www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
Οι εκδηλώσεις του κακού...

Οἱ ἐκδηλώσεις τοῦ κακοῦ ἤ Σκέψεις μέ ἀφορμή τήν διήγηση τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γεργεσηνῶν
πατρός Ἀγαθαγγέλου Κ. Χαραμαντίδη 

Στά ἑλληνικά οἱ λέξεις "σύμβολον" καί "διάβολος" προέρχονται ἀπό τήν ἴδια ρίζα, καί γι' αὐτό ἐκφράζουν πολύ ἐντονότερα πραγματικότητες ἀντίθετες. Ὁ διάβολος (δια-βάλλω) εἶναι ἐκεῖνος πού διαιρεῖ, πού χωρίζει, κόβει κάθε ἐπικοινωνία καί κατεβάζει τό ὄν στή ἐσχάτη μοναξιά. Ἀντίθετα, τό σύμβολον (συν-βάλλω) συνδέει, κατασκευάζει μιά γέφυρα, ἀποκαθιστᾶ τήν ἐπικοινωνία.

Ἡ διήγησις τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γεργεσηνῶν φανερώνει μέ ἀνάγλυφο τρόπο τήν φύση τοῦ Κακοῦ. Ὁ Χριστός κάνει στό δαιμόνιο μιά τρομερή ἐρώτηση: "Τί ὄνομά σοι;" Γιά τήν ἰουδαϊκή νοοτροπία, τό ὄνομα ἑνός πράγματος ἤ ἑνός ὄντος ἐκφράζει τήν οὐσία του, καί τό ἀρχαῖο ἀπόφθεγμα "nomen est omen" βλέπει μέσα στό ὄνομα τήν ἔκφρασι τοῦ προσώπου καί τῆς τύχης του. Ἡ ἐρώτηση τοῦ Ἰησοῦ ἐσήμαινε λοιπόν: "Ποιός εἶσαι, ποιά εἶναι ἡ φύσις σου, τό κρυμμένο εἶναι σου;" Καί τό διαμόνιο ἀπαντᾶ "Λεγεών ὄνομά μοι, ὅτι πολλοί ἐσμέν".

Αὐτό τό ἀπότομο πέρασμα ἀπό τόν ἑνικό στόν πληθυντικό, ἀπό τό "μοί" στό "ἐσμέν" ἀποκαλύπτει τήν δράση τοῦ Κακοῦ μέσα στήν εὔθραυστη καί μή συνειδητή ἀκόμη ἑνότητά του, θραύεται, σπάζει σέ κομμάτια μεμονωμένα, καί αὐτό εἶναι ἡ κόλαση. Ὁ ἑλληνικός Ἅδης, ὅπως καί ὁ ἑβραϊκός Σεόλ σημαίνουν καί οἱ δύο αὐτόν τό σκοτεινό τόπο, ὅπου, ἡ μοναξιά καταντᾶ τόν ἄνθρωπο στήν ἀκραία πτωχεία τοῦ δαιμονικοῦ ἀπομονωτισμοῦ . Θά μπορούσαμε νά παραστήσωμε τόν Ἅδη σάν ἕνα κλουβί κατασκευασμένο ἀπό καθρέπτες· μέσα ἐκεῖ δέν μπορεῖ κανείς νά ἰδεῖ παρά τό δικό του πρόσωπο, πού πολλαπλασιάζεται ἐπ' ἄπειρον καί κανένα ἄλλο βλέμμα δέν ἔρχεται νά τό κοιτάξει.

Τά 'Αποφθέγματα τοῦ ἁγίου Μακαρίου δίδουν μιά συναρπαστική περιγραφή αὐτῆς τῆς μοναξιᾶς. Οἱ δέσμιοι εἶναι δεμένοι πλάτη μέ πλάτη καί μόνο μιά μεγάλη προσευχή τῶν ζωντανῶν τούς χαρίζει μιά στιγμή ἀναπαύσεως: "Ὅσο χρόνο διαρκεῖ ἕνα ἀνοιγόκλειμα τῶν ματιῶν βλέπομε τίς μορφές μας ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου.......".

Ἀντιθέτως, ἀπέναντι σ' αὐτή τή δράση τοῦ Κακοῦ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παρουσιάζει τή δράση τοῦ Χριστοῦ: "ὅτι εἷς ἄρτος (ὁ Χριστός), ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμέν" καί μέσα στήν εὐχαριστιακή κοινωνία γίνεται τό ἕν ἀπό ὅλους πού ἀνεκεφαλαιώθηκαν ἐν Χριστῷ κατά τήν εἰκόνα τῆς τριαδικῆς κοινωνίας· ὁ Θεός, ἕνας καί ταυτόχρονα τριάς, ἡ ἑνότης μέσα στό πολλαπλοῦν.

Ἐντελῶς φυσικά, λοιπόν, ἡ Εὐχαριστία τοποθετεῖται στήν καρδία ἀκριβῶς τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποκαλύπτεται γεννήτρια τῆς ἑνότητος πού διεκηρύχθη προσεφέρθη καί ἐβιώθη. Εἶναι ἕνα χρυσοφόρος ὄγκος χωρίς τήν παραμικρή ρωγμή, πού ἀποτελεῖ τό εἶναι (esse) τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀρχαιότερη ἐπίκληση "Μαράνα-θά" (Ἔρχου Κύριε) ἔκλεινε μιά λειτουργική προσευχή καί ἀναφερόταν στή Παρουσία,τήν εὐχαριστιακή ἔλευση τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Ὁ Θεός ἔρχεται νά προσφερθεῖ ὡς τροφή καί καταναλίσκομε τήν οὐσία του, τήν ἀγάπη, τήν "ἄφθαρτον ἀγάπην". Ἡ εὐχαριστιακή κοινωνία ἐνεργεῖ μιάν οὐσιαστική μετοχή στόν ὅλο Χριστό·

Ἡ ἕνωση, αὐτό τό "ἕν μετά Χριστοῦ", πού ζοῦμε μέσα στήν Εὐχαριστία, καθορίζει τόν εὐχαριστιακό χαρακτήρα τῆς πνευμα-τικῆς ζωῆς. Ἡ ἀδιάκοπη κοινωνία μέ τόν Χριστό καί τό σῶμα του- τούς ἀνθρωπους -γίνεται μιά αὔξησις ἐν ὁλοκλήρου θετική: "οὐδενί γάρ μέσῳ διεγείρεται ἡ κεφαλή καί τό σῶμα". Κάθε τί πού μετέχει τοῦ Θεοῦ, εἰς τόν ὁποῖον ὑπάρχει τό ναί, ὁμολογεῖ ἕνα ναί ὁλόκληρο στή ζωή, στό εἶναι· ὁμολογεῖ ἕνα ναί ὁλόκληρο στή ζωή, στό εἶναι· ἀντιθέτως δέν ὑπάρχει παρά τό ὄχι στόν Σατανᾶ, καί αὐτή ἡ ἀπόρριψη, καθορίζει τόν τόπο ἀπ' ὅπου ὁ Θεός εἶναι ἀποκλεισμένος· ἄρνηση, μηδέν, κόλαση.

 

Ἀπό τίς πολλές ἐκδηλώσεις τοῦ Κακοῦ, μποροῦμε νά ξεχωρίσωμε τρεῖς ὄψεις χαρακτηριστικές: τόν παρασιτισμό, τήν ἀπάτη καί τήν παρῳδία. Ὁ Πονηρός ζεῖ ὡς παράσιτο πάνω στό ὄν πού δημιούργησε ὁ Θεός σχηματίζοντας ἕνα τερατῶδες σάρκωμα, ἕνα δαιμονικό οἴδημα. Ἀπατεώνας καθώς εἶναι, ἐποφθαλμιᾶ τίς θεῖες ἰδιότητες, ὑποκαθιστᾶ στήν ὁμοιότητα τήν ἰσότητα: " καί ἔσεσθε ὡς Θεοί", ἴσοι μέ τόν Θεό. Τέλος, φθονερός παραχαράκτης , παρωδεῖ τόν Δημιουργό καί οἰκοδομεῖ τό δικό του Βασίλειο χωρίς Θεό, πού εἶναι μιά ἀντίστροφη μίμηση.

Οἱ φιλόσοφοι δέν πέτυχαν ποτέ νά διαλευκάνουν τό πρόβλημα τοῦ Κακοῦ, μᾶλλον τό ἔκαναν πιό περίπλοκο. Ἀντιστρόφως τό κακό δέν εἶναι ποτέ πρόβλημα γιά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Τό ζήτημα δέν εἶνα νά κάνῃ κανείς θεωρίες περί Κακοῦ, ἀλλά νά πολεμᾷ τόν Διάβολο. Ἡ προσευχή ἑνός ἁγίου θά ἦταν: Προφύλαξέ μας ἀπό κάθε μάταιη θεωρία περί τοῦ Κακοῦ καί γλύτωσέ μας ἀπό τόν Διάβολο. Παρόμοια ἡ Βίβλος δέν ὁμιλεῖ γιά ἠθικές ἀρχές, πού ἀφοροῦν στό καλό καί τό κακό, ἀλλ' ἀποκαλύπτει τόν Θεό καί ἀναφέρει τόν ἀντίπαλο· καταγγέλλει ἐπίσης τόν "ἄνθρωπο τῆς ἀνομίας" τῶν ἐσχάτων χρόνων, τόν υἱόν τῆς ἀπωλείας......τόν ἀποδεικνύντα ἑαυτόν ὅτι ἔστι Θεός".

Ὁ διάβολος, λέγει ὁ Χριστός, "ἀπ' ἀρχῆς" εἶναι φονεύς μέσα στήν ἴδια τήν καρδιά τοῦ ὄντος. Πνεῦμα ἀρνήσεως, εἶναι προπαντός φονεύς τῆς δικης του ἀληθείας, τοῦ νά εἶναι δηλ. Ἑωσφόρος, δοχεῖον τοῦ θείου φωτός. Ἔτσι ὁλοκληρώνει τήν μεταφυσική του αὐτοκτονία καί γίνεται καθολική ἄρνηση τοῦ ὁμοιώματος τοῦ Θεοῦ· ἔτσι φθάνει ταυτοχρόνως στήν ἀνθρωποκτονία καί στή θεοκτονία.

"Ψεύστης καί πατήρ τοῦ ψεύδους", στήν οὐσία, ὁ Πονηρός ἀποδίδει στόν ἑαυτό του μιά φοβερή ἀποστολή, τήν ἀποστολή νά ἀλλοιώνει ἐκ προθέσεως τήν ἀλήθεια. Ἡ ἀρχική διαστροφή τῆς θελήσεώς του κατέστησε δυνατό τόν σφετερισμό τῶν ἐλευθέρων χώρων γιά νά κατασκευάσει μιά ὕπαρξη μέ ψεύτικα ὑλικά. Ὁ Ἡσαΐας δείχνει καθαρά αὐτή τή ἐπιχείρηση: "Ἐθήκαμεν ψεῦδος τήν ἐλπίδα ἡμῶν καί τῷ ψεύδει σκεπασθησόμεθα".

Τό νά ψευσθεῖ κανείς ἔναντι τοῦ οὐρανοῦ, σημαίνει νά ἀντιταχθεῖ στήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, νά ἐπιβάλει στόν κόσμο τήν δική του ἐκδοχή. Ὁ Διάβολος γίνεται Ἀντίγραφον τοῦ Θεοῦ γιά νά τόν ἐξώσει ἀπό τήν δημιουργία του, γιά νά κάνει τήν δημιουργία νά μήν αἰσθάνεται τήν θεία παρουσία, καί νά πραγματοποιήσει ἔτσι μιά γιγαντιαία ὑποκατάσταση μέ ὑπερηφάνεια λέγει:" ἐγώ εἰμι καί οὐκ ἔστιν ἕτερος"- "θεός εἰμι ἐγώ".

Ὁ Θεός μέ τό δικό του ναί, τό "γεννηθήτω, δημιουργεῖ τίς ὁμοιότητες καί γεμίζει" τά πάντα ἐν πᾶσι". Ὁ Πονηρός μέ τό ὄχι του, τό "ἀντιγεννηθήτω", ἀδειάζει, κενώνει τά πάντα καί ἀποτελεῖ τόν "τόπον τῆς ἀνομοιότητος".
Ἡ Ἁγία Γραφή δέν κάνει φιλοσοφία. Ἡ Βίβλος δέν βλέπει στό Κακό μιάν ἁπλῆ ἔλλειψη Καλοῦ καί τελειότητος, μιά μή πληρότητα, ἀλλά μιά ἐλευθερία πού ἀπέτυχε καί ἔγινε κακή θέληση. Προσθέτοντας τό μή ὑπάρχον στό ὑπάρχον τό διαστρέφει σέ ὄν κακοποιό. Ἐν τούτοις, αὐτή ἡ διαστροφή τό Κακό, δέν ὑλοποιεῖται καί δέν προσωποποιεῖται σέ Πονηρό, παρά μόνο μέ τήν ὕπαρξη ὁρισμένων προϋποθέσεων, παρά μόνον ἄν τοῦ προμηθεύσει κανείς "κλίνη καί φαγητό" ὀντολογικά, δηλαδή τήν δυνατότητα νά ἐπικαλεσθεῖ -χάρις στήν ἐλευθερία τους- τούς συνενόχους συνειδητούς ἤ μή, οἱ ὁποῖοι προσφέρονται νά ὑπηρετοῦν τό ψέμα. Μέσα σ'αὐτό τό πραγματικό λειτούργημα τῶν "κατεχομένων" ἀπό τό Κακό, τά ὄντα μικραίνουν γιά να διογκώνεται καί νά μεγαλώνει ὁ Ψεύστης. Ἡ τραγικότητά του ἔγκειται στό ὅτι ἡ τροφή τῶν θεῶν -"ἄρτον ἀγγέλων ἔφαγεν ἄνθρωπος"- λείπει ἀπό τόν Διάβολο, γιατί αὐτή ἡ οὐράνια ζύμη εἶναι ἡ πλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ Πατρός. Αὐτό τό θέλημα εἶναι ἡ ὑπόστασις ὅλων τῶν πραγμάτων, διδάσκει ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος. Ἔτσι, μέσα στόν κόσμο τοῦ Θεοῦ ὁ Πονηρός -φάντασμα, πειναλέος γιά τό πραγματικό, εἶναι προωρισμένος νά μήν εἶναι παρά ἕνα "ὀντολογικό παράσιτο"... Τά τρομερά του φαγοπότια καμωμένα ἀπ' αὐτήν τήν ἐπιβολή πάνω στόν ἄνθρωπο, ἀρχίζουν νά ἑτοιμάζουν ἀπό ἐδῶ κάτω τήν κόλαση τῶν ἀνθρώπων, διευρύνουν τό κενό ἀπ' ὅπου ὁ Θεός εἶναι ἀπών.

Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Διαβόλου

πατρός Ἀγαθαγγέλου Κ. Χαραμαντίδη

Κατά τήν βιβλιοπατερική παράδοση ὁ διάβολος δέν εἶναι προσωποποίηση τῶν παθῶν, ἀλλά πρόσωπο πού δημιουργήθηκε ἀπό τό Θεό ὡς ἄγγελος καί ὅταν ἔχασε τήν κοινωνία μαζί του ἔγινε σκοτεινό πνεῦμα, διάβολος. Ὁ διάβολος, ὡς πρόσωπο, ἔχει αὐτεξούσιο, δηλ. ἐλευθερία, τήν ὁποία δέν παραβιάζει, οὔτε καταργεῖ ὁ Θεός.

Τό μυστήριο τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται στήν ἱστορία, ὁ διάβολος ἐξακολουθεῖ νά γεννᾶ τό κακό καί νά κάνει τό καταστροφικό του ἔργο ἀπό τή στιγμή πού ἐμφανίσθηκε ἡ Ἐκκλησία. Ἡ βιβλική καί πατερική παράδοση, ἔξω ἀπό κάθε θεωρητική καί ἠθική θεώρηση τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, μιλᾶ γιά τόν πονηρό ἀντίπαλο τοῦ Θεοῦ καί τόν ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὁ διάβολος στόν ὁποῖο ὑπάρχει μόνο ἡ ἄρνηση καί ὁ ὁποῖος καταστρέφει καί νεκρώνει τά πάντα, γιατί εἶναι πνεῦμα νεκρότητας κατ' ἀποβολήν τῆς ὄντως ζωῆς.

Συνεπῶς ὁ διάβολος εἶναι μιά συγκεκριμένη ὀντότητα, μιά συγκεκριμένη ὕπαρξη. Εἰσέρχεται μέ τήν ὕβρη, τήν οἴηση καί τήν πλάνη στήν ἱστορία, ὡς θεοκτόνος καί ἀνθρωποκτόνος, σάν ἡ ἀπάτη καί τό ψέμα τοῦ μηδενός, σάν τό παράσιτο πού παρωδῆ καί περιπαίζει τή δημιουργία καί τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἁμαρτία, τά πάθη, ὁ θάνατος εἶναι τό κακό πού ἐκεῖνος γεννᾶ μέ τή διαστροφή καί τό μῖσος του καί πάνω στό ὁποῖο ἀσκεῖ τήν ἐξουσία καί κυριαρχία του. Τό κακό δέν εἶναι ἄθροισμα ἀνθρωπίνων πράξεων, ἀλλά μία ἐνεργός πρόκληση πού ἔχει τή ρίζα της στή δαιμονική ἀρχή, σέ μία ἀρχή δηλαδή ἔξω ἀπό τόν ἄνθρωπο καί τή φύση του καί πού ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία μπορεῖ νά δέχεται ἤ νά ἀρνεῖται.

Ὁ διάβολος προῆλθε ἀπό τή βούληση καί ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Οἱ δαίμονες δέν δημιουργήθηκαν δαίμονες ἀπό τό Θεό ἐξ ἀρχῆς, γιατί ὁ Θεός δέν δημιούργησε τό κακό, ἀφοῦ τά πάντα ἐποίησε καλά λίαν. Ἐδημιουργήθηκαν ἄκακοι κατά τήν οὐσία καί τή φύση τους, ἐλεύθεροι, ἀνεξάρτητοι καί αὐτεξούσιοι κατά τή θέληση καί ἐπιθυμία τους, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη μέ τούς ἀγγέλους. Μετά δέ τήν οἰκειοθελῆ πτώση τους ἀπό τήν ἀλαζονεία τους τά λεπτά, ἀερώδη καί ἄχραντα σώματά τους μετεβλήθησαν σέ ζοφώδη καί ἄμαυρα, ἔνυλα καί ἐμπαθῆ.

Ἐπειδή κατά τή δημιουργία τους οἱ δαίμονες συνέστησαν ὁλόκληρο τάγμα θεωρεῖται ὅτι εἶναι πολυάριθμοι καί διακρίνονται σέ ὁμάδες καί τάξεις. Τό πλῆθος τῶν δαιμόνων καί ἡ διάκρισή τους σέ ὁμάδες καί διαβαθμίσεις στηρίζεται στήν πολυωνυμία καί στό ἔργο τους. Ὄντες λοιπόν οἱ δαίμονες πολυάριθμοι καί ποικιλώνυμοι ἀγωνίζονται ἀδιάλειπτα γιά τήν ματαίωση τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Μή δυνάμενοι νά βλάψουν ἀμέσως τό Θεό, στρέφονται πρός τούς ἀνθρώπους καί τούς πολεμοῦν μέ τήν δαιμονώδη σοφία τους, θολώνουν τίς βουλές μας, μᾶς πειράζουν δημιουργώντας πειρασμούς, κάνουν τά πάντα γιά νά πληγώσουν τόν ἄνθρωπο, ἐνεργοῦν διά τῶν παθῶν, μᾶς πολεμοῦν μέ τίς θλίψεις, φέρουν ἐμπόδια στήν προσευχή. Μετέρχεται τόσους τρόπους ὥστε ἐάν ὁ Θεός εἶναι ὁ Ὤν, ὁ διάβολος μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ ὡς ὁ μετασχηματιζόμενος.

Ὁ πειρασμός καί ὁ πόλεμος τοῦ διαβόλου δέν εἶναι ποτέ πάνω ἀπό τίς δυνάμεις τῶν ἀνθρώπων, δέ βιάζει τό αὐτεξούσιο καί δέν θίγει τό φυσικό λογισμό του, πού ὁ Θεός ἔδωσε νά κρατᾶ μέ τή διάθεση καί ἐλευθερία του. Ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου δέν εἶναι ἀναγκαστική, ἀλλά ἐξαρτᾶται πάντοτε ἀπό τήν ἐλευθερία μας. Τό νά ὑποκύψουμε στούς πειρασμούς εἶναι ὑπόθεση ἰδική μας. Ἤ τό νά κάνει κράτος καί νά ἀσκεῖ ἐξουσία ὁ Σατανᾶς, αὐτό συνδέεται μέ τήν ἐνεργό ἀπόφαση τοῦ ἀνθρώπου, πού διαστρέφοντας τήν ἐλευθερία του, λέει ὄχι στό Θεό καί ναί στό διάβολο. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὑπογραμμίζουν πώς ὁ ἄνθρωπος δέν μένει ποτέ μόνος. Ἄν ἀποδημήσει ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, γίνεται εὐάλωτος σατανικῶν ἐπιδράσεων. Ἄν τά μέλη τοῦ ἀνθρώπου δέν τά χειρίζεται ὁ Χριστός ὡς ἅρματα, λέγει ὁ ἅγ. Συμεών ὁ Ν. Θεολόγος, τά χειρίζεται ὁ διάβολος, μέ τήν συγκατάθεση καί τή συνεργασία τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ πιστός καλεῖται νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς νήψεως καί τῆς προσευχῆς, γιατί ὁ σατανᾶς δέ θά πάψει νά διακωμωδεῖ καί νά περιπαίζει, νά μεταμορφώνεται καί νά ἀπατᾶ, νά διαφθείρει καί νά διαστρέφει τό Ευαγγέλιο τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐλευθερία τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ μέ τό νά ὑπόσχεται ἄνεση καί εὐτυχία. Καί ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά φθάσουμε στόν πλήρη ἐξευτελισμό μέ τήν παράδοσή μας στούς δαιμονικούς πειρασμούς, ὅπως σήμερα τόύς συναντοῦμε στίς "Ἐκκλησίες" καί τή λατρεία τοῦ Σατανᾶ.

Ἄν ὁ διάβολος ἔχει τή δυνατότητα νά μεταμορφώνεται σέ ἄγγελον φωτός, τότε κατανοοῦμε πόσο μπορεῖ καί σήμερα νά πειράζει καί νά ἐξευτελίζει τόν ἄνθρωπο μέ τά πιό ἀθῶα, εὐτυχῆ καί χρήσιμα πράγματα. Καταφέρνοντας νά μᾶς στήνει τήν πιό ἔξυπνη παγίδα: τό φαινομενικό θρίαμβο τῆς ἀνθρώπινης ἀνεξαρτησίας.

Λέγουν πολλοί: δέν ὑπάρχει οὔτε Θεός, οὔτε διάβολος. Ἀλλά ἡ ἄρνηση τῶν δαιμόνων ἰσοδυναμεῖ μέ τήν ἀπόρριψη τῆς Θείας Οἰκονομίας τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Χριστός ἐξευτέλισε καί ἀπογύμνωσε τίς δαιμονικές ἀρχές. Ἀλλά καί ἡ ἄρνηση τῆς ὑπάρξεως τοῦ διαβόλου διευκολύνει ὅσο τίποτε τό ἔργο του. Θά πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά νά γίνουμε θεατές τῶν πιό καταπληκτικῶν σημείων καί τεράτων τοῦ διαβόλου, μέ τά ὁποῖα ζητᾶ νά θρέψει τό σύγχρονο ἄνθρωπο· μέ τό νά κάνει τίς πέτρες ψωμί. Πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀντιμετωπίσουμε μιά ἐποχή μυστικῶν πλανῶν καί ἀνθρωποκτόνων, πού θά σημάνουν τό νέο σκοτάδι τῆς γῆς ἀπό τήν ἕκτη ὥς τήν ἐνάτη ὥρα, μέσα στό ὁποῖο θά ἐξαντλεῖται ὁ ἄνθρωπος καί θά κενώνονται τά ἔργα του.

Ἡ σατανιστική Βίβλος διακηρύσσει: "Δῶσε χτύπημα γιά χτύπημα, περιφρόνηση στήν περιφρόνηση, χαμό γιά χαμό μέ πρόσθετο τόκο σέ τετραπλάσια, ἑκατονταπλάσια ἰσχύ". "Ἐξουδετέρωσε κάθε συναίσθημα, ὅλα τά ταμπού καί ὅλες τίς ἀναστολές. Θανάτωσε ὅλους ἐκείνους πού προσπαθοῦν νά σοῦ ἀφαιρέσουν αὐτό τό δικαίωμα".

Ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τή βούλησή του, δέν καταργεῖ τήν ἐλευθερία τῶν λογικῶν ὄντων. Ἔτσι ἀφήνει τόν διάβολο νά ἐργάζεται τό κακό, ἐπειδή εἶναι πρόσωπο. Ὅμως περιορίζει τό καταστρεπτικό του ἔργο μέ τήν ἀγάπη καί τή φιλανθρωπία. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοεῖ τόν συγχωρεῖ καί κατ' αὐτό τόν τρόπο περιορίζει τό βασίλειο τοῦ πονηροῦ, ἡ τελική ὅμως κατάργηση τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου θά γίνη κατά τήν Δευτέρα Παρουσία.

Τό ἔργο τοῦ διαβόλου εἶναι καταστρεπτικό. Μισεῖ ὑπερβολικά τόν ἄνθρωπο καί ὅλη τή δημιουργία. Διακατέχεται ἀπό ὑπερβολική θανατηφόρο μισανθρωπία. Ἐμπνέει σκέψεις ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τοῦ συνανθρώπου, ἐπηρεάζει τήν βούληση τοῦ ἀνθρώπου, ἐνεργεῖ στή φύση ὀντολογικά. Οἱ Πατέρες λένε ὅτι ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν τήν ὕπαρξη καί μανία τοῦ διαβόλου, πού ἐκδηλώνεται μέ τίς προσβολές ἐναντίον τῆς ψυχῆς, γι' αὐτό ὁ Θεός παραχωρεῖ νά εἰσέρχεται καί στό σῶμα, ὥστε ὅλοι νά ἐννοήσουμε τή μανία του.

Ὁ σατανᾶς κατόρθωσε μέ ἀπάτη καί δόλο νά ὑποδουλώσει στά πάθη καί τήν ἁμαρτία τόν ἄνθρωπο. Ἡ αἰτία πού τόν ὁδήγησε στήν πράξη αὐτή ἦταν ὁ φθόνος. Ἐφθόνησε ὁ διάβολος τόν Ἀδάμ, γιατί τόν ἔβλεπε νά διαμένει στό χῶρο τῆς ἀκέραιας καί ἀναφαίρετης ἀπολαύσεως, τόν Παράδεισο, ἀπό ὅπου ἐκεῖνος δίκαια ἀπομακρύνθηκε.

Αὐτή ἡ προσβολή καί ἡ προσπάθεια τοῦ διαβόλου, νά παρασύρει τόν ἄνθρωπο στά πάθη, μπορεῖ πολλές φορές, νά γίνεται σταδιακά. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει ὅτι ὁ Σατανᾶς δέν ὑπαγορεύει ἀπευθείας τήν ἁμαρτία καί τήν ξέχωρη ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας βιοτή, ἀλλά "κατά μικρόν ὑποκλέπτει πανούργως" μέ τό νά ὑποψιθυρίζει στόν ἄνθρωπο τή σκέψη ὅτι μπορεῖ νά παραμένει στήν ἀρετή καί νά γνωρίζει ἀφ' ἑαυτοῦ τί πρέπει νά κάνει, χωρίς κἄν νά ἐκκλησιάζεται καί χωρίς νά ὑπακούει στούς ποιμένες καί διδάσκαλους τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὅταν κατορθώσει νά τόν βγάλει ἀπό τή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἀπομακρύνει ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ προηγουμένως τόν παραδώσει στή δουλεία τῶν παθῶν.

Γιατί, τώρα, παραχωρεῖ ὁ Θεός στόν διάβολο νά μᾶς πολεμᾶ; Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ἀναφέρει πέντε λόγους:

·         Ὁ πρῶτος εἶναι γιά νά ἔλθουμε σέ διάκριση τῆς ἀρετῆς ἀπό τήν κακία, διεξάγοντας αὐτόν τόν ἀγώνα.

·         Ὁ δεύτερος, ὥστε μέ τόν ἀγώνα νά διατηρήσουμε βέβαιη καί ἀμετάθετη τήν ἀρετή.

·         Ὁ τρίτος γιά νά μήν ὑπερηφανευόμαστε, προκόπτοντες στήν ἀρετή, ἀλλά νά θεωροῦμε ὅτι εἶναι δωρεά Θεοῦ.

·         Ὁ τέταρτος γιά νά μισήσουμε τελείως τήν κακία καί ὁ πέμπτος γιά νά μήν ξεχάσουμε τήν δική μας ἀσθένεια καί τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅταν φθάσουμε στήν ἀπάθεια.

Τό κακό σήμερα εἶναι ὅτι ἡ παιδεία καί ὅλος μας ὁ πολιτισμός ἀγνοεῖ αὐτή τήν πραγματικότητα. Ὄχι μόνο δέν τά ἀντιμετωπίζει, ἀλλά οὔτε μιλάει γιά τό διάβολο καί τήν ἁμαρτία. Γι' αὐτό μποροῦμε μέ βεβαιότητα νά ποῦμε, ὅτι ἀφήνουμε τόν ἄνθρωπο ἀλύτρωτο, ἀνίσχυρο καί ἀδύνατο.

Καί μεῖς μέ τήν σειρά μας λησμονήσαμε σάν ὀρθόδοξοι ὅτι ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί εἰσερχόμεθα σ' αὐτήν ὄχι γιά νά ἐπιτελέσουμε ἕνα τυπικό καθῆκον καί νά δικαιώσουμε τούς ἑαυτούς μας, ἀλλά γιά νά θεραπευθοῦμε. Γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεραπευτήριο, νοσοκομεῖο μέσα στο ὁποῖο εἰσέρχεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά θεραπεύσει τόν ἐσωτερικό του κόσμο καί νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά πάθη του καί ὄχι γιά νά ξεχωρίσει τόν καλό του ἑαυτό. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἡ κένωση τῶν ἐκκλησιαστικῶν μυστηρίων εἶναι τό πιό ἀποκαρδωτικό φαινόμενο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς. Γιατί ἐνῶ τά μυστήρια δόθηκαν στήν Ἐκκλησία γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, νά ἐξορκίζει, νά πολεμᾶ καί νά νικᾶ τό Σατανᾶ, ἐμεῖς τά μετατρέψαμε σέ εὐκαιρίες ἀτομικῆς κενοδοξίας καί κοινωνικῆς ματαιοδοξίας. Λησμονήσαμε φαίνεται "ὅτι ὅπου δέν εἶναι ὁ Χριστός, εἶναι οἱ δαίμονες, καί ἐκεῖ πού εἶναι οἱ δαίμονες οἱ ὀρθοί λογισμοί διαφθείρονται καί διαστρέφονται". 

Ἄν αὐτή τήν ἀλήθεια ζήσουμε θά βγοῦμε ἀπό τόν ἐγκλωβισμό μας στήν πλάνη τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας καί θά γίνουμε ἐλεύθεροι.

Ὡστόσο δέν χρειάζεται φόβος. Ὄχι! Ὑπάρχει ὁ Χριστός, ἡ Ἐκκλησία, ἡ λατρευτική ζωή, ἡ προσευχή, ἡ πνευματική ἀνδρεία, ἡ μετάνοια. Μιά ὀρθοδοξία πού δέν νικᾶ, ἀλλά νικᾶται ἀπό τό διάβολο, πού δέν εἶναι φοβερή, ἀλλά φοβᾶται τούς δαίμονες, δέν εἶναι τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας.

Καλούμεθα νά μαρτυρήσουμε μέσα ἀπό τή δογματική μας συνείδηση ὅτι Κύριος τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ Χριστός. Ὅποιος γνωρίζει τήν ἀλήθεια αὐτός οὔτε φοβᾶται οὔτε ἀπελπίζεται.

Σέ ἀπάντηση τῆς ἐρωτήσεως, "σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἤ ἄλλον προσδοκοῦμεν;" ὁ Κύριος ἀποκριθείς εἶπεν: "πορευθέντες ἀπαγγείλατε ἅ εἴδατε καί ἠκούσατε· τυφλοί ἀναβλέπουσιν, χωλοί περιπατοῦν, λεπροί καθαρίζονται, νεκροί ἐγείρονται, πτωχοί εὐαγγελίζονται. "Ἔφθασεν ἐφ' ἡμᾶς ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ".
Μακάρι νά ζήσουμε τήν ἀλήθεια αὐτή τίμια, βαθειά καί εἰλικρινά. Εἶναι ὅ,τι καλύτερο γιά μᾶς, τόν κόσμο μας, τά παιδιά καί τούς νέους μας γιά νά ἀνακαλύψουμε τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, τήν ἀληθινή φύση τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἐλευθερία καί τή θεογνωσία.


''Κυριακή''
Περισσότερα >>
''Σταυρωμένος''
Περισσότερα >>