Ο ανθρώπινος βίος είναι κερί που σβήνει
Τοῦ πόνου τὸ ἀγκάθι ποιὸς θὰ ὑπομείνῃ
κι ἡ σύντομη ζωὴ μας κερὶ εἶναι ποὺ σβήνει.
Ἀνδρεῖος στάσου πάντα, σ᾿ ὅ,τι κι ἄν συμβῇ
Χριστός σὲ χαλυβδώνει, σοῦ δίνει τὴν πυγμή.
Κι ἄν φρίττουν οἱ ἐχθροὶ σου καὶ σὲ πολιορκοῦν,
τὴν βδελυρὴ καρδιὰ των, μὲ μίσος πυρπολοῦν,
Ἐκεῖνος θὰ σὲ σκέπει, ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐναντία,
τὰ δολερὰ σκευάσματα, τοῦ σκότους τὴν κακία.
Θωράκισε τὸ εἶναι σου, μὲ πίστη, μὲ ἐλπίδα
καὶ ἔτσι θὰ ξεφύγῃς, τὴν δόλια παγίδα,
ὁ ἄρχοντας τοῦ σκότους, μορφὴ ἡ αλλοτρία.
Κι ἄν πέσῃς, ἀνορθώσου, μὲ θάρρος ν᾿ ὁπλισθῇς,
γιὰ νὰ κερδίσῃς ἐν Χριστῷ, χαρᾶς παντοτινῆς.
Σε αἰώνια ἄνοιξη θὰ ρθῇς, γιὰ νὰ κατοικήσῃς
μὲ τ᾿ ἄνθη τὰ μυρίπνοα, γιὰ πάντα θὰ μεθύσῃς.
Ὁ κόσμος ρέει συνεχῶς, γλυκόπιοτο κρασί,
εἶν᾿ ἡ ζωὴ ἐτούτη, ποὺ πίνεις ξάφνου ἐσύ.
Μὰ εἶναι καὶ φαρμάκι, πολὺ φαρμακερό,
ποὺ φαρμακώνει τὴν καρδιά, γιὰ ὅλους μας πικρό.