www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
Εικονοφιλικό καί εικονοκλαστικό πνεύμα

Ή πανηγυρική Συνοδική θεία Λειτουργία κατά την σημερινή ήμερα, κατά τήν οποία συμμετέχει Κλήρος καί λαός, με τόν άρχοντα τοϋ τόπου, υπενθυμίζει τό μεγαλείο καί τήν δόξα τής ορθοδόξου πίστεως μας καί τήν επικαιρότητα τής ελληνορθόδοξου παραδόσεως.
Είναι σημαντικό ότι «οι τά πάντα καλώς διατάξαμενοι άγιοι Πατέρες» καθόρισαν νά συνδέεται ή εορτή τής Ορθοδοξίας μέ τήν αναστήλωση των ιερών εικόνων καί την ήττα τών είκονοκλαστών, γιατί ή εικόνα στην "Ορθόδοξη Εκκλησία αποκαλύπτει τήν στενή σχέση μεταξύ κτιοτής καί άκτίστου φύσεως, καί, μάλιστα, φανερώνει τήν αλήθεια ότι τό άκτιστο χαριτώνει καί μεταμορφώνει τό κτιστό.
Στήν όλη συζήτηση πού έγινε γιά τό θέμα αυτό κυρίαρχη θέση κατείχε τό πρόσωπο τοϋ Χρίστου, στό όποιο ενώθηκε ή θεία μέ τήν ανθρώπινη φύση άτρέπτως, άσυγχύτως, άχωρίοτως, αδιαιρέτως, άναλλοιώτως.
Επειδή ό Χριστός με την ενανθρώπηση Του ανέλαβε την ανθρώπινη φύση καί την θέωσε, γι' αυτό καί είναι δυνατόν νά αγιογραφούμε τό Πρόσωπο τοΰ Χριστού καί τά πρόσωπα των αγίων. Αυτό φανερώνει περίτρανα οτι ό άνθρωπος είναι ή περίληψη όλης της δημιουργίας, αλλά ό Χριστός είναι τό κέντρο καί ή αναφορά όλου τοϋ κόσμου.
Με την ευκαιρία της σημερινής πανηγυρικής καί εορταστικής συνάξεως, έχοντας τήν εντολή τής Αγίας καί Ιεράς Συνόδου, θά ήθελα νά υπογραμμίσω, μέσα στά στενά χρονικά πλαίσια τής ομιλίας αυτής, μερικά κεντρικά σημεία, πού δείχνουν τήν αξία καί τήν δυναμικότητα τής ελληνορθόδοξου παραδόσεως, στην σημερινή εποχή.


1. Τά αίτια τής εικονομαχίας
Πρέπει στην αρχή νά αναφερθούμε γιά λίγο στά αίτια τά όποια προκάλεσαν τήν είκονομαχική έριδα ή οποία ταλαιπώρησε γιά 120 χρόνια περίπου, με διαλείμματα, τήν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αυτήν τήν όποια οι δυτικοί ιστορικοί, άπό τά μέσα τοϋ 16ου αιώνα, μας έμαθαν νά χαρακτηρίζουμε Βυζαντινή. Υπάρχουν πολλά αίτια, αλλά τά κυριότερα είναι τά εξής:

Πρώτον, ένας ιδιότυπος συντηρητισμός μερικών Χριστιανών, οι όποιοι δέν χρησιμοποιούσαν τίς ιερές εικόνες άπό φόβο μήπως περιπέσουν στην είδωλολατρεία. Καί είναι μέν αλήθεια ότι στην αρχαία Εκκλησία δέν χρησιμοποιούσαν εικόνες, αλλά σχήματα, όμως όταν ανδρώθηκε ή Εκκλησία καί δέν υπήρχε περίπτωση νά περιπέσουν οι Χριστιανοί στην είδωλολατρεία, μέ τήν χρήση τών ιερών εικόνων, τότε μπορούσαν νά περάσουν τά θεολογικά μηνύματα μέσα άπό τήν απεικόνιση τών αγιασμένων μορφών. Υπάρχει, πράγματι, διαφορά μεταξύ συντηρήσεως καί παραδόσεως.
Ή συντήρηση επαναλαμβάνει μηχανικά ιίς μορφές τοΰ παρελθόντος, πράγμα τό όποιο δημιουργία τεράστια προβλήματα, ένώ ή παράδοση μεταφέρει τήν ζωή τοΰ παρελθόντος μέσα στά νέα σχήματα καί τίς νέες μορφές.

Δεύτερον αίτιο ήταν ή παρουσία πολλών αιρετικών απόψεων πού υπήρχαν στην Ανατολή, μεταξύ τών οποίων κυρία θέση κατείχε ό δοκητισμός καί ό μονοφυσιτισμός.  Ο μέν δοκητισμός πρέσβευε ότι ό Χριστός προσέλαβε τήν ανθρώπινη φύση κατά δόκησιν, ό δέ μονοφυσιτισμός ύποστήριζε ότι ή ανθρώπινη φύση απορροφήθηκε από τήν θεία φύση.
Καί οι δυό αυτές αιρέσεις παραθεωροϋσαν τό κτιστό, προς χάρη τοΰ άκτίστου, υποτιμούσαν τό άνθρώπινο σώμα. Αυτό είχε τρομερές ανθρωπολογικές συνέπειες καί κατ' επέκταση κοσμολογικές καί σωτηριολογικές. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αυτοκράτορες πού ΰποστήριζαν τους είκονομάχους, προέρχονταν άπό τήν Άνατολή, όπου κυριαρχούσαν τέτοιες αιρετικές αποκλίσεις, όπως ό Λέων Γ' ό "Ισαυρος άπό τήν Συρία καί ό Λέων Ι άπό τήν Αρμενία.

Τρίτον αίτιο ήταν ό ορθολογισμός καί τό διάχυτο μεταρυθμιστικό πνεύμα. "Οταν μελετήση κανείς τήν όλη εικονοκλαστική κίνηση θά διαπιστώση ότι διακρινόταν από άγνοια τών βασικών στοιχείων της Όρθοδόξου Παραδόσεως, δέν στηριζόταν καθόλου σέ θεολογικά στηρίγματα καί δέν είχε θεολογικά κριτήρια, αλλά επικρατούσε ένας στοχασμός, ένας ορθολογισμός, έν ονόματι μιας καθαράς Θρησκείας.
Πρόκειται γιά τόν ίδιο πειρασμό πού βλέπουμε αργότερα στην Δύση με τήν κίνηση τών Προτεσταντών πού στρέφονταν εναντίον καί τών ιερών είκόνων. Καί, βέβαια, δέν είμαστε εναντίον τοΰ όρθοΰ λόγου, αλλά εναντίον τοΰ ορθολογισμού, όταν ό λόγος καθίσταται κριτής όλων τών γνωστικών δυνάμεων, οπότε ή γνώση περιορίζεται στην λειτουργία τοϋ λογικού καί ενεργεί σε βάρος όλης της ύπαρξης.

Τέταρτον, υπήρχαν καί πολιτικά αίτια τά όποια προκάλεσαν αυτήν τήν μεγάλη έκρηξη. Αυτό φαίνεται καθαρά στην περίπτωση τοϋ Λέοντος Γ' Ίσαύρου, ό όποιος, καί λόγω καταγωγής, μέ τήν κίνηση αυτή απέβλεπε, άφ' ενός μέν στό νά άρη ένα εμπόδιο γιά τήν προσέγγιση των Χριστιανών μέ τους Ιουδαίους καί τους Μωαμεθανούς, άφ' ετέρου δε νά σπάση τήν επιρροή τής Εκκλησίας πάνω στον λαό καί νά απόκτηση αυτός κύρος καί μεγάλη επιρροή.
Καί τά δύο αυτά κίνητρα τοϋ Λέοντος Γ' Ίσαύρου δείχνουν επιπολαιότητα καί άγνοια τής δυναμικότητος τής Όρθοδόξου Παραδόσεως.
Μέσα στά πλαίσια αυτά πρέπει νά δοϋμε καί τήν θεωρία τοϋ μεγάλου Σέρβου Βυζαντινολόγου Γεωργίου Ostrogorsky, τήν οποία ασπάζονται πολλοί νεώτεροι επιστήμονες (Διονύσιος Ζακυνθηνος, Κάλλιστος Ware , Ρhilipe Wolf ), σύμφωνα μέ τήν οποία ή εικονομαχία στην πραγματικότητα ήταν σύγκρουση μεταξύ τοΰ ελληνικού καί τοϋ ανατολικού κόσμου.
Στήν Ανατολή επικρατούσαν οι ανεικονικές αντιλήψεις, όπως τίς καλλιεργούσαν οι Ιουδαίοι, οι "Αραβες, οι αιρετικοί Παυλικιανοί καί οι Μονοφυσίτες, καί, βεβαίως, οι εΐκονομάχοι αυτοκράτορες, πού προέρχονταν άπό τήν Ανατολή, καί επεδίωκαν νά τίς εισαγάγουν στήν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Αντίθετα, οι "Ελληνες Χριστιανοί τής Ελλάδος καί τής Ιταλίας δέν είχαν προβλήματα μέ τήν απεικόνιση τοϋ Χριστού καί των αγίων. Έτσι, λοιπόν, ή νίκη τών είκονοφίλων ήταν νίκη τής "Ορθοδοξίας εναντίον τής αίρέσεως, αλλά και τοϋ ελληνισμού εναντίον της προσπάθειας των Ασιατών νά εισβάλουν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.


2. Σύνδεση της Ορθοδοξίας με την Εκκλησία
Είναι ανάγκη, όμως, νά σημειωθή ότι όταν ομιλούμε γιά "Ορθοδοξία καί γιά τήν νίκη καί τόν θρίαμβο της, καί όταν κάνουμε λόγο γιά εορτή της Όρθοδοξίας δεν πρέπει νά τό εννοούμε ιδεολογικά.
 Ή "Ορθοδοξία δεν είναι ένα θεωρητικό σύστημα αληθειών, δέν είναι μιά ιδεολογία, ή οποία πρέπει νά άντιπαρατεθή προς τίς άλλες υπάρχουσες ιδεολογίες.
Είναι γνωστόν ότι ή ιδεολογία σχετίζεται με τήν λογικοκρατία, τήν ιδεοληψία, τόν φανατισμό καί τόν ολοκληρωτισμό. "Ολα αυτά δέν συνδέονται μέ τήν Ορθοδοξία, γιατί, όταν αναφερόμαστε σέ αυτήν, δέν κάνουμε απλώς λόγο γιά "Ορθοδοξία, αλλά γιά "Ορθόδοξη Εκκλησία.
Καί αυτό έχει βαθειά σημασία, δέν είναι δηλαδή ένα σχήμα λόγου.
Σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πού αναφέρονται στην αξία της Όρθοδοξίας, αλλά αγνοούν τί είναι ή "Εκκλησία.

Ή "Ορθοδοξία είναι ή ορθή δόξα, δηλαδή ή αληθινή πίστη τής "Εκκλησίας. Καί, φυσικά, όταν κάνουμε λόγο γιά "Εκκλησία εννοούμε τό θεανθρώπινο Σώμα τοϋ Χριστού, τήν "Εκκλησία τών Προφητών, "Αποστόλων, Πατέρων, Μαρτύρων, Όσιων, τών Οικουμενικών Συνόδων, μιά κοινωνία καί κοινότητα, στην οποία ανήκουν οι βεβαπτισμένοι καί οι βεβαιόπιστοι. Δέν μπορούμε νά απομονώνουμε τήν πίστη - αλήθεια άπό τήν "Εκκλησία - κοινότητα. Μιά τέτοια "Ορθοδοξία είναι αναιμική, ανεδαφική καί, θά έλεγα, επικίνδυνη.
Παρατηρούμε σήμερα ότι πολλοί άνθρωποι είναι εύκολοι στό νά αποδεχθούν τήν "Ορθοδοξία, ώς τό καλύτερο θεολογικό σύστημα, άλλα έχουν πρόβλημα μέ τήν Εκκλησία, δεν μποροϋν νά αποδεχθούν τήν ορισμένη κοινότητα, καί νά ενταχθούν μέσα στό οικογενειακό κλίμα της Εκκλησίας.
Λένε, δηλαδή, ότι είναι καλή ή "Ορθοδοξία, όχι όμως ή "Εκκλησία. Αυτό είναι λάθος καί θά μπορούσα νά υποστηρίξω μετά βεβαιότητος ότι αυτό συνιστά έναν ιδιότυπο έκκλησιολογικό μονοφυσιτισμό καί νεστοριανισμό.
"Οπως, επίσης, δέν μπορούμε νά δεχθούμε τήν λατρεία της "Εκκλησίας αποκόπτοντας την άπό τήν διοίκηση της καί τό όλο ιεραρχικό της πολίτευμα. Γιατί, άν ή "Ορθοδοξία είναι ή αληθινή δόξα (πίστη) της "Εκκλησίας, ή θεία Ευχαριστία καί γενικά ή λατρεία είναι ή αληθινή πράξη της "Εκκλησίας.

Στήν διδασκαλία των άγιων Πατέρων φαίνεται ή αλήθεια ότι ή "Εκκλησία είναι πνευματικό θεραπευτήριο, νοσοκομείο, μέσα στό όποιο θεραπεύονται ο'ι άνθρωποι. Καί όταν ακόμη παρατηρούνται λάθη καί σφάλματα μέσα στήν Εκκλησία καί τότε εκφράζεται ή αποστολή καί τό έργο της, πού είναι νά θεραπεύη τους τραυματισμένους ανθρώπους.
Ή ερώτηση πολλών ανθρώπων «τι κάνει ή Εκκλησία» σε διάφορα συγκεκριμένα προβλήματα δείχνει τήν αδυναμία νά αντιληφθούν τό έργο καί τόν σκοπό της. Ή "Εκκλησία δέν υπάρχει γιά νά παρακολουθή τόν κόσμο καί νά άπαντα ορθολογιστικά σέ διάφορα ζητήματα καί προβλήματα, πού αναφύονται, δέν υπάρχει γιά νά εργάζεται απλώς κοινωνικά, αλλά γιά νά θεραπεύη τήν προσωπικότητα τοΰ ανθρώπου.
"Οπως, επίσης, ή προσπάθεια νά βλέπουμε μερικά προβλήματα μέσα στον χώρο τής "Εκκλησίας καί νά τά γενικεύουμε, καταλήγοντας σε εσφαλμένα συμπεράσματα, φανερώνει αναζήτηση της τελειομανίας, ή οποία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα νεύρωσης, καθώς επίσης καί ύπαρξης ενός πουριτανισμού.
Επομένως, τό νά βλέπουμε μόνο την αξία της Ορθοδοξίας καί νά μη δεχόμαστε τους κανονικούς κληρικούς της, καί νά μη συμμετέχουμε στην λατρεία της, ή ακόμη, τό φοβερώτερο, νά γενικεύουμε μερικά μεμονωμένα περιστατικά, αυτό συνιστά υποκρισία.


3. Όρθόδοξη Εκκλησία καί Ελληνισμός
Προηγουμένως έγινε μιά μικρή αναφορά στό ότι ή είκονομαχική έριδα ήταν μιά σύγκρουση μεταξύ τοϋ ανεικονικού στοιχείου τού μουσουλμανισμου καί ιουδαϊσμού, καί τού έξεικονισμένου τρόπου εκφράσεως τού ελληνισμού καί ότι επεκράτησε ή δεύτερη παράδοση.
Αυτό πρέπει νά ένταχθή μέσα στά πλαίσια της συνάντησης μεταξύ ελληνισμού καί 'Αποκαλύψεως. Ή "Αποκάλυψη χρησιμοποίησε τίς κατηγορίες σκέψεως τού ελληνισμού γιά νά έκφρασθή, χωρίς όμως νά άλλοιωθή.
Έτσι, μπορούμε νά πούμε άνενδοιάστως ότι ό ελληνισμός βαπτίσθηκε μέσα στην Αποκάλυψη, αφού προηγουμένως άπέβαλε τά περιττά καί άχρηστα στοιχεία.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας απάντησαν στά προβλήματα πού έθεσαν οι αρχαίοι "Ελληνες φιλόσοφοι, οι όποιοι ήσχολούντο με τά οντολογικά θέματα καί όχι μέ τά χρησιμοθηρικά.
Μεταξύ των προβλημάτων πού αντιμετώπισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας, απαντώντας στον Ελληνισμό, ήταν καί τό ανθρωπολογικό πρόβλημα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλος ό αγώνας των εΐκονοφίλων περιστρεφόταν γύρω άπό τό πρόσωπο τοΰ Χριστού καί τά πρόσωπα των αγίων, καί επιχειρηματολογούσαν γιά τό ότι μπορούμε νά τά αγιογραφούμε, ακριβώς επειδή υπάρχει θέωση της άνθρωπίνης φύσεως, στον μεν Χριστό θέωση υποστατική, στους δε αγίους θέωση κατ' ενέργεια, άφού ό Χριστός ποιεί την θέωση, ένώ ό άνθρωπος πάσχει την θέωση.

'Από τής απόψεως αυτής ολη ή θεολογία πού αναπτύχθηκε κατά τόν 8ο καί 9ο αιώνα ατό Ανατολικό Τμήμα τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μπορεί κανείς νά πή, ότι ήταν συνέχεια τής θεολογικής σκέψεως τοϋ 4ου καί 5 ου αιώνος, όπως επίσης είχε σχέση με τήν θεολογία τοϋ 14ου αιώνος.

Συγκεκριμένα, τόν 4ο καί 5ο αιώνα καθορίστηκε τί είναι τό κατ' εικόνα καί τό καθ' ομοίωση τοϋ ανθρώπου. "Οπως τό ανέλυσαν οι Καππαδόκες Πατέρες τής Εκκλησίας, αλλά καί ό άγιος Μάξιμος ό Όμολογητής, τό κατ' εικόνα είναι τά θεία χαρίσματα πού ονομάζονται «όν» καί «άεί όν» καί έχουν γίνει κατά φύσιν ιδιότητες τής ουσίας τοΰ ανθρώπου, καί τό καθ' ομοίωση είναι ή αγαθότητα καί ή σοφία, τά όποια δεν είναι φυσικά, δέν έχουν, δηλαδή, δοθή στην ουσία, αλλά στην γνωμική έπιτηδειότητα τοϋ ανθρώπου, στην ενέργεια.
Έτσι, δέν φθάνει τό νά είναι κανείς κατ' εικόνα Θεοϋ πλασμένος, αλλά νά όδηγήται στό καθ' ομοίωση γιά νά είναι πράγματι άνθρωπος, εκπληρώνοντας τόν σκοπό γιά τόν όποιο έχει δημιουργηθή άπό τόν Θεό.
Τόν 14ο αιώνα, έξ άλλου, αναλύθηκε περισσότερο τί είναι ή θέωση τοΰ ανθρώπου καί πώς οδηγείται κανείς προς αυτόν τόν ύψιστο σκοπό, όπως εκφράσθηκε στην θεολογία του άγιου Γρηγοριου τοϋ Παλαμά περί τοϋ άκτίστου φωτός καί στην απεικόνιση τών αγίων, όπως φαίνεται τόσο στην Κρητική Σχολή τοϋ Θεοφάνους, όσο καί στην Μακεδόνικη Σχολή τού Πανσελήνου.
Δηλαδή, μέ τήν ήσυχαστική κίνηση, όπως εκφράζεται στον "Ορθόδοξο μοναχισμό, ή οποία βρίσκεται στον αντίποδα τοΰ σχολαστικισμοί πού παρατηρήθηκε εκείνη τήν εποχή στην Δύση, ό άνθρωπος ολοκληρώνεται πνευματικά, ανταποκρίνεται στον σκοπό της δημιουργίας του, άπό τό κατ' εικόνα φθάνει στό καθ' ομοίωση, άπό φυσικός άνθρωπος γίνεται ιερή εικόνα, πού μπορεί νά άγιογραφηθή με φωτοστέφανο.
Επομένως, όλη ή θεολογική παραγωγή τοϋ 8 ου καί 9ου αιώνος είναι πολύ σημαντική γιά τόν Χριστιανισμό καί τήν ανθρωπότητα, γιατί ό άνθρωπος των αρχαίων φιλοσόφων, πού διακρινόταν γιά τά φυσικά καί δαιμονικά στοιχεία, έγινε θεούμενος, άφου ενώθηκε μέ τόν Θεάνθρωπο Χριστό, καί μπορεί νά περάση άπό τους νάρθηκες των Ναών, στον κυρίως Ναό καί νά φθάση ακόμη μέσα στό Ιερό Βήμα, στά "Αγια τών Αγίων.
Έτσι, όχι μόνο ό ελληνισμός, αλλά ολόκληρος ό ανθρωπισμός απέκτησε νόημα καί σκοπό.
Στήν πραγματικότητα, ή όλη θεολογική διεργασία κατά τήν εποχή της εικονομαχίας καί μετά δείχνει τήν απόρριψη άπό τήν "Ορθόδοξη Εκκλησία της μεταφυσικής, πράγμα τό όποιο έγινε πολύ αργότερα στήν Δύση, αλλά έκεϊ μέ οδυνηρά καί αρνητικά αποτελέσματα.


4. Ευρώπη καί "Ορθόδοξη Εκκλησία
Είναι σημαντικό νά λεχθή ότι τήν εποχή αυτή κατά τήν οποία, στό ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γινόταν σοβαρή θεολογική συζήτηση γιά τήν αναγκαιότητα της εικονογράφησης τοΰ Χριστού καί τών αγίων, μέ έντονες ανθρωπολογικές καί κοσμολογικές προεκτάσεις, στήν Δύση επικρατούσε ένας βαρβαρισμός.
Τήν περίοδο αυτή, δηλαδή άπό τά μέσα μέχρι τό τέλος τοΰ 8 ου αιώνος, επιχειρήθηκε ή θεολογική καί πολιτιστική αλλοτρίωση τοϋ δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αϋτοκρατορίας. Τό 794 μ.Χ., επτά μόλις χρόνια μετά τήν Ζ' Οικουμενική Σύνοδο (787 μ.Χ.) στην Νίκαια, ό Καρλομάγνος, πατέρας τής σύγχρονης Ευρώπης, συνεκάλεσε στην Φραγκφούρτη Σύνοδο, στην οποία απορρίφθηκε ή τιμή τών ιερών εικόνων ώς μή χριστιανική, καθώς επίσης αποδοκιμάστηκε ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος ώς μή Οικουμενική καί, βέβαια, εισήχθη τό Filioque στό Σύμβολο τής Πίστεως, με αντίδραση τών "Ορθοδόξων Παπών, οι όποιοι δέν δέχονταν όλες αυτές τις ανορθόδοξες καί άντιρωμαίϊκες απόψεις.
Με τέτοιες ενέργειες όχι μόνο ανατράπηκαν οι αποφάσεις τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, αλλά έγινε αρχή γιά νά φθάση ή Δύση στην ούσιοκρατία σε βάρος τοϋ προσώπου, πράγμα τό όποιο είχε οδυνηρές συνέπειες γιά όλο τόν δυτικό πολιτισμό.
Πέρα άπό αυτό, ένώ στην Ανατολή γίνονταν σημαντικές θεολογικές συζητήσεις, πού καταξίωναν τό πρόσωπο τοΰ ανθρώπου, στην Δύση επικρατούσε μιά βαρβαρότητα, όπως σημειώνουν πολλοί ιστορικοί, άφοΰ γίνεται λόγος γιά «σκοτεινούς χρόνους».
Ακριβώς αυτήν τήν περίοδο εξαφανίζεται ή ελληνική Παιδεία καί τά έργα τών μεγάλων φιλοσόφων καί ποιητών, ό "Αριστοτέλης παραμένει άγνωστος μέχρι σχεδόν τόν 13ο αιώνα καί γενικά παρατηρείται μιά οπισθοδρόμηση τής Ευρώπης. Έτσι, οι κατακτητές τοΰ δυτικοΰ τμήματος τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξαφάνισαν τόν ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, καί απομακρύνθηκαν άπό τήν ορθόδοξη πίστη καί, βέβαια, οικειοποιήθηκαν τήν Ευρώπη, άφοΰ αναπτύχθηκε ένας ιδιαίτερος πολιτισμός, ό λεγόμενος δυτικός ή Ευρωπαϊκός πολιτισμός.

Τελευταία, με διάφορες θεωρίες πού αναπτύσσονται στον δυτικό κόσμο, μέσα σε Ινστιτούτα Στρατηγικών Μελετών, παρατηρείται μιά προσπάθεια νά περιχαρακωθή ό δυτικός - Ευρωπαϊκός Πολιτισμός, με τήν αποξένωση τοϋ λεγομένου "Ορθοδόξου Πολιτισμού. Πιστεύω ότι αυτό γίνεται άπό ανασφάλεια, επειδή οι δυτικοί αισθάνονται πολύ καλά τήν δυναμικότητα τής Όρθοδόξου Παραδόσεως. Πράγματι, ό δυτικός πολιτισμός στηρίχθηκε σε σαθρά θεμέλια, περιστρέφεται γύρω άπό τόν ορθολογισμό καί αφήνει άλυτα τά υπαρξιακά προβλήματα τοΰ ανθρώπου.

Αντίθετα, ή Όρθόδοξη Παράδοση, γνήσιος κληρονόμος τής ελληνικής παραδόσεως, τήν οποία καθάρισε άπό έφθαρμένα στοιχεία καί τής έδωσε μεγαλύτερη αίγλη, δίνει νόημα ζωής στον άνθρωπο καί προκαλεί, μέρα μέ τήν μέρα, τήν προσοχή καί τό ενδιαφέρον τών δυτικών ανθρώπων.
Μπορούμε νά εξηγήσουμε τήν επιθετικότητα μερικών εναντίον τής Όρθοδόξου Παραδόσεως, ασφαλώς επειδή αυτή μόνον είναι ή ζύμη πού μπορεί νά μεταμόρφωση τό φύραμα, είναι ό τρόπος ζωής πού επικρατούσε στην Ευρώπη μέχρι τήν εποχή πού τήν κατέλαβαν οι Φράγκοι.
Ή Όρθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μιά παρωχημένη κατάσταση, δέν είναι μιά θρησκεία πού ενδιαφέρεται απλώς γιά τά θρησκευτικά συναισθήματα τοϋ ανθρώπου, ούτε μιά άπνευμάτιστη καί κοινωνική οργάνωση, ούτε ακόμη ένας πολιτισμός μέ μιά ανθρωποκεντρική υποδομή, αλλά Εκκλησία πού είναι τό Σώμα τοΰ Χριστού, ή οποία έχει μεγάλο έργο νά επιτέλεση στην αρχόμενη (τρίτη) χιλιετία, όχι μόνο στην Ανατολή, αλλά καί στην Δύση.

Είναι γνωστόν ότι ή προηγούμενη (δεύτερη) χιλιετία άρχισε μέ τήν ολοκλήρωση της κατάκτησης, πολιτικά καί θρησκευτικά, της Δύσεως άπό τους Φράγκους, πού οδήγησε τους κατοίκους της Ευρώπης σε πολλές απογοητεύσεις καί στην ανάπτυξη πολλών ανθρωποκεντρικών κινημάτων. Μετά τήν απογοήτευση οι δυτικοί άνθρωποι αναζητούν κάτι νέο πού θά τους ανάπαυση, πού δεν είναι τίποτε άλλο άπό τήν ελληνορθόδοξη παράδοση.
Πρέπει, όμως, καί έμεΐς νά τήν γνωρίσουμε στό βάθος της καί τότε θά εκπλαγούμε πραγματικά.
Πρέπει νά τό αντιληφθούμε- "Ορθοδοξία δέν είναι μερικοί εμπαθείς ρασοφόροι, ούτε μερικοί δημοσιογράφοι πού «εκμεταλλεύονται» κάποια απομονωμένα περιστατικά, αλλά μιά ολόκληρη ζωή. Πρέπει νά γνωρίσουμε τήν Όρθόδοξη Εκκλησία, όπως εκφράζεται στην ζωή καί τά έργα τών αγίων, καί μέ αυτό τό μεγάλο όπλο νά διαδραματήσουμε δυναμικό ρόλο στην σύγχρονη Ευρώπη, πού δέν είναι ξένη, αλλά γνώριμη περιοχή σέ μας.
Ή Όρθοδοξία, όχι ώς ιδεολογία καί πολιτισμός, αλλά ώς φωνή της Εκκλησίας, φωνή τής εκκλησιαστικής κοινότητος (ενοριακής καί μοναχικής), είναι ή δόξα μας, ή δύναμη μας καί τό μέλλον τής άνθρωπότητος, πού μπορεί νά αντιμετώπιση κάθε εικονοκλαστική κίνηση, ή όποια στρέφεται εναντίον τοϋ ανθρωπίνου προσώπου, πού είναι κατ' εικόνα καί καθ' όμοίωσιν Θεού.

  
 
 

 


Άρωμα... τοξίνης
Tοξικά αποδεικνύονται 36 γνωστά αρώματα, σύμφωνα μ ...
Περισσότερα >>
Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί
ΠΙΣΩ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ...
 
Χίλια περίπ ...
Περισσότερα >>