να μη ξέρει, έστω κι αν γράφει για πρώτη φορά, αλλ’ αγνοεί τον σωστό ή συνήθη τρόπο παράθεσης βιβλιογραφίας. Με άλλα λόγια, τα λιγοστά βιβλία που αναφέρει εκεί, δεν τα βάζει π.χ. ούτε σε αλφαβητική σειρά ούτε τα ξεχωρίζει σε Ελληνικά και ξένα, πολλές φορές μάλιστα, δεν δίνει καν το μικρό όνομα του συγγραφέα, πράγμα απολύτως αναγκαίο και βασικό στην αναζήτηση του σχετικού βιβλίου για έλεγχο των παραπομπών και των ισχυρισμών του. Από το άλλο μέρος, δεν δίνει, πάντοτε, τον εκδοτικό οίκο ή το έτος και τη σειρά έκδοσης. Ένας σοβαρός συγγραφέας, αν δεν γνωρίζει κάτι σωστά, κάνει τον κόπο κι ανοίγει ένα οποιοδήποτε άλλο σοβαρό βιβλίου και το συμβουλεύεται. Ο κ. Κ. δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα μιας σοβαροφάνειας!
 
Για να μη αναφερθούμε σε πολλά Ελληνικά ή και ξένα βιβλία, ένα δείγμα σοβαρής εργασίας, για παράδειγμα, θα μπορούσε ο κ. Κ. να βρει στις σελίδες 159-163 του βιβλίου «Ο Πυθαγόρας και οι Πυθαγόρειοι» του Jean-Francoise Mattéi, στην Ελληνική του μετάφραση από την Κική Καψαμπέλη (έκδοση Μ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1995), για να δει πως εργάζονται σοβαροί ερευνητές, και επιπρόσθετα στη σελίδα 11, και αλλού, του ίδιου συγγράμματος, όπου φαίνεται ο σεβασμός προς τα βιβλία που χρησιμοποιούνται, αλλά και τις εκεί επιφυλάξεις του συγγραφέα για τις πληροφορίες που αντλεί απ’ αυτά. Συνιστούμε στον κ. Κ. να το κοιτάξει – ώστε, έστω και εκ των υστέρων – να έχει ένα πολύ καλό μάθημα, σε σχέση με τον σεβασμό προς τους αναγνώστες και προς τα βιβλία των άλλων συγγραφέων, τα οποία με περιφρόνηση, όπως θα δούμε, ποδοπατεί.
 
(β) Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι φορές που, ακόμα κι αυτή η λιγοστή βιβλιογραφία του, όχι μόνον είναι γεμάτη από ορθογραφικά λάθη κλπ, αλλά παρατίθεται και με ελλειπή ή και λανθασμένα στοιχεία, τόσο σχετικά με τους Έλληνες όσο και με τους ξένους συγγραφείς.
 Να δύο πρόχειρα παραδείγματα παράθεσης βιβλιογραφίας από τη σελίδα 7, του βιβλίου του κ. Κ.:
 • «Ευσέβιος, ευαγγελικής (sic) περικοπή (σελ. 47)».
 Στο σημείο αυτό θα παρατηρήσει κανείς αμέσως ότι, ο Ευσέβιος δεν δίνεται καν στη βιβλιογραφία του, και ο κάθε απλός αναγνώστης, αν δεν είναι ειδικός, δεν είναι και σε θέση να γνωρίζει ποιος είναι αυτός ο Ευσέβιος. Έπειτα, για ποια έκδοση ή για ποιον τόμο κλπ πρόκειται, ώστε να πάει ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης στη 47η σελίδα που αναφέρεται εκεί και αν ελέγξει την ακρίβεια της πληροφορίας;
 • «Ερμητικά κείμενα, Walter Skott (sic) IV σελ. 195-197».
 Εκτός το ότι ο Scott γράφεται με «c» και όχι με «k», κάτι το οποίο ο κ.Κ. επαναλαμβάνει λανθασμένα διαρκώς μέσα στο βιβλίο του, - το ίδιο λανθασμένα τον παραθέτει και στη βιβλιογραφία του -, δεν λέει ακόμα για ποια έκδοση πρόκειται. Πρέπει να συμπεράνει ο αναγνώστης (!) ότι ίσως αφορά την έκδοση που παραθέτει στη βιβλιογραφία του, στο τέλος του βιβλίου. Αλλά, πάντως, για ποιον από τους δύο τόμους πρόκειται; Δεν λέει κουβέντα.
 

6.
Πολλές φορές βάζει σε εισαγωγικά ορισμένες περικοπές κάποιου βιβλίου ή συγγραφέα, αλλά τι ωφελεί τον αναγνώστη αν δεν παραθέσει και τη σχετική σελίδα; Ο αναγνώστης μένει στο σημείο αυτό εντελώς ξεκρέμαστος και δεν μπορεί να ελέγξει κατά πόσον τα όσα ο κ. Κ. Ισχυρίζεται είναι ή δεν είναι σωστά. Στην περίπτωση αυτή, αν ο αναγνώστης είναι σοβαρός, δεν θα συνεχίσει το διάβασμα του βιβλίου του κ. Κ., αλλά θα το βάλει στην άκρη, ως αναξιόπιστο. Και καλά θα κάνει. Και, σίγουρα, έτσι θα έχουν κάνει πολλοί. Δείτε τα δύο ενδεικτικά παραδείγματα που ακολουθούν, και τα οποία, νομίζουμε, μιλούν από μόνα τους;

(α) Στη σελίδα 33 του βιβλίου του, ο κ. Κ. παραθέτει μια παραπομπή από τον ογκώδη, Ζ’ τόμο της Εγκυκλοπαίδειας του ΗΛΙΟΥ, (σημειωτέον ο Ζ’ αυτός τόμος περιέχει 1623 σελίδες). Εντούτοις, ο κ. Κ. δεν δίνει τον αριθμό της σελίδας, ώστε, αν θελήσει κανείς, να μπορέσει να αναζητήσει την πληροφορία! Για ποιον λόγο, άραγε; Προφανώς, είτε γράφει πρόχειρα και επιπόλαια είτε περιφρονεί τον αναγνώστη είτε επειδή πιστεύει πως ό,τι γράφει αυτός, πρέπει να είναι και αποδεκτό! Διαβάζοντας, όμως, κανείς το βιβλίο του κ. Κ. διαπιστώνει εύκολα πως ο συγγραφέας του κυριαρχείται, δυστυχώς, από ένα τέτοιο πνεύμα αυτοπεποίθησης, από την αρχή μέχρι το τέλος, ότι, δηλαδή, αυτός, και μόνον αυτός, γνωρίζει τα πράγματα καλύτερα από κάθε άλλον, ΟΛΟΙ δε οι άλλοι πρέπει να αποδεχθούν τις θέσεις του! Φαίνεται, όμως, - και δυστυχώς γι’ αυτόν – ότι ο κ. Κ. παραγνωρίζει το γεγονός ότι, ΧΩΡΙΣ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΗΓΕΣ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΑΧΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ. ΚΑΙ ΑΣ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Ο κ. Κ. ΝΑ ΤΟΥ ΠΟΥΜΕ ΕΥΘΥΣ ΕΞΑΡΧΗΣ ΟΤΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ. Το κακό μόνον με το μυθιστόρημά του αυτό είναι ότι, αντί να ευφράνει και να ωφελήσει τον αναγνώστη, τον θλίβει και τον ζημιώνει τα μέγιστα.
 
(β) Δείτε, ακόμα στη σελίδα 35 του βιβλίου του, όπου ο κ. Κ. αναφέρει μεν τον Αισχύλο και τις Ικέτιδες, αλλά από ποια έκδοση παίρνει την πληροφορία, και προπαντός από ποια σελίδα αυτής της έκδοσης; Πάνω σ’ αυτό δεν λέει τίποτε! Έτσι, όμως, δείχνει ότι είτε τόσο λίγο σέβεται τον αναγνώστη ή νομίζει πως καθένας αποδέχεται αβασάνιστα όσα αστήρικτα γράφει ή, ενδεχομένως, θεωρεί το αναγνωστικό κοινό ότι ανήκει στην κατηγορία «της σιωπής των αμνών»! Τι άλλο να υποθέσει κανείς;!
 

7. Θα πούμε, ακόμα, στον κ. Κ. ότι τον έχουμε συλλάβει, και μάλιστα επανειλημμένα, να ποδοπατεί και να αλλοιώνει βάναυσα τα ξένα κείμενα που «παραθέτει» - κάτι απολύτως ανεπίτρεπτο – και, μάλιστα, αυτό το κάνει αυθαίρετα και χωρίς να δίνει κάποια ένδειξη, κινούμενος κατά το δοκούν μέσα στα ξένα αυτά κείμενα, τα οποία τάχα παραθέτει! Αυτό, ανάμεσα σε άλλα, δείχνει τέλεια περιφρόνηση προς την αλήθεια και ευθεία εξαπάτηση του ανίδεου και καλοπροαίρετου αναγνώστη. Και δεν αλλάζει μόνον τη σειρά των κειμένων αυτών, αλλά και τα σφαγιάζει, και τα διαστρεβλώνει, εσκεμμένα, αρκεί – με τρόπο μυθιστορηματικό – να φέρει τον αναγνώστη στα νερά του και να τον επηρεάσει. Ύστερα από τέτοια «κατορθώματα» ο κ. Κ. καυχάται, κιόλας (!), ότι έρχεται ως απελευθερωτής των πλανεμένων!! Ω, βάθος έντεχνης εξαπάτησης και υποκρισίας!!! Και με όλα αυτά, όχι μονάχα στραγγαλίζει την αλήθεια και εξαπατά τον ανίδεο και καλοπροαίρετο αναγνώστη, αλλά διαφοροποιούνται έτσι και οι κεντρικές σκέψεις του άλλου συγγραφέα, στον οποίο ο κ. Κ. ισχυρίζεται ότι δήθεν παραπέμπει!!! Αν οι συγγραφείς αυτοί γνώριζαν ποιες αλχημείες συντελούνται με τα κείμενά τους θα είχαν ήδη καταθέσει αγωγή σε δικαστήριο εναντίον του κ. Κ., όσοι δε απ’ αυτούς δεν βρίσκονται στη ζωή θα σηκώνονταν από τον τάφο τους για να διαμαρτυρηθούν έντονα προς τον συγγραφέα κ. Κ. Πάντως, οι σοβαροί Έλληνες και ξένοι συγγραφείς και κάθε ειλικρινής αναγνώστης θα έβαζαν – οπωσδήποτε – τον κ. Κ. σε καραντίνα!!!
 Όταν κατά την παρούσα κριτική μας φτάσουμε σε τέτοια σημεία, θα τα υπογραμμίσουμε χάρη των αναγνωστών μας, και τότε θα φανεί το μέγεθος αυτής της εξαπάτησης την οποία διέπραξε ο κ. Κ.
 

8.
Καθώς διαβάζει κανείς το βιβλίο του κ. Κ.
 
(α) αποκομίζει την εντύπωση ότι ο συγγραφέας του έχει ενθουσιαστεί – και προφανώς παρασυρθεί – από κάποια βιβλία παρόμοιας κατηγορίας, τα οποία έπεσαν στα χέρια του και τα έχει διαβάσει• μερικά απ’ αυτά τα δίνει στη βιβλιογραφία του, αλλά τα αποκρύπτει – αλλά, γιατί; - αναγκάζοντας έτσι τον αναγνώστη να μαντέψει τις κρυφές πηγές του, τις οποίες ο κ. Κ. «ερμητικά» δεν φανερώνει. Πολλές από τις πηγές αυτές, όμως δεν μπορούν να κρυφτούν. 
 
(β) Εκείνο, πάντως, που δεν κατάλαβε ο κ. Κ. είναι ότι οι ιδέες αυτές δεν είναι δικές του, όπως επανειλημμένα ισχυρίζεται, αλλ’ έχουν μακρά προϊστορία. Έχουν ξεκινήσει εδώ και 200 περίπου χρόνια στην Ευρώπη, με κεντρική αιχμή του δόρατος να χτυπήσουν τη Βίβλο, τα πρόσωπα της Βίβλου και, βέβαια, και κυρίως, τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Ο τρόπος που προσπάθησαν να το κάνουν αυτό ήταν να χτυπήσουν την αξιοπιστία των κειμένων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ώστε να γκρεμιστούν τα θεμέλια της πίστης στη συνείδηση των αναγνωστών.
 
(γ) Όμως, ο κ. Κ. όφειλε να γνωρίζει ότι οι θέσεις αυτές είναι ήδη – προ πολλού μάλιστα – ξεπερασμένες και έχουν μπει στο ράφι. Έχουν πάρει, κατ’ επανάληψη, τρανταχτές, θεμελιωμένες και επιστημονικές απαντήσεις. Τώρα δε, ο κ. Κ. αυτά, «τα αποφόρια της Ευρώπης», τα φέρνει – με αρκετά μεγάλη καθυστέρηση – και στην Ελλάδα!!! 
 
(δ) Είναι κρίμα ότι ο κ. Κ. παρασύρθηκε από τέτοια βιβλία ταπεινής προπαγάνδας, και νόμισε ότι «κομίζει γλαύκα εις Αθήνας»!
 
(ε) Όμως, η συγγραφή του βιβλίου του, ανάμεσα σε πολλά άλλα, δείχνει και τούτο, ότι ο κ. Κ. αγνοεί παντελώς την απέραντη βιβλιογραφία, μερικά δείγματά της θα δώσουμε πιο κάτω, η οποία αντικρούει τις θέσεις του και καταρρίπτει συθέμελα αυτούς τους χάρτινους «πύργους», οι οποίοι, για τους ειδήμονες, έχουν ήδη καταρρεύσει σαν τσακισμένα τραπουλόχαρτα, και βρίσκονται από καιρό τώρα σωριασμένοι κατάχαμα. Και το περίεργο είναι ότι κανένα από τα μυριάδες αυτά βιβλία, που αποκαλύπτουν την απάτη και το ψέμα στις θέσεις του κ. Κ. δεν παρατίθεται στη βιβλιογραφία του! Εκτός και αν – και τούτο είναι ακόμα χειρότερο – τα γνωρίζει, και σκόπιμα τα αποκρύπτει και τα παρασιωπά!!!
 

9. Χάρη μάλιστα στην άγνοιά του (;) αυτή, ο κ. Κ. ισχυρίζεται ότι είναι τάχα και πρωτοπόρος στον Ελληνικό χώρο με όσα γράφει στο βιβλίο του, παρόλο ότι είναι φανερό – αλλά και γνωστό – ότι τέτοιες και παρόμοιες θέσεις προέρχονται από ξένα δάνεια, κυρίως δε, από ξένους συγγραφείς.
 
10. Σε βασικά σημεία του βιβλίου του, για τα οποία και θριαμβολογεί, δεν κάνει καν τον κόπο να τα ελέγξει με άλλες πηγές, - τις οποίες ή τις αγνοεί ή τις αποκρύπτει επιμελώς – και τάχα δεν αμφισβητούνται! Ελάτε, όμως, που υπάρχει για όλα αυτά τεράστια αμφισβήτηση, όχι από απλά και ανεύθυνα βιβλία, από τα οποία κυκλοφορούν σήμερα πάρα πολλά, αλλά από σοβαρούς επιστήμονες, που είναι αυθεντίες στον τομέα τους.
 
11. Δεν μπορεί ο κ. Κ. να αποφύγει τον πειρασμό – μάλιστα φαίνεται ότι και τον επιζητεί – με το να θέλει να δείξει ότι διακατέχεται από φυλετικό ρατσισμό, από βαθιά προκατάληψη και από έναν αρρωστημένο θρησκευτικό φανατισμό. Προς το τέλος του βιβλίου του, ειδικότερα, το διαλαλεί, όπως θα δούμε, πλέον ανοιχτά. Και όχι μόνον, αλλά καλεί και άλλους να τον ακολουθήσουν.
 
12. Να κλείσουμε, τέλος, τούτη την Εισαγωγή, λέγοντας ότι ο κ. Κ. ο οποίος αναφέρει κατά κόρον τη Βίβλο μέσα στο βιβλίο του, τη γράφει – συστηματικά και χωρίς καμιά σχεδόν παράλειψη – με μικρό «β», ενώ, αντίθετα, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, όπου την αναγράφει δύο φορές, εκεί τη δίνει με κεφαλαίο «Β». Και διερωτάται κανείς, γιατί άραγε; Να αληθεύει τάχα η εντύπωση ότι αυτό γίνεται με δόλο, προκειμένου να ελκύσει τον ανίδεο αναγνώστη, ότι δήθεν και ο ίδιος ο κ. Κ. λογαριάζει τη Βίβλο, την Αγία Γραφή, όπως και οι περισσότεροι, ως ένα μοναδικό και αξιόλογο βιβλίο, ώστε τούτο να αποτελέσει εμπορικό τρυκ για το αγοραστικό κοινό;! Αν, όντως, έτσι έχουν τα πράγματα, τότε είναι πολύ κρίμα για τον κ. Κ., και θα λέγαμε ευτελές, δεδομένου ότι ο ίδιος, επανειλημμένα, μιλάει ενάντια στον δόλο και την εμπορική εκμετάλλευση.
 
 

2
ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΤΟΥ ΕΡΜΗ
ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ

 Ύστερα από την Εισαγωγή που παραθέσαμε για το βιβλίο του κ. Κ., ας ξεκινήσουμε τώρα τη διερεύνησή μας, για να δούμε, μέσα απ’ τα όσα γράφει, τα σημεία και τα τέρατα της αλχημείας και της καταπάτησης των ξένων κειμένων που παραθέτει – εσκεμμένα, βέβαια, όπως θα δούμε – για να φτάσει στον σκοπό του.
 Ευθύς μόλις κανείς ανοίξει το βιβλίο του κ. Κ. συναντάει την παράθεση δύο κειμένων σε παράλληλες στήλες. Η πρώτη στήλη, αριστερά, είναι η μεταγραφή ενός μικρού κειμένου από το βιβλίο «Ερμής ο Τρισμέγιστος» (ΙΙΙ 1-2), η δε άλλη, δεξιά περιέχει ένα μικρό κείμενο από τη Βίβλο,  από τη Γένεση (α’ 1-2). Το πρώτο μιλάει για την αρχή των όντων, το άλλο περιγράφει τη Δημιουργία του Θεού.
 Με την παράθεση αυτή, ο κ. Κ. προσπαθεί να δείξει ότι υπάρχει ομοιότητα μεταξύ των δύο κειμένων, και καθώς παραθέτει δεύτερη τη Βίβλο, θέλει να υποστηρίξει, και το λέει κιόλας, ότι η Βίβλος, τις έννοιες της Δημιουργίας – παρόλο που απέχουν παρασάγγας από εκείνες του κειμένου του Ερμή – τις δανείστηκε τάχα από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, και επομένως η Βίβλος δεν είναι θεόπνευστο βιβλίο, άρα περιέχει μία σύνθεση υλικού, που πήρε από προϋπάρχοντα παρεμφερή κείμενα.
 Και τι κάνει ο κ. Κ. «για να φτάσει» (!) σ’ αυτό το συμπέρασμα; Όπως θα δούμε, κάνει δύο ανεπίτρεπτα πράγματα, που πέρα από τις αλχημείες, γράφει και χοντρές ανακρίβειες. Ποια είναι τα δύο αυτά πράγματα;
 
ΤΟ ΠΡΩΤΟ:
Στο κείμενο που υποστηρίζει ότι προέρχεται από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, ο κ. Κ. αλλάζει αυθαίρετα τη σειρά του, κάνει δηλαδή, κατά το δοκούν, μια ανακατάταξη του υλικού στο οποίο παραπέμπει, χωρίς και να πει τίποτε, δηλαδή στα κρυφά! Επιπλέον, παραλείπει δύο σημεία, χωρίς κι εδώ να πει τίποτε, παραλείπει δε ακόμα και μία λέξη μέσα από το κείμενο που ο ίδιος παραθέτει, ώστε να απαλύνει τις αντιθέσεις και μεταφέρει δύο λέξεις αυτού του κειμένου ανορθόγραφα. Στη συνέχεια, δεν δίνει τις τρεις παραγράφους που έχει το βιβλίο, από το οποίο πήρε το κείμενο αυτό. Τα λέμε όλα αυτά, για να δει κανείς πόσο πρόχειρα και πόσο επιπόλαια, αλλά με εξαπάτηση και δόλιο τρόπο, δουλεύει με τα ξένα κείμενα, και όλα αυτά, επειδή μόνον έτσι θα μπορέσει να υποστηρίξει πως το δεύτερο κείμενο που μεταφέρει από τη Βίβλο μοιάζει «κάπως» με το πρώτο (δηλαδή, το παραμορφωμένο). Και γι’ αυτό (!), υποστηρίζει, το κείμενο της Βίβλου δεν είναι πρωτογενές, άρα είναι παρμένο από το πρώτο!!! Αν αυτό λέγεται «έρευνα», και μάλιστα «αντικειμενική», ας το κρίνει ο αναγνώστης.
 Και τώρα, πιο συγκεκριμένα, το κείμενο του Ερμή, που παραθέτει ο κ. Κ. στην πρώτη στήλη χωρίζεται σε πέντε σημεία:
 Το πρώτο και το πέμπτο παραλείπονται από τον κ. Κ., χωρίς να πει κουβέντα (θέμα, δηλαδή, τεράστιας σημασίας, επειδή θα έδειχνε στον αναγνώστη ότι κάτι ακόμα προηγείται και κάτι επιπλέον έπεται, ώστε – αν ο αναγνώστης θέλει – να μπορεί να το συμβουλευτεί.
 Στα σημεία 2, 3 και 4 ο κ. Κ. αλλάζει τη σειρά τους – όπως πιο κάτω θα το δούμε αυτό αναλυτικά – για να μπορέσει να υποστηρίξει τη δήθεν ομοιότητα των δύο στηλών, και τα βάζει σε άλλη σειρά, δηλαδή, ως 2, 4 και 3, και επιπλέον, παραλείπει τα ενδιάμεσα κομμάτια του κειμένου αυτού – δυστυχώς – ενώ το κείμενο της Βίβλου – εκτός από κάποια ορθογραφικά λάθη που κι εδώ κάνει ο κ. Κ. – το παραθέτει ατόφιο!
 Δηλαδή, αν δεν έκανε μια κατά βούληση αναδιάρθρωση του κειμένου του φερόμενου ως του Ερμή, δεν θα μπορούσε να πει όσα θέλει να υποστηρίξει. Βλέπει κανείς έτσι με πόση αλχημεία και «πονηράδα» δούλεψε ο κ. Κ. για να φτάσει εκεί που ήθελε. Κι αν αυτό το κάνει στο ξεκίνημα κιόλας του βιβλίου του, τι άραγε μας περιμένει πιο κάτω;
 
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ:
Ενώ έπραξε την προηγούμενη ανεπίτρεπτη αλχημεία σε κείμενο ξένου βιβλίου, έρχεται τώρα να υποστηρίξει ότι «τα κείμενα του Ερμή ανήκουν», αφενός μεν στον Ερμή. Αφετέρου δε, από πλευράς μετάφρασης, ότι τάχα ανήκουν στον «4ο αιώνα π.Χ.», η δε παλαιότητά τους βρίσκεται τάχα «στα 9000 χρόνια π.Χ.!» (Καλόπουλος, σελ. 6). Με αυτό τον τρόπο, ο κ. Κ. θέλει και επιδιώκει να παρουσιάσει τα κείμενα «του Ερμή» ως προγενέστερα της Βίβλου! Όπως, όμως, θα δείξουμε πιο κάτω, αυτό είναι ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ. Ας σημειωθεί ότι, για ό,τι ισχυρίζεται εδώ, ο κ. Κ. ΔΕΝ παραθέτει ΟΥΤΕ ΜΙΑ πηγή! Αλλά, χωρίς πηγές, πως θέλει να γίνει πιστευτός;!
 Φαίνεται, όμως, ότι ο κ. Κ. γνωρίζει πως ο ισχυρισμός του αυτός είναι πέρα για πέρα αστήρικτος και ότι βρίσκεται μονάχα στον κόσμο της φαντασίας• εντούτοις, αυτό ούτε καν τον νοιάζει, αρκεί να κάνει τη δουλειά του. Όμως, οι ειδικοί πάνω στα θέματα αυτά, δηλαδή οι πηγές των πληροφοριών που έχουμε με στοιχεία και ντοκουμέντα, διαψεύδουν τον κ. Κ. περίτρανα. Ας δούμε τώρα το πως:
 Αυτό το ίδιο το βιβλίο, από το οποίο ο κ. Κ. παίρνει το πιο πάνω αναφερθέν κείμενο του Walter Scott, τον διαψεύδει. Στην Εισαγωγή του, στο βιβλίο δηλαδή του Scott, γράφονται τα ακόλουθα:
 «Τα κείμενα της αρχαίας αιγυπτιακής Σοφίας, που μεταφράστηκαν από τον Μανέθωνα (και που η μετάφρασή τους έχει χαθεί)  αποτέλεσαν τη βάση των κειμένων που αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο».  (Walter Scott, Ερμητικά Κείμενα, Εισαγωγή, σελ. 11, Παρασκήνιο, Αθήνα 1990).
 Πέρα δε από τα παραπάνω, το ίδιο αυτό το βιβλίο, (για το οποίο μάλιστα ο κ. Κ. καυχάται), συνεχίζει με τα λόγια:
 «Τα κείμενα που δημοσιεύουμε είναι καταγραφή του 2ου-4ου μ.Χ. (σ. σ. ΜΕΤΑ Χριστόν) αιώνα». Και συμπληρώνει αμέσως: «Οι ιδέες τους έχουν μέσα τους στοιχεία Πλατωνισμού, Αριστοτελισμού και Στωικισμού, αλλά και έντονα στοιχεία από την εβραϊκή και την χριστιανική σκέψη» (ένθ’ ανωτέρω, σελ. 11).

Τα παραπάνω – για τον καλόπιστο αναγνώστη – λένε ξεκάθαρα ότι:

(α) Τα κείμενα που έφερε ο κ. Κ. ΔΕΝ γνωρίζουμε ΑΝ ανήκουν στον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

(β) Τα κείμενα αυτά ΔΕΝ είναι του 4ου αιώνα ΠΡΟ Χριστού, όπως επικαλείται ο κ. Κ., αλλά οκτώ αιώνων  αργότερα, δηλαδή, τον 4ο αιώνα ΜΕΤΑ Χριστόν,

(γ) Τα κείμενα αυτά έχουν στοιχεία άλλων συγγραφέων, ξένα προς τον Ερμή και, το σοβαρότερο:

(δ) Από τον Ερμή ΔΕΝ δανείστηκε η Βίβλος, αλλά είναι τα κείμενα του Ερμή που δανείστηκαν από τη Βίβλο, επειδή αυτά περιέχουν ΕΝΤΟΝΑ στοιχεία από την Εβραϊκή και τη Χριστιανική σκέψη!

Τι έχει να πει για όλα αυτά ο κ. Κ.; Θα νιώσει, άραγε, ντροπή και θα ζητήσει δημόσια συγγνώμη για τα ψεύδη του και τις αλλοιώσεις των κειμένων;!
 
Διερωτόμαστε, όμως: Καλά, άραγε ο κ. Κ. δεν διάβασε ούτε την Εισαγωγή του βιβλίου από το οποίο παίρνει τα κείμενά του ή, μήπως, τη διάβασε και σκόπιμα διέστρεψε τα γεγονότα και μετέφερε στους αναγνώστες του αυτή την ψεύτικη εικόνα των πραγμάτων; Εμείς πιστεύουμε ότι και τα διάβασε μεν – πως είναι δυνατόν να είναι διαφορετικά – αλλά και έγραψε αυτά που ήθελε, αγνοώντας τις πηγές. Αυτό δείχνει πως, όχι μόνον ότι ο κ. Κ. ψεύδεται εκούσια, αλλ’ ότι είναι και προκατειλημμένος, και ότι διακατέχεται – ποιος ξέρει γιατί – από βαθύ μίσος για τα θεόπνευστα κείμενα της Βίβλου, καθώς με τέτοιον τρόπο «τσαλαπατάει» την αλήθεια, όσο και τη γνήσια και τίμια αναζήτηση των αναγνωστών του, οι οποίοι ψάχνουν τις απαντήσεις για τα υπαρξιακά τους προβλήματα. Αν ο κ. Κ. έχει λίγη ευθιξία και ειλικρίνεια, θα πρέπει να ανακαλέσει δημόσια όσα ψευδή κατέγραψε στο βιβλίο του και παρέσυρε όσους καλοπροαίρετα τον πίστεψαν.
 
Αλλά, δεν είναι μονάχα στην Εισαγωγή του βιβλίου του Walter Scottπου βρίσκουμε αυτά τα στοιχεία, τα οποία ξεσκεπάζουν τον άνθρωπο και συγγραφέα κ. Κ., αλλά και την εξαπάτηση που διέπραξε προς τους αναγνώστες του. Υπάρχουν και πάρα πολλοί άλλοι. Σταχυολογούμε πρόχειρα μερικούς:
 
1. Ως επόμενο θα βάλουμε τα όσα γράφει η Εγκυκλοπαίδεια «Ο ΗΛΙΟΣ», τόμος 8, σελ. 249, μια που η Εγκυκλοπαίδεια αυτή εκτιμάται, όπως έχουμε ξαναδεί, από τον κ. Κ. Εκεί, διαβάζουμε τα ακόλουθα: 
 «Εις τον Ερμήν τον Τρισμέγιστον αποδίδονται και πολλά Ελληνικά συγγράμματα, περί τινων των οποίων εικάζεται (σ. σ. προσέξτε τις λέξεις, δηλαδή δεν είναι έτσι, αλλά, «αποδίδονται» και «εικάζεται») ότι μεταφράσθησαν εκ της αιγυπτιακής γλώσσης επί Πτολεμαίων, τινά δε σωζόμενα και φέρονται (sic) το όνομα Ερμού του Τρισμεγίστου θεωρούνται πολύ μεταγενέστερα (σ. σ. το σημειώσατε; «πολύ μεταγενέστερα»), όχι αρχαιότερα του 3ου μ.Χ. (σ. σ. ΜΕΤΑ Χριστόν) αιώνος, γραφέντα υπό των Νεοπλατωνικών» (σ. σ. όχι, δηλαδή, αρχαιότερα του 3ου ΜΕΤΑ Χριστόν αιώνα, και όχι από τον Ερμή, αλλά από τους Νεοπλατωνικούς!!!).
 
2. Ο μεγάλος ειδικός και αδιαμφισβήτητος ερευνητής Mircea Eliade, ασυναγώνιστος επιστήμονας στο είδος του, θα πει:
 «... αυτό που αποκαλούμε Corpus hermeticum  είναι μια συλλογή γραπτών διαφόρων ειδών, που συντάχθηκε από το 100 ως το 300 μ.Χ.»  (Eliade/Couliano, Λεξικό των Θρησκειών, σελ. 181, Χατζηνικολή, Αθήνα 1992, η υπογρ. δική μας).
 
3. Το Γερμανικό Duben RoRoRo Lexikon, τόμος 4, σελ.971, (έκδ. Οκτ. 1966), γράφει ότι τα γραπτά που αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο προέρχονται από τον 2ο και 3ο αιώνα ΜΕΤΑ Χριστόν. Θα προσθέσει δε ακόμα ότι Ο ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ ΘΕΩΡΕΙΤΟ ΜΑΓΟΣ.
 
4. Ο Francoise Bonardel, στο βιβλίο του Ερμητισμός (σελ. 15, στην Ελληνική μετάφραση, έκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1994), γράφει τα εξής καταπληκτικά:
 «Επιπλέον, αυτές οι σοφές πραγματείες θρησκευτικής έμπνευσης, γραμμένες όλες (σ. σ. προσέξτε τη λέξη ΟΛΕΣ) τον 2ο και 3ο αιώνα της χριστιανικής περιόδου, κατάφεραν να απογράψουν έναν ορισμένο αριθμό κειμένων που αποδίδονται (σ. σ. σημειώστε και πάλι, «αποδίδονται», όχι ότι είναι πραγματικά έτσι) στον Ερμή και αποτελούν αυτό που ο A.-J. Festugiere ονομάζει Λαϊκό Ερμητισμό. Η φήμη του Τρισμεγίστου ως μάγου, ιδιαίτερα στη διάρκεια της Αναγέννησης, οφείλει την αρχή της σ’ αυτά». 
 
Θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε πάμπολλες τέτοιες επίσημες και τεκμηριωμένες γνώμες, αλλ’ αυτές, νομίζουμε, επαρκούν για να δείξουν  ότι ο κ. Κ. δεν έγραψε την αλήθεια και τον διαψεύδουν οι ειδικοί των κειμένων αυτών πέρα για πέρα.
 Στο σημείο αυτό, πάντως, και προκειμένου να φανεί με ποιον τρόπο ο κ. Κ. Ποδοπατάει, κατά το δοκούν, τα ξένα κείμενα, πως τα ανακατατάσσει και πως διενεργεί αλχημείες είναι και οι σελίδες του βιβλίου του 8, 9 και 10, όπου μεταφέρει – όπως ισχυρίζεται – κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου από το βιβλίο του Π. Ιωαννίδη (έκδ. Δίον), τα οποία, όμως, αλλάζει, μετατρέπει, ανακατατάσσει κλπ, κλπ, έτσι που, από τη σελίδα 31 κάνει ένα πήδημα στη σελίδα 143, γυρίζει πίσω στη σελίδα 140, πάει πάλι πολύ πιο πίσω, στη σελίδα 19, έπειτα στην 32, στην 20, στην 142, 141, 41, 142, 143, 150, 149• μερικά μάλιστα τα αφήνει απροσδιόριστα και ξεκρέμαστα, ώστε να ταλαιπωρείται ο ενδιαφερόμενος να τα εντοπίσει, τα διαπλάθει δε με τέτοιον τρόπο (παραλείποντας, φυσικά, ό,τι δεν τον συμφέρει) – εντούτοις, τα παραθέτει συρραμμένα, σαν μια ενότητα και αδιάλειπτη συνέχεια νοημάτων και χωρίς να λέει ότι το κείμενο που παραθέτει είναι κομμάτια από πολλές σελίδες ενός ξένου βιβλίου, (!) – αρκεί να παρουσιάσει μια εικόνα που του ταιριάζει, νομίζοντας πως έτσι θα πολεμήσει την απλότητα και μεγαλοπρέπεια της Βίβλου. Κι ενώ στη σελίδα 6 του βιβλίου του, η οποία είναι ουσιαστικά η σελίδα 2 (επειδή προηγούνται τα περιεχόμενα κλπ) λέει ο κ. Κ.: «... ή το βιβλικό κείμενο έχει κάθε λόγο να τεθεί υπό αμφισβήτηση; Είναι όμως πολύ νωρίς για να περάσουμε στο χώρο των συμπερασμάτων». Κι ενώ τα λέει αυτά, και μεσολαβούν οι τρεις σελίδες της μεταφοράς των ανακατεμένων κειμένων που προαναφέραμε από το βιβλίο του Ιωαννίδη, αμέσως στην επόμενη σελίδα 11 – παρόλα αυτά που μόλις είπε – βγάζει το πρώτο του συμπέρασμα, και λέει: «Ο ισχυρισμός, ότι η βίβλος (sic) είναι η εξ’ (sic) αποκαλύψεως θεϊκή γνώση και αλήθεια, τίθεται εδώ χωρίς περιστροφές υπό αμφισβήτηση»!!! 
 
Γι’ αυτό τον τρόπο εργασίας του κ. Κ. και της συμπεριφοράς του απέναντι στα κείμενα, μέχρις εδώ, ο αναγνώστης μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
 Και πριν κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο, είναι καλό να ρίξουμε μια ματιά στα δύο αυτά κείμενα, που ο κ. Κ. παρέθεσε, και μάλιστα με στόμφο και θριαμβολογία, ότι μπορεί  τάχα να ανατρέψει την αλήθεια της Βίβλου.

Πρώτα θα παραθέσουμε την αριστερή του στήλη,  δηλαδή το δήθεν απόσπασμα από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, όπως μας το παραθέτει ο κ. Κ.:


''Ύστατη Πνοή''
Περισσότερα >>
Βασίλισσα χωρίς Βασίλειο
Βασίλισσα χωρίς Βασίλειο
Γράφει η Κατερί ...
Περισσότερα >>