Το στεφάνι των αρετών
Θαῦμα θαυμάτων εἶσαι Ἐσύ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός,
Αἰώνιε Κοσμοκράτορα, ὁ φίλος μου ὁ πιστός.
Τὸ κάστρο τὸ ἀπόρθητο, ἡ στράτα τῆς ζωῆς,
ἀξίωσε νὰ Σὲ ὑμνῶ, μέχρι στερνῆς πνοῆς.
Ὁ λίθος ὁ ἀσάλευτος, ἄγκυρα ἀσφαλὴς
ἡ ρῶσις τῶν νοσούντων, αὔρας τῆς ἀπαλῆς,
ἐμφύσημα, θωπεία, ὁ νέος οὐρανός,
ἥλιος ὁ φωτοβόλος, ἀστὴρ ὁ πρωϊνός.
Ἀγάπη καὶ εἰρήνη, ταπείνωση ἁγνή,
χαρίζεις στὰ παιδιὰ Σου, τιμὴ παντοτινή.
Τὸ μονοπάτι τῆς ζωῆς, φιδόσερτο, τραχύ,
μετρῶ τὰ βήματὰ μου. Καμπάνα ποὺ ἠχοῖ,
γλυκόλαλη, περίσσεια, καλεῖ εὐλαβικά,
ψυχὲς ποὺ Σ᾿ ἀγαποῦνε, ποὺ καῖνε μυστικά,
εὐωδιαστὸ λιβάνι, οὐράνια θυσία,
στὸ θρόνο Σου μπροστά, μιλοῦν μὲ παρρησία.
Λουλούδια μοσχομύριστα, Σοῦ πρέπουν ἀπὸ κεῖνα,
ποὖν᾿ ἄσπιλα κι εὐώδη, τὰ ρὸδα καὶ τὰ κρίνα.
Στεφάνι ἀδαμαντόπλεχτο, εἶναι οἱ ἀρετὲς
ἀξίωσε γιὰ νὰ τὶς ζῶ, μὴ λησμονῶ αὐτές,
ποὺ ἡ ζωὴ μου παίρνει νόημα καὶ ρυθμό,
θέλω νὰ τὶς βιώνω, μὰ βγάζω ἕνα κλαυθμό,
γιατὶ ματώνω πάντα κι ἀσθμαίνω καὶ πονῶ,
δύσκολος ὁ ἀγώνας, μὰ πάντα Ἐσὲ ὑμνῶ.